ตอนที่ 11 : สำหรับเจ้าหน้าที่รุ่นพี่ เราก็ยินดีให้บริการ

สำหรับในการทำใจของเขา ชิเล่ยได้ยินจากปากของลิไคว่าจะไม่เข้าร่วมการฝึกทางทหาร หลิงยูโม่มีความคิดเห็นที่แตกต่างออกไปเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

ดังนั้น ชิเล่ยจึงตัดสินใจไปดูพื้นที่ฝึกและดูการฝึกทหารของนักศึกษาเข้าใหม่

 

วันที่ 11 กันยายน วันนี้สภาพอากาศดีมาก

 

ในเดือนกันยายน อากาศจะร้อนแรงที่สุดในเมืองชวนกิ่งหรือที่รู้จักกันอีกชื่อว่าเมืองเตาเผา

 

เวลา 10.00 น. ดวงอาทิตย์ที่เจิดจ้าทำให้อากาศรอบข้างร้อนจัด

 

ชิเล่ยค่อยๆเดินไปยังพื้นที่ฝึกถือน้ำแร่หนึ่งขวด

 

การฝึกทหารของมหาวิทยาลัยชวนกิ่ง อยู่ภายใต้การบริหารของโรงเรียนโดยตรง อย่างไรก็ตามระยะเวลาการฝึกอบรมค่อนข้างนานเป็นระยะเวลากว่าหนึ่งเดือนเต็ม

 

ในช่วงฝึกซ้อมของนักศึกษาชั้นปีที่ 1 กำลังยืนอยู่ใต้แสงแดดร้อนๆกับเครื่องแบบทหาร

 

ชิเล่ยเดินไปยังบริเวณพื้นที่ของคณะคอมพิวเตอร์และมองหาหลิงยูโม่เจอง่ายๆ

 

แม้จะอยู่ภายใต้เครื่องแบบทหาร หลิงยูโม่ก็ยังคงดูโดดเด่นเช่นเคย

 

การปรากฏตัวของเขาดึงดูดสายตานับไม่ถ้วน ซึ่งยืนอยู่ด้านข้างของพื้นที่ฝึกในที่ร่ม

 

เด็กหนุ่มที่ใส่แว่นคนหนึ่งกำลังมองมาทางเขาแล้วตะโกนว่า "รายงาน!"

 

ครูฝึกมองไปที่เด็กหนุ่มคนนั้นภายในสองวิ "มีอะไร?"

 

เด็กหนุ่มที่ใส่แว่นชี้ไปที่ชิเล่ย

 

"ครูฝึก เขาเป็นนักศึกษาในชั้นของเรา ทำไมเขาถึงไม่ได้เข้าร่วมการฝึกทางทหารครับ?"

 

ครูฝึกหันกลับไปและมองไปที่ชิเล่ย

 

ชิเล่ยยิ้มอย่างจริงใจและเขาก็โบกมือให้ครูฝึก

[กวนตี...ได้โล่]

 

ครูฝึกหน้าบึ้งตึงขณะที่เดินไปหาชิเล่ย

 

"นักศึกษา ทำไมคุณถึงไม่เข้าร่วมในการฝึกทหาร?"

 

ชิเล่ย ไม่ได้รู้สึกกังวลแม้แต่น้อย "ครูฝึก ร่างกายของผมไม่แข็งแรงดังนั้นผมจึงได้รับการยกเว้นการฝึกทหารครับ"

 

ครูฝึกพยักหน้าและหันหลังกลับเดินออกจากที่ร่ม

 

ตั้งแต่ชิเล่ยบอกเหตุผล ครูฝึกก็จะไม่มีข้อสงสัยใดๆ

 

ไม่ใช่เพราะชิเล่ยดูเหมือนคนที่น่าเชื่อถือ แต่การบริหารจัดการของมหาวิทยาลัยชวนกิ่งเป็นสิ่งที่น่าเชื่อถือแน่นอน

 

ถ้าชิเล่ยไม่มีเอกสารยกเว้นการฝึกทหารแล้วละก็ ครูฝึกจะจับให้ชิเล่ยเข้ารับการฝึกทางทหารเดี๋ยวนั้นเลย

 

เสียงตะโกน "หนึ่ง สอง สาม สี่" ที่สะท้อนอยู่ในพื้นที่ฝึก

 

ดวงอาทิตย์ที่เจิดจ้าทำงานได้ดีในการทำให้นักเรียนปีแรกเหงื่อออกไม่มีหยุด

 

หลังจากยืนได้ประมาณหนึ่งชั่วโมง ครูฝึกคลาส 3 ปี '06 โบกมือให้หยุดและพูดว่า "พัก 5 นาที!"

 

ชิเล่ยเดินตรงเข้าไปหาหลิงยูโม่

 

หลิงยูโม่โอดครวญเบาๆและหันหน้าหนีไม่สนใจชิเล่ย

 

ด้วยหน้าที่หนาของชิเล่ย เขาไม่สนใจเสียงหัวเราะรอบข้างและส่งน้ำแร่ในมือของเขาให้หลิงยูโม่

 

"เสี่ยวโม ดื่มน้ำสิ!"

 

ในที่สุดหลิงยูโม่ก็รับขวดมาและดื่มน้ำลงไปช้าๆ

 

"พิสดารหิน ทำไมสองสามวันนี้ฉันถึงไม่เห็นนายเลยละ?"

 

ชิเล่ย ตอบกลับด้วยความจริงเพียงครึ่งเดียว "ฉันยุ่งมากๆหนะ"

 

หลิงยูโม่เหลือบมองไปที่ชิเล่ยเป็นเวลาสองวินาที

 

"นายยุ่งอยู่กับอะไรงั้นหรอ?"

 

ชิเล่ย เกาหัวของเขาและกระซิบเบาๆ ว่า “กำลังมองหางานพาร์ทไทม์ ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่มีตังกินข้าว!”

 

คำพูดของเขาไม่ใช่เรื่องโกหก

 

ชิเล่ยเป็นเด็กกำพร้า เพื่อให้ละเอียดมากขึ้น เขาไม่รู้ว่าพ่อแม่ของเขาเป็นใคร

 

ถึงแม้ว่าเขาจะมีคนที่ให้เรียกว่าลุง แต่ลุงแม่งไม่เคยให้ความสำคัญกับชิเล่ยเลย ดังนั้นความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาจึงไม่ค่อยดีนัก

 

เงินทุกบาททุกสตางค์ของชิเล่ยมาจากการทำงานอย่างหนักของเขาเอง!

 

ก่อนหน้านี้ ส่วนใหญ่ชิเล่ยจะไปช่วยที่อินเทอร์เน็ตคาเฟ่และถูกใส่ร้ายทำให้มีปัญหากับที่นั่น

 

สำหรับตอนนี้ หลังจากที่เขาได้เกิดใหม่ด้วยทักษะการแฮ็กระดับโลกในอดีตของเขารวมถึงทักษะการเขียนโปรแกรมที่แข็งแกร่งของเขา ชิเล่ยพร้อมที่จะวางแผนเส้นทางของเขาเองเเอาไว้แล้ว

 

หลังจากทั้งหมดนี้ ศัตรูของเขาคือองค์กรลึกลับที่เป็นเครือค่ายองค์กรข้ามชาติขนาดใหญ่

 

หลิงยูโม่คิดว่าชิเล่ยล้อเล่น

 

"ไปไกลๆเลย พิสดารหิน!"

 

ชิเล่ยยิ้มและไม่ได้อธิบายต่อ

 

"เสี่ยวโม่ เธอเหนื่อยไหมกับการฝึกทหาร?"

 

หลิงยูโม่บ่นว่า "เหนื่อยมากกก!"

 

"ทุกวันฉันต้องกินแต่อาหารที่มันน่าขยะแขยง!"

 

"นอกจากนี้ แดดยังร้อนมากอีกด้วย มันเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดอันตรายต่อผิวได้เลยนะ"

 

"ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเตรียมครีมกันแดดไว้ละก็ ผิวของฉันได้เสียพอดี!"

 

การที่ได้ยินหลิงยูโม่บ่นอย่างนี้ ทำให้หัวใจของชิเล่ยรู้สึกถึงความสงบ

 

"ยูโม่ ทำไมเธอถึงไม่ต้องการข้ามการฝึกทางทหารละ?"

 

หลิงยูโม่ รู้สะเทือนอารมณ์ "ฉันต้องการ แต่ ... "

 

"อันที่จริงแล้วตอนนี้ไม่มีทางที่จะหนีการฝึกทหารได้!"

 

ชิเล่ยเพียงแค่พูดโดยไม่ตั้งใจ แม้ว่าทักษะด้านการแฮ็คของเขาอยู่ในระดับที่น่ากลัว แต่เขาก็ไม่ได้เป็นพระเจ้าที่ทรงมีอานุภาพ

 

ห้านาทีผ่านไป ครูฝึกได้ประกาศเรียกรวมอีกครั้ง

 

ชิเล่ยชี้ไปที่อีกด้านของพื้นที่ฝึก "ฉันจะไปดูมู่ซวงละกัน"

 

หลิงยูโม่พยักหน้าและไม่รู้สึกว่าอะไรผิดปรกติ

 

"ไปสิ!"

 

มู่ชวงอยู่ในคลาส 2 ปี 06 คณะบริหารธุรกิจ ชิเล่ยถือขวดน้ำแร่เดินไปตามขอบของพื้นที่ฝึกและเดินอ้อมเพื่อมองหาพื้นที่ฝึกของคณะบริหารธุรกิจ

 

หลังจากเดิยหานานกว่า 10 นาที ในที่สุดชิเล่ยก็เจอมู่ชวง

 

ความสูงประมาณ 1.7 เมตร ขณะที่เธอสวมเครื่องแบบทหาร เธอดูเหมือนมีความกล้าหาญมาก

 

ชิเล่ย ที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับตรงที่ที่มู่ชวงฝึกอยู่ ยิ้มและโบกมือไห้

 

มู่ชวงมองอย่างเฉยเมยและไม่ได้รำคาญอะไรกับชิเล่ย

 

อย่างไรก็ตามเด็กชายหลายคนในชั้นเรียนของเธอแสดงความไม่พอใจ

 

เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่สูงประมาณ 1.9 เมตร จ้องมองชิเล่ยอย่างดุร้าย

 

"รายงาน!"

 

ครูฝึกคนนี้มีนามสกุลว่า จ้าว ผู้รับผิดชอบของคลาสนี้ เป็นเพียงทหารชั้นผู้น้อยเท่านั้น เขาเหมือนจะหนุ่มอยู่ดูจากรูปร่างหน้าตาของเขา

 

“อะไร?”

 

"รายงานครูฝึก เด็กที่อยู่ตรงข้ามกับเรา เขามีผลต่อการฝึกทหารของเราครับ!"

 

ผู้ชายตัวสูงคนนี้ชื่อ ซูชู่

 

ในระหว่างการประชุมคลาสวันนั้น ช่วงเวลาที่เขาเห็นมู่ชวง เขาชอบเธออย่างมาก

 

ครูฝึกจ้าวขมวดคิ้วเดินตรงไปหาชิเล่ย "นักศึกษา คุณอยู่คลาสไหน?"

 

"ทำไมคุณถึงไม่เข้าร่วมการฝึกทหาร?"

 

ชิเล่ย ยิ้มขณะที่เขาตอบว่า "สวัสดีครับครูฝึก สุขภาพของผมไม่ดี ดังนั้นผมจึงได้รับการยกเว้นจากการฝึกทหารครับ"

ครูฝึกจ้าวฮึดฮัด

 

"เนื่องจากคุณไม่ได้มีส่วนร่วมในการฝึก โปรดอย่ารบกวนการฝึกของเรา!"

 

ชิเล่ย ส่ายหัวเป็นสัญญาณปฏิเสธ

 

"ผมขอโทษครับครูฝึก แต่ผมรอเพื่อนของผมอยู่"

 

ครูฝึกจ้าวไม่สามารถทำอะไรชิเล่ยได้ในตอนนี้

 

แต่ครูฝึกจ้าวยังคงเป็นชายหนุ่มเลือดร้อนอยู่ ถูกเหยียบหางโดยชิเล่ย เป็นธรรมดาที่เขาจะอารมณ์ไม่ดี

 

เมื่อเขาสังเกตเห็นซูชู่ ในหัวใจของเขาแอบหัวเราะเยาะ

 

"นักศึกษา พวกคุณมีเวลาพักเพียง 30 นาทีเท่านั้น!"

 

ทั้งคลาสได้พากันโห่ร้องออกมาทันที

 

พักครึ่งชั่วโมง!

 

เป็นการพักที่ฟุ่มเฟือยขนาดไหนเนี่ย!

 

ซูชู่ได้นำคนสามคนและเดินเข้าหาชิเล่ยทันที

 

ครูฝึกจ้าวแกล้งทำเป็นไม่เห็น ปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย

 

หน้าของมู่ชวง สามารถมองเห็นได้ถึงความกังวล แต่ได้คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในถนนด้านหลัง ซึ่งชิเล่ยสามารถทุบตีคนสี่คนได้อย่างง่ายดาย ทำให้มู่ชวงหลุดรอยยิ้มออกมา

 

สาวที่ยืนอยู่ข้างๆ มู่ชวง เริ่มเหน็บแนม "ชวง ชวง เขาเป็นหนึ่งในคนที่ชอบเธอใช่ไหม"

 

มู่ชวงไม่เพียงแต่ไม่ตอบเธอ แต่แสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจ

 

เห็นได้ชัดว่าเธอเกลียดผู้หญิงคนนี้

 

ที่ด้านข้างของพื้นที่ฝึก ซูชู่และพวกยืนล้อมรอบชิเล่ย

 

"เด็กน้อย ตอนนี้นายยังใจกล้าอยู่อีกมั้ย? พวกเรากำลังฝึกทหารได้ครึ่งทางแล้วและนายกล้ามากที่มาล่วงเกินพวกเรา?"

 

ชิเล่ยตั้งใจยักไหล่ของเขา

 

"ล่วงเกินพวกนาย?"

 

"ฉันขอโทษ แต่ฉันไม่ได้เป็นเกย์!"

 

"ถ้าตัวพวกนายเองเป็นเกย์ อย่าคิดว่าคนอื่นจะเป็นเกย์ไปซะหมดสิ "

 

ใบหน้าซูชู่เปลี่ยนทันที หน้าของเขาเหมือนคนท้องผูก

 

"สารเลวน้อย ช่วยตัวเองอยู่งั้นหรอ?"

 

หญิงสาวที่อยู่ด้านข้างมู่ชวง ชื่อของเธอคือ ฮัว ติงติง เธอไม่ใช่ใครอื่นนอกจากชอบผู้ชายรวยๆ

 

"ชวง ชวง ฉันกลัวว่าซูชู่จะไม่ปล่อยเพื่อนเธอไปง่ายๆหรอกนะ"

 

"เธอไม่เป็นห่วงเขา?"

 

ขณะที่มูชวงโดนเรียกเป็นครั้งที่สอง เธอขมวดคิ้ว "ฮัว ติงติง โปรดเรียกฉันว่ามู่ชวง!"

 

ที่ด้านข้างพื้นที่ฝึก ชิเล่ยมองซูชู่และพวกอย่างดูถูก

 

"กำลังช่วยตัวเอง?"

 

"เพียงแค่พวกนายฝรั่งทอดเล็กๆสี่คน?"

 

"พี่หินก็รู้สึกลำบากใจเหมือนกันนะที่จะกระทืบพวกนาย!"

 

ซูชู่กำหมัดกล่าวอย่างดุร้ายว่า "สารเลวน้อย นายอยากโดนต่อยมากใช่มั้ย?"

 

ชิเล่ยเหลียวมองซูชู่เป็นเวลาสองวินาที

 

"ลองดูสิ?"

 

"F * cker ทุบตีมัน!"

 

ซูชู่ จะทนต่อความอัปยศนี้ได้อย่างไร เขาเริ่มก่อน เล็งหมัดชกไปที่ชิเล่ย

 

ตาทั้งสองของฮัว ติงติง แวววาวอดไม่ได้ที่เธอจะพูดออกมาว่า "มันยากมากที่จะเอาชนะซูชู่ได้!"

 

มู่ชวงตาขวางมองไปที่ฮัว ติงติง

 

"ชิเล่ย อย่าให้ฉันต้องลงไป!"

 

มองไปที่หมัดกำลังชกมา ชิเล่ยไม่ได้รู้สึกตื่นตระหนกแม้แต่น้อย ร่างของเขาวูบ ก้าวถอยแล้วหันหลัง คว้าแขนของซูชู่และทุ่มเขาไปข้างหน้า

 

ซูชู่ ร่างของเขาถูกทุ่มไปข้างหน้าโดยไม่มีการต่อต้านใดๆ ชิเล่ยก้าวไปข้างหน้า ยกขาขวาขึ้น ตีเข่าไปที่หน้าอกซูชู่ได้อย่างเพอร์เฟค

 

ทรมานจากอาการปวดอย่างรุนแรง ซูชู่ล้มลงมาที่พื้นและกรีดร้องขณะที่กลิ้งไปกลิ้งมา

 

ในขณะที่อีกสามคน กำลังมองซูชู่ที่ตัวใหญ่โตได้พ่ายแพ้นอนขดตัวอยู่บนพื้นดินในการกระบวนท่าเดียว โดยไม่รู้ตัวหัวใจของพวกเขาบอกให้พวกรีบหนี

 

ชิเล่ยไม่ได้ใส่ใจกับเจ้าโง่สามคนนี้และเดินตรงไปที่มู่ชวง

 

"มู่ชวง เธอสนุกกับโชว์ที่ดีนี้ไหม?"

 

มู่ชวงตอบด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย "ไม่เลว!"

 

"ฉันไม่คิดเลยว่านายจะเก่งขนาดนี้!"

 

คิ้วของชิเล่ยยกขึ้น "อะไร ฉันคิดว่าเธอเคยเห็นที่ถนนด้านหลังในวันนั้นแล้วซะอีก?"

 

มู่ชวงหลีกเลี่ยงคำถามและเปลี่ยนเรื่อง "นายมาทำอะไรที่นี่กันละ?"

 

"ไม่กลัวว่าหลิงยูโม่จะหึงเอา?"

 

ชิเล่ยหัวเราะออกมาเสียงดังเขาพูด "เป็นธรรมดาที่ฉันจะขออนุญาติเธอแล้ว!"

 

"นอกจากนี้ไม่มีอะไรระหว่างเราใช่มั้ย?"

 

มู่ชวงกลอกตาของเธอมองไปที่ชิเล่ย

 

"มีเรื่องอะไรกันแน่?"

 

ชิเล่ยส่ายหัวอย่างหนัก "จริงๆ ไม่มีอะไรจริงๆ!"

 

"ฉันมาที่นี่เพื่อดูเฉยๆ นั่นคือทั้งหมด!"

 

มู่ชวง ดูเหมือนจะมีความคิดบางอย่าง ด้วยการแสดงออกที่เย็นชาของเธอ "ได้เห็นแล้วนิ นายก็ไปได้แล้ว!"

 

ชิเล่ยรู้จักนิสัยมู่ชวงเป็นอย่างดี เขาไม่ได้ใส่ใจกับมันเลยและหันตัวเดินจากไปทันที

 

ถึงแม้ว่าจะมีเหตุการณ์เล็กๆเกิดขึ้น แต่ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการฝึกทหาร ครูฝึกจ้าวไม่ต้องการให้เกิดเรื่องราวใหญ่โตตราบใดที่ชิเล่ยออกจากพื้นที่ฝึก

 

ขณะที่เขาเดินและฟังเสียงตะโกนจากการฝึกซ้อม ชิเล่ยก็ถอนหายใจ พูดได้เลยว่าเขาเสียโอกาสในการฝึกอบรมทางทหารอย่างสมบูรณ์

 

นี่เรียกว่าได้บางสิ่งก็ต้องจ่ายบางอย่างเป็นการตอบแทน!

 

เพื่อชดเชยความเสียใจชีวิตในอดีตของเขา เขาสูญเสียโอกาสเดียวที่จะได้รับการฝึกทหาร

 

อย่างไรก็ตาม ชิเล่ยไม่รู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจของเขา

[นี่นอย เพราะไม่ได้ฝึกทหาร ?]

 

ถายในใจเขา หลี่เซี่ยหยูมีน้ำหนักมากกว่าประสบการณ์การฝึกทหาร

 

ชิเล่ยนั่งบนดินภายใต้ร่มเงาของต้นไม้

 

ด้านหน้าชิเล่ย ตอนนี้เป็นนักศึกษาจากคณะการจัดการทรัพยากรมนุษย์

 

นักเรียนจากคณะนี้ นอกเหนือจากการเรียนการบริหารทรัพยากรมนุษย์แล้วบางคนยังเลือกทำงานเลขานุการ

 

อัตราส่วนของหญิงที่เข้าร่วมแผนกนี้มักสูงกว่าผู้ชายเสมอ

 

ชิเล่ยสุ่มมองไปในบรรดาผู้หญิง

 

ครูฝึกเดินออกมาหลังจากให้คำสั่งกองร้อย!

 

ตอนนี้ทั้งกองร้อยได้รับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชา

 

นี่คือการฝึกทหารเป็นกิจกรรมที่สำคัญสำหรับนักศึกษา

 

ชิเล่ยมองดูพวกเขาขณะกำลังดื่มน้ำไปด้วย

 

ขณะที่ผู้บัญชาการกองร้อยยืนอยู่หน้านักศึกษาเขาตะโกนดังขึ้นว่า "สวัสดีนักศึกษาทุกท่าน!"

 

นักศึกษาในเครื่องแบบตอบกลับว่า "สวัสดีครับ ผู้บัญชาการ!"

 

ผู้บัญชาการกองร้อยรู้สึกพอใจกล่าวต่อว่า "นักศึกษา คุณทั้งหมดได้ทำงานอย่างหนัก!"

 

เสียงของนักศึกษาในเครื่องแบบดังอีกครั้ง "สำหรับประชาชน เรายินดีให้บริการ!"

 

ขณะที่ผู้บัญชาการกองร้อย กำลังเตรียมที่จะประกาศให้หยุดพักสิบนาที สาวที่ดูเหมือนกำลังเมาแดดซึ่งยืนอยู่ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่ร้อนแรงเป็นเวลานานตะโกนออกมาในจังหวะสุดท้าย

 

"สำหรับเจ้าหน้าที่รุ่นพี่ เราก็ยินดีให้บริการ!"

 

“ฟู่ ~~~”

 

ปากของชิเล่ยที่เต็มไปด้วยน้ำ ได้พ่นน้ำออกมา

 

เพื่อนร่วมชั้นของหญิงสาวคนนี้ไม่อาจกลั้นไว้ได้ เลยระเบิดเสียงหัวเราะออกมากทำให้ทุกคนไม่สามารถอั้นมันไว้ได้อีกต่อไป