ตอนที่ 16 แมงป่องคริสตัล

หานเซิ่นถอดชุดเกราะสีทองของเขา แล้วกลับไปที่สตีลอาเมอร์ แต่เมื่อเขาเข้าไปในเมือง เขาก็เจอกับคนรู้จัก

"เซิ่น" เหินฮ่าวแปลกใจที่เห็นหานเซิ่น

"หานฮ่าว นายรู้จักไอ้โรคจิตนี่ด้วยหรอ?"

เพื่อนของหานฮ่าวถามด้วยความแปลกใจ

"ไม่ ฉันคงจำคนผิด ไปกันเถอะ!"

หานฮ่าวหยุดชั่วครู่ และเดินผ่านหานเซิ่นไปโดยไม่พูดอะไร

หานฮ่าวไม่คิดว่าหานเซิ่นจะอยู่เมืองเดียวกับเขา และยิ่งไม่คิดด้วยว่าเขาคือหนุ่มโรคจิตที่ใครๆต่างเรียก ตั้งแต่วันที่เขาไปแทงก้นซินเสวียน ถ้าใครรู้ว่าเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับหานเซิ่นละก็ มันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่

หานเซิ่นเองก็ไม่ได้เปิดเผยเรื่องที่หานฮ่าวทำเป็นไม่รู้จัก เนื่องจากเขาเข้าใจหานฮ่าวดีว่าทำไมถึงทำเป็นไม่รู้จักเขา

ด้วยเงิน 2 ล้านที่เพิ่งได้มา หานเซิ่้นเทเลพอร์ตออกจากก็อตแซงชัวรี่ และรีบกลับไปปรึกษาลุงซานเกี่ยวกับข้อกฎหมายต่างๆทันที เพื่อไม่ให้ถูกญาติเอาเปรียบอีก จากนั้นหานเซิ่นก็กลับไปที่บ้านด้วยท่าทางผ่อนคลาย ทุกอย่างจะค่อยๆดีขึ้น เมื่อเขามีเงินมากขึ้น หานเหยี่ยนก็จะสามารถเข้าโรงเรียนเอกชนดีๆได้ เขาอยากจะให้น้องของเขาได้เรียนในที่ที่ดีกว่าเขา

ในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงบางแห่งจะมีการสอนศิลปะการต่อสู้ไฮเปอร์จีโนขั้นพื้นฐาน แต่การจะเข้าไปเรียนในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงได้ ครอบครัวต้องมีชื่อเสียงในระดับหนึ่ง ดังนั้นหานเซิ่นจะต้องวิวัฒนาการ เพื่อให้ได้รับฉายาซะก่อน

"นั่นมันเรื่องง่ายๆ แม้แต่ฉายาที่ได้จากการวิวัฒนาการด้วยจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิก็ยังได้ ถ้าผมต้องการ"

หานเซิ่นมีความปรารถนาอย่างแรงกล้า

"พี่อยู่นี่หรอ?"

หานเหยี่ยนในชุดนอนยื่นหน้าเข้ามาในห้อง และมองเห็นหานเซิ่นกำลังนั่งอยู่บนเตียง เธอเดินเข้ามาพร้อมกับถือตุ๊กตาหมีในมือ

"เด็กดื้อ ทำไมยังไม่นอนอีก?" หานเซิ่นบีบจมูกของเธอ

"เหยียนอยากฟังนิทาน! นานมากแล้วที่หนูไม่ได้ฟังนิทานจากพี่ หนูคิดถึงพี่มากเลยตั้งแต่พี่ไป…"

หานเหยียนมองหานเซิ่นด้วยด้วยใบหน้าโศกเศร้า

หานเซิ่นถอนหายใจ ตั้งแต่เขาเรียนจบ และเข้าไปในก๊อตแซงชัวรี่ เขาแทบไม่มีเวลาให้น้องเลย ซึ่งทำให้เขารู้สึกผิด

"ก็ได้ๆ เดียวพี่จะเล่านิทานให้ฟัง"

หานเซิ่นอุ้มหานเหยียนมานั่งบนตัก และเปิดหนังสือนิทานอ่านให้เธอฟัง

"กาลละครั้งหนึ่ง...."

หลังจากที่หานเซิ่นกลับมาที่ก็อตแซงชัวรี่ เขาตัดสินใจว่าจะไปล่ามอนสเตอร์ระดับโบราณ และจับมันกลับมา เพื่อใช้คริสตัลสีดำทำให้มันกลายเป็นระดับกลายพันธ์อีกครั้ง ซึ่งตามที่หานเซิ่นคาดการณ์ มันจะต้องใช้เวลาในการกลายเป็นมอนสเตอร์ระดับกลายพันธ์ผ่านใน 1 เดือน

แต่เขาก็สงสัยว่ามันต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ ถึงจะกลายเป็นมอนสเตอร์ระดับเลือดศักดิ์สิทธิได้ ซึ่งเป็นอะไรที่เขาใฝ่ฝันถึง

มันจะง่ายกว่าถ้าเขาไปล่ามอนสเตอร์ระดับกลายพันธ์ แต่มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ที่จะล่ามอนสเตอร์ระดับเลือดศักดิ์สิทธิ นักฆ่ากระหายเลือดเป็นตัวอย่างที่ดี เขาไม่มีทางที่จะฆ่ามันได้เลย ถ้าเกิดมันไม่ได้บาดเจ็บหนักจากฝีมือของเซินเทียนจื่อ

จังหวะที่หานเซิ่นออกจากห้องเขาถูกใครบางคนดึงตัวไป

หานเซิ่นหันไป และเห็นหานฮ่าว ที่ดึงเขาไปในที่ลับตาคน หลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีคนอยู่ใกล้ๆ หานฮ่าวพูดว่า

"นายมาอยู่ที่นี่ได้หลายเดือนแล้ว แทนที่จะวิวัฒนาการ แต่กลับไปก่อเรื่องแย่ๆ และถูกคนหมายหัวเอาไว้"

"ฉันไม่ได้ตั้งใจ..." หานเซิ่นพูด

"ฉันไม่สนว่าเรื่องมันจะเป็นยังไง นายก่อเรื่องเอาไว้ นายก็จัดการเอง ฉันไม่ต้องการให้นายพูดว่าฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องนายที่นี่ และไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าฉันรู้จักกับนาย ฉันเพิ่งจะได้เริ่มต้นที่นี่ และกำลังมีอนาคตที่สดใส ฉันจะไม่ทำลายอนาคตตัวเองเหมือนที่นายทำ"

หานฮ่าวพูดขณะมองที่หานเซิ่น

"แน่นอน ฉันไม่คิดจะพูดมันอยู่แล้ว"

เขารู้ว่าหานฮ่าวดูถูกเขาตั้งแต่เขาเข้าโรงเรียนรัฐบาล และไม่มีทางที่หานฮ่าวจะช่วยเหลือเขาในสถานการณ์เช่นนี้

"ตกลงกันแล้วนะ อย่าทำเหมือนว่ารู้จักฉันที่นี่"

หานฮ่าวพูดย้ำอีกครั้ง และรีบจากไป ก่อนที่จะมีใครมาเห็น

หานเซิ่นออกจากสตีลอาเมอร์ และมุ่งหน้าไปยังภูเขา เขาไม่คิดจะไปล่าอสูรฟันทองแดงอีกต่อไป เนื่องจากเขากินเนื้อของมันมากพอแล้ว จนมันไม่น่าจะเพิ่มจีโนพ้อยของเขาได้อีกต่อไป เขาเล็งที่จะไปล่ามอนสเตอร์ระดับโบราณตัวอื่น ที่เขาจะสามารถกินเนื้อมันเพื่อเพิ่มจีโนพ้อยได้ และจับมันกลับไปเพื่อให้มันวิวัฒนาการ

หานเซิ่นเลือกสถานที่ที่เรียกว่า 'ถ้ำบาราตรัม' ในการล่าครั้งนี้ มันคือถ้ำที่ทอดยาวอยู่ในภูเขาที่ที่มีมอนสเตอร์ระดับโบราณ แมงป่องคริสตัลอาศัยอยู่ มันเป็นสถานที่ที่มืดและแคบ แม้จะมีแสงจากอาวุธช่วย แต่มันก็ยังยากที่จะเห็นตัวของแมงป่องคริสตัลที่ซ่อนอยู่

ถ้าโดนมันต่อยเข้าละก็ เพียงแค่ 3-5 นาที สำหรับคนที่มีจีโนพ้อยโบราณ 100 ก็จะถูกพิษจนตาย ดังนั้นจะมีคนน้อยมากที่จะเลือกมาล่าแมงป่องคริสตัล แต่ด้วยชุดเกราะทองเลือดศักดิ์สิทธิ มันจะทำให้เขาไม่เสี่ยงอะไรมาก

ที่เขาเลือกแมงป่องคริสตัล เพราะว่ามันง่ายที่จะซ่อนตัวจากสายตาผู้คน และแมงป่องคริสตัลมันมีขนาดเล็กเพียงกำปั้น มันง่ายที่เขาจะจับมันกลับไป และยิ่งกว่านั้นถ้าเขาบังเอิญได้วิญญาณอสูรของมัน มันจะเหมือนลาภก้อนโต วิญญาณอสูรของแมงป่องคริสตัลเป็นประเภทอาวุธมีดอาบยาพิษที่คมมาก ราคาของมันสูงเกือบเท่าวิญญาณอสูรของมอนสเตอร์กลายพันธ์เลยทีเดียว

ที่ปากถ้ำ หานเซิ่นมองดูรอบๆเพื่อให้มั่นใจว่าไม่มีใครเห็น เขาเรียก วิญญาณอสูรด้วงทมิฬเลือดศักดิ์ออกมาสวมใส่ และเดินเข้าไปในถ้ำบาราตรัม

แสงไฟจากอุปกรณ์สมัยใหม่ไม่สามารถนำมาใช้ได้ที่นี่ หานเซิ่นนำมาเพียงแค่ครบเพลิง ซึ่งทำให้เขาเห็นบริเวณรอบๆตัวเพียงแค่ 7 ฟุตเท่านั้น และด้วยแร่ไมกาที่อยู่ในภายถ้ำ ทำให้แสงสะท้อนกับมา ยิ่งทำให้เขายากที่จะเห็นแมงป่องที่ซ่อนตัวอยู่

เคร็ง

หานเซิ่นรู้สึกว่ามีบางอย่างมาโดนขาของเขา เขามองลงไปเห็นแมงป่องตัวสีฟ้าขนาดเท่าฝ่ามือ กำลังต่อยเขาด้วยหางของมัน