Invisible(มัจุราชไร้เงา)ตอนที่4 สัมผัสใหม่แห่งการนอน

ชายทั้งสองคนเดินเข้ามาจนห่างจากเดี่ยวได้ประมาณ50เมตรทันไดนั้นเองเดี่ยวก็หันมาเจอพวกมันทั้ง2คนพอดี ในใจของเดี่ยวตกใจเป็นอย่างมากจนเขาลุกขึ้นยืนอย่างลืมตัวแต่ใบหน้าเขายังคงเรียบเฉย "พวกมันเดินเข้ามาหาข้านี่ พวกมันมีจุดประสงค์อันได ถ้ามาPK ละก็ข้าคงได้ลิ้มรสการตายในครั้งแรกอย่างแน่นอนเพราะเลือดของข้าตอนนี้พึ่งเด้งมาได้เพียง30แต้มเท่านั้น ไม่สิถึงแม้ว่าเลือดเต็มหลอดข้าก็คงไม่รอดอยู่ดีเพราะพวกมันมีกันตั้ง2คนและดูจากเสื้อผ้าที่พวกมันสวมใส่มันไม่ใช่เสื้อผ้าของพวกเริ่มต้นเก็บเลเวลอย่างข้าอย่างแน่นอน"เดี่ยวคิดในใจ

 

และแล้วชายทั้ง2คนก็เดินมาถึงร่มไม้ที่เดี่ยวยืนอยู่เป็นที่เรียบร้อยแล้วเดี่ยวจ้องมองพวกมันทั้งสองคน คนหนึ่งมีกระบี่สะพายที่หลัง และอีกคนมีธนูอยู่ในมือของมันยังไม่ทันที่เดี่ยวจะเอ่ยถาม ชายในชุดนักศึกษาสีขาวที่มีกระบี่สะพายที่หลังก็เปิดปากพูดขึ้นทันที

 

"สวัสดี ข้ามีนามว่า จ้าวเซียว และนี่ ซังมิน เพื่อนของข้าเราพึ่งรู้จักกันในโลกแห่งนี้ " มันพูดด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มพร้อมกับผายมือไปหาชายที่มีธนูอยู่ในมือคนนั้น

 

"สวัสดี "ชายที่ถือธนูทักทายเดี่ยวสั้นๆด้วยใบหน้าไม่ยินดียินร้ายแล้วจ้าวเซียวก็พูดต่อ

 

"ข้าขอทราบนามของท่านได้หรือไม่?" เดี่ยวคิดในใจอ้ายเจ้าเซียวนี่มันพูดสำบัดสำนวนยังกะพวกจอมยุทธในหนังหรือในนิยายนี่มันคิดว่ามันเป็นจอมยุทธเพียงเพราะมีกระบี่สะพายที่หลังของมันรึไง เดี่ยวอดที่จะหัวเราะเยาะมันในใจไม่ได้

 

"เดี่ยว" เดี่ยวตอบมันไปอย่างสั้นๆด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยเขาพยายามพูดน้อยที่สุดเข้าไว้เพราะเขายังไม่รู้จุดประสงค์การมาของพวกมันแล้วจ้าวเซียวก็พูดต่อ

 

"โอ้ ท่านอย่าได้ทำหน้าเฉยเมยเช่นนั้น พวกข้ามาดี"

 

"แล้วพวกเจ้ามีธุระอันไดกันข้างั้นรึ?"เดี่ยวตอบกลับไปในทันทีด้วยคำถามและเขาก็พึ่งคิดขึ้นได้ "นี่เราเป็นบ้ากับอ้ายบ้านี่ด้วยแล้วรึไงถึงได้พูดสำนวนแบบนั้นออกไป"เดี่ยวคิดในใจ

 

"พวกข้าทั้ง2คนได้เห็นการต่อสู้ของท่านแล้วก็รู้สึกนับถือยิ่งนักนับตั้งแต่เก็บระดับมาพวกข้าไม่เคยเห็นใครสู้กับพวกมอนเตอร์ตัวต่อตัวเลยซักครั้ง ข้าเลยอยากจะชวนท่านมาเก็บระดับเลเวลด้วยกันไม่ทราบว่าท่านสนใจหรือไม่"จ้าวเซียวเอ่ยขึ้นพร้อมกับตาเป็นประกายขึ้นแว่บหนึ่ง

 

"ปาร์ตี้งั้นเหรอ" เดี่ยวคิดในใจ ที่ผ่านมาเขาสู้กับมอนเตอร์ตัวต่อตัวกว่าจะชนะเขาก็เกือบเพลี่ยงพล้ำมาตลอด การมีปาร์ตี้ก็เป็นทางเลือกที่ดี ถึงแม้ว่าการมีปาร์ตี้3คนค่าประสบการณ์ได้แค่70%เพราะมันจะลดลงไปคนละ10% ตีมอนเตอร์คนเดียวได้ค่าประสบการณ์100% ปาร์ตี้2คนได้ค่าประสบการณ์80%ลดลงไปตามลำดับและดีไม่ดี

 

"ข้าตกลง" เดี่ยวตอบกลับไป

 

จ้าวเซียวยิ้มขึ้นมาทันทีที่เดี่ยวตอบตกลงแต่ใบหน้าของซังมินก็ยังคงแสดงออกถึงความไม่ยินดียินร้ายเหมือนเดิม

 

"ดี!! งั้นก็เข้ามาเลย" ว่าแล้วจ้าวเซียวก็เพิ่มเดี่ยวเขามาในปาร์ตี้ของเขา ทันทีที่เดี่ยวเข้ามาในปาร์ตี้ เดี่ยวก็มองเห็นชื่อและเลเวลของเขาทั้ง2คน

 

                        หัวหน้าปาร์ตี้

                 จ้าวเซียวLv.3(ชาวบ้าน)

 

                      สมาชิกปาร์ตี้

                 ซังมินLv.3(ชาวบ้าน)

 

 

ทันไดนั่นเอง ซังมินผู้ไม่ยินดียินร้ายต้องอุทานออกมาอย่างลืมตัว!!ทันทีที่เขามองมาที่เดี่ยว

 

"นี่เจ้า!!"

 

                    สมาชิกปาร์ตี้

               เดี่ยวLv.1(ชาวบ้าน)

 

 

แม้แต่จ้าวเซียวก็เกิดตระหนกขึ้นในใจของมันแต่สีหน้าของมันก็ยังคงยิ้มอยู่ "อ้ายนี่มันซัดกับมอนเตอร์ตัวต่อตัวตั้งแต่เลเวล1เลยหรือนี่มันบ้าไปแล้ว" มันคิดในใจ และมันก็รีบทำใจให้สงบลงแล้วมันก็พูดขึ้น

 

"ปะพวกเราออกไปเก็บระดับกันเถอะอย่ามัวเสียเวลากันเลย อย่างที่พวกเรารู้กันพวกมันเตอร์นั่นฉลาดคิดเองได้ มีพฤติกรรมเฉพาะแตกต่างกันไปพวกมันชอบอยู่เป็นกลุ่มอย่างน้อย2ตัวขึ้นไปน้อยครั้งนักที่เราจะเจอมันแค่ตัวเดียว" พูดแล้วจ้าวเซียวก็เดินนำหน้าออกไปเป็นคนแรก ตามด้วยซังมินที่มันหันมามองหน้าเดี่ยวแว่บหนึ่งก่อนที่มันจะเดิมตามจ้าวเซียวไป เดี่ยวเองก็รู้สึกสงสัยที่จู่ๆซังมินก็อุทานออกมาทันทีที่เขาร่วมปาร์ตี้เขาคิดเท่าไหร่ก็หาเหตุผลไม่ได้และเขาก็สลัดความสงสัยนั้นออกไปแล้วเดินตามพวกเขาไป

 

ปาร์ตี้ของจ้าวเซียวเดินมาได้ซักพักก็เริ่มเห็น กลุ่มปาร์ตี้มากมายกำลังต่อสู้กับพวกมอนเตอร์ทั้งมองเห็นอยู่ไกลๆและก็ใกล้ๆมองดูเหมือนสงครามย่อยๆกันเลยทีเดียวเพราะป่าแถบนี้ยังไม่เคยมีปาร์ตี้ไหนเขามาเก็บระดับดังนั้นมอนเตอร์เลยเยอะเป็นพิเศษและหาได้ไม่ยาก

 

"โอ้วไม่นะ!!"  เพล้ง!!

 

เสียงร้องและการแตกสลายจากการตายของผู้คนดังมาอย่างไม่ขาดสาย ใช่ว่าคนเยอะแล้วจะลุมกินโต๊ะพวกมอนเตอร์นั่นได้ง่ายๆ เกมส์นี้ก็เหมือนการต่อสู้ในชีวิตจริงเพราะมันเป็นโลกที่มนุษยชาติใช้ดำรงชีวิตจริง  อย่าหวังว่าจะมีการสะบัดดาบแค่ครั้งเดียวมอนเตอร์จะตายเป็นเบือ หรือพลังโจมตีจนภูเขาท้องฟ้าถล่มทลาย

 

"เราอย่าพึ่งเข้าไปรอดูสถานะการณ์ก่อน" จ้าวเซียวพูดขึ้น เดี่ยวคิดในใจอ้ายบ้าจอมยุทธนี่ฉลาดไม่เบาแฮะเพราะดูแล้วสถานะการณ์ตอนนี้มัน50-50ไม่มีฝ่ายไดได้เปรียบหรือเสียเปรียบ และแล้วทันไดนั้นก็มีมอนเตอร์2ตัวพุ่งตรงมาทางปาร์ตี้ของเดี่ยวในทันที

 

จ้าวเชียวหรี่ตาลงแล้วมองไปทางมอนเตอร์ที่กำลังพุ่งเข้ามาหาปาร์ตี้ของเขาในมือของมันถือกระบี่อยู่

 

 

                         โจรป่าLv.3(ระดับทั่วไป)

 

"เดี่ยวท่านจัดการตัวซ้าย ส่วนตัวขวาเป็นของข้า" จ้าวเซียวพูดจบตัวเขาก็พุ่งเข้าหามอนเตอร์ในทันที  เดี่ยวเองก็เช่นกันเขาวิ่งเข้าหามอนเตอร์ด้วยเหมือนกัน เดี่ยวคำนวนระยะห่างระหว่างเขากับมอนเตอร์ไว้ เมื่อมอนเตอร์เขามาในระยะโจมตีของเขา เท้าทั้ง2ข้างของเขากดลงพื้นดินจนปรากฏเป็นรอยฝ่าเท้าขึ้นมือขวาของเขากระชับมีดไว้แน่น มีรึมอนเตอร์จะเป็นหมูให้เดี่ยวเชือดง่ายๆ มือของโจรป่าก็เงื้อขึ้นเตรียมโจมตีทันที

 

"หะ!! หรือว่า"ไม่มีเวลาให้ทันได้คิด จากจังหวะที่กำลังจะกระโดดก็กลายเป็นการพุ่งม้วนตัวไปตามพื้น

 

เป้ง!!!!!

 

ซึบ!! ซึบ!! มีดแรกเข้าหัวไหล่ มีดที่2เข้าตรงช่องระหว่างกระดูกไหปลาร้าของมัน

5!  5!

 

ตัวเลขความหายเด้งขึ้นมาเดี่ยวแทบน้ำตาไหลในพลังการโจมตีอันต่ำเตี้ยเรี่ยดินของเขา เดี่ยวดึงมีดออกอย่างรวดเร็วและเตรียมโยนมีดสลับมือ เมื่อขาของเขาถึงพึ้นเขาคงแทงมีดจมสีข้างของมันอย่างพอดี มิทันคาดคิดโจรป่าตะหวาดเสียงคำรามออกมาด้วยความโกรธและมันก็ตวัดคมกระบี่ใส่เขาในทันที เดี่ยวจึงสลัดความคิดที่จะโจมตีต่อนั้นทิ้งไป ขาขวาของเดี่ยวถีบเข้าที่ต้นขาของโจรป่าและทำให้ตัวของเขาหงายหลังในทันที  ฟิ้ววว!!! เสียงของคมกระบี่ฟันถูกอากาศโดยเฉียดจมูกของเดียวแค่นิดเดียว มันหลบได้เพราะอาการบาดเจ็บของโจรป่าเลยทำให้ความเร็วในการโจมตีของมันนั้นลดลงไม่งั้น เดี่ยวคงได้ลงไปนอนกินดินไปแล้วอย่างแน่นอน

 

เดี่ยวหงายหลังนอนลงกับพื้นโดยที่เอารู้สึกแน่นที่หน้าอกอย่างไม่ทันคาดคิด กระบี่ของโจรป่าได้เสือกแทงลงมาใส่ร่างของเขา เดี่ยวรู้ตัวว่าไม่มีทางหลบการโจมตีครั้งนี้ได้อย่างแน่นอน สิ่งเดียวที่เขามีก็คือมีดในมือและเขาก็เตรียมยกป้องกันไว้

 

เฟี้ยววว!!! เฟี้ยวว!!! ฉึก!!! ฉึก!!!

25 !!

30 !!

เลือดได้ของโจรป่าได้พุ่งกระฉูดออกดั่งปืนฉีดน้ำก็ไม่ปาน

 

ร่างของโจรป่าแน่นนิ่งแล้วก็ล้มลงโดยมีลูกธนูปักอยู่ที่คอของมันถึง2ดอก!!! แล้วตัวมันก็กลายเป็นแสงแล้วก็สลายไป ตัวของเดียวที่กำลังนอนอยู่กับพื้นพลันปรากฏแสงสีขาวรอบตัวเศษฝุ่น เศษดินที่เปรอะเปื้อนตามเสื้อผ้าเนื้อตัวของเขาก็หายไปตัวเขาและเสื้อผ้าก็สะอาดขึ้นในทันที ใช่แล้ว เขาเลเวลอัพแล้ว

 

เดี่ยวยิ้มออกมาอย่างลืมตัวความรู้สึกของเลเวลอัพนี่มันช่างรู้สึกดีอะไรเช่นนี้ และแล้วรอยยิ้มของเขาก็ต้องหุบลงในทันทีเมื่อเขามองไปจ้าวเชียวเพราะเลือดของเขานั้นลดไปแล้วครึ่งหนึ่งส่วนและโจรป่านั้นมันยังไม่ตาย!!!!!!