ตอนที่ 67 ช่วยให้ได้

[ อีกฝั่งของแม่น้ำ ]

 

ผมพยายามวิ่งตามเธอไปแต่ผมก็วิ่งตามเบอร์รินไม่ทัน

 

“รีบตามไปเร็วก่อนที่เธอจะหายไป ทำทุกวิถีทางให้ได้ตัวเธอมาให้ได้”

 

เมื่อผมพุดจบผมก็รีบวิ่งสุดกำลังของผมในทันที ถึงแม้ว่าพลังของผมจะไม่ครบก็ตาม แต่ผมจะไม่ย่อท้อและจะวิ่งต่อไปเพื่อไปถึงเธอให้ได้ ผมมองไปที่แม่น้ำก่อนจะเห็นว่าเธอกำลังเกาะอยู่กับตัวอะไรบางอย่างอยู่ หรือว่าเจ้าสัตว์ตัวนั้นทำให้เธอตกลงไปกันแน่นะ

 

“เบอร์รินฉันกำลังไปช่วยเธอเธออย่าพึ่งเป็นอะไรนะ” ดูเหมือนว่าเบอร์รินจะลอยตามน้ำไปอย่างเห็นได้ชัดเลย แถมเธอคงจะพูดตอบกับผมไม่ได้ด้วยเพราะเธอจะจมน้ำเอา ผมวิ่งสุดชีวิตของผมเพื่อที่จะเอื้อมมือไปจับเธอให้ได้

 

“จับมือฉันสิเบอร์ริน จับมือฉัน” ผมตะโกนออกไปให้เธอได้ยินแต่ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้ยินในสิ่งที่ผมพูดเลย ผมกำลังจะกระโดดลงไปจับมือของเธอเอาไว้ แต่มันก็ไม่ทันการเสียแล้วเมื่อผมมองไปยังข้างหน้าของแม่น้ำ ข้างหน้านั่นเป็นน้ำตกที่ตกลงไปยังข้างล่าง

 

“ไม่นะไม่เบอร์ริน!!” และแล้วเธอก็ตกลงไปที่ข้างล่างนั่นทำให้ผมต้องหยุดลงด้วยความตกใจ ก่อนจะวิ่งไปดูที่หน้าน้ำตกจากตรงนี้ลงไปยังข้างล่างมันสูงมาก แถมไอละอองน้ำทำให้ผมมองไม่เห็นเธออีกเลย

 

“เบอร์ริน!!!!!!” ผมตะโกนสุดเสียงของผมอีกครั้งหนึ่งเพื่อจะเรียกเธอ แต่เธอก็ได้เงียบหายไปและไม่มีเสียงตอบรับจากเธออีกเลย

 

“ไม่นะฉันไม่น่าเผลอหลับไปเลยถ้าฉันไม่หลับเธอคงจะไม่ตกลงไปในน้ำ ถ้าฉันวิ่งมาหาเธอทันด้วยฉันไม่น่าเลยทำไมฉันมันโง่ขนาดนี้”

 

ผมตัดพ้อกับตัวเองและใช้มือของผมทุบลงไปยังพื้นดินด้วยแรงทั้งหมด

 

“นายท่านอย่าทำเช่นนั้นสิครับ มันไม่ใช่ความผิดของนายท่านเลยอย่าทำร้ายตัวเองเลยครับ”

 

มาคาโอเดินเข้ามาหาผมก่อนจะจับผมให้ลุกขึ้นไป ผมปล่อยเธอหลุดมือไปหลายครั้งมาก จนผมคิดว่านี่มันใช่ตัวของผมอย่างนั้นหรอทั้งๆที่พลังของผมก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ในตอนนั้นผมใช้พลังของผมกับเธอแล้วนะแต่มีแค่เธอคนเดียวที่ผมใช้พลังกับเธอไม่ได้ เพราะฉะนั้นมันเลยเป็นเช่นนี้ยังไงล่ะ

 

“ฉันช่วยเธอไม่ได้อีกแล้วฉันปล่อยให้เธอหลุดไปอีกแล้วมาคาโอ ทำไมฉันถึงช่วยเธอไม่ได้เลยสักครั้งต้องทำให้เธอเป็นอันตรายตลอดแบบนี้”

 

ทุกครั้งที่พูดแบบนี้ออกมากำลังใจของผมมันแทบจะหายไปตลอดเลย

 

“ตอนนี้ผมว่าพวกเราต้องไปช่วยเธอก่อนดีกว่านะ น้ำตกอาจจะสูงมากแต่เธออาจจะยังมีชีวิตรอดอยู่ก็เป็นได้ อย่าพึ่งด่วนสรุปอะไรเลยครับพวกเราไปต่อกันเถอะ”

 

ดาโล่พูดขึ้นก่อนที่ผมจะพยักหน้าให้กับเขาแล้วพวกเราก็หาทางลงไปข้างล่างอย่างปลอดภัยกัน ผมใช้พลังของผมในการพาตัวพวกเราทั้งสามคนพร้อมกับมัลเลย์ลงไปข้างล่างอย่างเร็วที่สุด แต่มันต้องใช้เวลาเสียหน่อยในการลงไปเนื่องจากแม่น้ำมีสายทางที่ยาวและสูงมาก

 

“ฉันไม่เข้าใจเลยตั้งแต่วันแรกที่เจอกับเบอร์รินฉันรู้สึกได้เลยว่าเธอแปลกไปจากมนุษย์คนอื่นๆ แถมพลังของฉันไม่สามารถใช้กับเธอเลยแม้แต่น้อย”

 

ผมพูดจริงๆเลยนะพลังของผมไม่เคยใช้กับเธอได้เลยผมไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร หรือว่าเธอจะไม่ใช่มนุษย์โดยสมบูรณ์เหมือนคนอื่นๆกันนะ

 

“ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆผมว่าอาจจะมีบางอย่างที่อยู่ในตัวของท่านหญิงก็ได้มั้งครับ แต่ผมเชื่อว่าท่านหญิงจะไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน เพราะเธอเอาตัวรอดได้”

 

อย่างที่ว่าเธอแข็งแกร่งพอผมยังมีความหวังที่จะช่วยเธอได้ แต่ประเด็นหลักที่สำคัญก็คือ เธอว่ายน้ำไม่เป็นนี่สิมันอยู่ที่ตรงนั้น ผมน่าจะสอนเธอว่ายน้ำก่อนจะได้ไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้

 

“เอาเถอะตอนนี้พวกเราจะต้องลงไปช่วยเธอให้ได้ก่อน” เมื่อพวกเราลงไปสู่ข้างล่างผมก็เห็นว่าที่นี่มีแต่น้ำไปหมดเลย คือมันไม่มีพื้นดินให้เราเลยแม้แต่น้อย เป็นเหมือนอีกฟากอีกฝั่งหนึ่งเลยทีเดียว

 

“ที่นี่มีแต่ร่มเงาของภูเขาที่บังอยู่ไม่เห็นมีอะไรเลย แถมข้างล่างก็ไม่มีพื้นดินให้เดินอีกแล้วเราจะไปกันยังไงดีล่ะครับ ไม่มีล่องลอยของท่านหญิงเลย”

 

ใช่มันไม่มีล่องลอยของเธอเลยแล้วผมจะหาเธอยังไงดีล่ะ

 

“กี้ กี้” อยู่ๆมัลเลย์ก็ร้องขึ้นมาแล้วก็มองไปยังทางข้างหน้า เอ๊ะหรือว่ามัลเลย์จะรู้ว่าเบอร์รินอยู่ที่ไหน

 

“นี่แกรู้ใช่ไหมว่าแม่ของแกอยู่ที่ไหน ดูจากทรงแล้วมัลเลย์น่าจะรู้นะว่าเบอร์รินอยู่ที่ไหน แกช่วยพาฉันไปได้ใช่ไหมลูกพ่อ”

 

มันพยักหน้าให้กับผมใช่เลยมันรู้แน่ๆว่าเบอร์รินอยู่ไหน ตอนนี้เรามีทางออกที่จะไปหาเบอร์รินแล้วสินะ นี่แสดงว่าเธอยังมีชีวิตรอดอยู่ไม่อย่างนั้นมัลเลย์คงไม่ดูตื่นเต้นขนาดนี้

 

“งั้นไปตามที่มัลเลย์บอกกันเลยเถอะ” ฉันจะไปช่วยเธอให้ได้ที่รัก