ตอนที่ 72 วัยเด็กที่ควรจำ

“นี่แกพวกเราจะต้องเดินไปอีกนานแค่ไหนกันนะ ฉันก็เห็นแต่กำแพงล้อมรอบก็เท่านั้น”

 

อยู่ๆดาโล่ก็ถามผมขึ้นมาแล้วผมจะตอบเขายังล่ะครับในเมื่อผมก็มาพร้อมๆกับมัน

 

“ฉันจะไปรู้กับแกหรือไงฉันไม่ได้อยู่ที่นี่เสียหน่อย เลิกบ่นแล้วก็เดินต่อไปเถอะฉันว่ายังไงมันก็ต้องมีทางเข้าสักทางบ้างแหละ”

 

ดาโล่ทำหน้าเบื่อๆใส่ผมก่อนจะหันไปทางข้างหน้าแล้วเดินนำผมต่อไป ส่วนตอนนี้ผมก็เล่นลูกไฟบอลขนาดเล็กที่ผมเสกมันขึ้นมาในระหว่างทางที่เดินไป เพื่อไม่ให้ตัวผมเบื่อกับเรื่องพวกนี้

 

“อะไรของแกเนี่ยมาคาโอเล่นอะไรเป็นเด็กไปได้ มันทำให้ฉันกลับไปคิดถึงวันเก่าๆตอนที่เราเป็นเด็กเลยนะ”

 

นั่นสินะตอนที่พวกเรายังเด็กอยู่พวกเราไม่ต้องมารับรู้เรื่องอะไรแบบนี้ด้วยซ้ำ ย้อนกลับไปในตอนที่พวกเรายังเด็กอยู่ ในตอนที่เราเจอกันครั้งแรกปราสาทของนายท่าน

 

//ตุบ// “โอ๊ย /อึก” ในตอนที่ผมกำลังวิ่งเพื่อที่จะเข้าไปยังปราสาท ผมและดาโล่เจอกันก็ตอนนั้นแหละ

 

“เราขอโทษนะนายเป็นอะไรบ้างหรือเปล่า” ผมพูดขึ้นก่อนที่ผมจะลุกขึ้นมา

 

“เราไม่เป็นอะไรมากหรอก แต่ว่าแว่นตาของเรามันหายไปไหนก็ไม่รู้สิ นายช่วยเราหาหน่อยได้ไหม”

 

ไอ้คนที่ทำแว่นหายนั่นก็คือดาโล่ ช่วงนั้นมันยังกับเด็กเนิดเลยใส่แว่นหน้าตาก็กากๆไม่หล่อไม่มีเสน่ห์

 

“งั้นเดี๋ยวเราจะช่วยนายหานะมันน่าจะอยู่แถวนี้นี่แหละ” ผมเดินไปมาที่หน้าทางเข้าเพื่อที่จะหาแว่นให้กับดาโล่ ก่อนจะพบว่ามันกระเด็นไปยังข้างในปราสาทเลยทีเดียว

 

“เราเจอแล้วเดี๋ยวรอไปเอามาให้นะ” ในตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไรก็เลยเดินเข้าไปยังข้างในปราสาท ก่อนจะเดินไปตรงที่แว่นมันตกอยู่แล้วยื่นมือเข้าไปเพื่อจะหยิบแว่นมา แต่ก็ดันมีคนๆหนึ่งที่หยิบแว่นตัดหน้าของผมไปเสียงั้น ผมเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่คนๆนั้น ในตอนนั้นผมเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งอายุหน้าจะเท่าๆกับผม เขามองไปที่แว่นแล้วมองมาที่ผมก่อนจะยื่นแว่นให้กับผม ผมหยิบมันมาแล้วก็ก้มหัวให้เขานิดหนึ่งเพื่อเป็นการแสดงถึงความขอบคุณ ผมหันหลังกลับไปแล้วก็เดินไปที่ดาโล่ก่อนจะยื่นแว่นกลับไปคืนไปให้กับมัน

 

“นี่แว่นของนายเราเอามาให้นายแล้วนะ” ผมพูดจบเขาก็หยิบแว่นไปถูกเลนร์ของเขา แล้วก็ใส่แว่นกลับเข้าไปอีกครั้ง

 

“ขอบใจนายมากนะที่ช่วยฉันหาแว่น นายไปเจอมันที่ตรงไหนกันหรอ”

 

ดาโล่ถามผมก่อนผมจะชี้ไปที่ข้างในปราสาท เด็กผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนั้นเขาก็หายไปแล้ว

 

“อ๋อมันกระเด็นไปไกลจังเลยเนอะ แต่ก็ขอบใจที่นายช่วยหาแว่นให้กับฉันนะ พูดถึงเราชื่อดาโล่นะ แล้วนายชื่ออะไรหรอ ??”

 

ตอนนั้นเราก็เริ่มรู้จักชื่อกันก็ตอนที่หาแว่นให้เจ้านี่เนี่ยแหละ

 

“เราชื่อมาคาโอยินดีที่ได้รู้จักนายนะ” ดาโล่ยื่นมือเพื่อจะมาจับมือกับผม ผมกำลังจะยื่นมือตอบรับเขาแต่ก็ไม่ทัน

 

“เข้าไปกันได้แล้วนะมัวแต่เล่นอะไรกันอยู่หืมเด็กๆ” พ่อกับแม่ของพวกเราเดินเข้ามาพร้อมๆกันก่อนจะยิ้มให้กับพวกเรา ในช่วงนั้นยังไม่เกิดสงครามระหว่างมนุษย์กับปีศาจขึ้น แถมยังไม่เกิดเรื่องของการหมั้นระหว่างนายท่านกับเมสเซอร์รี่ มันก็เลยดูมีความสุขมากในช่วงเด็กๆ พวกผมทั้งสองคนเดินเข้าไปในปราสาทก่อนจะเริ่มงานครั้งใหญ่ที่จัดขึ้นในปราสาท มันเป็นวันเกิดของนายท่านพ่อแม่ของนายท่านจึงจัดงานวันเกิดให้กับเขา

 

“ขอแสดงความยินดีด้วยนะขอรับคุณชาย”

 

เสียงคุณพ่อของผมดังขึ้นจากด้านหลัง ก่อนจะพบว่าไอ้เด็กผู้ชายที่ยื่นแว่นมาให้กับผม เขาก็คือเจ้าของวันเกิดนั่นเอง ผมอึ้งไปสักคู่หนึ่งก่อนที่เขาจะเดินมาหาผม

 

“สวัสดีฉันชื่อเลย์ นายชื่ออะไร?” เขามาถามชื่อผมดื้อๆเลย ผมกำลังจะตอบเขาแต่ดาโล่ก็เดินเข้ามาหากลุ่มของพวกเรา

 

“สวัสดีเราชื่อดาโล่นะ ส่วนคนนี้ที่นิ่งๆอยู่เขาชื่อมาคาโอน่ะ”

 

มันกวนๆตั้งแต่เจอกันครั้งแรกเลย แล้วพวกเราก็เริ่มคุยกันและรู้จักกันตั้งแต่งานวันเกิดของนายท่าน ศักดิ์ของเขาดูจะเยอะกว่าพวกเราพ่อกับแม่ของพวกเราจึงสอนให้เราเรียกเขาว่าคุณชาย เราจึงจำเป็นต้องเรียกเขาว่าคุณชายตามที่พ่อกับแม่ของเราสั่ง แต่ถึงยังไงพวกเราก็เป็นเพื่อนกันอยู่ดีในตอนนั้น จนกระทั่งอายุของพวกเรามันเริ่มเยอะขึ้นๆแล้วก็เยอะขึ้น จากที่พวกเราไม่รู้อะไรเลยก็เริ่มรู้เรื่องราวต่างๆที่ไม่เคยได้รู้มาก่อนในวัยเด็ก นั่นก็คือการทะเลาะวิวาทของเมืองกงจิ้นกับเมืองปีศาจของพวกเรา พวกเราปีศาจมักจะโดนพวกมนุษย์กลัวและเกลียดชังมันจึงทำให้พวกมนุษย์เริ่มผลิตอาวุธขึ้นมา และเริ่มจับพวกเราทุกคนไปทรมาน มันทำให้ผมรู้เลยว่าในตอนนั้นมันมีบางอย่างเกิดขึ้นแล้ว