ตอนที่ 36 สุดยอดนักธนู

"หยวน นายสามารถไล่พวกเราไปได้ แต่พวกนายต้องจ่ายเงินตามที่พวกนายสัญญาไว้ก่อน" ลิ่วเฟิงพูด

"ไปซะ" หยวนขว้างถุงเงินไปให้พวกเขา

ลิ่วเฟิง และคนอื่นๆเก็บถุงเงินขึ้นมา แม้ว่าพวกเขาจะไม่พอใจ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าทำอะไรพวกผู้จ้าง เพราะพวกเขารู้ดีว่าพวกนี้เป็นลูกคนใหญ่คนโต พวกเขาชำเหลืองมองไปที่หานเซิ่น และพูดว่า

"งั้นพวกคุณก็ระวังๆกันหน่อย ที่นี่อยู่ไกลจากเมืองมาก พวกคุณกำลังไว้ใจคนที่พึ่งพาไม่ได้"

"เขาพึ่งพาได้มากกว่าพวกนายเป็นร้อยเท่า" หยวนตอบกลับ

พวกคนที่ถูกจ้างมาไม่กล้าต่อปากต่อคำ พวกเขาเดินจากไปเงียบๆ

"ไอ้โรค... เอ่อ ธนูของนายสุดยอดไปเลย" ชิง ชมเชยหานเซิ่น หลังจากที่พวกคนคุ้มกันที่เหลือเดินจากไปแล้ว เขาไม่ต้องการเรียกหานเซิ่นว่าโรคจิต แต่เขายังไม่รู้ชื่อหานเซิ่น

"ระดับความแข็งแกร่งของเขาต้องมากกว่า 7.0 เพราะเขาใช้ธนูดูมเดย์ได้ มันต้องสุดยอดอยู่แล้ว" หยวนพูด

"7.0? แต่คนพวกนั้นบอกว่าเขาก็แค่..." ชิงและคนอื่นๆมองไปที่หานเซิ่น กับธนูของเขาอย่างไม่ค่อยแน่ใจ

พวกเขาได้ยินชื่อเสียงในทางแย่ๆของหานเซิ่นมาจนจากคนอื่น

"ฉันหมายถึงอย่างน้อยๆ 7.0 แต่เขายิงหลายครั้งในระหว่างซ้อม ถ้าความแข็งแกร่งของเขาไม่มากกว่า 8.0 คงทำแบบนั้นไมได้" หยวนพูดต่อ

"8.0!" พวกเขาประหลาดใจมาก และมองไปที่หานเซิ่น

คนที่ระดับความแข็งแกร่ง 8.0 ถือว่าเป็นพวกระดับแนวหน้าในก็อตเเซงชั่วรี่เขต 1 พวกเขาไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่ทุกคนเรียกว่าไอ้โรคจิตจะแข็งแกร่งขนาดนั้น

"ให้ผมลองธนูหน่อยได้ไหม?" หนึ่งในผู้จ้างยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อสิ่งที่หยวนพูดสักเท่าไหร่

หานเซิ่นยิ้ม และส่งธนูดูมเดย์ให้เขาไป เด็กหนุ่มลองดึงสายธนูสุดแรง แต่สายก็ไม่ขยับเลยสักนิด เขาลองพยายามดูอีกหลายครั้ง แต่ก็ไม่สามารถดึงสายธนูได้ ถึงแม้ว่าเขาจะเรียนจบมาจากโรงเรียนชั้นแนวหน้า และฝึกไฮเปอร์จีโนมาตั้งแต่เด็ก แต่ร่างกายของพวกเขายังไม่ได้รับจีโนพ้อย ความแข็งแกร่งของพวกเขาอย่างมากก็อยู่ที่ 3.5 ซึ่งยังห่างจากระดับขั้นต่ำสำหรับผู้ใช้ธนูดูมเดย์มาก

"นายมันอ่อนเกิน เอามานี่ให้ฉันลองมั้ง" เด็กหนุ่มอีกคนไม่ทนดูอยู่เฉยๆ เขาคว้าธนูไป และลองพยายามดึงดูบ้าง แต่ก็ไม่สำเร็จ

ทุกคนต่างลองทดสอบกันหมด ยกเว้นหยวน แต่ไม่มีใครเลยที่ทำให้สายของธนูดูมเดย์ขยับได้ ทำให้พวกเขาประทับใจหานเซิ่นเป็นอย่างมาก

มีคนจำนวนไม่มากที่เลือกฝึกธนู ดังนั้นคนส่วนมากจะไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับธนูเท่าไหร่ พวกเขาไม่รู้ว่าธนูดูมเดย์นั่นสุดยอดแค่ไหน อย่างเช่นพวกหานฮ่าว และเพื่อนๆของเขา ไม่มีใครรู้เลยว่าธนูที่หานเซิ่นถืออยู่นั้นราคาถึง 6 ล้าน และยังหัวเราะเยาะเย้ยเขา

พวกผู้จ้างประทับใจในตัวหานเซิ่นมาก พวกเขาถามชื่อของหานเซิ่น หานเซิ่นให้พวกเขาเรียกเขาว่า "เซิ่น"

ในก็อตเเซงชัวรี่ ผู้แข็งแกร่งเท่านั้นถึงจะได้รับการยอมรับ และฝีมือการยิงธนูของหานเซิ่นนั้นก็สุดยอดจริงๆ

"เซิ่น นายแสดงฝีมือธนูจริงๆของนายให้พวกเราดูหน่อยได้ไหม?"

ชิงพูด ขณะที่คนอื่นๆก็มองมาที่หานเซิ่นเช่นกัน

"ฝีมือธนูของฉันมันก็งั้นๆ" หานเซิ่นหัวเราะ

"อย่าถ่อมตัวเลย ยิ่งคนถ่อมตัวมากเท่าไหร่ก็แปลว่าเขาไม่ธรรมดา" ชิงพูด

"ก็ได้ งั้นฉันจะลองยิงดูสักครั้ง"

หานเซิ่นเองก็ตื่นเต้นที่จะได้ลองธนูดูมเดย์แบบจริงๆ ตั้งแต่ได้มันมา เขาก็ยังไม่ได้ลองประสิทธิภาพสูงสุดของมัน

กลุ่มผู้จ้างเริ่มรู้สึกสนุก และส่งเสียงเชียร์หานเซิ่น หานเซิ่นมองไปรอบๆ และเดินไปที่ข้างภูเขา เขาเล็งธนูไปที่อะไรบางอย่าง แล้วดึงลูกธนูเซเบอร์ออกมา เขารั้งสายธนูจนสุด มีเส้นเลือดปูดขึ้นมา ลูกธนูพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว และหายไปในพริบตา

"เขาพลาดหรอ ฉันไม่ได้ยินเสียงร้องของมอนสเตอร์"

ชิง และคนอื่นๆหันมามองหน้ากัน และคิดว่าเขาพลาด

"มันไกลเกินไป มันก็เข้าใจได้นะถ้าเขาจะพลาด" ชิงพูด

"มานี่ก่อน มาดูตรงนี้" หานเซิ่นพูดขณะเดินไปตามภูเขา

กลุ่มผู้จ้างเดินตามไปด้วยความสงสัย ลึกเข้าไปในป่า 100 เมตร พวกเขาเห็นหมียักษ์ถูกลูกธนูยิงทะลุหัว และลูกธนูไปปักติดกับต้นไม้

"ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมพวกเราไม่ได้ยินเสียงร้อง ลูกธนูทุละสมองของมัน มันไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้ส่งเสียงร้องออกมา"

ทุกคนประทับใจฝีมือของหานเซิ่นมาก ระยะห่างเกินกว่า 100 เมตร แต่เขาสามารถสังหารมอนสเตอร์ระดับโบราณได้ด้วยการยิงธนูดอกเดียว ฝีมือการยิงธนูของเขาต้องเป็นอันดับต้นๆของก็อตแซงชั่วรี่แน่

พวกเขาต่างก็ชื่นชมหานเซิ่น และให้โบนัสเขาเป็นเงิน 1 แสน 5 หมื่นดอลล่าร์

พวกผู้จ้างต้องการจะเซ็นสัญญาให้หานเซิ่นเป็นผู้คุ้มกันระยะยาว แต่หานเซิ่นปฏิเสธ เพราะเขาแค่ต้องการหาเงินพอเงินขาดมือชั่วคราว แต่ระยะยาวแล้ว เขาต้องการมุ่งเน้นล่ามอนสเตอร์เพื่อวิวัฒนาการ

หานเซิ่นกลับไปที่สตีลอาเมอร์คนเดียว และถูกหยุดไว้ที่หน้าประตูโดยพวกลิ่วเฟิง

"ไอ้โรคจิต แกทำพวกเราหัวเสียมาก แกจะชดใช้ยังไง?"

ลิ่วเฟิงเดินตรงเข้าไปหาหานเซิ่นอย่างช้าๆ