ตอนที่ 12 หัวหน้าหยู่และกู่ อี้

“มันคือทักษะหายาก!รวมมันเลย!”หลิน อวง เห็นด้วยทันทีหลังจากได้รับการแจ้งเตือน

 

ในไม่ช้า การ์ดคริสตัลสีเขียวก็ปรากฏบนกงล้อชีวิตเขา เขาดึงการ์ดออกมาโดยการจินตนาการมัน

การ์ดมันมีสีเขียวล้วน มีชายที่แข็งแกร่งหนึ่งคน เขาได้ยืนหยัดต่อสู้กับดินแดนอันแห้งแล้ง ด้วยดาบในมือเขาบนด้านบนของการ์ด มันให้ภาพที่ราวกับเขากำลังต่อสู้เพื่อเอาชนะสัตว์ร้ายอันน่าสยดสยองในทะเลทรายด้วยตัวเขาเอง

หลิน ฮวง มองไปที่ภาพนั้นชั่วขณะก่อนที่จะพลิกการ์ดเพื่อดุคำอธิบาย

 

“การ์ดทักษะ”

“ชื่อทักษะ : วิชาดาบใหญ่ (แตกหัก)”

“ความหายาก : หายาก”

“ระดับทักษะ : ระดับทอง”

“สถานะ : ใช้งานได้”

“หมายเหตุ : นี่เป็นทักษะพิเศษซึ่งไร้ข้อจำกัดเรื่องระดับ พลังของมันจะเปลี่ยนไปตามเจ้าของของมัน”

“หมายเหตุการ์ด : พอใช้ได้”

 

“เสี่ยว เฮย มันบอกว่านี่คือ’วิชาดาบใหญ่’ที่เป็นทักษะหายาก มันหมายถึงตอนที่มันสมบูรณ์หรือยังไม่สมบูรณ์?”หลิน ฮวง อดที่จะถามไม่ได้

“’วิชาดาบใหญ่’มันมีอยู่2ส่วน  การ์ดทักษะที่สมบูรณ์ก็คือทักษะระดับสุดยอด ตอนนี้ท่านมีเพียงแค่ส่วนเดียว การ์ดทักษะจึงแตกหัก นั่นคือเหตุผลว่าทำไมมันจึงอยู่ในระดับหายาก”

 

หลิน ฮวง รู้สึกทึ่งกับคำอธิบายของเสี่ยว เฮย เข้าไม่ได้หวังว่าทักษะที่เขาแอบเรียนรู้มาจะเป็นทักษะระดับสุดยอด!

จากนั้นเขาก็ขยี้การ์ดในมือเขาและมันก็เปลี่ยนเป็นพลังงานสีเขียวไหลเข้าสู่ร่างกายเขา

การ์ดของเขาได้มีการเปลี่ยนแปลง

“เจ้าของ : หลิน ฮวง”

“เพศ : ชาย”

“อายุ : 15”

“ความสามารถในการต่อสู้ : ไม่มี(เกินขีดจำกัดการประเมิน)”

“ทักษะ : พลังโลหิต(ระดับ2)”

“ทักษะ 2 :วิชาดาบใหญ่(ทักษะดาบ)

“สิทธิ์ในการอัญเชิญ : เปิดใช้งาน”

“อสูรที่สามารถอัญเชิญ : 1”

“หมายเหตุ : ท่านยังคงอ่อนแอมาก!”

 

“แม้ว่า’วิชาดาบใหญ่’จะมีค่ามากนัก แต่ชายที่มีใบหน้าแผลเป็นก็ไม่ได้หยุดฉันจากการเรียนรู้มัน ด้วยความสามารถเขา มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่สังเกตเห็นว่าฉันกำลังเรียนรู้มันในห้อง”หลิน ฮวง กล่าว

มีอยู่สองความเป็นไปได้  บางทีเขาอาจไม่คิดว่าเด็กหนุ่มจะเข้าใจถึงทักษะเขา หรือเขาตั้งใจที่จะสอนทักษะให้กับผู้คนหมู่มากและแบ่งปันความรู้กับ’สายลับ’ที่สนใจมัน

“ไม่สำคัญว่าอะไร ฉันต้องขอบคุณเขา บางทีฉันอาจจะถามเขาได้อย่างสุภาพว่าเขาสามารถสอนส่วนที่2ให้ฉันได้หรือไม่ ฮี่ๆ…”ขณะที่หลิน ฮวง กำลังฝันว่าเขากำลังจะได้เป็นนักล่าสำรองเมื่อเขาสำเร็จ’วิชาดาบใหญ่’ หลิน ซิน ก็ได้กลับมาจากโรงเรียน

“พี่คะ พี่กำลังคิดถึงอาหารงั้นหรอค่ะ?พี่กำลังน้ำลายไหล”หลิน ซิน กล่าวทันทีที่เธอเห็นใบหน้าฝันกลางวันของเขาเมื่อเธอเข้ามาในห้อง

“ใช่!เมื่อพวกเรารวย พี่จะจ้างพ่อครัวจากโรงเรียนนี้ไปทำอาหารให้พวกเราทุกวัน!”หลิน ฮวงกล่าว

“หนูเองก็คิดเช่นนั้น!”หลิน ซิน ตื่นเต้นเมื่อได้ยินคำพูดไร้สาระของหลิน ฮวง เมื่อเธอหลงรักในอาหารของโรงแรม

 

หลิน ฮวง รู้สึกโล่งใจที่หลิน ซิน เชื่อเรื่องไร้สาระของเขา

หลังจากทานอาหารค่ำ หลิน ฮวง ก็ได้บอกให้หลิน ซิน กลับห้องไปก่อนขณะที่เขาจะได้กดกริ่งห้อง301

ชายที่มีรอยแผลเป็นจะมีกำหนดเวลาสำหรับมื้ออาหารของเขาเช่นเคยและเขามักจะมาที่ร้านอาหารตอน6โมงเย็น เขาจะกินเสร็จประมาณ6.15 ขณะที่หลิน ฮวง และ หลิน ซิน ไม่มีเวลาที่ตายตัว บางครั้งพวกเขาก็จะกินเร็วและบางครั้งก็จะช้า เมื่อพวกเขาพึ่งมาถึงร้านอาหาร ชายคนนั้นก็ได้กินเสร็จและตอนนี้เขาควรจะกลับมาที่ห้องเขาแล้ว

 

ในไม่ช้า ประตูก็ได้เปิดออก ชายที่มีรอยแผลเป็นได้มองไปที่หลิน ฮวง โดยไม่แสดงอารมณ์และพูดขึ้น “มีอะไรให้ช่วยงั้นรึ?”

“ผมขอขอบคุณอย่างมากที่สอนทักษะดาบให้ผม!”หลิน ฮวง กล่าวด้วยความจริงใจขณะที่จ้องมองไปในดวงตาเขา จากนั้นเขาก็โค้งหัวต่ำด้วยความเคารพ

ชายคนนั้นยังคงไม่แสดงอารมณ์ใดๆ“ฉันรู้ว่าเธอกำลังแอบเรียนรู้ ฉันไม่ได้สอนอะไรเธอ อะไรก็ตามที่เธอเข้าใจ นั่นมาจากความพยายามของตัวเธอ มันไม่ใช่เรื่องของฉัน”เขาตอบ ด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ

“ไม่สำคัญว่ามันจะเป็นยังไง ผมอยากจะขอบคุณ”หลิน ฮวง ยืนยันคำของเขาและยืนอยู่หน้าประตูด้วยรอยยิ้มจริงใจบนใบหน้าเขา

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อมองไปยังปฏิกิริยาอันเย็นชาของเขา หลิน ฮวง ก็ได้ยอมแพ้ความคิดเขาที่จะร้องขอเกี่ยวกับ’วิชาดาบใหญ่’ส่วนที่2และกลับไปห้องเขา

 

“ฉันควรจะถามเขาเกี่ยวกับส่วนที่2หลังจากที่ฉันได้ประเมินนักล่าสำรองเสร็จสิ้น”

 

ไม่นานหลังจากที่เขากลับมาห้องเขา แหวนของหลิน ฮวง ก็ได้สั่น คนแปลกหน้ากำลังร้องขอที่จะคุยกับเขา

หลิน ฮวง รับสายด้วยความสงสัย มันเป็นคนที่คุ้นเคย

 

“คุณ หลิน ฮวง พวกเราได้เสร็จสิ้นการปรับปรุงบ้านของคุณแล้ว คุณสามารถกลับมาได้ทุกเมื่อที่คุณต้องการ หากมีอะไรที่คุณไม่พอใจ โปรดติดต่อผมและเราจะจัดการมันให้คุณ”เสียงในโทรศัพท์กล่าว หลิน ฮวง ตระหนักได้ว่าเสียงนั้นคือชายในชุดสูทที่เขาพบเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้า

“แน่นอน ผมจะกลับไปในวันพรุ่งนี้ตอนบ่าย ผมจะคืนคีย์การ์ดให้เจ้าของโรงแรม”หลิน ฮวง ตกลงและพยักหน้า

หลังจากที่เขาวางสาย หลิน ซิน ก็เดินออกมาจากห้องเธอ“พี่คะ พวกเราจะออกในวันพรุ่งนี้?”เธอถามด้วยความผิดหวังบนใบหน้าเธอ

“ใช่ บ้านของเราเสร็จแล้ว ดังนั้น มันจึงไม่จำเป็นต้องอยู่ที่โรงแรมอีกต่อไป”หลิน ฮวงตอบ

“คะ...”หลิน ซิน ฟังอย่างไม่เต็มใจ เธอรักในอาหารและเครื่องดื่มของโรงแรม

หลิน ฮวง รับรู้ได้ถึงท่าทางของเธอและกล่าว“หากน้องไม่ต้องการ งั้นเราควรจะอยู่ต่ออีกสักวันเนื่องจากเรามีเวลา5วันที่นี่ เราสามารถอยู่ที่นี่ได้ถึงวันพรุ่งนี้และเราจะกลับบ้านในวันพรุ่งนี้”

“หนูไม่ได้ไม่เต็มใจ แต่....”หลิน ซิน ไม่ต้องการยอมรับความไม่เต็มใจของเธอ

“มันเป็นพี่เองที่ไม่เต็มใจ”หลิน ฮวง ส่ายหัวและยิ้ม“พวกเราจะออกตอนเที่ยงของพรุ่งนี้”

 

วันเวลาได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลิน ฮวง ยังคงเฝ้ามองชายผู้นั้นเมื่อเขาฝึกซ้อม แต่ไม่ว่าเขาจะฝึกฝนมากแค่ไหน เขาก็ไม่ได้รับชิ้นส่วนการ์ดอีกต่อไป

ดังนั้น เขาจึงไม่ได้ใช้เวลามากนักในการฝึกฝน เขากลับตัดสินใจที่จะพักผ่อนก่อนการประเมิน

 

เช้าของวันที่6 หลังจากมื้อเช้า หลิน ฮวงและหลินซิน ก็ได้กลับไปยังห้องของพวกเขาและจัดการพรมและเฟอร์นิเจอร์ให้อยู่สภาพเดิม จากนั้น พวกเขาก็อำลากับเจ้าของโรงแรม

หัวหน้าหยู่ยิ้มขณะที่เฝ้าดูพวกเขาออกไป ทันใดนั้น ชายที่มีรอยแผลเป็นก็ปรากฏตัวด้านหลังเขา

 

“นายท่าน ข้ายังไม่เข้าใจว่าท่านเห็นอะไรในตัวเด็กนั่น เขาเพียงแค่โชคดีที่เขาได้ฆ่าแวมไพร์ ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อมองดูกงล้อชีวิตที่แตกหักเขา เขาดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ได้อีกเพียง2เดือน”เขาพึมพำ

“กู่ อี้  เจ้ารู้จักข้ามานาน ข้าหยู่ ฉิน เคยมองผิดงั้นรึ?”

“ท่าน....ไม่เคย”เขายอมรับ ชายที่มีรอยแผลเป็นตกตะลึงและส่ายหัวเขา เขาดูเหมือนจะไม่อาจสงบสติได้“แต่ นายท่าน ท่านเป็นคนที่พิเศษ ท่านไม่เคยต้องกังวลถึงทุกสิ่งจากโลกนี้ ทำไมท่านจึงต้องการให้ข้าสอนทักษะดาบแก่เขากัน?”

“ไม่ต้องกังวลไป ข้ามีแผนของข้า เจ้าได้พูดกับเขา เจ้าคิดเช่นไรบ้างละ?”หัวหน้าหยู่ถาม

“ทัศนคติเขานั้นไม่เลว แต่เขาไม่ใช่อัจฉริยะ เขาอยู่ห่างไกลจากหลี่ หลาง ที่พวกเราพบไม่กี่วันก่อนนัก”กู่ อี้ กล่าวและส่ายหัวเขาขณะที่แสดงความคิดเห็น

“จริงรึ?ให้ข้าได้ถามเจ้า เจ้าสอน’วิชาดาบใหญ่’ส่วนที่1ให้เขานานแค่ไหนกัน?”

“วิชาดาบใหญ่ ดูเหมือนจะง่าย แต่ในความเป็นจริง มันมีความหมายมากนักต่อนักดาบ ข้าได้ฝึกฝนมันนานกว่า18ชั่วโมงในทุกๆวันและข้าใช้เวลา103วันเพื่อเรียนรู้ส่วนที่1”กู่ อี้ ตอบ ด้วยใบหน้าจริงจัง

“เจ้ามีพรสวรรค์ที่มากนัก มันใช้เวลา103วันเพื่อที่จะเรียนรู้ส่วนที่1 เจ้าคิดว่าเขาจำต้องใช้เวลาเรียนมันนานแค่ไหน?”หัวหน้าหยู่มองไปที่กู่ อี้ ด้วยคิ้วที่ยกขึ้น

“ข้าคิดว่าเขาจำต้องใช้เวลาอย่างน้อย2หรือ3ปี”เขาพึมพำ เห็นได้ชัดว่ากู่ อี้ ไม่เชื่อในตัวหลิน ฮวง

“ข้าจะบอกว่าเจ้ามองเขาต่ำเกินไป เขาใช้เวลาเพียง3วันในการเรียนรู้ส่วนที่1ของ’วิชาดาบใหญ่’”หัวหน้าหยู่กล่าวและชี้นิ้วทั้งสามไปทางกู่ อี้ ที่กำลังอ้าปากข้างอย่างไม่เชื่อถือ

 

ภาพวิดีโอของหลิน ฮวง ที่ฝึกซ้อมในห้องเขาเมื่อไม่กี่วันก่อนปรากฏตรงหน้าพวกเขา

 

กู่ อี้ ตกใจเมื่อได้เห็นภาพวิดิโอและพูดว่า“เป็นไปได้ไงกัน?”

“ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้”หยู่ ฉิน ตอบและโบกมือเพื่อปิดภาพ

“ใช้เวลาสองวัน และทำความสะอาด พวกเราจะออกไปในไม่ช้า”

 

กู่ อี้ พยักหน้าโดยไม่ถามคำถามใดเพิ่ม เขาถอนหายใจและกล่าว“เอาละ...”