Invisible(มัจุราชไร้เงา)ตอนที่1 การต่อสู้

เดี่ยวลืมตาตื่นขึ้นมา พร้อมกับพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องห้องหนึ่งที่มีเหมือนห้องพักทั่วไปมีห้องน้ำ มีห้องครัว และก็ที่นอน เขาจำไม่ได้ว่าได้นอนหลับไปนานเท่าไหร่แต่ความจำสุดท้ายที่จำได้ก่อนที่จะหลับไปคือ เขาเข้าไปนอนในแคปซูลและตาก็มองดูโลกที่เขาอยู่อาศัยมาตั้งแต่เด็กเป็นครั้งสุดท้าย โลกตอนนี้ที่เหลือแต่ความว่างเปล่า โลกที่กำลังจะตาย แล้วเขาก็เริ่มหลับตาและทำการเชื่อมต่กับระบบในแคปซูลที่เขาพึ่งได้มาเมื่อวาน โดยเอาบัตรประชนและทะเบียนบ้านไปลงชื่อที่ศาลาว่าการในหมู่บ้าน เจ้าหน้าที่ถามว่าทำไมมาแค่คนเดียว ใช่แล้ว ครอบครัวเขาตอนนี้มีแค่เขาคนเดียวที่ยังมีชีวิตรอดอยู่

ระบบทำงาน!  ซู้มมม!!!!

แล้วเขาก็เริ่มปะติดปะต่อเรื่องแล้วและเข้าใจในทันทีว่าตอนนี้เอาอาศัยอยู่ในโลกของเกมส์ออนไลน์!! เขาอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ และเขาก็ทำตามที่เคยอ่านในคู่มือทันที และกล่าวคำว่า

"จงแสดง!!"   แว่บ!! แล้วหน้าต่างสเตตัสก็ปรากฎขึ้นมา

 

    เดี่ยว Lv.1(ชาวบ้าน)

            Hp :50/50

            Sp  :30/30

            พลังโจมตี : 5

            ป้องกันกายภาพ  : 2 

            ป้องกันเวทย์มนต์ : 2

            Hp.     : 1                Agi.   : 1

            Sp.     : 1               Dex .   : 1

            Str.     : 1               Def.    : 1

            Int      : 1               Mdef. : 1          Luck. : 1

ความประหลาดใจปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเดี่ยวโดยทันที นี่คือเรื่องจริงใช่ไหม เขาอยู่ในโลกของเกมส์จริงๆ ต่อไปเขาต้องใช้ชีวิตในการต่อสู้เพื่อความอยู่รอดจริงๆงั้นเหรอ เพราะตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยมีเรื่องทะเลาะ วิวาทกับใครเลย เขาค่อนข้างเป็นคนขี้ขลาดด้วยซ้ำ เขาก้มหน้าลงพยายามข่มใจ ครู่เดียวเขาก็เงยหน้าขึ้นตาเป็นประกาย แล้วเขาก็ลุกจากเตียงเแล้วเปิดประตูห้องออกไป

พอเขาเดินออกมาถึงห้องล็อบบี้ของโรงแรม  เขายืนตะลึงในทันที ตลึงในความใหญ่โตโอ่อ่าหรูหราของโรงแรม และผู้คนจำนวนมากที่เดินขวักไขว่กันให้วุ่น และมีบางส่วนที่นั่งจับกลุ่มคุยกันภายในล็อบบี้ของโรงแรม  แต่ที่สะดุดตาคือเสื้อผ้าของพวกเขาช่างดูเก่ามอซอกันทุกคน นี่มันอะไรกัน และเขาก็เดินไปหากระจกบานเล็กที่ถูกประดับไว้ที่ผนังของโรมแรม แล้วเขาก็เข้าใจในทันที เพราะตัวเขาเองก็ไม่ต่างจากพวกนั้นเลย เดี่ยวใส่ผ้าฝ้ายสีน้ำตาลเก่าๆ  กางเกงขาสามส่วน สีดำที่มีรอยปะ ชุน ซึ่งบ่งบอกถึง การใช้งานมานาน ระเท้าบูทหนังสีน้ำตาลเก่าๆ  เขาถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่ง แล้วเขาก็กล่าวคำพูดออกมา

"จงเปิดออก "    แว่บ !!

สิ่งที่ปรากฎขึ้นมาคือ ช่องใส่สิ่งของที่มีแต่ความว่างเปล่า และมีเหรียญเงินแค่1โกลเองเท่านั้น

เดี่ยวรีบเดินออกไปจากโรงแรมสิ่งแรกที่เขาคิดได้คือต้องหาอาวุธ เขาจึงรีบเดินไปหาร้านขายอาวุธในทันที

โดยการนำทางของแผนที่ในระบบที่เขาเปิดหน้างต่างขึ้นมาดู

"โอ้ แม่เจ้า ทำไมมันใหญ่โตอะไรเช่นนี้  เมืองนี้คงเท่ากับจังหวัดๆ1เลยทีเดียวละ"

สายตาของเดียวมองขึ้นไปที่มุมขวาบนของแผนที่ ที่เขียนไว้ว่า เขาไกรลาศ นี่เขามาอยู่ที่เมืองเขาไกรลาศนี่เอง แล้วเดี่ยวก็กวาดสายมามองหาร้านขายอาวุธ

"เจอแล้ว แม่งเอ่ย ไกลโครต!!"

เดี่ยวสบถออกมาอย่างลืมตัว เพราะว่าร้านขายอาวุธนั้นห่างจากเขาไปประมาณ1กิโลเมตร

"เอาวะถือว่าออกกำลังกาย" เดี่ยวก็เริ่มเดินไปที่ร้านขายอาวุธในทันที

ในที่สุดเดี่ยวก็เดินมาใกล้ถึงร้านขายอาวุธ แต่ว่าที่ถนนหน้าร้านขายอาวุธนั้นมีผู้คนรายล้อมอยู่เป็นจำนวนมาก เดี่ยวเลยเดินตรงเขาไปดูใกล้ๆ  ภายในผู้คนที่รายล้อมจำนวนมากเห็นมี 3คนยืนอยู่พวกเขาต่างสวมชุดที่แตกต่างจากเดี่ยวและคนที่ยืนรายล้อมมุงดูเหตุการณ์อยู่ คนที่ยืนอยู่ท่ามกลางวงล้อม 2คนเหมือนจะมาด้วยกัน อีกคน1มาคนเดียวสงสัยจะมีรื่องกันเพราะทั้ง2ฝ่ายกำลังยืนประจัญหน้ากัน แล้วชาย1ใน2คนที่มาด้วยกันที่มีรูปร่างสูงใหญ่เนื้อตัวเต็มไปด้วยมัดกล้ามเหมือนจะเป็นชาวยุโรปพูดขึ้น

" จอจอนายรีบคืนไอเท็มมาให้พวกข้าซะดีๆ "(มีระบบแปลภาษาทำให้เข้าใจได้ไม่ว่าเชื้อชาติชนชาติใดพูดอะไรก็สามารถเข้าใจได้ทุกคน)

"พวกข้าเหรอ? ไอเท็มชิ้นนี้พวกเราทั้ง3คนตั้งปาร์ตี้ช่วยกันล่ามาได้ ต้องเป็นพวกเรา3คนสิถึงจะถูก จอจอกล่าวกลับ"

"เหอะ ข้ามากับเพื่อน2คน เพราะฉะนั้นไอเท็มนี้ควรจะเป็นของพวกข้าต่างหาก ชายร่างสูงใหญ่กล่าว "

แล้วจอจอก็พูดกลับไป  "มันไม่ถูกต้องนี้มันเอาเปรียบกันชัดๆ ยังไงข้าก็ไม่ให้ต้องขายแล้วเอาเงินมาแบ่งกัน"

ชาย1ใน2คนที่ยืนอยู่เฉยๆมันสวมชุดคลุมก็แสะยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย แล้วมันก็เริ่มเคลื่อนไหว ภายในพริบเดียวมันก็เข้าใกล้ตัวของจอจอได้และก็เริ่มโจมตีแล้วบนหัวของมันก็ปรากฏชื่อออกมาชื่อมันคือ

วิคเตอร์Lv.4(ชาวบ้าน)

มีดเล่มเล็กสีขาวแวววาวยาว 1ฟุตจมอยู่ที่สีข้างตัวของจอจอแต่ทำไมตัวเลขความเสียหายไม่ลอยออกมาแต่กลายเป็นตัวหนังสือ คำว่า

บ็อค!!! ออกมาแทน

ผู้คนที่มุงดูต่างตกตะลึงร้องฮือกันไปทั่ว ด้วยความประหลาดใจแม้แต่เดียวเองก็เช่นกัน นี่มันเป็นคนต่อสู้กันจริงๆที่พวกเขาพึ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก การเคลื่อนไหวและการโจมตีของวิคเตอร์ช่างเร็วนัก แต่ที่น่าตกใจคือจอจอไม่ได้รับความเสียหายจากการโจมตี แล้วทุกคนก็เข้าใจ ในทันที มีแสงเจิดจ้าเกิดขึ้นที่สีข้างของจอจอตรงรอยมีดของวิคเตอร์ปรากฏอักขระขึ้นเป็นรูปยันต์ภาษาขอมโบราณคำว่า อุ  นั่นเอง ใช่แล้วเป็นไอเท็มชิ้นนี้นี่เองที่พวกเขาถกเถียงกันอยู่ ที่แท้มันเป็นผ้ายันต์ลงอาคมคงกระพันชาตรี มันสามารถป้องกันการโจมตีตรั้งแรกได้ทุกประเภทแต่น่าเสียดายที่ มีเวลาคูลดาวน์ของสกิลผ้ายันต์นี้30นาทีแล้วใช้ได้เพียง3ครั้งไอเท็มนี้ก็จะสูญสลายไป ขณะที่จอจอตะลึงกับการโจมตีอันรวดเร็วของวิคเตอร์อยู่นั้น ชายร่างยักก็พุ่งเข้ามาพร้อมดาบในมือแล้วฟันไปที่ไหล่ของจอจอปรากฎเป็นตัวเลขค่าความเสียหาย

30!

ชื่อบนหัวชายร่างยักษ์ก็ปรากฎ

   สไตร์เกอร์Lv.4(ชาวบ้าน) 

 

ในทันทีจอจอก็ตะวัดดาบในมือใส่สไตรเกอร์ ปรากฎเป็นแผลยาวที่หัวไหล่พร้อมตัวเลขความเสียหาย

40!

จอจอนั้นโจมตีได้รุนแรงกว่าสไตร์เกอร์ยิ่งนักนั่นเพราะว่าเขาอัพ Str.เยอะนั่นเอง แล้วเลือดเขาละมีเท่าไหร่ ทันไดนั้นวิคเตอร์ก็ควงมืดในมือ2รอบอย่างรวดเร็วแล้วโจมตีใส่จุดเดิมบนร่างของจอจอปานสายฟ้าแลบ

15!

20!!

ฮือ!! ผู้คนที่มุงดูการต่อสู้ต้องอุทานออกมากด้วยความตกตะลึงต่อการโจมตีของวิคเตอร์ ถึงดาเมจจะน้อยแต่ก็โจมได้อย่างรวดเร็วแน่นนอนว่าเขาคงอัพagiเยอะ

จอจอตาเหลือกโพลง ด้วยความตกใจสุดขีดเพราะค่าHp ของเขานั้นเหลือ 0!! แน่นนอนว่าเขานั้นได้ตายแล้วเรียบร้อยร่างของมังตราทรุดฮวบลงกองกับพื้นเลือดไหลออกเป็นทาง แล้วก็กลายเป็นแสงแตกสลายไปรอการเกิดใหม่อีก5ชั่วโมง

ใบหน้าของวิคเตอร์แสะยิ้มอย่างชอบใจต่อการตายของจอจอ ถึงแม้จะไม่ได้ไอเท็มไปแต่ก็ถือว่าได้ระบายโดยการฆ่ามัน ทำให้พวกเขารู้สึกดีและเดินจากไป คนที่มุงดูต่างหลีกทางให้พวกเขาสายตามองตามพวกนั้นไปแล้วก็ซุบซิบคุยกัน ในเวลาไม่นานต่างก็แยกย้ายกันไปในที่สุด ในใจของเดียวนั่นช่างรู้สึกกลัว และก็ตื่นเต้นยิ่งนัก การต่อสู้เมื่อกี้ทำให้เขาตระหนักได้ว่าหาความจริงใจซื่อตรงในโลกแห่งนี้ไม่ได้คนซื่อตรงอย่างจอจอก็ต้องกลายเป็นเหยื่อ น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟเป็นไปไม่ได้ที่คนเดียวจะสู้คนหลายคนได้ และที่สำคัญค่าเสตตัสนี้มีผลต่อการต่อสู้ยังไงและเขาประทับใจการโจมตีสุดท้ายของวิคเตอร์มาก

"Agi เหรอ?" เดี่ยวยิ้มแบบมีเลศนัยแล้วเขาก็เดินเข้าไปในร้านขายอาวุธทันที