ตอนที่ 27 ขอความช่วยเหลือ

"วิญญาณอสูรตัวนี้มันเอาไว้ทำอะไร? มันคงไม่ได้เอาไว้แค่เล่นสนุกหรือเลี้ยงไว้ดูสวยงามหรอกนะ? ผมคงโดนซินเสวียนหลอกจริงๆ"

หานเซิ่นรู้สึกสิ้นหวังที่จะใช้แมวสู้แล้ว เขาฆ่าอสูรฟันทองแดงที่กำลังวิ่งไล่แมว เมื่อเขากำลังจะเรียกมันกลับ เขาเห็นมันยืนร้องเหมียวๆอยู่ข้างซากของอสูรฟันทองแดง พร้อมกับมีน้ำลายไหล

"เอาสิ อยากกินมันไม่ใช่หรอ"

เขามองที่แมวด้วยความสงสัย เพราะโดยปรกติแล้วอสูรสำหรับต่อสู้หรืออสูรสำหรับขี่จะไม่กินอะไร พวกมันสามารถฟื้นฟูร่างกายได้ถ้ามันกลับไปเป็นวิญญาณอสูร

หลังจากได้รับอนุญาตจากหานเซิ่น แมวน้อยก็วิ่งไปที่ซากอสูร และเริ่มกัดแทะ แต่เห็นได้ชัดว่าฟันกับเล็บของมันไม่แหลมคมพอจะฉีกเนื้อของอสูรฟันทองแดงได้

หานเซิ่นมองมันอย่างอนาถใจ เขาใช้มีดแล่เนื้ออสูรฟันทองแดง และป้อนให้มันกิน อสูรฟันทองแดงมีขนาดใหญ่กว่ามันถึง 2 เท่า แต่มันกินเนื้อจนหมด และมันนอนลงบนพื้นด้วยสภาพอิ่มจัด

หานเซิ่นส่ายหัว และเรียกแมวน้อยกลับเป็นวิญญาณตามเดิม เขาตัดสินใจว่าจะไปหาข้อมูลของมันในเน็ตพอกลับถึงบ้าน

มอนสเตอร์ระดับกลายพันธ์ไม่ใช่หาพบได้ง่ายๆ หานเซิ่นใช้เวลาอยู่ในภูเขากว่าครึ่งเดือน แต่เขาก็ยังไม่เคยมอนสเตอร์ระดับกลายพันธ์เลย เขาพบกับมอนสเตอร์ระดับโบราณใหม่ๆบ้าง และทำให้ตอนนี้เขามีจีโนพ้อยโบราณ 90 แล้ว

การล่าอยู่คนเดียวในภูเขามันค่อนข้างน่าเบื่อ ทำให้เขาเรียกแมวออกมาเล่นแก้เซ้งในบางครั้งระหว่างที่กำลังพักผ่อน

ด้วยการมีพลังป้องกันจากเกราะทองวิญญาณอสูร ทำให้หานเซิ่นกล้าฝึกวิชาปีศาจพันธนาการกับพวกมอนสเตอร์ระดับโบราณ ถึงแม้เขาจะยังไม่เชี่ยวชาญ แต่เขาก็ได้รู้ถึงความแข็งแกร่งของวิชานี้ โดยเฉพาะการกอดรัดในระยะประชิด แต่อย่างไรก็ตามการต่อสู้ระยะประชิดก็ยังเสี่ยงอันตราย มี 2-3 ครั้งที่เขาเคลื่อนไหวผิดจังหวะ ซึ่งถ้าเขาไม่มีเกราะทองวิญญาณอสูรก็คงจะเจ็บหนักไปแล้ว

ตอนนี้ผ่านมากว่า 1 เดือนแล้ว แต่หานเซิ่นก็ยังคงไม่พบมอนสเตอร์ระดับกลายพันธ์สักตัว ขณะที่เขาก็ยังคงฝึกวิชาปีศาจพันธนาการต่อไป ช่วงหลังๆมาหานเซิ่นไม่ต้องพึ่งพาชุดเกราะอีกต่อไป เขาสามารถสู้กับมอนสเตอร์ระดับโบราณได้อย่างสบาย

สิ่งหนึ่งที่เขาได้รับตอนนี้ก็คือ จีโนพ้อยโบราณของเขาครบ 100 แล้ว หลังจากที่นึกถึงตอนที่เขาต้องดิ้นร่นเพื่อให้ได้จีโนพ้อยทั่วไปในชั่วแรกๆที่เข้ามาในก็อตแซงชัวรี่ ทำให้ตอนนี้เขามีความสุขมาก

"ช่วยด้วย ..ช่วยด้วย.."

ระหว่างที่เขากำลังย่างเนื้อกินอย่างสบายใจกับแมวสามตา ที่เขาตั้งชื่อให้มันว่า 'เหมียว' เขาได้ยินเสียงชายคนหนึ่งร้องให้ช่วย เขาหันไปเห็นชายสวมเสื้อหนัง คนหนึ่งกำลังวิ่งตรงมาที่เขา พร้อมกับร้องให้ช่วย

หานเซิ่นมองไปข้างหลังชายคนนั้น เห็นมอนสเตอร์จำนวนมากกำลังไล่เขาอยู่ หานเซิ่นรีบหยิบแมว และวิ่งหนีทันที

"คุณครับ โปรดช่วยผมด้วย! ผมจะจ่ายเงินให้คุณเท่าไหร่ก็ได้ตามที่คุณต้องการ" ชายหนุ่มตะโกนขณะวิ่ง

"เก็บเงินของนายไว้เถอะ" หานเซิ่นไม่หันกลับไปมอง เขายังคงวิ่งต่อไป

ก่อนจะได้ใช้เงินได้ เขาต้องมีรอดชีวิตให้ได้ก่อน ตอนนี้มีมอนสเตอร์ 'เเมมมอส' ไม่ต่ำกว่า 100 ตัวกำลังวิ่งไล่เขาอยู่ ถึงแม้มันจะเป็นแค่มอนสเตอร์ระดับโบราณ แต่ตัวของมันใหญ่มาก มันหนักกว่า 12 ตัน และมีผิวหนังที่แข็ง ถ้าเกิดโดนมันเหยียบเข้าล่ะก็ อวัยวะภายในได้เละแน่ๆ

ถึงแม้จะเป็นพวกซินเสวียนหรือเซินเทียนจื่อ ถ้ามาเจอสถานการณ์แบบเดียวกับเขาก็ต้องวิ่งหนีแน่นอน

"เพื่อน อย่ารีบวิ่ง รอผมด้วยแล้วผมจะขอบคุณมาก!"

ชายหนุ่มที่วิ่งอยู่ข้างหลังหานเซิ่นตะโกน พร้อมกับหอบหายใจพะงาบๆ

"ผมก็ตกอยู่ในอันตรายเหมือนกัน นายช่วยตัวเองเถอะ"

หลังจากวิ่งไปได้สักพักหานเซิ่นเห็นหน้าผาอยู่ข้างหน้า และมีเถาวัลย์อยู่เต็ม หานเซิ้นคว้าเถาวัลย์ และเริ่มปีนขึ้นไป

ประโยชน์จากจีโนพ้อยที่เขามี และการฝึกปีศาจพันธนาการเริ่มแสดงผล หานเซิ่นใช้เถาวัลย์ปีนขึ้นหน้าผาไปแบบสบายๆ เขาปีนขึ้นไปบนก้อนหินที่ยื่นออกมาจากหน้าผา

เมื่อเห็นหานเซิ่นปีนขึ้นไปได้ ชายหนุ่มก็วิ่งตามมาที่หน้าผาเช่นเดียวกัน และต้องการจะตามขึ้นไป

ชายหนุ่มทั้งเหนื่อย และอ่อนล้า เขาลื่นตกลงไป หลังจากพยายามปีนได้ไม่นาน

"ช่วยผมด้วย" ฝูง เเมมมอส อยู่ห่างจากตัวเขาไม่ถึง 30 ฟุตในตอนนี้

"จับนี่ไว้!" หานเซิ่นเหวี่ยงเถาวัลย์ไปให้ชายหนุ่มจับ และดึงเขาขึ้นมา ชายหนุ่มพยายามปีนขึ้นมา เมื่อเขาอยู่สูง 30 ฟุตจากพื้นดิน ฝูงเเมมมอสก็วิ่งมาถึงตรงหน้าผา พวกมันส่งเสียงร้องคำราม และวิ่งชนหน้าผา

หานเซิ่นกับชายหนุ่มรู้สึกว่าหน้าผาสั่นอย่างรุนแรง แต่ด้วยการดึง และความพยายามในการปีนของชายหนุ่ม ในที่สุดเขาก็ขึ้นมาถึงก้อนหินก้อนเดียวกับหานเซิ่น เมื่อขึ้นมาถึงเขาก็ล้มตัวลงนอนหมดสภาพ เขานอนหายใจพะงาบๆ

"นายไปทำบ้าอะไรกับพวกมันน่ะ?"

หานเซิ่นมองลงไปเห็นฝูงเเมมมอสกำลังพุ่งชนหน้าผา และส่งเสียงคำรามมาทางพวกเขาอยู่

"อย่าเอ่ยถึงมันเลย มันเป็นเรื่องที่ซวยที่สุดในชีวิตผม"

ชายหนุ่มเริ่มใจเย็นลง เขาหยิบบุหรี่ออกมาจากระเป๋าแล้วจุดมัน พร้อมกับส่งให้หานเซิ่น 1 ม่วน

"นายช่วยชีวิตผมไว้ ผมชื่อหลินเป้ยเฟิง ผมจะตอบแทนนายทันทีที่กลับไปถึงเมือง"

"จะดีมาก ถ้าตอบแทนด้วยเงินสด"

เมื่อหานเซิ่นเห็นบุหรี่ เขารู้เลยว่าหลินเป้ยเฟิงจะต้องรวยแน่ๆ เนื่องจากบุหรี่ที่เขาสูดม่วนละกว่า 1 หมื่นดอลล่าร์