ตอนที่ 3 : เจาะเซิร์ฟเวอร์มหาลัย!

ตอนนี้บนหน้าจอปรากฏจอฟ้าขึ้น ชิเล่ยมองเชาจิงฮวง อย่างขอโทษเสียงของเขามีความรู้สึกผิดอย่างที่สุด

 

"ฉันขอโทษ... ฉันขอโทษ... พี่สาวเชา......ฉัน...ฉันไม่รู้...ว่ามันมีไวรัสอยู่ในโทรศัพท์ของฉัน"

 

เชาจิงฮวงถอนหายใจ "ไม่เป็นไรนักศึกษา มันแค่จอฟ้า โชคดีที่ครูจางอยู่ที่นี่ในวันนี้" เชาจิงฮวงเหมือนจะดีใจ "นักศึกษา เธอสองคนรอนี่แปปนึง ฉันจะไปหาอาจารย์จาง ที่มีหน้าที่รับผิดชอบคอมพิวเตอร์มา"

 

อาจารย์จาง คือหนึ่งในคนที่มีหน้าที่รับผิดชอบคอมพิวเตอร์ ชื่อเขาคือจางซ่ง งานของเขาคือควบคุมดูแลห้องคอมพิวเตอร์และจัดการความรู้ด้านปฏิบัติ

 

ชิเล่ยพยักหน้า "พี่สาวเชา มั่นใจได้ เราจะรอที่นี่จนกว่าคุณจะกลับมา!"

 

เชาจิงฮวงพอใจเล็กน้อย อย่างน้อยยังมีทัศนคติที่ดีต่อชิเล่ย "อืม เธอไม่ต้องรอนาน ประมาณสิบนาที อาจารย์ จางและฉันจะกลับมาที่นี่"

 

ขณะกำลังพูดเชาจิงฮวงก็เดินไปทางห้องคอมพิวเตอร์

 

ชิเล่ยที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ มือวางด้านบนแป้นพิมพ์ กดปุ่ม Ctrl สามครั้ง หน้าจอฟ้าก็หายไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน!

 

หลิงยูโม่ ที่อยู่ด้านข้างก็ตกใจกับฉากที่เกิดขึ้น "รุ่นพี่นี่…..มันเกิดอะไรขึ้น? "

 

ชิเล่ย ยิ้มและเอานิ้วชี้ขวามาวางทาบที่ปาก "ชู่~"

 

"เสี่ยวโม่ หมายเลขแจ้งเข้าของเธอคือ 200620100208 ใช่ไหม?" ดวงตาของชิเล่ย ไม่ได้ออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ มือของเขายุ่งอยู่กับการเต้นรำบนแป้นพิมพ์

 

หลิงยูโม่รู้สึกประหลาดใจอีกครั้ง "รุ่นพี่ รู้ได้อย่างไร?"

 

“อ๋อ! เมื่อตอนที่เธอลงทะเบียน ฉันเห็นหนะ! โอ้ว! มันเป็น ตึก 7 ชั้น 6!” เสียงของชิเล่ย เต็มไปด้วยการหยอกล้อ

 

หลิงยูโม่ ที่ยืนอยู่ข้างหลังชิเล่ย ถามว่า "รุ่นพี่ อะไรคือ ตึก 7 ชั้น 6?"

 

ชิเล่ยก็หันหน้าไปหาหลิงยูโม่ "หอพักเธอ!" หน้าของเขากลายเป็นซีเรียส "ตึก 7 เป็นตึกที่มีอายุกว่า 100 ปี มีทั้งหมด 8 ชั้นและไม่มีลิฟต์ บันไดทางเดินทั้งมืดทั้งชื้นและห้องมีกลิ่นเหม็นมาก บอกได้เลยว่า ตึก 7 เป็นหอพักที่เลวร้ายที่สุด!"

 

หลิงยูโม่พอได้ฟังคำอธิบายของชิเล่ย เธอก็เงียบทันทีและไม่ได้ให้ความเห็นใดๆ พร้อมกับขมวดคิ้วของเธอ

 

เห็นว่าแรงกระตุ้นของเขาไม่ประสบความสำเร็จชิเล่ย ก็เพิ่มด้วยเสียงลึกลับ "เสี่ยวโม ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ฉันจะบอก!"

 

หลิงยูโม่อยากรู้อยากเห็น "รุ่นพี่ คุณต้องการบอกอะไรกับฉัน?"

 

"ตามตำนาน ตึก 7 เป็นตึกผีสิง มันอยู่ที่ชั้น 6 ที่เป็นห้องพักเธอ!"

 

ใบหน้าของหลิงยูโม่ กลายเป็นขาวซีด เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังกลัวสิ่งนั้น แม้ว่าตอนนี้เป็นยุคของวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี อย่างไรก็ตาม ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีความเชื่อผีสาง

 

"รุ่นพี่ ตอนนี้เราจะอย่างไงกันดี? ฉันสามารถเปลี่ยนห้องพักได้ไหม?" หลิงยูโม่ถามด้วยความกระวนกระวายใจ

 

ชิเล่ยยิ้ม "ถ้าเธอต้องการเปลี่ยนตึกพักโดยเฉพาะอย่างยิ่งตึก 7 ผ่านทางช่องกฎระเบียบ มันจะเป็นเรื่องที่ยากมาก!"

 

หลิงยูโม่ การแสดงออกกลายเป็นหม่นหมอง ภายในลูกตาดำของเธอมีอาการมัวคล้ายจะหน้ามืด

 

ชิเล่ย รีบเสริมอย่างรวดเร็ว "เสี่ยวโม่ ไม่ต้องเป็นห่วง! แม้ว่าจะผ่านทางช่องกฎระเบียบเป็นเรื่องยาก แต่มีการดำเนินการบางอย่างซ่อนไว้อยู่ มันเป็นเรื่องง่ายเหมือนปลอกกล้วยเข้าปาก" ด้วยการแสดงออกทางสีหน้าที่มั่นใจ เขาพูดต่อว่า "เสี่ยวโม่ เธอไปยืนที่หน้าประตู ช่วยฉันดูราดราวข้างนอก ที่ฉันให้เธอทำเป็นสิ่งสำคัญมาก ถ้าพี่สาวเชา กลับมา เธอต้องตะโกนแล้ววิ่งกลับมาที่นี่! เข้าใจไหม?"

 

หลิงยูโม่ งงงวย "รุ่นพี่ คุณกำลังพยายามจะทำอะไร?"

 

"แน่นอนอยู่แล้วว่าจะเปลี่ยนหอพักให้เธฮ!" มือขวาของชิเล่ย ดันแว่นตาของเขาขึ้นอย่างน่านับถือ

 

หลิงยูโม่ ตอบอย่างรวดเร็วว่า "ฉันเข้าใจแล้ว!"

 

ชิเล่ยกระแอม "แล้วทำไมเธอถึงยังยืนอยู่ตรงนี้? ออกไปดูข้างนอกเร็วเข้า"

 

"เอาล่ะ!" หลิงยูโม่ แลบลิ้นสีชมพูของเธอออกมาและเดินไปที่ประตูอย่างระมัดระวังมองไปที่ด้านนอก

 

ชิเล่ย ดึงเครื่องมือสแกนออกมาอย่างลวกๆจากการ์ดหน่วยความจำโทรศัพท์ของเขาและสแกนเครือข่ายวิทยาเขตภายในมหาลัย

 

"อ้า เซิร์ฟเวอร์มหาลัยที่ฉันรัก ฉันพิสดารหินกลับมาแล้ว!"

 

ในชีวิตที่แล้วของเขา ช่องโหว่ของเซิร์ฟเวอร์มหาลัย ช่วงเวลาที่ชิเล่ย ลงทะเบียนตัวเองที่นี่ เขามีความเข้าใจมันเสมอชิเล่ย คุ้นเคยกับช่องโหว่มากกว่าเส้นผมของตัวเอง หลังจากเครื่องมือสแกนได้อย่างรวดเร็วผ่านเซิร์ฟเวอร์ LAN ภายในมหาวิทยาลัย เขาสามารถค้นหารูโหว่ในเซิร์ฟเวอร์ความปลอดภัยได้อย่างราบรื่น

 

"ดีมากเด็กน้อย, ยอมแพ้ต่อพิสดารหินเร็วกว่านี้!"

 

หัวใจของชิเล่ยรู้สึกกระปรี้กระเปร่าราวกับว่าได้กลับมาสู่ยุคสีทองของเขาอีกครั้ง โอ้วรอก่อนเถอะ ฉันจะทำให้เป็นปีทองของฉันอีกครั้ง!

 

หลังจากค้นพบเซิร์ฟเวอร์มหาลัย ชิเล่ยได้สร้างการเชื่อมต่อขึ้นใหม่ ไม่จำเป็นต้องบุกรุกเซิร์ฟเวอร์ของมหาวิทยาลัยเลย เขาเพียงใช้ บัญชีของรองคณบดีหมิงยี่ ซึ่งเป็นบัญชีผู้ดูแลระบบ

 

"ตาแก่ ในชีวิตที่แตกต่างกันนี้รหัสผ่านยังคงเหมือนเดิม!"

 

ชิเล่ย กำลังหัวเราะเยาะในใจ เขาสามารถเข้าสู่เซิร์ฟเวอร์ของโรงเรียนได้อย่างราบรื่นโดยใช้บัญชีผู้ดูแลระบบของรองคณบดี

 

"มันอยู่ที่ไหน!" ชิเล่ย พึมพำกับตัวเองด้วยเสียงนุ่ม ๆ

 

หลิงยู่โม่เฝ้ามองออกไปด้านนอกประตูอย่างเคร่งเครียด "รุ่นพี่ คุณพูดอะไร?"

 

"ไม่มีอะไร!" หัวชิเล่ย ไม่ได้หันออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ "เธอมองข้างนอกต่อไป"

 

"ข้อมูลเฉพาะของการจัดสรรหอพักนักศึกษาใหม่มันเซฟไว้ที่ไหน!? แม่งเอ้ย ผู้ดูแลเซิร์ฟเวอร์คนนี้ ทำงานอย่างนี้ไม่เป็นมืออาชีพเลย ข้อมูลที่สำคัญอย่างี้แกเพียงแค่โยนเข้าไปในเซิร์ฟเวอร์ แม้แต่กำหนดชื่อไฟล์ทั้งหมดก็ไม่ได้มาตรฐาน!"

 

หลังจากใช้เวลาเต็ม 3 นาที ชิเล่ยสามารถหาไฟล์จากทะเลไฟล์ที่ยุ่งเหยิง ซึ่งมีชื่อว่า 'SP' จากไฟล์ฐานข้อมูล DB

 

"ห่า! SP = การจัดสรรหอพัก? คำย่อพินอิน? "

 

ชิเล่ย วิพากษ์วิจารณ์ต่อมาตรฐานของผู้ดูแลเซิร์ฟเวอร์คนนี้ด้วยวิธีที่แดกดัน

 

หลังจากป้อนไฟล์ฐานข้อมูล SP แล้ว ชิเล่ยสั่งคำสั่งค้นหาได้อย่างรวดเร็ว สามารถหาข้อมูลของหลิงยูโม่ แล้วจากนั้นเลือกกรองผู้ที่ได้รับหอพักที่ดีที่สุดในปีนี้!

 

"ว้าว หอพักปริญญาเอก!" ชิเล่ยตกใจ!

 

หอพักปริญญาเอกของมหาวิทยาลัยชวงกิ่ง ปกติจะมีหนึ่งห้องนอนต่อหนึ่งห้อง นอกจากนี้ แต่ละห้องจะมีห้องครัวและห้องน้ำของตัวเอง! เพิ่ม บางห้องที่มีสองห้องนอนด้วย

 

เวลานี้ เนื่องจากจำนวนนักศึกษาใหม่ที่ลงทะเบียนหลังจากได้รับการจัดสรรหอพักแล้ว แต่ยังคงมีนักศึกษาเหลืออยู่อีกสี่คน เดิมหอพักปริญญาเอกว่างสองห้อง เป็นผลให้ห้องพักทั้งสองห้อง ได้รับโดยเฟรชชี่ทั้งสี่!

 

ชิเล่ย รีบเอาคนที่โชคดีทั้งสี่คนนี้ออกไป แล้วใส่หลิงยูโม่ เข้าไปในห้องเหล่านั้น จากนั้นสำหรับคนอื่นชิเล่ย ได้เลือกเพื่อนเก่าจากชีวิตก่อนหน้าของเขาผ่านทางรายชื่อโดยการกรองพวกเขาออก

 

"ลิไค น่อ ลิไค เด็กน้อย แม้แต่ในชีวิตนี้นายก็หนีจากไปไม่ได้ฉันได้เช่นกัน นี่คือชะตากรรมแกต้องอยู่กับพี่ใหญ่คนนี้!"

 

ลิไค มาจากชางอาน พ่อของเขาเป็นคนยิงใหญ่มาก ชื่อของเขาไม่เพียง แต่ใหญ่โตแม้แต่อาชีพของเขาก็ใหญ่โตเช่นกัน พ่อของเขาชื่อลิไอกั๋ว ผู้อำนวยการสถาบันการบินแห่งแรกของชางอานในอุตสาหกรรมการบิน! (ไอกั๋ว: รักประเทศ)

 

"เด็กดี ในชีวิตสุดท้ายของนาย นายคือคนที่คอยดูแลฉันเสมอ ชีวิตนี้พี่ชายคนนี้จะเป็นหนึ่งในคนที่ปกป้องนายเอง! "

 

หลังจากค้นพบข้อมูลของตัวเองและลิไค แล้วจากนั้นเขาก็ใส่ชื่อของพวกเขาในห้องพักของหอปริญญาเอกที่มี 2 ห้องนอน ห้องของหลิงยูโม่ อยู่ตรงข้ามกับชิเล่ย

 

"เสี่ยวโม่ เธออยากอยู่กับใคร?"

 

หลิงยูโม่ส่ายหัว "รุ่นพี่ คุณตัดสินใจให้ฉันได้เลย!"

 

แน่นอนว่าชิเล่ย ทำคือการละเมิดกฎของมหายลัย การกระทำของเขาเห็นได้ชัดว่าทำให้เด็กดีเช่นหลิงยูโม่ กังวล แต่ในเวลาเดียวกัน ก็มีความรู้สึกกลัวๆหร้อมสนุกไปด้วย

 

"โอเค!"

 

ชิเล่ย ทำท่าทางโอเค

 

"ปล่อยให้เป็นหน้าที่พี่เอง มหาลัยใครสวยที่สุดอืมมีใครอีกน้า! โอ้วใช่ยังมี มูชวง สาวเย็นชาราวกับประติมากรรมน้ำแข็ง! "

 

มูชวง มาจากเชินจิง ตามที่เล่าต่อกันมาบอกว่าครอบครัวของเธอมีสถานะที่สูงมากและมีพลังมาก ไม่ว่าจะเป็นความจริงหรือไม่ชิเล่ยก็ไม่รู้

 

“คิคิคิ!”

 

หลิงยูโม่ ตะโดนเสียงดังและรีบก้าวน้อยๆกลับมาในห้องอย่างรวดเร็ว "รุ่นพี่เร็วเข้า! พี่สาวเชา กลับมาแล้ว! "

 

ชิเล่ย รีบทำการอัปเดตโปรแกรมจัดสรรหอพักอย่างรวดเร็วแล้วลบร่องรอยของเขาที่ใช้บัญชีของตาแก่ แล้วก็ ลบเครื่องมือสแกนด้วย ไม่เพียงแค่นั้น แม้แต่บันทึกของระบบวินโดวซึ่งถูกใช้เพื่อบันทึกการใช้งานทั้งหมดก็จะถูกลบออกจากฮาร์ดไดรฟ์ สุดท้ายเขาถอดปลั๊กสายเคเบิลและเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าของเขา

 

เชาจิงฮวง เดินเข้ามาในห้องในเวลาเดียวกัน หลังจากที่เธอเข้ามาด้านหลังเป็นชายอายุประมาณยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปด ผู้ชายคนนี้แต่งตัวสบายๆและท่าทางเป็นกันเอง

 

"อะฮ่า พี่สาวเชา ในที่สุดคุณก็กลับมา?"

 

ชิเล่ย ยืนขึ้นด้วยสีหน้าที่ใจเย็นและด้วยแววตาที่ฉลาดของเขามองไปที่เชาจิงฮวง พูดว่า "พี่สาวเชา คอมพิวเตอร์เป็นปกติแล้ว!"

 

เชาจิงฉวง นั่งลงด้วยความสงสัยและลองเลื่อนเมาส์ดู "นักศึกษา เธอแก้ได้อย่างไง?"

 

ชิเล่ย ยังคงรอยยิ้มของเขาไว้และพูดว่า "หลังจากที่ฉันดึงทรศัพท์ออกและรีสตาร์ทเครื่องคอมพิวเตอร์ มันก็กลับมาเป็นปกติ!"

 

เชาจิงฮวง ตาโตแล้วมองไปที่ชิเล่ย "อาจารย์จาง ฉันคิดว่ามันคงจะดีกว่าที่จะช่วยฉันดูคอมพิวเตอร์เครื่องนี้ อาจจะยังมีไวรัสซ่อนอยู่"

 

ผู้ชายที่ตามเธอมาคนนี้ เป็นผู้ควบคุมลูแลห้องคอมพิวเตอร์ อาจารย์จางซ่ง

 

เชาจิงฮวง ลุกออกจากที่นั่งเพื่อให้จางซ่งดู เขาเอาเพนไดรฟ์ออกมาและใส่ลงในพอร์ต USB จากนั้นเขาก็ลงซอฟต์แวร์ป้องกันไวรัสซึ่งสามารถพบได้ตามท้องตลาดและทำการตรวจสอบเป็นประจำตามปกติ อย่างไรก็ตาม หน้าจอสีฟ้าที่ ชิ เล่ย ทำมันไม่มีไวรัส เขาใช้ช่องโหว่ของระบบเพียงอย่างเดียว

 

ด้วยเทคโนโลยีที่ใช้ของจางซ่ง มันไม่น่ากลัวเลยซักนิด ทำยังไงก็ไม่สามารถตรวจเจออะไรทั้งนั้น

 

ซ้ำร้ายจางซ่ง คนนี้ไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญอะไรทั้งนั้น!

 

จางซ่ง จ้องที่หน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างเงียบๆ สาวสวยและน่าสนใจเช่น หลิงยูโม่ยังไม่สามารถที่จะมีแรงดึงดูดต่อเขาเลยสักนิด ชิ เล่ย ไม่กังวลแม้แต่น้อยแต่หลิงยูโม่ กังวลมากการหายใจของเธอค่อนข้างถี่เมื่อชิเล่ยมองไปที่หลิงยูโม่เขาสังเกตเห็นว่าเธอก็กำลังมองมาที่เขาด้วย

 

"ไม่ต้องกังวล" ชิ เล่ยขยับปากของเขาเพื่อสื่อความหมาย

 

น่าเสียดายที่หลิงยูโม่ไม่เข้าใจภาษาปากชิเล่ย ก้าวไปข้างหน้าและจับมือเล็กๆ ของหลิงยูโม่ ที่เย็นมากจากนั้นเขาก็บีบมือของเธอลงเล็กน้อยเพื่อให้เธอผ่อนคลาย

 

"อาจารย์จาง มีไวรัสอยู่หรือเปล่า?"  เชาจิงฮวง ถามอย่างกระวนกระวาย

 

จางซ่งพยักหน้า "มีไวรัสอยู่จริงๆ อย่างไรก็ตามไวรัสตัวนี้ไม่ได้ทำให้หน้าจอฟ้า มันพยายามขโมยข้อมูลจากอินเทอร์เน็ต อาจารย์เชา คุณไม่จำเป็นต้องซีเรียสเรื่องนี้ ที่เกิดหน้าจอฟ้า บางทีอาจเป็นเพราะความทรงจำล้น"

 

เชาจิงฮวง โล่งใจ "อาจารย์จาง หมายความว่ามันไม่มีปัญหามากใช่มั้ย? "

 

จางซ่ง ยิ้มและตอบว่า "มั่นใจได้เลยว่าไม่เป็นปัญหา!"

 

ชิเล่ย เขาตบหน้าอกของเขา  "ไอย๋า มันเยี่ยมมากตอนนี้มันทำให้ฉันกลัวแทบตาย!"

 

"เอาล่ะ ตอนนี้คอมพิวเตอร์ปกติละ นักศึกษาเธอยังต้องการต่อโทรศัพท์กับคอมพิวเตอร์อีกหรือเปล่า?" เชา จิงฮวงมองไปที่ชิเล่ย

 

ชิเล่ย รีบโบกมือ "ไม่ ไม่ ฉันคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าไปทำที่ร้านอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ พี่สาวเชา คุณช่วยเสี่ยวโม่ ตรวจหมายเลขห้องของเธอก่อน"

 

เชาจิงฮวง พยักหน้า "นักศึกษา เสี่ยวโม่ ส่งเอกสารแจ้งการเข้าที่พักให้ฉัน"

 

หลิงยูโม่ ส่งเอกสารแจ้งการรับเข้าเรียนหลังจากนั้น เชาจิงฮวงป้อนหมายเลขการแจ้งเข้าของเธอจากนั้นก็ตรวจสอบหมายเลขห้องของเธอ

 

“นี่!”

 

เชาจิงฮวงรู้สึกประหลาดใจ "นักศึกษาเสี่ยวโม่ เธอโชคดีมาก! ปีนี้หอพักปริญญาเอกมีสี่ห้องพักที่ว่างอยู่ เธอได้พักอยู่หนึ่งในห้องเหล่านั้น!"

 

ชิเล่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม "เสี่ยวโม่ ขอแสดงความยินดีด้วย!" ชิเล่ย หันศีรษะไปมองจางซ่ง

 

จางซ่ง ก็กำลังมองมาทางชิเล่ยเหมือนกัน ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มจาง ๆ

 

ชิเล่ยกระพริบตา จางซ่งชูนิ้วหัวแม่มือของเขาแสดงให้เห็นถึงการยกย่อง