ตอนที่ 9 ชีวิตที่หรูหรา

เมื่อมองลงไปที่ลานกลางแจ้งของโรงแรมStable หลิน ฮวง ได้รู้ว่าเจ้าของโรงแรมก็คือชายที่มีสไตล์คนนั้น เช่นเดียวกับ หลี่ หลาง เมื่อเขาได้พบกับเจ้าของ เขาก็ได้รู้ว่าเจ้าของนั้นห่างไกลจากภาพที่เขาจินตนาการเอาไว้

เจ้าของเป็นชายวังกลางคนที่ดูธรรมดา เขาตัวเตี้ยและอ้วน เขาเป็นคนหัวล้านและมีท่าทางราวกับคนโง่ มันยากที่จะคาดเดาอายุของเขาเมื่อเขาสามารถเป็นได้ทั้งคนอายุ40หรือ60 ผิวของเขามีริ้วรอยเล็กน้อยจากความเครียดและอายุ

เขาแต่งกายลวกๆ ด้วยเสื้อแขนสั้นสีเหลืองสดที่มีขนาดใหญ่กว่าร่างกายเขามากนัก มันราวกับว่าเขากำลังสวมชุดเดรสสั้นๆและมันปกคลุมกางเกงขายาวสีฟ้าขนาดใหญ่ที่คลุมเข่าเล็กน้อย ดูเหมือนว่ามันจะใหญ่เกินไปไซส์หนึ่ง

 

“สวัสดี เธอเป็นแขกที่จะเข้าพักห้อง302ในวันนี้ใช่มั้ย?”ชายหัวล้านที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์กล่าวด้วยรอยยิ้มยินดี ฟันของเขาเผยให้เห็นเล็กน้อย และพวกมันต่างก็สะอาดและขาว

“ครับ คุณคือเจ้าของโรงแรมนี้งั้นหรอครับ?”หลิน ฮวง หยิบคีย์การ์ดขึ้นมาและชื่นชม“สวนของคุณสวยมาก!”

“ขอบคุณ มันเป็นเพียงงานอดิเรกของฉัน ฉันยังคงโง่อยู่เกี่ยวกับการออกแบบ”เจ้าของถ่อมตัว

 

หลิน ฮวง รู้สึกประหลาดใจกับคำที่เขาได้ยิน เขาคิดว่าเจ้าของจะจ้างนักออกแบบมาเสียอีก แต่ทว่า กลับเป็นชายที่ดูกระเซอะกระเซิงผู้นี้

 

“เอาละ ห้องของเธออยู่ทางฝั่งขวามือ บนชั้นสาม เดินตรงไปและเธอจะพบห้องของคุณ”ชายคนนั้นส่งคีย์การ์ดกลับมาให้หลิน ฮวง และชี้ไปยังบันไดขวามือของล็อบบี้

“โอ้ใช่ แขกห้อง301 ตรงข้ามห้องของเธอนั้นเขามีนิสัยแย่ๆ เขามักจะฝึกฝนด้วยดาบของเขาในสวนยามเช้าตรู่ ฉันขออภัยหากเขาทำเสียงดังมากเกินไป”

“ครับ”หลิน ฮวง ไม่ได้คิดอะไรมากนักและเดินขึ้นไปชั้นบน

 

บันไดมันทำจากไม้มะฮอกกานี มันเป็นบันไดวนที่มีรั้วกั้นที่ถูกแกะสลักด้วยลวดลายที่ละเอียด ลวดลายสวนใหญ่มันจะเป็นใบไม้และดอกไม้หลากหลายขนาด พวกมันดูเหมือนจริงมากหากมองไกลๆ

มันมีเสียงดังเล็กน้อยเมื่อหลิน ฮวง ก้าวขึ้นไปบนบันได เขาเดินขึ้นไปถึงชั้นสามตามคำแนะนำของเจ้าของ เขาหันไปทางขวามือและเดินตรงไปยังห้องเขา

จากนั้นไม่นานนัก เขาก็มาถึงห้อง302 เขาอดที่จะมองไปยังห้อง301ไม่ได้ เพราะเขาอยากรู้ว่าเจ้าของห้องนั้นเป็นคนแบบไหน หลังจากนั้น เขาก็ยิ้มให้ตัวเขาและส่ายหัว“ทำไมฉันถึงต้องไปสนว่าใครกำลังทำอะไร ฉันควรที่จะเตรียมพร้อมสำหรับการประเมินนักล่าสำรอง!”

จากนั้น เขาก็เสียบคีย์การ์ดลงไปในประตูห้อง302 และเปิดประตู เขาถึงกับตะลึงเมื่อเห็นห้องเขา“รัฐบาลกางย่อมมีสวัสดิการที่ดี”เขาคิด

มันเป็นห้องสูทที่หรูหรา ห้องนั่งเล่นเพียงอย่างเดียวมันมีขนาดประมาณ100ตารางเมตร มีโคมระย้าแขวนอยู่กลางห้องนั่งเล่น นอกเหนือจากหลอดไฟ ส่วนที่เหลือมันทำจากทองคำบริสุทธิ์ มันดูงดงาม และดูแพง

ห้องพักมันมีสไตล์ หรูหรา นอกเหนือจากโคมระย้า ส่วนที่เหลือมันก็ไม่ได้ด้อยกว่านั้น แม้กระทั่งพรมยังถูกเย็บด้วยด้ายสีทองที่ขอบ หากไม่ได้ดูใกล้ๆ พวกเขาอาจคิดว่ามันเป็นเพียงลวดลายที่ทำด้วยทองคำ

 

“เจ้าของโรงแรมช่างร่ำรวยนัก แม้กระทั่งขอบพรมยังทำจากทอง..”หลิน ฮวง กล่าวขณะที่ก้มหน้าลงเพื่อดูใกล้ๆ “บ้าน่า ทองคำแท้!”เขากล่าวเมื่อตรวจสอบอย่างใกล้ชิด

 

ในโลกปัจจุบัน ทองถือเป็นโลหะที่หาได้ยาก แต่มันกลับถูกใช้มาเป็นของประดับตกแต่ง มันแพงและมีราคาถึง300เครดิตต่อกรัม พรมมันทำจากหนังมอนสเตอร์ที่เขาไม่รู้จักและขอบทองของพรมมันอาจมีราคาถึง100000เครดิต

 

หลิน ฮวง มองไปยังโคมระย้าบนหัวเขา “โคมไฟมันทำด้วยทองคำแท้?หากเป็นเช่นนั้น มันอาจมีราคาสูงถึง10ล้านเครดิต..”เขาสรุป

เขามองไปรอบห้องที่ดูดีและถอนหายใจด้วยความกลัว ตอนนี้ เขาสามารถดื่มดำไปกับโรงแรมสุดหรูนี่ได้ “ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมมันถึงมีราคาสูงถึง1000เครดิตต่อคืนในการพักที่โรงแรมนี้”เขาคิด

ห้องสูทมันประกอบไปด้วยสองห้องนอนและหนึ่งนั่งเล่น ไม่เพียงแต่ห้องนั่งเล็กจะกว้างขวาง ห้องอื่นก็ไม่ใช่เล็ก มันยังมีห้องน้ำในแต่ละห้องนอน

หลิน ฮวง เลือกที่จะนอนในห้องใหญ่สุดทางด้านซ้ายที่มีภาพอันน่าทึ่งของสวนด้านใต้ระเบียง

เขาแหวากผ้าม่านและเปิดหน้าต่าง  มีชุดโต๊ะและเก้าอี้ที่ทำจากหวายพร้อมกับเตียงหวานอยู่ด้านข้าง

หลิน ฮวง เดินไปที่มุมระเบียงและมองไปยังราวบันได เขาสามารถมองเห็นสวนได้ทั้งหมด จากมุมนี้ มันยิ่งทำให้สวนดูสวยงามมากขึ้น

 

“เมื่อฉันร่ำรวย ฉันจะได้รับบ้านที่มีสวนและฉันจะไปหาเจ้าของเพื่อให้เขาออกแบบให้ฉัน”หลิน ฮวง ยิ้มและคิดถึงตัวเขา

ขณะที่หลิน ฮวง นอนอยู่บนเตียงในช่วงบ่าย หลิน ซิน ผู้ที่พึ่งจะเรียนจบ ก็รีบวิ่งตรงไปยังโรงแรมStable

เธอไม่สามารถรอที่จะยลโฉมห้องพักโรงแรมได้

แต่ เมื่อเธอมาถึง เธอกลับไม่กล้าที่จะก้าวเข้าไปในโรงแรมเมื่อเธอมาถึงหน้าทางเข้า

จากนั้น เธอก็ใช้แหวนหัวใจจักรพรรดิเพื่อโทรหาหลิน ฮวง เขารับสายทันทีและกล่าว “น้องเรียนเสร็จแล้ว?”

“คะ หนูอยู่ทางเข้าโรงแรม…”หลิน ซิน กล่าวเบาๆ

“เข้ามาสิ พี่อยู่ห้อง302”หลิน ฮวง ลุกจากเตียง และออกไปตรงระเบียงเพื่อโบกมือให้หลิน ซิน

 

เมื่อเห็นหลิน ฮวง โบกมือให้เธอ ในที่สุด หลิน ซิน ก็เชื่อว่ามันไม่ใช้การล้อเล่น เธอโบกมือให้เขาและก้าวผ่านประตูโรงแรม

 

เมื่อเดินผ่านสวน เธอก็ได้มาถึงแผนกต้อนรับ เมื่อเห็นเจ้าของมองมาที่เธอ เธอก็อธิบายทันที“หนูอยู่ที่นี่กับพี่ชายคะ เขาคือหลิน ฮวง”

“โอ้ ฉันพึ่งได้พบกับเด็กคนนั้น เขาอยู่ในห้อง302 มันอยู่ทางด้านขวามือของชั้นสาม”เจ้าของโรงแรมพยักหน้าให้เธอ

“ขอบคุณคะ”หลิน ซิน กล่าว และเดินขึ้นบันได

 

เมื่อเธอมาถึงห้อง และประตูก็ได้เปิดอยู่ หลิน ซิย มองไปที่หมายเลขห้องเพื่อที่เธอจะไม่ได้เข้าห้องผิด

“302มันควรจะใช่”

หลังจากที่ยืนยันมัน เธอก็เดินเข้าไปในห้อง

“ว้าว!”เธอประทับใจในการตกแต่งของห้อง

“มันสวยไหม?”หลิน ฮวง เดินไปหาเธอพร้อมกับแก้วน้ำ

“คะ!”หลิน ซิน พยักหน้าถี่ยิบและมองไปยังน้ำที่น่าสงสัย“เราต้องจ่ายค่าน้ำรึเปล่าคะ?”เธอถาม

“ไม่ ทุกสิ่งทุกอย่างมันรวมอยู่แล้ว แม้กระทั่งอาหารและเครื่องดื่มภายในห้องก็ฟรี พี่ได้ยืนยันมันกับเจ้าของโรงแรมไปแล้ว”หลิน ฮวง ยิ้มขณะที่อธิบาย

 

หลิน ซิน รับแก้วน้ำมาด้วยความโล่งอก ดวงตาของเธอสดใสขึ้นหลังจากที่เธอจิบมัน จากนั้น เธอก็ดิ่มมันจนหมดภายในไม่กี่อึก“อร่อย!พี่คะ นี่คืออะไร?”

“พี่ไม่รู้ เจ้าของโรงแรมบอกว่าเขาทำเครื่องดื่มเหล่านี้ด้วยตัวเขาเอง มันเรียกว่าชาสงบนิ่ง ส่วนผสมหลักมันมาจากผลรากมอนสเตอร์ พี่คิดว่ามันดีมากๆ”หลิน ฮวง พึ่งจะชอบมันก็ในวันนี้ เขาไม่เคยชอบของหวาน แต่เครื่องดื่มนี้กลับทำให้เขามิอาจหักห้ามใจได้

“อาหารเองก็อร่อยเช่นกัน น้องหิวรึยัง?หากหิวแล้ว ก็ไปลองกินอาหารค่ำกันเถอะ”หลิน ฮวง ได้กินมื้อกลางวันของโรงแรมไปก่อนหน้าแล้ว ดังนั้น เขาจึงรู้ว่าอาหารเหล่านั้นมันอร่อยมาก

 

หลิน ซิน ยังไม่หิวก่อนที่หลิน ฮวง จะถาม แต่ในตอนนี้ เธอกลับตื่นเต้นที่จะได้กินอาหารแสนอร่อย

จากนั้น พวกเขาก็เดินไปยังร้านอาหารตรงชั้นสอง

เมื่อมาถึง มันมีแขกอยู่เพียงสองโต๊ะในร้านอาหาร  พวกเขาดูเหมือนจะเป็นนักล่า พวกเขาต้องเป็นส่วนหนึ่งของทีมที่เข้าร่วมการล่าในวันนั้น

มันเป็นมื้ออาหารแบบบุฟเฟต์  อาหารทั้งหมดจะถูกตักบนจานเล็กๆ ทั้งสองคนยังไม่ค่อยแน่ใจว่าอาหารตรงหน้าพวกเขาคืออะไร แต่พวกเขารู้สึกยินดีที่แต่ละจานมันยังอุ่นๆราวกับพึ่งออกจากเตา

ทั้งสองคนได้นั่งอยู่ที่โต๊ะเล็กๆและวางจานลงบนโต๊ะ จากนั้นพวกเขาก็เริ่มกิน

มีคนไม่มากนักในร้านอาหาร พวกเขาส่วนใหญ่ก็กำลังสนทนากันเอง ในขณะที่หลิน ซิน และหลิน ฮวง กำลังยุ่งอยู่กับอาหาร

ทันใดนั้นเอง การสนทนาก็ได้หยุดลงและร้านอาหารก็ตกอยู่ในความเงียบ

เมื่อเห็นทุกคนต่างก็มองไปที่ประตู หลิน ฮวง และ หลิน ซิน จึงมองตามพวกเขาไปเช่นกัน