TWO Chapter 60 วันส่งท้ายปีเก่า
TWO Chapter 60 วันส่งท้ายปีเก่า
หลังจากเขาออกมาจากศูนย์ศิลปะการต่อสู้ เวลาก็ล่วงเลยมาถึง 16.00 น. แล้ว ที่หน้าจตุรัส ฝ่ายก่อสร้างกำลังสร้างอาคารสำหรับสำนักงานฝ่ายรักษาความปลอดภัย
กลับมาที่คฤหาสน์ของลอร์ด โอหยางโชวไปหากู่สานเหนียง เธอทำหน้าที่เป็นหัวหน้าแม่ครัว และยังมีตำแหน่งเป็นหัวหน้าแม่บ้านของคฤหาสน์ เธอยังสนิทกับมู่ฉิงซีอีกด้วย
โอหยางโชวกล่าวอย่างสนิทสนมกับเธอว่า “สานเหนียง ตอนนี้มีห้องมากขึ้น ข้าเห็นว่าเจ้าต้องทำงานหนักขึ้น ดังนั้น ข้าอนุญาติให้เจ้ารับสมัครแม่บ้านมาคอยช่วยเหลือเจ้าได้ และจัดแม่บ้านประจำตัวให้ดูแลการใช้ชีวิตประจำวันของหยิงหยูและฉิงซีด้วย”
กู่สานเหนียงยิ้มแล้วกล่าวว่า “ตอนนี้ทุกคนยุ่งมาก แต่ถ้าพวกเขารู้ว่าเป็นคำสั่งของนายท่าน ข้าเชื่อว่าคงมีหลายคนเข้ามาสมัครงาน เพื่อที่จะได้ทำงานในคฤหาสน์ของท่าน นอกจากแม้บ้านประจำตัวของท่านหญิงขุ่ยและฉิงซีแล้ว ท่านต้องการแม่บ้านประจำตัวท่านด้วยหรือไม่? ท่านดูยุ่งมาก อย่างน้อยมีคนคอยเทน้ำชาให้ท่านก็ยังดี”
โอหยางโชวโบกมือ “ข้าไม่ต้องการ เจ้าต้องจำไว้ว่าสาวใช้ต้องเป็นคนใจดีและซื่อสัตย์ ข้าไม่ต้องการบ้านที่วุ่นวาย”
“แม้นายท่านจะไม่พูดแบบนั้น ข้าก็จะทำเช่นนั้นอยู่ดี”
“เห็นเจ้าพูดเช่นนั้นข้าก็โล่งใจ เอาล่ะ, กลับไปทำงานได้แล้ว”
กลับไปที่สำนักงาน โอหยางโชวนั่งลงอ่านหนังสือของเขา ทันใดนั้นเสียงของระบบก็ดังขึ้น
“แจ้งเตือนระบบ : ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นฉีเยว่หวู่ยี่ สำหรับการอ่านอย่างต่อเนื่อง ความเข้าใจของคุณเพิ่มขึ้น 1 แต้ม”
มันเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจ เขาเริ่มอ่านหนังสือจำนวนมาก ตั้งแต่อัพเกรดเป็นหมู่บ้านระดับ 2 ในที่สุด การทำงานอย่างหนักของเขาก็ได้ค่าตอบแทน
เขาไม่ได้ดูค่าสถานะของตนเองมานานแล้ว เขาจึงเปิดมันเพื่อดู
ชื่อ : ฉีเย่วหวู่ยี่
ฉายา : ผู้มีชื่อเสียง (ความประทับใจที่ดีกับบุคคลทางประวัติศาสตร์ + 10%)
ดินแดน : เมืองซานไห่
คะแนนการกุศล : 9000/12800
ตำแหน่ง : เอิร์ลขั้น 1
อาชีพ : เจ้าหน้าที่รัฐ
เลเวล : 27 (3946600/4341060)
ชื่อเสียง : เป็นที่รู้จัก (4300/10000)
โครงสร้างร่างกาย : 18
ความเข้าใจ : 21
โชคดี : 5
เสน่ห์ : 8
ผู้นำ : 37
กำลัง : 10
สติปัญญา : 10
การเมือง : 37
ความสามารถพิเศษ : ไม่เปิด
ฝึกฝน : ปาจีฉวน(ขั้นแรกของประตู)
ทักษะ : การเก็บขั้นกลาง
การต่อเรือขั้นต้น
การเจรจาขั้นต้น
การประเมินขั้นกลาง
การใช้อาวุธขั้นกลาง
การขี่ขั้นต้น
การใช้หอกขั้นต้น
การยิงธนูขั้นต้น
ภาหนะ : วายุดำ (ระดับทอง)
อุปกรณ์ : หอกเหล็กคุณภาพเยี่ยม (ระดับทอง)
แหวนแห่งความกล้า (ระดับเหล็กดำ)
เกราะผู้พิทักษ์อันโหดร้าย (ระดับทอง)
ถุงมืออันโหดร้าย (ระดับเงิน)
บู๊ตอันโหดร้าย (ระดับเงิน)
ดาบเหล็กคุณภาพดี (ระดับเงิน)
ธนูประกอบขั้นต้น (ระดับเหล็กดำ)
พูดจริงๆ ตอนนี้เขาเป็นเหมือนคนตาบอด เขาไม่ได้ใช้อุปกรณ์ของเขาเลย ตั้งแต่การป้องกันการรุกรานของสัตว์ร้าย เขาก็ไม่ได้ออกไปสู้กับใครอีกเลย อยู่แต่ภายในดินแดน ร่างของเขาเกือบจะขึ้นราอยู่แล้ว
เมื่อมองไปที่ชุดเกราะผู้พิทักษ์อันโหดร้าย โอหยางโชวก็คิดถึงมู่ฉิงซีที่เลื่อนขั้นเป็นช่างตัดเย็บขั้นมาสเตอร์ เธอยังไม่ได้ส่งมอบเครื่องหนังที่ทำจากหนังที่ดรอปจากสัตว์ร้ายที่รุกรานดินแดนในครั้งนั้น เธอไม่รู้วิธีการดำเนินการในเชิงรุก เขาต้องการให้รางวัลกับนายทหารของเขา
“พี่ใหญ่, ถึงเวลาทานอาหารแล้ว!” มู่ฉิงซีตะโกนเมื่อเธอเดินเข้ามาใกล้สำนักงานของเขา
“ฉิงซี? เข้ามาก่อนซิ”
มู่ฉิงซีเดินเข้ามาในสำนักงานของเขา เธอเปิดปากเล็กๆของเธอเพื่อถามเขา “มีอะไรหรือ?”
โอหยางโชงจ้องเธอ “ข้าจะถามเรื่องหนังสัตว์ร้ายที่ข้ามอบให้เจ้า เจ้ายังไม่ได้ส่งมอบอะไรให้ข้าเลย?”
มู่ฉิงซีไม่ได้กลัวเขาอีกต่อไป เธอพูดอย่างมั่นใจ “เฮะ! เฮะ! พี่ใหญ่โง่ เครื่องหนังได้ถูกทำขึ้นแล้ว ข้าแค่รอให้พี่ใหญ่เอ่ยปากถามข้าเท่านั้น”
โอหยางโชวส่ายหัวอย่างไม่เต็มใจ แล้วกล่าวว่า “งั้นเจ้าก็ไม่ลืมซินะ ทำไมไม่มอบมันมาให้ข้าล่ะ ข้าคิดว่ามันคงถูกทำขึ้นในสัปดาห์ที่ผ่านมาซินะ”
“พี่ใหญ่อย่าลืมว่า ท่านยังไม่ได้จ่ายค่าตัดเย็บ แล้วท่านจะให้ข้าส่งมอบให้ท่านได้อย่างไร” มู่ฉิงซีกล่าวอย่างมั่นใจ
นอกจากอุปกรณ์ตัดเย็บระดับทองดำ เขาไม่เคยเห็นอุปกรณ์อื่นอีก เธอต้องการอะไรกัน? “ข้าไม่ได้ให้ชุดตัดเย็บระดับทองดำให้เจ้าไปแล้วหรอกหรือ? หรือเจ้าต้องการอะไรอีก?”
“ถึงแม้ว่าท่านจะมอบชุดตัดเย็บระดับทองดำให้ข้า ก็ไม่ได้หมายความว่า พี่ใหญ่จะสามารถเพิกเฉยต่อค่าตัดเย็บได้”
โอหยางโชวรู็สึกว่าเขาคงต้องจ่ายเงินสำหรับเรื่องนี้ “ดี ราคาค่าตัดเย็บของเจ้าเท่าไหร่ล่ะ ข้าจะได้จ่ายให้เจ้าตอนนี้เลย แล้วพรุ่งนี้อย่างลืมเอาชุดเครื่องหนังมาให้ข้าล่ะ”
“เฮะ!เฮะ! ไม่มากเลย แค่ 2 เหรียญทองเท่านั้น”
โอหยางโชวหยิบเงิน 2 เหรียญทองใส่มือเล็กๆของเธอ แล้วกล่าวว่า “เจ้าคนขี้เหนียว กินทองเป็นอาหารเสีย”
มู่ฉิงซียิ้ม ขณะที่เธอเอาเหรียญทองใส่ในถุงเก็บของของเธอ เมื่อเธอออกจากสำนักงานของเขา เธอดูราวกับสุนัขจิ้งจอกที่ก้าวออกจากเล้าไก่
หลังทานอาหารค่ำ โอหยางโชวก็กลับไปที่ห้องของเขา แล้วออกจากระบบ
…………………………………………………………………………………………………………………………
ในโลกจริง วันที่ 28 กุมพาพันธ์ พรุ่งนี้ คือ วันส่งท้ายปีเก่า โอหยางโชวคิดว่าเขาควรออกไปซื้อของขวัญปีใหม่ในวันนี้ ถ้าเขาออกไปซื้อในวันพรุ่งนี้อาจจะสายเกินไป แต่ปิงเอ๋อยังไม่ตื่น เธอเหนื่อยมากเมื่อวานนี้ วันนี้จึงอาจจะไม่ใช่วันที่ดีที่สุดในการช็อปปิ้งของเธอ
หลังจากซื้ออาหารเช้า เขาก็เข้าไปในห้องของปิงเอ๋อ เปิดผ้าม่าน ปล่อยให้แสงเข้ามาในห้องของเธอ ปิงเอ๋อเปิดขาของเธอ แล้วกล่าวเบาๆว่า “พี่ชายนิสัยไม่ดี หนูต้องการนอนมากกว่านี้...”
โอหยางโชวเอนตัวลง บีบแก้มของเธอ แล้วกล่าวว่า “ปิงเอ๋อ, ถึงแม้วันนี้จะเป็นวันหยุดฤดูหนาว แต่น้องก็ไม่ควรนอนหลับทั้งวันนะ เมื่อคืนน้องนอนเร็ว การนอนเป็นเวลานานๆอาจทำร้ายสมองของน้องได้นะ”
ปิงเอ๋อลุกขึ้น ใส่รองเท้าแตะเล็กๆน่ารักๆของเธอ แล้วเดินไปล้างหน้า
ในขณะที่ทานอาหารเช้า โอหยางโชวได้กล่าวกับปิงเอ๋อเกี่ยวกับการซื้อของขวัญปีใหม่ “น้องสาวตัวน้อยของพี่ เมื่อวานน้องเหนื่อยมาก พี่จะออกไปซื้อของขวัญปีใหม่ น้องอยู่บ้านคนเดียวได้มั้ย?”
เมื่อได้ยินว่าเขาจะออกไปช็อปปิ้ง ดวงตาของปิงเอ๋อก็เปล่งประกาย เธอรีบตอบกลับทันที “ปิงเอ๋อไม่เหนื่อย ปิงเอ๋อจะไปกับพี่ชาย เพื่อซื้อของขวัญปีใหม่ พี่ชายนิสัยไม่ดีไม่สามารถปล่อยปิงเอ๋อที่น่ารักอยู่บ้านคนเดียวได้”
ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำกับลิงน้องนี้ได้ เขาคิดว่าเขาทำบาปอะไรมา เขามีน้องสาวมู่ฉิงซีในเกมส์ และมีปิงเอ๋อในโลกจริง ทั้ง 2 เป็นสาวน้อยน่ารัก แต่บางครั้ง ก็ทำให้เขาปวดหัวจริงๆ
เขาเดินบนถนนที่มีร้านค้าอยู่มากมาย ทั้ง 2 ข้างถนนถูกปกคลุมด้วยโคมไฟสีแดงของเทศกาล และมีป้ายหลากสีสัน พร้อมกับกลิ่นชวนหิวของอาหารหลากหลายประเภท
ผู้คนพากันเดินไปร้านค้าทั้ง 2 ฝั่งถนน เพื่อซื้ออาหารปีใหม่
โอหยางโชวชอบอาหารแบบดั้งเดิม ส่วนปิงเอ๋อสนใจเพียงขนมเท่านั้น น้ำตาลก้อน ผลไม้เคลือบน้ำตาล ช็อกโกแลต เยลลี่ และขนมอื่นๆอีกนับร้อยชนิด ปิงเอ๋อมองไปที่พวกมันอย่างหิวกระหาย โชคดีที่พวกเขาเข้าใจนำขนมหลากหลายประเภทมารวมอยู่ในชิ้นเดียว ทำให้เธอไม่จำเป็นต้องเลือก
นอกจากอาหารสำเร็จรูปแล้ว โอหยางโชวยังซื้ออาหารสดสำหรับเตรียมทำอาหาร หอยนางรม กุ้ง เห็ด หอยเชลล์ และอื่นๆ เขายังซื่อปลากระพง แตงกวาทะเล และอาหารระดับสูงอื่นๆอีกด้วย
แน่นอน สำหรับอาหารจีน ต้องมีหมูเป็นจานหลัก นอกจากใส้กรอกแบบดั้งเดิมแล้ว เขาก็ไม่ได้ละเลยอย่างอื่น เช่น ไตเป็ด เต้าหู้ก้อน เบคอน และอาหารอื่นๆ
เมื่อเขาซื้ออาหารเสร็จสิ้น มือของโอหยางโชวก็เต็มไปด้วยถุง 5-6 ถุง พวกเขายังช็อปปิ้งไม่เสร็จสำหรับปีใหม่ พวกเขายังต้องซื้อ เครื่องรางจีน ตุ๊กตาราศี และสิ่งของอื่นๆอีกเล็กๆน้อยๆ
ทั้ง 2 เดินออกมาจากร้านขายของชำ เขาได้ยินคนเรียกชื่อเขา โอหยางโชวจึงหันกลับไป เห็นหญิงสาว 2 คน โบกมือห่างจากพวกเขาเล็กน้อย หลังจากคิดเล็กน้อย เขาก็จำได้ว่า พวกเธอคือ เพื่อนสมัยมัธยมต้นของเขา ถานเสี่ยวลี่(Tan Xiaoli) และเมิ่งเฟยเฟย(Meng FeiFei)
หลังจากไม่ได้เจอกันนาน ดูเหมือนพวกเธอจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ในโรงเรียนมัธยมต้น พวกเธอค่อนข้างน่าเบื่อ ถ้าไม่ใช่ว่าโอหยางโชวมีความทรงจำที่ดี เขาคงจำพวกเธอไม่ได้
โอหยางโชวจับมือปิงเอ๋อแล้วเดินไปหาพวกเธอ เพื่อทักทายทั้ง 2 สาว ถานเสี่ยวลี่อ้วนเล็กน้อย ลักษณะของเธอดูเป็นคนร่าเริง ส่วนเมิ่งเฟยเฟย นั้นตัวเล็ก เธอดูเป็นคนขี้อาย และหลับอยู่ข้างๆถานเสี่ยวลี่
“เฮ้เพื่อนเก่า ฉันไม่ได้เจอนายตั้งหลายปี นายดูหล่อมากๆเลย” ถานเสี่ยวลี่กล่าวด้วยรอยยิ้ม
เมื่อตอนที่โอหยางโชวออกจากโรงเรียนมัธยมต้น เขายังไม่ได้รู้สึกดีกับผู้หญิงมากนัก “ฉันว่าฉันก็เป็นเหมือนเดิมนะ แต่พวกเธอทั้งคู่ดูสวยขึ้นจริงๆ”
ดวงตาของถานเสี่ยวลี่เปล่งประกาย “โอ้, เด็กน้อยไร้เดียงสาในตอนนั้น กล้าจะเจ้าชู้กับพี่สาวแล้วเหรอ” เธอมองไปที่ปิงเอ๋อ ก่อนจะถามอย่างลังเลว่า “เด็กน้อยน่ารักคนนี้ เธอเป็นลูกสาวของนายเหรอ?”
โอหยางโชวไอเล็กน้อย “อะไร? นี่น้องสาวของฉันโอหยางปิง”
เขาไม่สามารถตำหนิเธอได้ เมื่อตอนที่ปิงเอ๋อเกิด เขาก็เรียนอยู่ปี 3 แล้ว เพื่อนนักเรียนของเขาจึงไม่รู้เรื่องน้องสาวของเขา ต้องขอบคุณแพทย์สมัยใหม่ ผู้หญิงมีอิสระในเรื่องอายุขัยมากขึ้น เป็นเรื่องปกติที่จะมีลูกตอนอายุ 34 ปี
“งานปาร์ตีจะถูกจัดขึ้นในวันที่ 4 นายจะไปรึเปล่า?” ถานเสี่ยวเยว่ถามเขา
“ฉันอาจจะไป ฉันไม่ได้พบพวกเขานานมากแล้ว”
“บนถนนไม่เหมาะที่จะพูดคุย เดี๋ยวค่อยคุยกันในงานปาร์ตี้นะ” ถานเสี่ยวเยว่เป็นคนตรงไปตรงมา เธอพาเมิ่งเฟยเฟยจากไป
โอหยางโชวยินดีที่พวกเขาจากไป เขายังช็อปปิ้งไม่เสร็จ ดังนั้น เมื่อเขาได้ล่าทั้ง 2 คนแล้ว พี่ชายน้องสาวก็เดินช็อปปิ้งในงานปีใหม่ต่อไป