ตอนที่ 20 เธอ

เช้าวันถัดมา หานเซิ่นขึ้นรถไฟฟ้าไปสถานีเทเลพอร์ต บนรถมีผู้โดยสารจำนวนมากที่มีจุดหมายปลายทางเดียวกับเขา

คนส่วนมากไม่มีเงินพอจะซื้ออุปกรณ์เทเลพอร์ตแบบส่วนตัวได้ พวกเขาจึงต้องไปใช้ที่สถานีเทเลพอร์ตสาธารณะ

ดูเหมือนว่าวันนี้คนขับจะอารมณ์ไม่ค่อยดี ขณะที่หานเซิ่นใจลอยคิดเกี่ยวกับเรื่องที่จะทำอะไรในก็อตแซงชัวรี่ รถไฟฟ้าสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ทำให้ผู้โดยสารที่ยืนอยู่ล้มลงไปด้านข้าง

เนื่องจากหานเซิ่นกำลังใจลอย ทำให้ตัวเขาล้มไปข้างหน้าหลายก้าว เขาพยายามจะทรงตัว และหาอะไรจับ แต่เขารู้สึกแปลกๆเพราะว่าสิ่งที่เขาจับอยู่มันนุ่มๆ

จากนั้นเขาพบว่า เขาบังเอิญไปจับโดนหน้าอกของผู้หญิงในชุดเครื่องแบบทหารเข้า

"ไอ้บ้านี่นิ!" ผู้หญิงคนหนึ่งหันมามอง และฟันศอกใส่เขาอย่างแรง ถ้าหานเซิ่นโดนเข้าละก็ คงได้นอนหยอดน้ำข้าวต้มแน่ หานเซิ่นยกแขนขึ้นมาบังทันที เขารู้สึกได้ถึงความรุนแรงที่มาปะทะกับแขนของเขาทำให้ตัวเขากระเด็นถอยหลังไป

ผู้หญิงคนนั้นหันมามองด้วยสายตาอาฆาตไปที่หานเซิ่น ทันทีที่เธอเห็นหานเซินเธอก็อุทานออกมาทันที

"นายมันไอ้โรคจิตนิ..."

"ซินเสวียน!" เธอยังไม่ทันพูดจบ หานเซิ่นตะโกนออกมาเสียก่อน เขาต้องประหลาดใจ เมื่อพบว่าผู้หญิงในชุดเครื่องแบบทหารก็คือคนที่เริ่มเรียกเขาว่าไอ้โรคจิตคนแรก

หานเซิ่นไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าซินเสวียนจะอยู่บนดาวดวงเดียวกับเขา ซึ่งก็คือดาวรูก้า และดูเหมือนว่าเธอจะถูกเกณฑ์เข้าเป็นทหารด้วย

แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับดาวที่เขาอยู่ เพราะมันมีกฎหมายกำหนดไว้ว่าประชาชนที่มีอายุ 20 ปีจะต้องไปทำงานให้กองทัพ 5 ปี เมื่อหานเซิ่นอายุถึง 20 ก็ต้องถูกเกณฑ์ เข้ากองทัพเช่นเดียวกัน

ซินเสวียนจำหานเซิ่นได้ แต่เธอไม่ได้ทำอะไรเขาต่อ เธอมองมาที่หานเซิ่นด้วยสายตาเย็นชา หานเซิ่นหัวเราะอย่างขมขื่นในใจ 'เธออาจจะคิดว่าที่ผมทำแบบนี้เพราะตั้งใจ ตอนที่ผมไปแทงก้นเธอก็ทีหนึ่งแล้ว ถ้าผมเป็นเธอก็คงไม่เชื่อว่าผมไม่ได้ตั้งใจเช่นกัน'

'กาแลคซี่นี้มันแสนจะกว้างใหญ่ แล้วทำไมเธอจะต้องบังเอิญมาอยู่บนดาวดวงนี้ด้วยนะ แล้วแถมยังบังเอิญมาเจอกันที่สถานีอีกตั้งหาก' หานเซิ่นถอนหายใจ

ในกาแลคซี่มีกฎหมายที่เข้มงวดมาก การทำร้ายผู้อื่นให้ได้รับบาดเจ็บจะได้รับโทษหนัก ซินเสวียนไม่ต้องการจะหาเรื่องใส่ตัว ดังนั้นเธอแค่มองค้อนไปที่หานเซิ่น หลังจากถึงสถานีหานเซิ่นรีบลงจากรถไฟฟ้า เขารู้ว่าซินเสวียนกำลังตามเขาอยู่

"นายมันไม่น่าให้อภัย ฉันคิดว่าครั้งก่อนมันอาจจะแค่อุบัติเหตุ แต่ครั้งนี้นายยังทำแบบเดิม นายมันน่ารังเกียจ โรคจิตขนานแท้..."

ซินเสวียนพูด ขณะมองไปที่หานเซิ่น

"เธอก็เห็นนี่ว่ารถไฟมันสั่นสะเทือนกะทันหัน มีคนมาชนผมจากด้านหลัง ทำให้ผมเสียการทรงตัว ทั้งหมดมันแค่อุบัติเหตุ" หานเซิ่นพยายามอธิบาย

"ถ้านายเป็นฉันจะเชื่อไหม?" ซินเสวียนพูดอย่างใจเย็น

"แล้วเธอจะให้ผมทำยังไง?" หานเซิ่นถามซินเสวียน เพราะไม่ว่าจะอธิบายยังไง เธอก็คงไม่เชื่อแน่

"นายมันไร้ยางอาย ไม่เคยสำนึกผิดในสิ่งที่ทำลงไป มันจะต้องเป็นสันดานแย่ๆของนาย นายคิดว่าฉันแค่ส่งนายให้ตำรวจ และลงบันทึกประจำวันนิดหน่อยแล้วมันจะจบงั้นหรอ? มันไม่ง่ายแบบนั้นหลอก ที่นี่ฉันอาจจะทำอะไรนายไม่ได้ แต่ถ้าที่ก็อตแซงชัวรี่มันไม่เหมือนกัน ฉันจะค่อยนายที่นั่น"

ซินเสวียนพูด และหันหลังเดินไปที่สถานีเทเลพอร์ต

หานเซิ่นรู้สึกคับข้องใจ แต่เขาไม่รู้จะทำยังไง เขาทำใจ และเดินเข้าไปในสถานี

"หัวหน้าสถานีซิน อรุณสวัสค่ะ"

ซินเสวียนพึ่งจะเดินตรงเขาไปยังสถานีเทเลพอร์ต และทหารที่ดูแลสถานีทำความเคารพเธอ

หานเซิ่นยืนอ้าปากค้าง เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง สถานีเทเลพอร์ตขึ้นตรงกับกองทัพ และในแต่ละสถานีจะมีทหารคอยดูแล เขาได้ยินว่าหัวหน้าสถานีคนเก่าถูกย้ายออกไป และมีคนใหม่มาแทน แต่เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะเป็นซินเสวียน

หานเซิ่นรู้สึกว่าชีวิตของเขาต้องพบกับความยากลำบากขึ้นมาก เพราะว่าหัวหน้าสถานีจะสามารถรู้ได้ว่า เขาเข้าออกจากก็อตเเซงชัวรี่ตอนไหนหรือถูกเทเลพอร์ตไปลงที่ไหน เธอสามารถตรวจสอบได้หมด

ถึงแม้ว่าจะมีสถานีอื่นให้ใช้ได้ก็ตาม ดาวรูก้าแห่งนี้มีเพียงแค่ 3 สถานี แต่อีก 2 สถานีก็อยู่ไกลเกินไป

หานเซิ่นรีบเข้าไปในก็อตแซงชั่วรี่ให้เร็วที่สุด โดยใช้โอกาสตอนที่ซินเสวียนเดินขึ้นไปที่ออฟฟิศในสถานี เพื่อไม่ให้โอกาสซินเสวียนมีเวลาเข้าไปดักรอ

หลังเขามาในก็อคแซงชัวรี่

"โชคของผมมันหมดไปแล้วรึไงนะ ผมอาจจะใช้มันหมดไปตั้งแต่ตอนที่ได้คริสตัลนั่นมา" หานเซิ่นรู้สึกหดหู่

ในระยะไม่ไกลมาก หานเซิ่นเห็นเซินเทียนจื่อกับหลัวเทียนหลางกำลังยืนคุยอะไรกันบางอย่าง

หานเซิ่นไม่อยากจะเสี่ยงเข้าไปฟังว่าพวกเขาคุยอะไรกัน เขารีบหันหลัง และเดินไปทางตรงข้าม แต่ใดทันนั้น หลัวเทียนหลางก็ตะโกนเรียกเขา

"ไอ้โรคจิตมานี่หน่อย"

ถึงแม้ว่าเขาไม่อยากจะไปตามคำสั่ง หานเซิ่นหันหลังกลับไปมองหลัวเทียนหลาง

"ฉันกำลังเรียกแกอยู่นะ ทำไมยังไม่มาอีก? ลูกพี่มีอะไรจะให้แกทำ"

หลัวเทียนหลางกวักมือเรียกหานเซิ่น ขณะที่ยิ้มแบบประสงค์ร้าย

"ผมคงช่วยอะไรไม่ได้หลอก ผมอ่อนแอ ล่าได้แต่มอนสเตอร์ทั่วๆไป แม้แต่มอนสเตอร์ระดับโบราณผมยังล่าไม่ได้เลย"

หานเซิ่นรู้ดีว่าเหตุผลที่ 2 คนนี้เรียกเขาไป คงไม่ใช่เรื่องดีแน่

"หุบปากสักที อยากเจ็บตัว? บอกให้มาก็มาแค่นั้น"

หลัวเทียนหลางมองไปที่หานเซิ่น