ตอนที่ 19 เกล็ดของตัวอะไรบางอย่าง

“การสืบหาต้นตอของเรื่องนี้เราเจอสาเหตุหลักแล้วแต่ว่าผมจะต้องรู้ให้ได้ก่อนว่าผู้ชายคนนั้นเขาหายไปไหน หรือออกไปจากเกาะแห่งนี้ทำไมพอรู้สาเหตุเราอาจจะรู้เรื่องราวต่างๆของเขาด้วย แล้วเราจะได้คิดหาทางที่จะต่อกรกับอาสเซียหรือราชินีหิมะยังไงล่ะครับ”

 

เรื่องนี้ต้นหาแง่ของมัน อย่างเช่นเวลาที่พวกเขาเจอกันครั้งแรกมันอยู่ที่ไหน แล้วเขาไปไหนกันต่อเขาไปทำอะไรกันบ้าง ผมว่าผมจะหาข้อมูลได้จากตรงที่เขาอยู่ได้บ้าง

 

“พวกเราลองไปสถานที่ๆพวกเขาเจอกันครั้งแรกดูไหมครับ ไม่ทราบว่าคุณแมสรู้หรือเปล่า”

 

เธอคิดอยู่สักพักหนึ่งก่อนจะเดินวนไปวนมา ต้องรอเวลาให้เธอคิดสักหน่อยมันก็นานมากแล้วนะสิบกว่าปีที่แล้วเลย เธอดูเป็นคนที่อายุเยอะมากแต่หน้าของเธอมันกลับไปใช่แบบนั้นน่ะสิ

 

“ฉันจำได้นะคะพวกเขาเจอกันครั้งแรกก็ข้างหน้าทางที่คุณมาเลย มาพร้อมกับเรือลำเล็กลำหนึ่งน่ะค่ะ”

 

ข้างหน้านั่นสินะทางที่เราได้ขึ้นมาจนถึงฝั่ง แสดงว่าช่วงนั้นมันยังไม่มีหมอกสีดำปิดคลุมเอาไว้เขาก็เลยเข้ามาที่เกาะแห่งนี้ได้ง่ายมาก แถมไม่กลัวด้วยแสดงว่าเขาเป็นคนที่ใจกล้าและชอบความแปลกใหม่ คนส่วนน้อยหรอกนะที่ไม่กลัวปีศาจหรือว่าสัตว์ประหลาด แต่ดูเขาน่าจะชอบพวกมันไม่อย่างนั้นเขาคงอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก

 

“งั้นเราไปดูที่นั่นกันดีกว่าเผื่อว่ามันจะมีอะไรที่สามารถเป็นข้อมูลให้กับเราได้บ้าง”

 

“เป็นความคิดที่ดีค่ะงั้นพวกเราไปกันเถอะนะคะเดี๋ยวจะไปไม่ทันมันจะมืดเอาเสียก่อน”

 

พวกเราเดินออกไปข้างนอกฟอเรสก็เดินตามพวกเรามาด้วย ผมว่ามันไม่เป็นอันตรายต่อมันก็เลยให้มันไปกับพวกเราด้วย เมื่อพวกเราเดินไปยังหน้าชายหาดจุดที่ผมลงมาจากเรือของผม ตอนนี้เรือของผมมันก็ยังอยู่ตรงนั้นเช่นเดิม ผมเดินไปที่เรือของผมลองผมเห็นชัดเลยว่ามีเกล็ดอะไรบางอย่างติดอยู่ข้างๆเรือ

 

“นี่มันอะไรกันทำไมตอนแรกผมไม่เห็นว่ามันมีอยู่เลยล่ะครับ”

 

เธอเดินเข้ามาใกล้ๆผมเพื่อจะดูว่ามันคืออะไร แต่พอคุณแมสได้เห็นเท่านั้นเธอกลับทำสีหน้าที่เปลี่ยนไป แล้วหน้าตาของเธอก็ดูซีดมากทั้งๆที่ตอนแรกมันไม่เป็นแบบนั้น

 

“คุณแมสเป็น. ./พวกเราออกไปจากตรงนี้กันก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวค่อยคุยกันฉันอยากให้พวกเรากลับไปที่บ้านร้างของพวกเราก่อนเถอะนะคะ ที่นี่มันมีบางอย่างที่อันตรายเกินกว่าที่เราจะอยู่ตรงนี้ได้”

 

คุณแมสจับมือของผมเอาไว้จากนั้นเธอก็เริ่มวิ่ง ผมไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อนตั้งแต่อยู่กับเธอมาก แต่เธอดูกังวลและกลัวเมื่อได้เห็นเกล็ดที่เหมือนกับเกล็ดของปลานั่น เกล็ดสีขาวเหมือนไข่มุก

 

“นี่มันบ้ามากเลยทำไมต้องเป็นคนนี้ด้วย” เสียงซุบซิบของเธอเสียงที่น่ากังวลของเธอ ทำให้ผมไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดเรื่องอะไร ผมไม่ได้ถามเธอต่อเพราะว่าผมสะดุดกับมือที่นุ่มของเธอที่กำลังจับมือของผมอยู่ มือของเธอเย็นมากก็จริงแต่ว่ามันนุ่มมากเช่นกัน มันทำให้หัวใจของผมเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก นี่ผมกำลังคิดบ้าคิดบออะไรอยู่คนเดียวเนี่ย ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาคิดแบบนั้นไม่ใช่หรือไงเพื่อน ไอ้บ้าเอ๊ยยยย พอพวกเราวิ่งจากชายหาดไปยังบ้านร้างสำเร็จ เธอก็ปล่อยมือของผมแล้วก็มองออกไปข้างนอกบ้านก่อนจะถอนหายใจออกมา

 

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เรากำลังวิ่งหนีอะไรอยู่แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ”

 

ตอนนี้ก็ต้องเลิกคิดเรื่องนั้นไปก่อนมันมีเรื่องที่สำคัญกว่านั่นก็คือเรื่องที่คุณแมสกำลังกังวลอยู่

 

“คือว่ามันก็มีเรื่องบางอย่างในเกาะนี้ที่คุณก็รู้มาเยอะแล้วในวันที่คุณมาที่นี่ แต่ว่ามันก็มีหลายเรื่องที่คุณไม่รู้เหมือนกันเพราะคุณไม่ได้อยู่ที่นี่มาตั้งแต่แรก จะว่ายังไงดีล่ะฉันก็อยากจะบอกคุณเหมือนกันนะคะ แต่ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงให้คุณได้เข้าใจ งั้นคุณฟังฉันแค่เท่านี้พอก็คือว่าฉันอยากให้คุณอย่าออกไปจากที่นี่ไม่ว่าคุณจะได้ยินเสียงอะไรก็ตามแต่ หรือว่าเห็นอะไรก็ตามแต่ที่ล่อตาล่อใจคุณ ฉันขอให้คุณอยู่ที่นี่ก่อนขอให้อยู่เป็นเวลาสามถึงสี่วัน ฉันจะไม่อยู่นะคะเดี๋ยวฉันจะต้องไปจัดการอะไรบางอย่างก่อน ฉันเตรียมอาหารแล้วก็น้ำให้กับคุณเอาไว้แล้ว ฟังฉันไว้นะคะห้ามออกไปไหนจนกว่าจะเกินสามวันขึ้นไปนะคะ ฉันต้องไปแล้วฉันจะต้องไปก่อนจริงๆ”

 

แล้วจากนั้นคุณแมสก็วิ่งออกไปจากที่นี่เลย มันทำให้ผมไม่เข้าใจเธอมากๆแต่ว่าผมจะเชื่อตามที่เธอพูดก็แล้วกัน มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ