TWO Chapter 56 เมืองดอกไม้

TWO Chapter 56 เมืองดอกไม้

หลังจากเทียนเหวินจิงและตู่เสี่ยวหลานออกไป โอหยางโชวก็ลุกขึ้นและออกจากคฤหาสน์ เขาไปที่ค่ายทหาร เพื่อเลือกนายทหารไปกับกู่ซิวเหวิน เพื่อจัดตั้งกองกำลังแห่งหมู่บ้านเป่ยไห่

มีหัวหมู่ 10 คน ในกองทหารม้า จางต้าหนิว เจ้าซีฮู และหลี่หมิงเหลียง กำลังแข็งขันกันเป็นผู้บัญชาการทหารราบ เขาจึงไม่เลือก 3 คนนี้  ส่วนที่เหลือ เลี้ยวไค่ และโจวเฟิง เป็นคนที่โดดเด่นที่สุด แต่เขาไม่รู้ว่า หลินยี่จะยินดีให้พาพวกเขาไปหรือไม่

ที่ประตูค่ายทหาร มีประกาศสมัครทหารติดอยู่ และมีกลุ่มเด็กหนุ่มหลายกลุ่ม จับกลุ่มพูดคุยกันอยู่

“ดูที่ประตูค่ายซิ, มีประกาศรับสมัครทหารอีกแล้ว พวกเราไม่ควรพลาดนะ”

“ไปเถอะ, ครั้งล่าสุดที่เจ้าเข้าร่วมในการคัดเลือก เจ้าถูกตัดออกไม่ใช่หรือ? แล้วเจ้ายังจะสมัครไปทำไมอีกล่ะ?”

“นั่นมันเมื่อก่อน, ตอนนี้ข้าต่างกับเมื่อก่อนแล้ว”

“เจ้าต้องรู้ว่า ในการคัดเลือกทหารม้าครั้งก่อน ข้าไม่ได้รับการคัดเลือกเนื่องจากวิศัยทัศน์ และการมองเห็นในเวลากลางคืน แต่การทดสอบทางร่างกายของข้าดีมาก ครั้งนี้เป็นทหารราบ ข้าต้องต้องได้รับการคัดเลือกอย่างแน่นอน”

“จริงหรือ? ข้าก็ไม่ได้ด้วยไปกว่าเจ้า ถ้าเจ้าได้รับการคัดเลือก แน่นอนว่าข้าก็ต้องได้รับการคัดเลือกเช่นกัน”

“ใช่ ใช่, เจ้ารู้หรือไม่ว่า ในเมืองซานไห่ของเรา การเป็นทหารเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว เจ้าเห็นลูกของลุงไท่หรือไม่ เขาได้เป็นหัวหมู่ทหารม้าแล้ว เป็นผู้นำทหารม้าถึง 10 คน มันเป็นความฝันของข้าเลยล่ะ”

“ใช่แล้ว ลูกชายของแม่หวู่ เลี้ยวไค่ ก็เช่นกัน เธอมีความสุขมากเมื่อตอนที่รู้ว่าเขาได้เป็นหัวหมู่ เขาได้เข้าพบกับนายท่านด้วย นางรู้สึกภูมิใจในตัวลูกชายของนางมาก ข้าก็ต้องการให้แม่ของข้าภูมิใจในตัวข้าเช่นกัน ถ้าข้าสามารถเป็นนายทหารได้ซักวัน ข้าจะภูมิใจมาก”

“แต่น่าเสียดาย ครั้งนี้พวกเขารับสมัครเพียงทหารราบ ข้ายังคงต้องการเป็นทหารม้า การขี่ม้ามันมีศักดิ์ศรีมากกว่า”

“เจ้าจะไปรู้อะไร ทหารม้ามีข้อดีและมีข้อเสียเช่นกัน เจ้าไม่สามารถนำมาเปรียบเทียบกันได้ ทหารราบสวมเกราะหนัก นี่ยังไม่ได้กล่าวถึงความใจเย็นของพวกเขา ถ้าต้องปะทะกับทหารม้าเบา พวกเขาสามารถเอาชนะได้อย่างง่ายดาย”

“แน่นอน, สงครามปิดล้อมก็ต้องทหารราบนี่แหละ”

“ก็ดี, แต่ข้าก็ยังรู้สึกว่าทหารม้าทรงพลังมากกว่า ค่าเลื่อนขั้นก็แพงกว่า และยังตั้งขบวนปิดล้อมศัตรูได้อย่างรวดเร็ว”

“เฮ้, ถ้าเจ้าต้องการต่อสู้ เจ้าก็ต้องรอให้ทหารราบเปิดทางให้ก่อน พวกทหารม้าถึงจะออกไปต่อสู้ได้”

“ก็ใช่, แต่ตอนนี้ เจ้ายังไม่ได้รับเลือก เจ้าอย่าเพิ่งฝันกลางวันเลย”

“ข้ามัวแต่พูดกับเจ้าอยู่นี่ไง รีบไปสมัครกันเถอะ”

“อืม ไปกัน”

กลุ่มเด็กหนุ่มที่กระตือรือร้นกำลังมุ่งหน้าเข้าไปในค่ายทหาร

ดูเหมือนว่า ความกระตือรือร้นของประชาชนจะสูงมาก เขาไม่แน่ใจว่าทำไม แต่โอหยางโชวเศร้าใจเล็กน้อย เด็กหนุ่มเหล่านี้เห็นแต่ความภาคภูมิใจของทหาร พวกเขาไม่เคยเห็นโศกนาฏกรรมของสนามรบ และความว้าเหว่ของผู้ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ที่พิการ และถูกปลดเกษียณ

โอหยางโชวส่ายหัวเล็กน้อย หลักจากเด็กหนุ่มกลุ่มนั้นเข้าไปในค่ายทหาร ก็มีคนเข้าร่วมสมัครในวันแรกนี้อีกมากกว่า 100 คน

ขุนพลซีกำลังนั่งอยู่ในสนามฝึกซ้อม เฝ้าดูการฝึกซ้อมของเหล่าทหาร พร้อมกับนายทหารอีก 2 คน ด้านหลังเขา เขาดูประหลาดใจที่เห็นโอหยางโชวในที่รับสมัครทหาร

โอหยางโชวไม่ได้สนใจเขา และเดินไปหาหลินยี่

ทั้งสองเดินเข้าไปในค่ายทหาร เพื่อเข้าไปคุยกันในห้องประชุม โอหยางโชวยิ้ม และถามว่า “เจ้าเพิ่งเข้ามาดูแลทหารม้า ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีหรือไม่?”

“มันก็ดีครับ” หลินยี่ตอบด้วยรอยยิ้ม แน่นอนเขาไม่ได้บ่นกับลอร์ดของเขา แต่อิทธิพลของขุนพลซีก็ยังแทรกแซงอยู่กับกองทหารม้า และมีบทบาทในทุกๆอย่าง โอหยางโชวได้แต่งตั้งเขาเป็นผู้บัญชาการทหารม้า เนื่องจาก ยอมรับในตัวเขา และต้องการทดสอบเขา ถ้าเขาไม่สามารถผ่านอุปสรรคเหล่านี้ไปได้ เขาก็ไม่คู่ควรกับตำแหน่งนี้

โอหยางโชวได้ย้ายขุนพลซีออกจากกองทหารม้า และให้เขาฝึกทหารใหม่ มันเป็นการเตือนสำหรับขุนพลซี ผลการต่อสู้ครั้งล่าสุดทำให้โอหยางโชวไม่พอใจ ถ้าเขายังไม่สามารถหากลยุทธ์ที่ดีมาใช้ได้ โอหยางโชวก็จะไม่ให้ขุนพลซีเป็นผู้นำกองทัพอีกครั้ง ในตอนนี้ เมืองซานไห่ไม่ได้เข้มแข็งพอที่จะยอมรับกับชัยชนะที่น่าสังเวชหลายครั้งได้

“ดี, ครั้งนี้ ที่ข้ามาหาเจ้าเพื่อขอยืมคน” โอหยางโชวจบการสนทนา และเริ่มเข้าเรื่องที่เขามาในวันนี้

“นายท่าน ท่านต้องการให้ทำอะไรหรือ?”

“เพื่อที่จะเพิ่มประสิทธิภาพการรบของกองกำลังใหม่ในหมู่บ้านเป่ยไห่ ข้าต้องการนายทหารที่มีความสามารถ เจ้ามีคนที่จะแนะนำหรือไม่?” โอหยางโชวไม่ได้ระบุชื่อนายทหารที่เขาต้องการ แต่เขาจะรอฟังคำแนะนำของหลินยี่

“ข้าอยากรู้ว่า ท่านต้องการทหารรักษาการณ์เท่าใด” หลินยี่ไม่ได้ตอบตรงๆ แต่เขาถามสถานการณ์ของทหารใหม่ก่อน

“ภัยคุกคามด้านความปลอดภัยในหมู่บ้านเป่ยไห่น้อยกว่าซานไห่มากนัก ดังนั้น กองทหารรักษาการณ์ซัก 50 นาย ก็คงเพียงพอ”

“ในกรณีนี้ ที่หมู่บ้านเป่ยไห่จะต้องมีการเลื่อนขั้นให้กับทหารที่จะถูกเลือกไป ข้าแนะนำเลี้ยวไค่ และโจวเฟิง ทั้ง 2 คน เหมาะกับงานนี้”

นี่ไม่ได้ขัดกับความคาดหมายของโอหยางโชว แต่คำตอบยังไม่ทำให้เขาพอใจ “จากทั้ง 2 คน เลี้ยงไค่ และโจวเฟิง เจ้าคิดว่าใครเหมาะสมมากกว่ากัน?”

“โจวเฟิง”

“เหตุใด?”

“เกี่ยวกับเรื่องนั้น ทั้งสองคนมีจุดเด่นเป็นของตัวเอง พวกเขาไม่ได้อ่อนแอ เลี้ยวไค่เป็นคนกระหายเลือด กล้าหาญ และตรงไปตรงมา, โจวเฟิงเป็นคนใจเย็น และรอบคอบ ข้าจึงเห็นว่าเขาเหมาะกับงานนี้มากกว่า” หลินยี่แสดงความคิดเห็นอย่างชัดเจนเกี่ยวกับทั้ง 2 คน

“เจ้าดูแลเรื่องนี้ พูดคุยกับโจวเฟิง แล้วส่งเขาไปหากู่ซิวเหวิน พวกเขาระเริ่มงานในวันพรุ่งนี้” โอหยางโชวลังเลใจ แต่เขาก็เชื่อในตัวของหลินยี่

หลังจากได้กำหนดตัวผู้บัญชาการกองทหารรักษาการณ์ของหมู่บ้านเป่ยไห่แล้ว โอหยางโชวก็ออกจากค่ายทหาร และกลับไปที่คฤหาสน์ มีหลายสิ่งที่ต้องจัดเตรียม แต่เวลาล่วงเลยมาถึง 17.00 น. แล้ว เขาเดินเข้าไปในสำนักงานของเขา และปิดตาลง เริ่มว่างแผนรูปแบบเมืองของเขา

หลังจากที่อัพเกรดดินแดน พื้นที่ของดินแดนขยายตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ทำให้พวกเขาไม่ได้โดดเดี่ยวเหมือนก่อนหน้านี้ในเวทีหมู่บ้าน เป็นไปได้ว่า ดินแดนของผู้เล่นลอร์ดคนอื่น จะอยู่ไม่ไกลจากดินแดนของคุณมากนัก บางที หลังจากการอัพเกรดดินแดน คุณอาจจะพบว่า ดินแดนของคุณติดกับดินแดนของผุ้เล่นลอร์ดคนอื่น

ในเวลานั้น วิธีการจัดการกับผู้เล่นเพื่อนบ้านของคุณต้องระเอียดมาก Earth Online เป็นเรื่องของเจ้าโลก สงคราม และความตาย เป็นองค์ประกอบหลักของเกมส์ หากมีผู้เล่นนอนกรนบนโซฟา แล้วผู้เล่นคนอื่นๆจะยอมให้เขานอนต่อไปหรือ?

ตราบเท่าที่ทุกคนมีความทะเยอทะยานแม้เพียงเล็กน้อย พวกเขาก็จะไม่คิดว่าคุณเป็นเพื่อน หรือเพื่อนบ้าน พวกเขาจะใช้คมดาบ และแทงคุณจากด้านหลัง การทำลายผู้เล่นอย่างสมบูรณ์ เพื่อให้ได้พื้นที่สำหรับการพัฒนาดินแเดน เป็นเป้าหมายหลักของพวกเขา

สงครามภายในภูมิภาค จะเป็นตัวกำหนดศูนย์กลางของเกมส์, สงครามระหว่างภูมิภาค การต่อสู้ของผู้เล่นจะรุนแรงที่สุดในชายแดน จะเห็นการทำลายล้าง และการยึดครองแทบทุกวัน เวทีเมืองขนาดเล็กเป็นเพียงโหมโรง มันยังไม่นับเป็นอาหารเรียกน้ำย่อย

ดังนั้น เขาต้องเตรียมตัวก่อน หลังจากเควสการรุกรานของสัตว์ร้าย ยังมีลอร์ดอีกกว่า 70 คน ในเหลียนโจว และมี 3 คน ที่ติดอันดับรายชื่อภูมิภาคต้าหลี่

เหตุผลที่เขาต้องตั้งฝ่ายข่าวกรองในช่วงต้น เป็นเพราะเหตุผลเชิงกลยุทธ์

โอหยางโชวไม่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร ในตอนนี้ เขาทำได้เพียงก้าวต่อไปข้างหน้าเท่านั้น ทุกคนในโลกได้รับรู้แล้วว่า ซานไห่ได้ก้าวขึ้นสู้เมืองขนาดเล็กแล้ว ในขณะที่ลอร์ดคนอื่นๆยังคงอยู่ในเวทีหมู่บ้าน ยังไม่ถึงเวลาที่พวกเขาจะเผชิญหน้ากัน

…………………………………………………………………………………………………………

ออกจากเครื่องเล่นเกมส์ โอหยางโชวออกไปวิ่งตามปกติ ใกล้กับเทศกาลฤดูใบไม้ผลิ ทั่วทั้งเมืองเต็มไปด้วยจิตวิญญาณของปีใหม่

ที่ประตูทางเข้าชุมชน มีโคมไฟสีแดง รวมถึงป้าย ‘ฉลองปีใหม่’ ถูกติดไปทั่ว

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ โอหยางโชวก็มุ่งหน้ากลับบ้าน และเรียกน้องสาวตัวน้อยที่กำลังนอน “หนูน้อย, ลุกขึ้นได้แล้ว วันนี้พี่ชายจะพาน้องไปเยี่ยมชมตลาดดอกไม้ ถ้าน้องยังไม่ตื่น มันอาจจะไปไม่ทันนะ”

เมื่อได้ยินว่าพวกเขากำลังจะออกไปเล่น ปิงเอ๋อกตื่นในทันที เธอรีบเร่งลุกขึ้นจากเตียงจนเกือบลื่น เธอวิ่งไปล้างหน้าเหมืองลิงตัวน้อยจริงๆ โอหยางโชวคิดพลันส่ายหัว

สภาพตลาดดอกไม้ในฤดูใบไม่ผลิ ซึ่งเป็นประเพณีดั้งเดิมของวัฒนธรรมฮั่น มันเต็มไปด้วยดอกไม้ และผู้คนในทุกๆแห่ง

สำหรับชาวรัฐฐเจียว ดอกไม้ขาดไม่ได้เลยในเทศการฤดูใบไม้ผลิ เนื่องจากดอกไม้เป็นสัญลักษณ์ของความมงคล สามารถทำให้พวกเขาสวยงามได้ หลากหลายรูปทรง ขนาด สีสัน และกลิ่นหอมหลากหลายรูปแบบ มันดึงดูดผู้คนด้วยเหตุผลเหล่านี้ มันทำให้ผู้คนมีความสุขและน่าจดจำ

ปิงเอ๋อวิ่งไปทุกๆที่ดังกวางน้อย บางครั้งเธอก็หยุดยืนข้างๆดอกไม้ที่เธอชื้นชอบ โอหยางโชวจึงถ่ายรูปของเธอเก็บเอาไว้

ที่ตลาดดอกไม้ สิ่งที่ขายดีที่สุดคือ ดอกมะพรู ดอกพีช และดอกนารีซิส ทั้ง 3 ชนิดนี้ ถูกทำเป็นชุดดอกไม้ สำหรับดอกมะพรู ในกวางตุ้งชื่อของมันพ้องกับคำว่าโชค มันจึงเป็นสัญลักษ์ของโชคลาภ, ดอกพีช เป็นสัญลักษณ์ของความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ มักถูกซื้อโดยคนรุ่นเยาว์, ดอกนารีซิส เป็นสัญลักษ์ของความร่ำรวย และความภาคภูมิใจ

เป็นธรรมดาที่โอหยางโชวจะซื้อดอกไม้ทั้ง 3 ชนิดนี้ จากนั้น เขาก็นำพวกมันกลับบ้านพร้อมพวกเขา