ตอนที่ 9 : ไอ้เว...หยุดเดี๋ยวนี้
ภาควิชาวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์คลาส 3 ปี 06 การแนะนำตัวเองต่อไป
เมื่อถึงคราวของลิไคก็ลุกขึ้นยืนและไอก่อนสองวินาที
"อาจารย์หลี่ เพื่อนร่วมชั้นเรียนทุกคน ยินดีที่รู้จัก!"
"ชื่อของฉันคือลิไค ลิหมายถึงไม้และไคมาจากการคาดเดา แต่ฉันไม่ได้ขอให้พวกคุณทุกคนเดาชื่อฉัน! "
หลี่เซี่ยหยูแอบยิ้มขณะที่เธอมองลิไคด้วยความตลก
ผู้ชายบางคนในชั้นเรียนยังหัวเราะออกมา
"ลิไค?"
"นายคิดว่าฉันจะเดาหรือไม่เดา?"
"คิดว่านายจะทายถูกหรือเปล่า?"
.....
ลิไคกับใบหน้าที่แดงก่ำของเขานั่งลง ชื่อของเขาได้รับความสนุกสนานเสมอ
“ฮ่าฮ่า!”
"นักเรียนเงียบหน่อย!"
"เริ่มแนะนำตัวเองต่อไป!"
หลี่เซี่ยหยูหยุดนักเรียนและดำเนินการแนะนำตนเองต่อ
สาวผมสั้นที่นั่งอยู่ด้านขวาของลิไค จากรูปลักษณ์ของเธอจากด้านหลัง เธอก็ดูไม่เลวเท่าไหร่
"สวัสดีฉันชื่อหวังมิน"
"จากเมืองชวนกิ่ง เคยทำหน้าที่เป็นเลขานุการตอนม.ปลาย ฉันหวังว่าแม้ในมหาวิทยาลัย ฉันจะเป็นประโยชน์ต่อเพื่อนร่วมห้องของฉัน"
จุดมุ่งหมายของหวังมินคือเป็นเลขานุการ!
คลาส 3 ปี 06 มีนักศึกษาทั้งหมด 40 คนในภาควิชาคอมพิวเตอร์ศึกษา
เมื่อทุกคนได้แนะนำตัวเองแล้วหลี่เซี่ยหยูกล่าวต่อว่า "เอาละตอนนี้การแนะนำตัวเอง นักเรียนบางคนแสดงความปรารถนาและจิตวิญญาณของพวกเขาที่มอบให้กับชั้นเรียน"
"นี่เป็นเรื่องที่ยอดเยื่ยมจริงๆ!"
"ฉันได้อ่านแฟ้มโรงเรียนของพวกคุณแล้ว บวกกับการแนะนำตัวเองแล้วตอนนี้ฉันจะกำหนดตัวแทนระดับชั้น"
หลี่เซี่ยหยูเหลือบมองไปรอบๆ เมื่อไม่มีการคัดค้านใดๆจากนักเรียนคนใด เธอกล่าวต่อว่า "การแต่งตั้งตัวแทนระดับชั้นเป็นเวลาเพียงหนึ่งเทอมเท่านั้น"
"สำหรับเทอมหน้า เราจะมีการคัดเลีอกที่เป็นธรรมกว่านี้ ฉันเชื่อว่าเมื่อถึงเวลานั้น ทุกคนก็สามารถเลือกตัวแทนที่เหมาะสมได้ "
เฉินหมิง เริ่มนำปรบมือแล้วส่งเสียงออกมาว่า "พวกเราจะทำตามวิธีที่อาจารย์ลีได้กำหนดไว้"
หลี่เซี่ยหยูยิ้มและพยักหน้าว่า "คนแรกหัวหน้าตัวแทนของชั้น เฉินหมิงจะเป็นหนึ่งในคนที่รับหน้าที่ในขณะนี้"
"หลังจากในช่วงซัมเมอร์ของเฉินหมิง เขาเคยเป็นหัวหน้าทีมเทคนิคของบริษัทซอฟต์แวร์ชื่อดังจินยู"
"คาดการณ์ว่าเฉินหมิงคงไม่ทำให้ผิดหวัง!"
ด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ เฉินหมิงลุกขึ้นยืนและโค้งให้เพื่อนนักเรียนทุกคนเพื่อเป็นพิธี
"ขอบคุณสำหรับความไว้วางใจของอาจารย์หลี่ ที่ทำให้ผมได้รับโอกาสนี้"
"ผมจะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน!"
ลิไคกระซิบกับตัวเอง "ด้วยรูปลักษณ์อย่างเดียวฉันก็บอกได้เลยว่าเป็นเสือผู้หญิง มันไม่ใช่คนดีแน่นอน!"
เมื่อชิเล่ยได้ยิน เขาหัวเราะในหัวใจ
ในชีวิตที่ผ่านมาเฉินหมิงไม่ใช่คนดี มักรังควานหลินยูโม่และในตอนท้ายก็ไม่สำเร็จ
หลี่เซี่ยหยูมองไปที่หวังมิน "หวังมินก่อนหน้านี้เคยเป็นเลขาฯมาก่อน ฉันจะแต่งตั้งให้เธอเป็นเลขานุการชั้นเรียน"
แม้ว่าหวังมินกำลังแสดงโป๊กเกอร์เฟซแบบสงบของเธอ แต่ดวงตาที่ปิติของเธอก็ยังคงมีความสุขอยู่ในใจ
"ขอบคุณอาจารย์หลี่ ขอบคุณทุกคน! "
"ลินฮ่าวจะเป็นคณะกรรมการกีฬาและหวางหยูเป็นคณะกรรมการดำรงชีวิต นักเรียนทั้งสอง มีปัญหากับการกำหนดนี้ไหม?"
ลินฮ่าวตอบด้วยเสียงอันดังของเขาหัวเราะ ขณะที่เกาหัว "เรียนอาจารย์ ไม่มีปัญหาครับผม!"
หวางหยูตอบด้วยเสียงนุ่ม ๆ ของเธอ "หนู ... หนู"
หลี่เซี่ยหยูให้กำลังใจ "หวางหยูฉันได้อ่านไฟล์ของเธอแล้ว ฉันจัดให้เธอเป็นคณะกรรมการดำรงชีวิต หวังว่าเธอจะสามารถพูดคุยกับเพื่อนร่วมชั้นบ่อยมากขึ้น"
"ร่าเริงและมีชีวิตชีวามากขึ้นกว่านี้!"
หวางหยูเป็นออทิสติกอ่อนๆ เธอเป็นคนค่อนข้างเย็นชาเล็กน้อยและชอบคิดอะไรคนเดียว เพราะฉะนั้นหลี่เซี่ยหยูจึงได้จัดให้เธอเป็นคณะกรรมการดำรงชีวิตโดยหวังว่าจะทำให้หวางหยูเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น
"ลินฮ่าวเป็นคณะกรรมการกีฬา เธอไปช่วยหวางหยูหน่อยละกัน มีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่ "
หวางหยูแน่นอนว่าไม่ได้น่าเกลียด แต่เธอมีนิสัยอ่อนน้อมถ่อมตน
เมื่อมองไปที่หวางหยู หลินฮ่าวก็หัวเราะออกมาว่า "อาจารย์มั่นใจได้เลย ผมสัญญาว่าจะช่วยเธอแน่นอน!"
ผู้ชายรอบๆคร่ำครวญในใจของพวกเขา นี่ไม่ใช่การรวมกันของโฉมงามและสัตว์อสูรงั้นเหรอ!
"ลิไค เธอจะกลายเป็นคณะกรรมการการเรียนรู้!"
"ภายในห้องเรียน ผลเอนทรานซ์เข้ามหาลัยเธอสูงที่สุด เธอต้องรักการเรียนมากเลยใช่มั้ย?"
ลิไคตกลงอย่างรวดเร็ว อย่างน้อยเขาก็ได้รับตำแหน่ง
"หลิงยูโม่ เธอจะเป็นคณะกรรมการศิลปะของเรา เห็นด้วยไหม?"
หลิงยูโม่เหลือบมองที่ชิเล่ย สังเกตเห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไร สุดท้ายเธอก็ตกลง
"ได้ค่ะ อาจารย์หลี่"
ชิเล่ยกระซิบ "เสี่ยวโม่ อย่าบอกนะว่าเธอก็มีทักษะด้านศิลปะด้วย?"
หลิงยูโม่พูดเสียงเบาๆออกมา
"พิสดารหิน ฉันรู้วิธีเล่นเปียโนและไวโอลิน!"
ชิเล่ยมองไปที่หลิงยูโม่ด้วยความประหลาดใจ
" ฉันไม่คาดคิดมาก่อนเลย เสี่ยวโม่เธอไม่เพียงมีความชำนาญด้านการแพทย์ แต่ยังชำนาญในเครื่องดนตรีด้วย!"
หลิงยูโม่ยกหัวเล็กๆของเธอ เผยให้เห็นคอเรียวของเธอ
"นี่ นายคิดว่าฉันโง่เหมือนนายรึไง!"
หลังจากจบประโยคนี้แล้ว หลิงยูโม่ก็ชะงัก "ฉันขอโทษพิสดารหิน"
ชิเล่ยเพียงแค่ยิ้มไม่ได้ใส่ใจอะไร
เขาไม่มีความเชี่ยวชาญใดๆ มันเป็นเพราะว่าความเชี่ยวชาญของเขาเฉพาะเจาะจงอยากมาก!
หลังจากเสร็จสิ้นการแต่งตั้งตัวแทนชั้นเรียน หลี่เซี่ยหยูก็เริ่มให้พวกเขารับการอบรม
"เฉินหมิง ลินฮ่าว เธอทั้งคู่ พาผู้ชายบางคนลงบันไดไปเพื่อรับอุปกรณ์การฝึกทหารมาที่นี่!"
เฉินหมิงและลินฮ่าว รีบเลือกนักเรียนชายบางคน
คนแรกที่เขามองคือชิเล่ย มุมปากของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ชั่วร้าย
"ชิเล่ย ถ้านายไม่รังเกียจ ทำไมนายไม่ไปกับพวกเราละ?"
ชิเล่ยเหลือบมองที่เฉินหมิงและปฏิเสธเขาซึ่งไม่เกินความคาดหมายของเฉินหมิงเท่าไหร่นัก
"ถ้าฉันรังเกียจละ?"
"นาย!"
เฉินหมิงถูกกระตุ้นโดยท่าทีของชิเล่ยและเรียกด้วยความเกลียดชัง "ชิเล่ย!"
"บางทีนายไม่ต้องการที่จะมีส่วนร่วมในชั้นเรียน?"
ชิเล่ยลุกขึ้นและเดินไปหาเฉินหมิง
เฉินหมิงยิ้มด้วยใบหน้าแห่งชัยชนะ
เขาเชื่อว่าชิเล่ยยอมแพ้อำนาจของหัวหน้าระดับชั้น
แต่ใครจะรู้ว่าชิเล่ยแค่เดินผ่านเท่านั้น เขาเดินตรงไปยังหลี่เซี่ยหยู
ขณะที่เดินเขาพูดออกมาว่า "อาจารย์หลี่"
หลี่เซี่ยหยูมองไปที่ชิเล่ย ชื่อนี้ทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ กับนักเรียนคนนี้
เสื้อยืดราคาถูกกับกางเกงยีนส์ข้างถนนที่เห็นได้ชัด ไม่หล่อหรือสูง ไม่มีอะไรโดดเด่นสักอย่าง!
แต่สายตาของชิเล่ย ของเขาน่าสนใจมากสำหรับเธอ!
"ชิเล่ย? เธออยากคุยอะไร? "
ชิเล่ยชี้ไปที่นอกห้องเรียนและกระซิบ "อาจารย์หลี่ คุณช่วยออกมาสักครู่ได้ไหม?"
"ผมมีอะไรบางอย่างจะบอกกับคุณ"
หัวใจของเธอมันกำลังสั่น หลี่เซี่ยหยูไม่สามารถอธิบายได้
“เอาล่ะ ... เอาล่ะ!”
ในสายตาที่แปลกใจของคนทั้งชั้น ชิเล่ยและหลี่เซี่ยหยูเดินออกไป!
ลิไค เจ้าเด็กคนนี้เริ่มพูดบางอย่าง "พี่หินน่าเลื่อมใสมาก!"
"เขาต้องคิดอะไรกับครูหลี่แน่นอน!"
หลิงยูโม่คิ้วยับย่นโดยไม่ได้ตั้งใจ
ถึงชิเล่ยจะไม่สนใจเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาของเขา ตั้งแต่เริ่มจากการลงทะเบียนและการเปลี่ยนข้อมูลหอพัก เห็นได้ชัดว่าหลิงยูโม่มีความประทับใจกับเขา
เธอมองออกไปนอกห้องเรียน มือทั้งคู่ที่ขาวสวยของเธอกำแน่นโดยไม่รู้ตัว
นอกห้องเรียน ชิเล่ยหยิบเอกสารยกเว้นการฝึกอบรมทางทหารของโรงพยาบาลชวงฮูออกมาเป็นหลักฐาน
"อาจารย์หลี่ เนื่องจากปัญหาทางสุขภาพของผม ผมจึงไม่สามารถเข้าร่วมในการฝึกทหารได้"
"ผมขอโทษจริงๆ"
หลี่เซี่ยหยูได้อ่านจดหมายและอ่านเนื้อหาอย่างระมัดระวัง จากนั้นเธอก็หรี่ตามองไปที่ชิเล่ย
"ชิเล่ย หลักฐานนี้ของเป็นจริงหรือคุณเพียงแค่ใช้เป็นข้ออ้างในการเลี่ยงการฝึกทหาร?"
ชิเล่ย ยักไหล่ "คุณเดาเอาสิ!"
หลี่เซี่ยหยูเหลือบมองอีกครั้งที่ชิเล่ย
"ถ้าเป็นเช่นนี้ในช่วงฝึกซ้อมทางทหารคุณควรให้ความสำคัญกับการรักษามากขึ้น!"
"เมื่อมหาลัยเปิดอย่างเป็นทางการแล้ว อย่าหนีเรียนเพราะเรื่องเจ็บป่วยละ!"
หัวใจชิเล่ยสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น
นี่คือหลี่เซี่ยหยูที่เป็นห่วงทุกคนอยู่เสมอ
ถ้าในชีวิตที่ผ่านมาของเธอไม่ได้ถูกทำให้เสียโฉมละก็ เธอคงน่า..... [เอาละ สาวในสต๊อกพี่แกคนที่ 3 งานมโน]
ชิเล่ยกำหมัดและแอบสาบานว่า "หลี่เซี่ยหยู ในชีวิตนี้ของเธอจะไม่มีใครทำร้ายคุณได้อีก!"
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว 10 กันยายน วันของอาจารย์
ในชีวิตที่แล้ว วันนี้เป็นวันที่ หลี่เซี่ยหยูเสียโฉม!
ชิเล่ยจำมันได้แม่น!
ในมหาวิทยาลัยนักเรียนได้เข้าร่วมการฝึกทางทหาร ส่วนอาจารย์จะหยุดกัน ทำให้มหาลัยเงียบเป็นพิเศษ
รุ่นพี่ของหลี่เซี่ยหยู เป็นอีกคนที่จบในระดับปริญญาเอกแล้วก็สอนอยู่ในมหาวิทยาลัย ได้ใช้โอกาสนี้ในนัดเจอเธอที่มูนฟอเรสและพูดคุย
ทะเลสาบดวงจันทร์เป็นสถานที่ที่มีชื่อเสียงสำหรับคู่รัก!
ในช่วงซัมเมอร์ของทุกคืนจะมีการออกเดทจำนวนมากและคนที่ชื่นชอบจะชวนกันออกไปที่ทะเลสาบดวงจันทร์ตอนกลางคืน เพื่อหาประสบการณ์
[โตๆกันแล้วน่าจะเข้าใจนะ >< เหมือนใช้แอพแล้วนัดกันไป.... บรึ๋ย]
ลูกโป่งขนาดเล็กที่เกลือนกลาดไปหมด ที่กำลังรอให้คุณลุงทำความสะอาดเพื่อมากวาด! (TL: แน่นอนว่ามันคือถุงยางอนามัย ... )
บางทีพวกเขายังนำกลับมารีไซเคิลและขายให้กับจักรวรรดิวูชาง เป็นการส่งเสริมการขายสินค้ามือสอง [หมดคำพูด]
รุ่นพี่ของหลี่เซี่ยหยู ชื่อ เจียงปัน เขายังเป็นรุ่นพี่ของชิเล่ย ซึ่งเป็นหนึ่งในนักเรียนชั้นนำประจำคณะนี้
เจียงปันและหลี่เซี่ยหยู ได้พบกันครั้งแรกในงานบริการชุมชนบางแห่ง
ตั้งแต่นั้นเจียงปัน ก็กลายเป็นบ้าคลั่งไล่ตามจีบหลี่เซี่ยหยู
อย่างไรก็ตามหลี่เซี่ยหยูไม่มีความรู้ที่สึกพิเศษกับเจียงปันแม้แต่น้อยจนกระทั่งวันที่ดร.หลี่เซี่ยหยูจบการศึกษาเจียง
ปันก็ยังไม่ประสบความสำเร็จ
เจียงปันโกรธมากจึงตัดสินใจสารภาพครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย
ถ้าเขาทำไม่สำเร็จ เขาจะสังเวยเธอซะ!
ถ้าเขาไม่ได้ครอบครอง คนอื่นก็อย่าหวัง!
ความรักที่มากเกินไป เป็นต้นตอของความเกลียดชัง
ทะเลสาบดวงจันทร์
หลี่เซี่ยหยูและเจียงปัน คนหนึ่งนั่ง คนหนึ่งยืน หันหน้าเข้าหากัน
"เซี่ยหยูมันก็หลายปีแล้วนะ เธอยังไม่รู้ถึงความรู้สึกของฉันอีกหรอ?"
หน้าของหลี่เซี่ยหยูกลายเปลี่ยนเมืดมนและเย็นชา
"รุ่นพี่เจียงปัน โปรดเรียกฉันว่าหลี่เซี่ยหยู!"
เจียงปันยิ้มอย่างขมขื่น
เจ็ดปี เจ็ดปีเต็มที่ตามจีบเธอ!
เขาอายุยี่สิบเจ็ดแล้ว หลี่เซี่ยหยูก็อายุยี่สิบหก แต่เขาก็ไม่สามารถสัมผัสถึงหัวใจหลี่เซี่ยหยูได้
"เซี่ยหยู เธอบอกฉันได้ไหมว่าทำไมเธอถึงไม่เคยชอบฉันเลย?"
"หรือว่ามีส่วนไหนของฉันมันไม่ดี?"
"เจ็ดปีเต็ม ใจของเธอไม่แม้แต่จะแบ่งมาให้ฉันสักนิดเลยหรอ?"
หลี่เซี่ยหยูยังคงเป็นไม่ไหวติง
"รุ่นพี่เจียงปัน ฉันเคยพูดมาก่อนแล้วว่าเราไม่มีอะไรเหมาะสมกัน"
"คุณเป็นคนที่โดดเด่นมาก เมื่อคุณยังหนุ่มคุณก็ได้รับแต่งตั้งเป็นวิทยากร การมีอนาคตที่ดีแบบนี้ คุณจะพบคนที่เหมาะสมกับคุณในอนาคต!"
ใบหน้าของเจียงปันแดงก่ำ
โบกมือทั้งสองข้าง "ไม่!"
“เป็นไปไม่ได้!”
"เซี่ยหยู ฉันชอบเธอคนเดียวเท่านั้น!"
หลี่เซี่ยหยูถอนหายใจ
"รุ่นพี่เจียงปัน ส่วนไหนของฉันที่คุณชอบจริงๆ?"
คิดว่าจิตใจของเซี่ยหยูเริ่มเอนเอียง เจียงปันจึงเริ่มยกยอเธอ
"เซี่ยหยู เธอรู้ไหมว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก!"
"แม้ซุปเปอร์สตาร์หรือนางแบบไม่มีใครที่เอาชนะเธอได้!"
"บวกกับที่เธอมีจุดที่เข้มแข็งมากมาย!"
หลี่เซี่ยหยู เยาะเย้ย "รุ่นพี่เจียงปัน ฉันมีอะไรที่เข้มแข็งบ้าง?"
"ตราบใดที่คุณบอกว่ามันเป็นสิ่งที่คุณชอบหรือคุณพูดถึงมัน ฉันจะเปลี่ยนมันทุกอย่าง! "
ร่างกายเจียงปันสั่นสะท้าน ก้าวถอยหลังไปสองก้าว หัวใจที่บอบบางของเขาแตกสลาย!
"เธอจะเปลี่ยน?"
"เธอจะเปลี่ยนจริงๆ?"
หลี่เซี่ยหยูตอบอย่างแน่นหนาว่า "ฉันจะเปลี่ยน!"
เจียงปันหยิบขวดแก้วขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา
"เอาล่ะไม่เป็นไร ฉันจะปล่อยให้เธอเปลี่ยน!"
"ฉันจะให้เธอเปลี่ยน!"
"นี่คือกรดซัลฟิวริค ถ้าเธอต้องการเปลี่ยนละก็ ฉันจะช่วยเธอเปลี่ยนมันเอง ให้กลายเป็นน่าเกลียด!"
หลี่เซี่ยหยูหน้าเปลี่ยนสี
"รุ่นพี่เจียงปัน คุณพยายามจะทำอะไร!"
เจียงปันยิ้มเหี้ยมเกรียม
"แน่นอน ฉันจะทำลายใบหน้าของแก!"
หลี่เซี่ยหยู ก้าวถอยหลัง "คุณ! อย่าเข้ามานะ!"
ขณะที่เจียงปันกำลังเข้าไกล้หลี่เซี่ยหยู เสียงของชิเล่ยก็ตะโกนเข้ามา
[พระเอกมาแล้ว แท๊น แท่น แทน!]
"ไอ้เว_หยุดเดี๋ยวนี้!"