ตอนที่ 23 มังกรออฟซิเดี่ยน

งูยักษ์ส่งเสียงคำราม และพุ่งไปหาเซินเทียนจื่อที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยไข่ โดยปล่อยหานเซิ่นไว้คนเดียว

หานเซิ่นรีบวิ่งหนีไปพร้อมกับไข่ที่เหลือ เขาโดดขึ้นไปบนเรือ และพายข้ามอีกฝั่งโดนไม่หันไปมองข้างหลัง

"ดอลล่าร์ ไอ้เวรเอ้ย..." หานเซิ่นได้ยินเสียงตะโกนด่าของเซินเทียนจื่อ ตามมาด้วยเสียงคำรามของงูยักษ์

เมื่อหานเซิ่นข้ามมาถึงอีกฝั่งได้สำเร็จ เขาวิ่งต่อไปอย่างไม่หยุดพัก เพื่อกลับไปที่เมืองให้เร็วที่สุด

หลังจากวิ่งมาได้สักพัก หานเซิ่นคิด คงไม่ง่ายแน่ที่จะหลบหนีจากพวกเซินเทียนจื่อ พวกเขาจะต้องไล่ทันแน่นอน เพราะพวกเขามีสัตว์อสูรที่ใช้สำหรับขี่

หานเซิ่นตัดสินใจเข้าป่าเพื่อใช้ทางอ้อม เขาไม่อยากเสี่ยงที่จะโดนเซินเทียนจื่อไล่ตามทัน

ถึงแม้ว่าพวกเขาถูกมอนสเตอร์ระดับเลือดศักดิ์สิทธิเล่นงาน แต่พวกเขาก็อยู่ในก็อตแซงชัวรี่มานาน แต่ละคนมีวิญญาณอสูรหลายอย่าง ถึงแม้พวกเขาอาจจะสู้กับมันไม่ได้ แต่ก็น่าจะหนีเอาตัวรอดได้ ดังนั้นหายเซิ่นจึงต้องระวังตัวไว้ก่อน

พอถึงเวลากลางคืนหานเซิ่นหาที่พัก และก่อกองไฟ เขาใช้โคลนพอกไปทั่วไข่ และโยนมันเข้าไปในกองไฟ

ขณะกำลังเผาไข่หานเซิ่นพึมพำ

"ก่อนที่เจ้าจะเกิดขึ้นมาเห็นโลกสกปรกพันนี้ ให้ผมช่วยชำระบาป และส่งเจ้าไปสวรรค์"

"ตัวอ่อนมังกรออฟซิเดี่ยนถูกฆ่า ไม่ได้รับวิญญาณอสูร เมื่อกินมัน คุณมีโอกาสได้รับ 0-10 จีโนพ้อยเลือดศักดิ์"

หลังจากเผามันไปได้สักพักเขาก็ได้ยินเสียง

"มันไม่ใช่งูงั้นหรอเนี่ย.. แต่โชคร้ายที่ไม่ได้วิญญาณอสูร"

หลังจากเผาจนพอใจแล้ว เขาก็นำไข่ออกมาจากกองไฟ และเกะโคลนออก เขาเห็นเนื้อสีขาวของไข่ดูหน้าอร่อย เขาลองกัดมันดู เขาพบว่ามันอร่อยกว่าไข่ไก่ธรรมดามาก

"ตัวอ่อนมังกรออฟซิเดี่ยนถูกกิน คุณได้รับ 1 จีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิ.."

.....

หานเซิ่นกินไข่เข้าไปทั้งใบ ทำให้เขาอิ่มจนแทบจะขยับไม่ไหว เขาได้มาทั้งหมด 5 จีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิ บวกกับ 8 ที่เขามีอยู่ ทำให้ตอนนี้เขามีทั้งหมด 13 จีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิ

หานเซิ่นใช้เวลา 9 วันในการเดินทางมาถึงสตีลอาเมอร์ ส่วนพวกเซินเทียนจื่อกลับมาถึงก่อนหน้าเขา 2 วันแล้ว

มีเพียงแค่ 8 คนที่รอดชีวิตกลับมา และทุกคนได้รับบาดเจ็บ การที่พวกของเซินเทียนจื่อบาดเจ็บหนักกลับมา กลายเป็นข่าวใหญ่ไปทั่วเมือง แต่เซินเทียนจื่อปิดปากเงียบ เพราะไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าพวกเขาไปทำอะไร

แต่ทว่ามีพวกคนที่ถูกจ้างไป และตกน้ำไปก่อนหน้ารอดชีวิตกลับมา ทำให้ทุกคนรู้ความจริง แต่ก็ไม่รู้เรื่องที่พวกเขาเข้าไปเอาไข่ ทุกคนรู้แต่เพียงว่าเซินเทียนจื่อจ้างคนไปล่ามังกรออฟซิเดี้ยนที่เป็นมอนสเตอร์ระดับเลือดศักดิ์สิทธิ และพ่ายแพ้กลับมายับเยิน

"โชคไม่ดีที่เซินเทียนจื่อกับหลัวเทียนหลางมันรอดชีวิตกลับมาได้"

หานเซิ่นรู้เรื่องทั้งหมดทันทีที่เขากลับมาถึงสตีลอาเมอร์ ทำให้เขารู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง

เขากลัวว่าพวกเซินเทียนจื่ออาจจะสงสัยเรื่องที่เขารอดกลับมาคนเดียว แต่ในเมื่อมีพวกที่จมน้ำไปก่อนหน้านี้รอดชีวิตกลับมาด้วย ทำให้เขาไม่ถูกเพ่งเล็งมาก ระหว่างทางเขาจับมอนสเตอร์โบราณอสูรฟันทองแดงกลับมาด้วย ถ้าพวกเซินเทียนจื่อถามเขา ก็แค่บอกว่าระหว่างจมน้ำบังเอิญไหลไปตามน้ำ และโชคดีรอดชีวิตมาได้

แต่ดูเหมือนหานเซิ่นจะกังวลมากเกินไป พอเขากลับมาถึงพวกเซินเทียนจื่อไม่ได้มาสอบถามหรือติดต่ออะไรกับเขาเลย

เขาใช้เวลากว่าครึ่งเดือนในการเดินทางครั้งนี้ หานเซิ่นติดสินใจเทเลพอร์ตออกจากก็อตแซงชั่วรี่ เพื่อกลับไปหาแม่กับน้องของเขา แต่ทว่าตรงทางออกสถานี ซินเสวียนกำลังยืนดักรอเขาอยู่

"นายคิดว่านายจะหนีฉันไปได้งั้นหรอ? นายรอดตัวไปได้ครึ่งเดือน นายคงคิดว่าฉันคงไม่เอาเรื่องนายแล้ว"

"คุณซิน ทำยังไงคุณถึงจะปล่อยผมไป?"

หานเซิ่นพูดอย่างสุภาพ ตอนนี้เธอเป็นหัวหน้าสถานี มันยากที่เขาจะผ่านเธอไปได้

"ง่ายๆเอานี่ไป แล้วตามฉันมา"

ซินเสวียนโยนชุดสำหรับต่อสู้ให้หานเซิ่น

"ก็ได้ แต่คุณคงไม่ฆ่าผมจริงๆใช่ไหม?"

หานเซิ่นกัดฟัน ขณะที่ถือชุดสำหรับต่อสู้ และเดินตามซินเสวียนไปในสถานีเทเลพอร์ต ครั้งนี้พวกเขาไม่ได้เข้าไปเทเลพอร์ต แต่เข้าไปในห้องสำหรับต่อสู้

หานเซิ่นเปลี่ยนชุดสำหรับสู้ แล้วเดินเข้าไปในห้อง ซินเสวียนในชุดสำหรับต่อสู้สีแดงสลับดำ ก็ยืนรอเขาอยู่กลางห้องเรียบร้อยแล้ว

ชุดสำหรับต่อสู้ไม่ใช่ชุดธรรมดา มันสร้างมาจากเทคโนโลยีขั้นสูง และมีเซนเซอร์ในการเก็บข้อมูลระหว่างการต่อสู้ เช่นอัตราการเต้นของหัวใจ การหายใจ ความเร็วใช้การออกหมัด ความเร็วในการเคลื่อนที่ และอื่นๆทั้งหมดจะถูกบันทึกไว้หมด

"ถ้านายสามารถเอาชนะฉันได้ ฉันจะยอมปล่อยนายไป"

ซินเสวียนกวักนิ้วเพื่อท้าทายให้หานเซิ่นเริ่มโจมตี

"ถ้าคุณอยากจะฆ่าผมทำไมไม่พูดออกมาเลย คุณมีจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิ์จำนวนมาก และมีวิญญาณอสูรหลายอย่าง แถมยังเป็นคนที่ฝึกในกองทัพ ผมแค่นักเรียนที่เพิ่งเรียนจบ ผมจะสู้คุณได้ยังไง"

ถึงแม้หานเซิ่นสู้อย่างเต็มที่ก็อาจจะชนะ แต่เขาไม่ต้องการเปิดเผยตัวว่าเขาเป็นดอล

"พวกเราจะไม่ใช้วิญญาณอสูร และถ้านายสามารถทนการโจมตีของฉันได้ 50 ครั้ง เรื่องที่ผ่านมาฉันจะยกโทษให้" ซินเสวียนพูดแบบสบายๆ

"โอเค งั้นเอาตามนั้น"

หานเซิ่นคิดในใจ 'เธอไม่ใช้วิญญาณอสูร คงไม่ยากที่ผมจะรับการโจมตี 50 ครั้ง'