เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 118 ตำนานคางคกกลืนกินแม่น้ำ (อ่านฟรี)
เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 118 ตำนานคางคกกลืนกินแม่น้ำ
แปลโดย iPAT
ข่าวลือกล่าวว่าท้องของคางคกกลืนกินแม่น้ำสามารถบรรจุแม่น้ำทั้งสาย
ฟางหยวนไม่เคยใช้วิญญาณชนิดนี้ในชีวิตก่อนหน้าแต่เขามีความประทับใจที่ดีกับมันเพราะคนผู้หนึ่ง
คนรับใช้ที่เป็นมนุษย์ธรรมดา!
ช่วงอายุสองร้อยปีในชีวิตก่อนหน้า ฟางหยวนได้ยินเรื่องราวของผู้ใช้วิญญาณที่พิเศษมากผู้หนึ่ง คนผู้นี้ชื่อเจียงฟาน
การคงอยู่ของเขาสร้างความแตกตื่นให้กับผู้ใช้วิญญาณจำนวนมาก ชื่อเสียงของเขาแพร่สะพัดไปทั่ว
เขากลายเป็นตำนานทันทีที่ปรากฏตัวขึ้น
ความสำเร็จของคนผู้นี้เกิดจากคางคกกลืนกินแม่น้ำ
เดิมทีเจียงฟานเป็นเพียงคนรับใช้ที่สามัญธรรมดาที่สุด แต่วันหนึ่งคางคกกลืนกินแม่น้ำกลับถูกพัดพามานอนหลับอยู่ที่ชายฝั่ง
เจียงฟานตกใจเมื่อเห็นมันแต่เขาคิดว่ามันอาจตายไปแล้ว
ศพคางคกนอนหงายท้องปิดเส้นทางการไหลของกระแสน้ำทำให้เจียงฟานไม่สามารถหาปลา
เจียงฟานพยายามใช้วิธีการต่างๆเพื่อเคลื่อนย้ายศพคางคก แต่เขาเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา แล้วเขาจะสามารถเคลื่อนย้ายคางคกตัวโตได้อย่างไร?
เจ้านายของเขาเป็นคนตระหนี่ หากเขาไม่สามารถหาปลาได้ตามเป้าหมายในแต่ละเดือน เขาจะต้องถูกตัดศีรษะ
หลายวันผ่านไปเมื่อกำหนดเวลาหนึ่งเดือนใกล้เข้ามา ศพคางคกยังปิดกั้นแม่น้ำเอาไว้เช่นเดิม เจียงฟานไม่สามารถหาปลา นั่นทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวมากขึ้นทุกขณะ
แม้เขาจะไม่สามารถเคลื่อนย้ายศพคางคก แต่เขายังเดินมาที่นี่ทุกวันและเตะมันเพื่อเป็นการระบายอารมณ์
วันหนึ่งคางคกกลืนกินแม่น้ำกลับตื่นขึ้น มันเปิดเปลือกตาครึ่งหนึ่งและจ้องมองเจียงฟาน เจียงฟานตกใจจนไม่สามารถขยับเขยื้อน
คางคกกลืนกินแม่น้ำอยู่ในสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่นแต่มันยังนอนนิ่งอยู่ที่เดิม
หลังจากชั่วครู่เจียงฟานจึงสามารถสงบจิตใจ
เขาไม่มีความหวาดกลัวอีก เมื่อเขากำลังจะตาย แล้วเหตุใดเขายังต้องหวาดกลัว?
เจียงฟานปีนขึ้นไปยืนอยู่บนท้องของคางคกและเงยหน้าตะโกนขึ้นสู่ท้องฟ้า "เจ้าคางคก โอ้ เจ้าคางคก เจ้าก็เป็นเช่นเดียวกับข้าที่เฝ้ารอลมหายใจสุดท้ายของตนเอง เจ้ากำลังจะตายเช่นกันใช่หรือไม่?"
เขาไม่มีความรู้เกี่ยวกับคางคกกลืนกินแม่น้ำ แต่เห็นมันเปิดเปลือกตาเพียงครึ่ง เขาจึงคิดว่ามันกำลังจะตาย หลังกล่าวจบคำ เจียงฟานเริ่มหลั่งน้ำตา
คางคกกลืนกินแม่น้ำชำเลืองมองเจียงฟานเล็กน้อย
เจียงฟาน้ร้องไห้และโอดครวญถึงความเจ็บปวดที่ถูกกดขี่มาตลอดอยู่บนท้องของคางคกกลืนกินแม่น้ำทุกวัน
สุดท้ายคนรับใช้ของเจ้านายก็มารับปลาตามกำหนด
แต่เจียงฟานจะสามารถส่งมอบปลาตามกำหนดได้อย่างไร? ก่อนจากไปรับโทษ เขาวิ่งไปหาคางคกกลืนกินแม่น้ำเพื่อเอ่ยคำลา
เขาตบหน้าท้องคางคกพร้อมกล่าว "คางคกเฒ่า ข้ามาบอกให้เจ้ารู้ว่าข้าคงต้องตายก่อน ข้าหวังว่าเจ้าจะมีชีวิตที่ดีในอนาคต"
เป็นเพียงเวลานี้ที่คางคกกลืนกินแม่น้ำเริ่มเคลื่อนไหว
เจียงฟานตกใจเมื่อเห็นมันเริ่มขยับเขยื้อน เขาก้าวถอยหลังกลับไป
"ตูม"
คางคกพลิกตัวและตื่นขึ้นอย่างเต็มที่
ร่างกายของเจียงฟานเปียกชุ่มไปด้วยน้ำก่อนจะเดินเข้าไปด้วยความโกรธ "คางคกเฒ่า เจ้ายังสามารถเคลื่อนที่ได้งั้นหรือ? อา...เจ้าทำให้ข้าต้องตาย หากเจ้าย้ายไปเมื่อไม่กี่วันก่อน ข้าจะไม่ตาย!"
คางคกกลืนกินแม่น้ำไม่สนใจคำกล่าวของเจียงฟาน มันพึ่งตื่นและกำลังหิว
มันเปิดปากและดูดกลืนแม่น้ำเข้าไปเพื่อบรรเทาความหิวโหย
เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้เจียงฟานกลายเป็นตกตะลึง ระดับน้ำในแม่น้ำลดลงอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามท้องของคางคกกลืนกินแม่น้ำกลับไม่ขยายขึ้นแม้แต่น้อย
เพียงเมื่อระดับน้ำลดลงจนสามารถมองเห็นก้อนหินใต้แม้น้ำ คางคกกลืนกินแม่น้ำจึงหยุดกินอาหารอันโอชะของมัน
เจียงฟานยืนมองอยู่ริมฝั่งน้ำอย่างหมดสิ้นถ้อยคำ
คางคกกลืนกินแม่น้ำชำเลืองมองเจียงฟานก่อนจะอ้าปากอีกครั้งและคายสัตว์น้ำออกมาเป็นจำนวนมาก
กุ้งหอยปูปลาและเต่า มันมีทุกสิ่ง
คางคกกลืนกินแม่น้ำกินเฉพาะน้ำ แต่มันไม่กินสัตว์น้ำ ดังนั้นมันจึงสำรอกสิ่งเหล่านั้นออกมาจนหมด
สัตว์น้ำตกลงมาราวกับสายฝน
เพียงพริบตาสัตว์น้ำจำนวนมาก็กองทับถมจนกลายเป็นภูเขา เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นช่วยไม่ได้ที่เจียงฟานจะมีความสุขและกรีดร้องออกมา "ข้ารอดแล้ว ข้ารอดแล้ว พวกมันเพียงพอสำหรับข้าไปอีกสามเดือน ขอบคุณเจ้ามาก คางคกเฒ่า!"
เขาเก็บรวบรวมสัตว์น้ำและส่งมอบให้กับคนรับส่ง
คนรับส่งตกใจมากดังนั้นเขาจึงรายงานกลับไปอย่างเร่งด่วน หลังจากนั้นผู้ใช้วิญญาณของหมู่บ้านจึงเข้ามาตรวจสอบและพบการคงอยู่ของคางคกกลืนกินแม่น้ำในที่สุด
มันเป็นวิญญาณระดับห้า!
ผู้คนทั้งหมู่บ้านกลายเป็นตื่นตระหนกและพยายามหาทางขับไล่มันไป
เป็นธรรมดาที่เจียงฟานไม่ต้องการให้คางคกกลืนกินแม่น้ำได้รับอันตราย หลายวันที่ผ่านมาเขาดูแลคางคกกลืนกินแม่น้ำราวกับเป็นสหายสนิทของเขาผู้หนึ่ง
เขาคุกเข่าลงต่อหน้ากลุ่มผู้ใช้วิญญาณและร้องขอความเมตตาอย่างบ้าคลั่ง แต่ผู้ใช้วิญญาณจะสนใจมนุษย์ธรรมดาได้อย่างไร? พวกเขาเตะเจียงฟานออกไปและตั้งใจสังหารมนุษย์ไร้ค่าผู้นี้ทันที
แต่ในจังหวะนี้คางคกกลืนกินแม่น้ำกลับปรากฏตัวขึ้น
ไม่มีผู้ใดรู้ว่าหลังจากหลายวันผ่านไป มันรู้สึกว่าการได้อยู่กับเจียงฟานเป็นเรื่องที่น่าสนใจและทำให้มันไม่รู้สึกเบื่อหน่าย ดังนั้นมันจึงคิดว่าเจียงฟานเป็นสหายของมันเช่นกัน
มันแบกเจียงฟานเอาไว้บนแผ่นหลังก่อนจะคายแม่น้ำออกมาท่วมหมู่บ้านและพื้นที่ครึ่งหนึ่งของภูเขา
การต่อสู้ครั้งนี้สร้างความตื่นตกใจให้กับพื้นที่ทางตอนใต้ของทวีปเป็นอย่างมาก
หลังจากนั้นชื่อของเจียงฟานก็แพร่สะบัดออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อคางคกกลืนกินแม่น้ำอยู่เคียงข้างเขา นั่นก็หมายความว่าเขาครอบครองวิญญาณระดับห้า
ทั้งหมดก็คือไม่ใช่ผู้ใช้วิญญาณระดับห้าทุกคนที่สามารถครอบครองวิญญาณระดับห้า
ผู้ใช้วิญญาณระดับห้าถือเป็นตัวตนที่หาได้ยาก ในตระกูลแสงจันทร์มีเพียงผู้นำตระกูลรุ่นแรกกับผู้นำตระกูลรุ่นที่สี่เท่านั้น
ในทางกลับกันเจียงฟานที่ไม่มีกระทั่งทะเลวิญญาณกลับสามารถครอบครองวิญญาณระดับห้า
การคงอยู่ของเขาจึงทำให้โลกทั้งใบตื่นตะลึง
เมื่อเวลาผ่านไปเจียงฟานก่อตั้งหมู่บ้านของตนเองและเป็นที่รักใคร่ของผู้คนด้วยความโอบอ้อมอารีของเขา มันกลายเป็นหมู่บ้านที่ไร้การกดขี่ ผู้คนมีความเท่าเทียม
อย่างไรก็ตามเขายังถูกลอบสังหาร
หลังจากทั้งหมดเขาไม่แม้แต่จะเป็นผู้ใช้วิญญาณ หลังจากเขาตาย คางคกกลืนกินแม่น้ำก็จากไป
ผู้ใช้วิญญาณเข้ายึดครองหมู่บ้านและสังหารทุกคนที่คิดต่อต้าน
ด้วยตัวตนที่ต่ำต้อยของเจียงฟานเพียงผู้เดียวไม่สามารถต่อต้านระบบ มันเป็นเพียงการยั่วยุผู้ใช้วิญญาณเท่านั้น
‘ข้าสงสัยว่าคนเช่นเจียงฟานจะปรากฏตัวขึ้นอีกหรือไม่?’ ฟางหยวนหัวเราะ
อย่างไรก็ตามซื่อซานไม่สามารถหัวเราะเช่นฟางหยวน
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิดขณะที่เขากลับมาจากการปฏิบัติภารกิจ
ชาวบ้านกำลังรอให้ผู้ใช้วิญญาณเร่งแก้ไขปัญหานี้
แต่เมื่อซื่อซานไปถึง เขากลับไม่สามารถแก้ปัญหา นั่นทำให้ชาวบ้านยิ่งตื่นตระหนกและรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้น
พวกเขานำครอบครัววิ่งมาคุกเข่าร้องขอความเมตตาจากผู้ใช้วิญญาณอยู่หน้าประตูหมู่บ้านแสงจันทร์บรรพกาลเพื่อขอเข้าไปหลบภัย
ในห้องประชุม
"มนุษย์ต่ำต้อยเหล่านั้นกล้ามาปิดล้อมประตูหมู่บ้านอย่างไร้ความหวาดกลัว ฆ่าพวกมันให้หมด!" ผู้อาวุโสบางคนกรีดร้องออกมา
ใบหน้าของผู้อาวุโสห้องโถงพยาบาลเหยาจี้เต็มไปด้วยความดุร้าย "แม้คนชั้นต่ำเหล่านั้นสมควรตาย แต่ฆ่าพวกมันเพียงบางคนและขับไล่ที่เหลือออกไป มิฉะนั้นมันจะกลายเป็นเรื่องตลกหากหมู่บ้านอื่นรับรู้"
ซื่อเหลียงกล่าว "สิ่งสำคัญไม่ใช่เรื่องนี้ หากกระทั่งซื่อซานยังไม่สามารถทำให้คางคกกลืนกินแม่น้ำตื่นนอน แล้วผู้ใดในตระกูลจะสามารถทำได้? ดูเหมือนพวกเราต้องขอความร่วมมือจากหมู่บ้านตระกูลซ่ง พวกเขามีความแข็งแกร่งทางกายภาพ"
เขาถอนหายใจก่อนกล่าวต่อ "เพื่อความปลอดภัยของตระกูล เราควรมอบภารกิจให้กับพวกเขา แม้จะเสียค่าใช้จ่ายจำนวนมากก็ตาม"
ความคิดนี้ได้รับการยอมรับจากกลุ่มผู้อาวุโสรวมถึงผู้นำตระกูล
"ท่านผู้นำ ผู้อาวุโสทุกท่าน ผู้น้อยมีบางสิ่งต้องการกล่าว" ซื่อซานที่ยืนอยู่ด้านข้างโค้งคำนับและกล่าวออกมาอย่างกะทันหัน
อวี๋โป้พยักหน้า เขามีทัศนคติที่ดีต่อซื่อซาน "ซื่อซาน หากเจ้ามีความคิดใด เจ้าสามารถกล่าว"
ซื่อซานถาม "ผู้อาวุโสทุกท่าน การปลุกคางคกกลืนกินแม่น้ำจำเป็นต้องอาศัยความแข็งแกร่งของคนเพียงผู้เดียวใช่หรือไม่?"
อวี๋โป้ตอบ "จากคำบอกเล่าของท่านผู้นำตระกูลรุ่นก่อน คางคกกลืนกินแม่น้ำค่อนข้างใจเย็นและรักการนอนหลับ หากบางคนผลักมันให้ตื่น มันจะไม่โกรธ ดังนั้นเราจึงต้องการให้เจ้าที่มีพละกำลังมากที่สุดในหมู่บ้านปลุกมัน แต่ภารกิจนี้กลับจบลงด้วยความล้มเหลว"
ซื่อซานกล่าวต่อ "เช่นนั้นท่านผู้นำจะอนุญาตให้ข้าปรับแต่งวิญญาณด้วงจอมพลังและใช้ความแข็งแกร่งของวัวกระทิงหนึ่งตัวเพื่อทดลองปลุกมันอีกครั้งหรือไม่?"
"เจ้าไม่สามารถใช้ความแข็งแกร่งของวิญญาณ" เพียงเมื่อซื่อซานกล่าวจบคำ ผู้อาวุโสคนหนึ่งเร่งปฏิเสธ "กลิ่นอายของวิญญาณจะทำให้มันตกใจ หากเป็นเช่นนั้นผู้ใดจะสามารถรับผิดชอบผลที่ตามมา?"
"ถูกต้อง" อวี๋โป้พยักหน้า "ด้วยการใช้วิญญาณ แม้จะสามารถปลุกมันให้ตื่นขึ้น แต่พวกเราไม่สามารถรับความเสี่ยงหลังจากนั้น มันต้องเป็นความแข็งแกร่งส่วนบุคคลเท่านั้น"
วิญญาณคือเครื่องมือบรรจุพลังงานแห่งสวรรค์พิภพ พวกมันมีชีวิตและมีสัญชาตญาณเหมือนสัตว์ป่า สัตว์ป่ามีอาณาเขตของตนเอง หากพวกมันก้าวเข้าไปในอาณาเขตของอีกฝ่าย การต่อสู้จะเกิดขึ้น ผู้ชนะจะได้ครอบครองดินแดน ผู้แพ้จะต้องจากไป
ฝูงสัตว์ร้ายจะบุกรุกและพิชิตดินแดนรอบข้างเพื่อขยายอาณาเขตของพวกมัน ฝูงที่อ่อนแอจะถูกเนรเทศ นี่คือรูปแบบชีวิตของสัตว์ป่า
การขับไล่คางคกกลืนกินแม่น้ำออกไป พวกเขาต้องคำนึงถึงนิสัยของมัน
คางคกกลืนกินแม่น้ำไม่มีนิสัยเลือดร้อน มันไม่สนุกกับความขัดแย้ง ตราบเท่าที่ราชาของพื้นที่นั้นทำให้มันยอมรับ มันก็จะจากไป
ดังนั้นการใช้วิญญาณระดับต่ำจึงไม่สามารถทำได้ กลิ่นอายของวิญญาณจะกระตุ้นการตอบสนองที่ไม่อาจคาดเดาของคางคกกลืนกินแม่น้ำ การใช้ผู้คนจำนวนมากไม่สามารถทำได้เช่นกัน แม้พวกเขาจะสามารถเคลื่อนย้ายมัน แต่มันก็จะไม่จากไป
ทั้งหมดก็คือมันไม่ยอมรับความอยุติธรรมจากการใช้คนหมู่มากต่อสู้กับมัน
ด้วยเหตุนี้ผู้นำตระกูลจึงมอบภารกิจให้กับซื่อซานที่มีพละกำลังมากที่สุดในหมู่บ้าน
"ข้าเข้าใจแล้ว" ซื่อซานเข้าใจสถานการณ์ในที่สุด "หากเป็นกรณีนี้ข้าขอแนะนำบางคนที่มีพละกำลังมากกว่าข้า"
"โอ้ เป็นผู้ใด?"
"มีคนเช่นนี้อยู่ด้วยงั้นหรือ? เหตุใดพวกเราไม่เคยรู้?"
"ซื่อซาน รีบบอกมาเร็วเข้า!"
"คนผู้นี้คือผู้ใช้วิญญาณฟางหยวน" ซื่อซานกล่าว