ตอนที่ 24 ทักษะของมือสังหาร

ซินเสวียนตั้งใจไว้แล้วว่ายังไงวันนี้เธอก็ต้องอัดหานเซิ่นให้หายแค้น เธอเห็นหานเซิ่นเป็นแค่พวกโรคจิตไร้ยางอาย ซินเสวียนเดินเข้ามาใกล้ๆด้วยสายตาโกรธจัด และพูดว่า

"นายเริ่มก่อน เข้ามาได้เลย"

ผัวะ!

หานเซิ่นชกไปที่หน้าเธอเต็มๆ ซินเสวียนจับไปที่จมูก และถอยหลังออกมา เธอจ้องไปที่หานเซิ่น เธอไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น

หานเซิ่นไม่เหมือนกับผู้ชายคนอื่นๆที่เธอเคยเจอ เธอพึ่งจะพูดว่าเริ่ม แต่หานเซิ่นก็ชกหน้าเธอทันที ซึ่งมันอยู่เหนือกว่าที่เธอคาดเอาไว้ ทำให้เธอยังไม่ทันตั้งตัว พวกเขายืนอยู่ใกล้กันมาก ทำให้เธอโดนชกเข้าที่จมูกเต็มๆ

ในความเข้าใจของเธอคือ ทั้ง 2 ฝ่ายควรจะเดินเข้าไปตรงกลาง และตั้งท่าเตรียมต่อสู้ก่อน ไม่มีใครเหมือนกับหานเซิ่นที่ชกมาโดยไม่ให้สัญญาณ

"ผมขอโทษ.. ขอโทษจริงๆ .. พวกเรายังไม่ได้เริ่ม?"

หานเซิ่นพยายามขอโทษ

"พวกเราเริ่มแล้ว พวกเรามาต่อกันได้แล้ว นาย..."

ผัวะ!

ซินเสวียนพยายามจะพูดอะไรบางอย่างต่อ แต่เขาชกหน้าเธอซะก่อน เมื่อเขาได้ยินคำว่า 'ต่อกันได้แล้ว' เขาชกเข้าไปที่จมูกเธออีกครั้ง เธอเจ็บปวดมากครั้งนี้ถึงกับนั่งย่องๆลงไปบนพื้น

"คุณบอกว่า ต่อกันเลย ผมเลยคิดว่า..." หานเซิ่นรีบอธิบาย

"ฉันจะฆ่าแก..." ซินเสวียนกระโดดขึ้นมา เธอไม่สนใจกฎหรืออะไรอีกแล้ว เธอเดินเข้าไป และเริ่มซัดใส่หานเซิ่น

หลังจากที่ซินเสวียนเริ่มจู่โจมแบบจริงจัง หานเซิ่นพบว่าทักษะการต่อสู้ของเขายังห่างชั้นกับซินเสวียนมาก เขาไม่สามารถป้องกันตัวได้ เขาโดนไปทั้งหมด 12 หมัด แล้วลงไปกองกับพื้น

"ยังไม่ถึง 50 เลย เจอกันใหม่วันหลัง"

ซินเสวียนหันหลังกลับเดินจากไป ทิ้งหานเซิ่นที่น้วมไปทั้งตัวอยู่ข้างหลัง

หานเซิ่นยืนขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่อมทุกข์บนใบหน้า เนื่องจากใส่ชุดสำหรับต่อสู้ทำให้เขาไม่เจ็บหนักมาก แต่ที่แย่ไปกว่านั้นดูเหมือนว่าเขาจะทำให้ซินเสวียนโกรธมากไปกว่าเดิม

หลังจากหานเซิ่นออกจากสถานีเพื่อกลับบ้าน ซินเสวียนก็อาบน้ำเสร็จ และกำลังจะลบวีดีโอข้อมูลการต่อสู้

เธอเป็นหัวหน้าผู้ดูแลสถานีนี้ และเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งที่สุดในสตีลอาเมอร์ ไม่มีทางที่เธอจะให้คนอื่นมาเห็นตอนที่เธอโดนหานเซิ่นชกหน้า

ก่อนที่จะลบมัน ซินเสวียนดูมันอีกครั้ง และเธอก็รู้สึกตกใจกับสิ่งที่เห็น ตอนแรกเธอคิดว่าเหตุผลที่เธอโดนชกก็เพราะว่ายังไม่ได้ตั้งตัว แต่หลังจากที่ดูมันอย่างช้าๆ เธอก็พบสาเหตุสำคัญที่โดนชกแบบเต็มๆถึง 2 ครั้ง

"มันคือ…" ซินเสวียนดูภาพซ้ำๆในจุดที่เธอโดนชก แล้วเปรียบเทียบกับข้อมูลที่ได้จากชุด

"อืมม วิชาหมัดของเขามันก็แค่ระดับปลายแถวของพวกที่เพิ่งเรียนจบ แต่มันกับทำให้ฉันไม่สามารถป้องกันมันได้"

ซินเสวียนพึมพำ ขณะเช็คข้อมูล

"การเคลื่อนไหวของเขามันเหมือนกับพวกมือสังหาร ตอนที่เขาชกมา ฉันไม่สามารถสัมผัสถึงรังสีแห่งการต่อสู้ และนั่นทำให้ฉันไม่ได้ตั้งท่าป้องกันมัน ตอนที่เขาชกมาสีหน้าหรืออารมณ์ของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลย"

"ไม่ เขาเพิ่งจะเรียนจบ ไม่มีทางที่จะเป็นมือสังหารไปได้ มันอาจจะแค่บังเอิญหรือไม่ก็เป็นพรสวรรค์ของเขา?"

ตั้งแต่หานเซิ่นเข้าไปในก็อตแซงชัวรี่ก็ไปมีเรื่องกับซินเสวียน ทำให้เขาไม่มีกลุ่มเพื่อนที่ค่อยไปช่วยล่ามอนสเตอร์เหมือนกับคนอื่นๆ เขาต้องออกไปล่ามอนสเตอร์ด้วยตัวคนเดียวโดยไม่มีประสบการณ์

ถึงแม้จะเป็นมอนสเตอร์ทั่วไป แต่มันก็ยังมีความเสี่ยงในการล่าทำให้คนส่วนมากไปล่ากับเป็นกลุ่ม การที่หานเซิ่นต้องไปล่าเพียงคนเดียว ทำให้เขาต้องลอบโจมตีมันโดยไม่ให้มันได้ทันตั้งตัว

เพื่อทำให้ประสิทธิภาพของอาวุธประเภทมีดสูงที่สุด เขาจะต้องไม่ให้ศัตรูรู้ตัวก่อนที่จะโจมตี ในช่วงหลายเดือนที่ผ่านในก็อตแซงชัวรี่ หานเซิ่นลองผิดลองถูกฝึกการโจมตีครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เขาเรียนรู้ที่เก็บซ่อนอารมณ์หรือความรู้สึกต่างๆ เพื่อให้มอนสเตอร์ไม่รู้ตัวตอนที่เขาโจมตี มันดูเหมือนกับการเล่นสกปรก แต่ว่ามันก็เป็นเพียงวิธีเดียวที่จะทำให้เขาอยู่รอดได้

จากนั้นเขาก็เริ่มฝึกฝนที่จะล่ามอนสเตอร์ระดับโบราณ ทำให้เขาค่อยๆสั่งสมประสบการณ์จนกลายเป็นส่วนหนึ่งของสัญชาตญาณของเขาไปแล้ว ถึงแม้ทักษะการต่อสู้ของหานเซิ่นจะห่วยแตก แต่จังหวะและเวลาในการจู่โจมมันช่างเหมาะเจาะ เหมือนกับพวกมือสังหาร