ตอนที่ 11 วิชาดาบใหญ่ส่วนที่ 1

เช้าวันต่อมา หลิน ฮวง ได้นอนหลับเกือบทั้งวันในห้องของเขา เขาไม่ได้สังเกตเลยว่าหลิน ซิน ได้ออกจากห้องไปตั้งแต่เช้า

เขาตื่นขึ้นมาเมื่อหลิน ซิน กลับมาจากโรงเรียน จากนั้น เขาก็ลงไปกินข้าวกลางวันกับเธอที่ชั้นสอง

ที่ร้านอาหาร พวกเขาได้ชนเข้ากับชายที่มีรอยแผลเป็นที่พักอยู่ห้อง 301 หลิน ฮวง ยิ้มกว้างให้เขาขณะที่ชายคนนั้นพยักหน้าให้เขาอย่างไร้อารมณ์

ตกดึก หลิน ซิน ได้ไปที่เตียงและหลิน ฮวง ก็ได้เริ่มฝึกทักษะดาบของเขาบนระเบียงโดยไม่ต้องรอให้ชายคนนั้นปรากฏตัว เมื่อเขากำลังฝึกฝนในครั้งที่สาม เขาก็เห็นชายคนหนึ่งกำลังฝึกอยู่ในสวนชั้นล่าง

ครานี้ หลิน ฮวง ไม่ได้กระพริบตาเขาขณะที่เฝ้าดูชายคนนี้ เขาได้ก้าวเข้าไปใกล้ขึ้นเพื่อมองให้เห็นเทคนิคอันสมบูรณ์แบบ

หลังจากที่ชายคนนั้นกลับมายังโรงแรม หลิน ฮวง ก็เริ่มฝึกตามสิ่งที่เขาพึ่งจะเห็นมา

คืนนั้น เขาได้ฝึกซ้อมมากกว่า100ครั้งและได้รับชิ้นส่วนการ์ดมาถึง36ใบ

รวมกับที่เขาได้มาในคืนนี้ เขามีทั้งหมด57ใบ

น่าเสียดาย นั่นยังไม่เพียงพอที่จะสร้างการ์ดทักษะ

ในวันที่สาม หลิน ฮวง ได้นอนหลับจนกระทั่งหลิน ซิน กลับมาจากโรงเรียนในช่วงบ่าย

 

“พี่คะ พี่กำลังทุกข์ทรมานจากการนอนไม่หลับมาหลายคืนก่อนหน้า?”หลิน ซิน ถามอย่างห่วงใย

“ใช่ เล็กน้อยหน่า”หลิน ฮวง ยอมรับกับสิ่งที่หลิน ซิน กล่าว ดังนั้น เขาจึงต้องอธิบายเหตุผลที่แท้จริงให้เธอฟัง

“เข้าใจแล้วคะ พี่ควรจะนอนพักให้มากขึ้นในระหว่างวันนี้ หนูจะนำอาหารค่ำมาให้พี่เอง”หลิน ซิน ดูเหมือนจะมีความสุขที่เธอสามารถทำบางสิ่งให้พี่ชายเธอได้

“ไม่เป็นไร พี่นอนพอแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ”เขาพูด เขารู้สึกอบอุ่นอย่างมากที่ได้ยินคำกล่าวของหลิน ซิน แต่เขาไม่อยากทำให้เธอลำบาก

“โอ้ ใช่แล้ว พี่คะ เจ้าของโรงแรมบอกว่ามีของส่งมาจากบ้านเรา หนูได้นำมันมาแล้ว”หลิน ซิน กล่าวขณะที่หยิบกล่องออกมาจากช่องเก็บของเธอ

“ของ?พี่ไม่ได้ซื้ออะไรเลย..”หลิน ฮวง พูดขณะมองไปที่กล่อง มันเป็ฯของจากแผนกที่7ของสมาคมนักล่า ทันใดนั้น เขาก็นึกขึ้นได้ว่ามันอาจเป็นรางวัลสำหรับการฆ่าแวมไพร์ในวันนั้น

“ฉันสงสัยว่ารางวัลอะไรกันที่สมาคมนักล่าจะมอบให้กับคนที่ฆ่าแวมไพร์ระดับทองแดง?”หลิน ฮวง คิดขณะที่เขาเปิดกล่องด้วยความคาดหวัง

 

มันเป็นกระเป๋าเดินทางสีดำกับซองจดหมายที่แนบติดมากับมัน

มันจำเป็นต้องมีรหัสสี่หลักเพื่อเปิดกระเป๋า เขาฉีกซองจดหมายออกและหยิบจดหมายออกมา

เขาสงสัยว่า มันจะเป็นจดหมายขอบคุณจากสมาคมนักล่าที่ฆ่าแวมไพร์ ในตอนท้ายของจดหมาย มันได้ระบุรางวัลรวมถึงรหัสเพื่อเปิดกระเป๋า

 

หลิน ฮวง อุทานออกมา“สมาคมนักล่าช่างใจปล้ำนัก!”

 

รหัสคือ7101 และหลิน ฮวง ได้รีบใส่รหัสทันที หน้ายืนยันตัวตนได้เด้งขึ้นมา หลิน ฮวง ได้สแกนแหวนของเขาเพื่อยืนยันการเข้าถึง

กระเป๋าเดินทางได้เปิดออก และของในนั้นก็ทำให้เขาตาเบิกกว้าง

“มันคือปืน?”หลิน ซิน ถาม

“ใช่ มันคือ BlackEagle 33 ซึ่งเป็นปืนระดับเหล็กขั้นสูงจากบริษัทEagle มันสามารถเปลี่ยนเป็นปืนพกหรือสไนเปอร์ได้ มันคือปืนระดับเหล็กที่ดีที่สุดในตลาด ราคาของมันสูงกว่าปืนระดับทองแดงบางปืนเสียอีก”หลิน ฮวง กล่าวขณะที่ลูบคลำปืนสีดำ

 

รูปลักษณ์ที่ขรุขระของมันไม่ใช่เรื่องแปลก และมันยังดีกว่าGray Eagle17อยู่มากโข ปืนมันทำจากโลหะสีดำที่มีลวดลายสีเงิน มันช่างดูเท่เสียจริง

หลังจากที่ดูมันจนพอใจ หลิน ฮวง ก็เก็บมันใส่กระเป๋า

อาวุธปืนจำเป็นต้องมีพลังชีวิตที่ทรงประสิทธิภาพ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ปืนที่จำเป็นต้องใช้พลังชีวิตอย่างเพียงพอเพื่อสร้างกระสุนพลังงาน

เขาต้องเก็บBlackEagle33ไปเนื่องจากเขาไม่มีพลังชีวิตจนกว่าเขาจะอยู่ในระดับทองแดง

 

“เมื่อฉันอยู่ในระดับทองแดง ด้วยBlackEagle33นี้ มันจะเป็นการโจมตีระยะไกลและพลังโลหิตสำหรับระยะประชิด พลังของฉันจะเพิ่มมากขึ้น”หลิน ฮวงกล่าว เขาจินตนาการมันในหัวเขา แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนทะเยอทะยาน แต่เขาก็รู้จักรกลยุทธ์ของเขาเป็นอย่างดี

“แต่ตอนนี้ ความสำคัญของฉันคือการรวบรวมการ์ดทักษะให้เป็น’วิชาดาบใหญ่’ก่อนที่จะมีการประเมินนักล่าสำรอง อย่างน้อยที่สุด ฉันต้องสามารถต่อสู้ได้ด้วยตัวฉันแทนที่จะพึ่งพาแวมไพร์”

 

หลังจากที่กินข้าวกับหลิน ซิน หลิน ฮวง ก็ได้ดื่มชาในห้องเขา

จากนั้นเขาก็ย้ายพรม โต๊ะ และเก้าอี้มาข้างกันและเริ่มฝึกด้วยดาบของเขา

แม้ว่าระเบียงนั้นจะมีความกว้างมากกว่า2เมตร แต่มันก็ยังเล็กเกินไปสำหรับเขา ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะฝึกในห้องนั่งเล่นแทน

เขาย้ายเฟอร์นิเจอร์ไปข้างๆเพื่อที่จะไม่ให้เกิดความเสียหายใดๆเมื่อเขารู้ว่าเขาไม่สามารถซื้อมันมาชดใช้ได้

หลิน ซิน อยากรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ แต่เมื่อเห็นเขาทำเช่นนั้น เธอไม่ได้รำคาญเขาและกลับไปยังห้องเธอเพื่อทำการบ้าน

บางที ห้องนั่งเล่นมันกว้างขวางมากขึ้นเมื่อหลิน ฮวง รู้สึกว่าการฝึกนี้มันราบรื่นกว่าก่อนหน้าและโอกาสที่เขาจะได้รับชิ้นส่วนการ์ดทักษะมันเพิ่มขึ้น

เขาฝึกจนกระทุ่งรุ่งสาง มันมากกว่า100ครั้ง เขาทำได้ดีขึ้นกว่าเดิมมากและการฝึกซ้อมแต่ละครั้งมันทำได้ดีกว่า60%และเขาได้มาถึง68ชิ้นในคืนเดียว

เขาคิดว่ามันแปลกมากเพราะความเป็นไปได้มันเพิ่มขึ้นอย่างผิดปกติ ในวันแรก เขากลับทำได้ไม่ถึง20% สิ่งที่แปลกประหลาดยิ่งกว่านั้นก็คือ เขาไม่รู้สึกเหนื่อยจากการฝึกซ้อมในทุกคืน

ด้วยร่างกายของเขาที่ฝึกฝนมาหนักถึงสองวัน เขาควรจะง่วงนอนและเหนื่อยล้าหลังการปฏิบัติ เขาได้ทิ้งตัวลงบนเตียงเขา แต่ทว่าเขากลับไม่รู้สึกว่าเขาง่วงเลย

 

“มันรู้สึกราวกับฉันได้กินยาปลุกกระตุ้นไป...”เขาพึมพำกับตัวเอง จากนั้นเขาก็คิดถึงอาหารของเขาเมื่อเทียบกับวันแรกที่เขามาถึง เขาพบความแตกต่างเกือบจะในทันที“มันอาจจะเป็นชาสงบนิ่ง?แต่ฉันได้ดื่มมันตั้งแต่วันก่อน มันไม่ส่งผลต่อความตื่นเต้นและฉันได้นอนหลับอย่างดีในคืนนั้น…”เขาสงสัย

 

จากนั้น เขาก็เทชาอีกถ้วย

ขณะที่ชาหวานไหลลงคอเขา เขาก็รู้สึกว่ามีพลังอีกครั้ง“ฉันคิดว่ามันเป็นผลของชานี้จริงๆ!”เขาสรุป

ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงประตูที่ฝั่งตรงข้ามห้องเขา จากนั้นเขาก็เดินไปที่ระเบียงเพื่อมองชายคนนั้น คราวนี้ เขาจดจำทุกสิ่งที่ชายชราทำ

หลังจากที่ชายคนนั้นเสร็จสิ้นการฝึกทั้งสามชุด หลิน ฮวง ก็ได้ฝึกอีกครั้งในห้องนั่งเล่นด้วยสิ่งที่เขาเห็น

จนถึง7โมง หลิน ฮวง ก็ได้ฝึกซ้อมนานถึง100กว่าครั้ง มีความเป็นไปได้ที่จะเพิ่มมากกว่า80% เขาได้รับ88ชิ้นในคืนนั้น

หลิน ซิน ตื่นขึ้นมาและเห็นเขากำลังฝึกซ้อมในห้องนั่งเล่น เธอคิดว่าเขาพึ่งตื่นขึ้นมา ดังนั้นเธอจึงไม่คิดอะไรมากและมุ่งหน้าไปยังโรงเรียน

หลังจากรับประทานอาหารเช้า หลิน ฮวง ยังไม่ง่วงนอน เขารู้สึกสดชื่นและร่างกายของเขาไม่เหนื่อยเลย

เขามีชาสงบนิ่งและฝึกซ้อมอีกครั้ง เขาต้องการรู้ว่าเขาสามารถเพิ่มความเป็นไปได้แค่ไหน

ตั้งแต่8โมงจนถึง5โมง หลิน ฮวง ได้ฝึกซ้อมมาแล้วกว่า100ครั้ง

เมื่อเขาได้รับชิ้นที่87 เขาก็ได้ยินการแจ้งเตือน

 

“ท่านได้สะสมชิ้นส่วน’วิชาดาบใหญ่’ครบ300ชิ้น ท่านสามารถรวมพวกมันเป็นทักษะหายาก’วิชาดาบใหญ่ส่วนที่1’ ท่านต้องการรวมเลยหรือไม่?”