ตอนที่ 21 ถ้ำใต้ดิน

นอกจากหานเซิ่นแล้ว เซินเทียนจื่อยังจ้างคนอื่นไปด้วยอีก 30-40 คน พวกเขาออกจากสตีลอาเมอร์ และตรงไปที่ภูเขาแห่งหนึ่ง

ถึงแม้ทุกคนจะรู้ดีว่างานที่เซินเทียนจื่อให้ทำคงไม่ใช่เรื่องดีๆแน่ แต่ด้วยจำนวนเงินที่มาก ทำให้พวกเขากล้าเสี่ยง

ถ้าเป็นหานเซิ่นคนก่อนก็คงยอมเสี่ยงเพื่อเงินเหมือนกัน แต่ตอนนี้เขาไม่ต้องการเสี่ยงชีวิต เห็นได้ชัดว่าเซินเทียนจื่อคงต้องการให้พวกเขาเป็นแนวหน้าเพื่อล่ามอนสเตอร์อันตราย หานเซิ่นเดินตามพวกเขาไปเงียบๆ ทุกคนต่างสงสัยว่าเซินเทียนจื่อตั้งใจจะไปล่าอะไร ตอนที่เซินเทียนจื่อไปจ้างพวกเขามาเขาบอกเพียงแค่ว่าจะล่ามอนสเตอร์ระดับกลายพันธ์ และมีมอนสเตอร์ตัวอื่นอยู่ด้วยเยอะ เลยต้องหาคนไปด้วยเป็นจำนวนมาก แต่หานเซิ่นไม่เชื่อแบบนั้น ถ้าเป็นแค่มอนสเตอร์ระดับกลายพันธ์ พวกเขาคงจัดการเองไปแล้ว

พวกคนสนิทของเซินเทียนจื่อมีพวกฝีมือดีนับ 10 คน เพื่อฆ่ามอนสเตอร์ระดับกลายพันธ์เพียงแค่ตัวเดียว ทำไมเขายังต้องการคนมากขนาดนี้

เซินเทียนจื่อ และคนของเขาฆ่ามอนสเตอร์ทุกตัวที่เจอระหว่างทาง แล้วแบ่งซากให้กับพวกคนที่เขาจ้างมา ทำให้ทุกคนพอใจมาก

กลุ่มของพวกเขาเดินทางมา 7 วัน โดยแทบไม่ได้หยุดพัก และในวันที่ 8 พวกเขาก็ตั้งแค้มป์ที่หน้าทางเข้าถ้ำแห่งหนึ่ง

ตอนนี้พวกเขาอยู่ห่างไกลจากสตีลอาเมอร์มาก แถวนี้ไม่มีผู้คนผ่านไปมาเลย มีเพียงแค่มอนสเตอร์เท่านั้น

หานเซิ่นยังคงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องที่พวกเขากำลังจะทำ แต่สังเกตจากสีหน้าของเซินเทียนจื่อกับหลัวเทียนหลางที่ท่าทางเคร่งเคลียดแล้ว มันคงไม่ธรรมดาแน่

ในวันต่อมา เซินเทียนจื่อพาพวกเขาเข้าไปในถ้ำ หลังจากเดินเข้าไปไกลกว่า 10 กิโล พวกเขาพบรอยแยกขนาดใหญ่บนพื้น พวกเขาจุดคบเพลิง และตรงเข้าไปในถ้ำต่อ โดยเซินเทียนจื่อให้พวกที่เขาจ้างมาเดินนำไปก่อน

พวกคนที่ถูกจ้างมาเริ่มรู้แล้วว่าพวกเขากำลังเสี่ยงชีวิต พวกเขาเดินเข้าไปอย่างช้าๆ และระมัดระวังตัว

"ทำไมพวกนายช้ากันแบบนี้? เร็วเข้า... พวกนายไม่อยากได้เงินที่เหลือหรอ?"

หลัวเทียนหลางฟาดแส้ไปที่หลังของคนที่ถูกจ้างมา 2-3 คน ทำให้พวกเขาไม่มีทางเลือก นอกจากต้องเดินให้ไวขึ้น

หานเซิ่นเองก็รวมอยู่ในคนพวกนั้นด้วย ถึงแม้จะเป็นทางลาดลง แต่ก็ไม่ได้เดินลำบากมากจนเกินไป พวกเขายังคงเดินลึกเข้าไปในถ้ำต่อไปเรื่อยๆ

ลึกเข้าไปข้างในถ้ำซึ่งมืดมาก มีเพียงแค่แสงจากคบเพลิงที่ส่องให้เห็นพื้นถ้ำ ที่มีแม่น้ำไหลผ่าน

"ข้ามแม่น้ำ..ไปถ้ำฝั่งตรงข้าม" หลัวเทียนหลางถือแส้ชี้ไปอีกฝั่ง

"พี่หลัว ผมว่ายน้ำไม่เป็น แม่น้ำมันกว้างและลึกเกินไป ผมคงข้ามไปไม่ได้"

เด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นมา

"ไม่มีใครบอกให้พวกนายว่ายน้ำไป มีเรือยางอยู่ แค่เติมลมมัน และใช้มันข้ามไป"

หลัวเทียนหลางเปิดกระเป๋าออก และนำเรือยางออกมา เรือแต่ละลำมีขนาดพอให้นั่งได้ 4-5 คน

ทุกคนช่วยกันสูบลมเรือ กระแสน้ำไม่ได้ไหลเร็วมาก ทำให้พวกเขาไม่กลัวในการใช้เรื่อพายข้ามไปอีกฝั่ง

ทันใดนั้นเอง มีเสียงกระทบของผิวน้ำ มีเงาดำๆโผล่ขึ้นมาจากกลางแม่น้ำ มันลักษณะครึ่งตัวด้านบนเหมือนงู มีผิวหนังที่เป็นเกล็ดสีดำ และอ้าปากกว้าง ซึ่งดูเหมือนจะสามารถเขมือบวัวได้ทั้งตัว

ครั้งนี้มันไม่ได้เขมือบวัว แต่เป็นหนึ่งในคนที่กำลังพายเรือข้ามไป ส่วนเรือก็ถูกลำตัวของมันบดขยี้จนพัง คนที่เหลือตกลงไปในน้ำ

พวกเขารู้สึกช็อคมาก และพยายามพายเรือกลับไปฝั่งเดิมที่พวกเขาพายมา

ทันใดนั้น หลัวเทียนหลางชักดาบออกมา และฆ่าคน 2 คนที่วิ่งหนีมา

"มีมอนสเตอร์เพียงแค่ตัวเดียว ถ้าพวกนายข้ามไปยังพอมีโอกาสรอดชีวิต แต่ถ้าหนีกลับมาฉันจะฆ่าพวกนาย เลือกเอาว่าจะอยู่หรือจะตาย"

หลัวเทียนหลางยกดาบที่เปื้อนเลือดขึ้น และขู่พวกเขา

พวกที่ถูกจ้างมาต่างก็ตกตะลึงกับความโหดเหี้ยมของหลัวเทียนหลาง

พวกเขาไม่มีทางเลือก พวกเขาพยายามพายเรือข้ามไปให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ ยิ่งอยู่ในน้ำนานโอกาสตายก็ยิ่งสูงขึ้น

หานเซิ่นจุดครบเพลิงขึ้น และรีบพายเรือข้ามฝั่งไป เขาเตรียมใจไว้แล้วว่าถ้ามอนสเตอร์ออกมาอีกครั้ง เขาอาจจะต้องใช้วิญญาณอสูรเลือดศักดิ์

มอนสเตอร์โผล่มาอีกครั้ง และบดขยี้เรื่อ ทุกคนกำลังส่งเสียงกรีดร้อง

"รีบพายเร็วเข้า ถ้าไม่อยากตาย รีบข้ามฝั่งไป!"

หานเซิ่นตะโกนเพื่อให้อีก 2 คนบนเรือช่วยกันเร่งพายเรือไป

"พวกเวรเซินเทียนจื่อกับหลัวเทียนหลาง พวกมันกล้าทำเรื่องแบบนี้!"

หานเซิ่นสาปแช่งพวกเขาอย่างเงียบๆ