ตอนที่ 2 : พระเจ้าทรงประทานโอกาสให้ฉันเป็นคนดี

ฉันแค่อยากจะเป็นคนดี ทำไมฉันถึงไม่ได้รับโอกาส?

ชิเล่ย ยืนอยู่ตรงหน้ามหาวิทยาลัยชวนกิ่ง วางกระเป๋าและยกหัวขึ้นเล็กน้อยขณะที่เขากางแขนทั้งสองข้าง หลับตาแล้วหายใจเข้าลึก ๆ

"พระเจ้าให้โอกาสฉันเป็นคนดี!"

ชิเล่ยไม่รู้ว่าโอกาสนี้ไม่ได้รับจากพระเจ้า แต่ได้รับโดยกลุ่มแสงลึกลับสีม่วง

“อ้าา ~!”

ขณะที่ชิเล่ย กำลังอ้าแขนรับท้องฟ้า เพลิดเพลินกับการเกิดใหม่ เขาก็โดนใครบางคน ส่งเสียงมาจากด้านหลังของเขาเป็นเสียงผู้หญิง

ชิเล่ยรีบหันไปรอบๆ สังเกตเห็นว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งล้มลงอยู่ที่พื้น

หญิงสาวคนนี้มีผมยาวปร่ะบ่าไว้ทรงผมบ๊อบสีดำตามมาตรฐาน ดวงตาคู่นั้นสดใสแต่มีร่องรอยของความขี้ขลาดสามารถเห็นได้ข้างใน เห็นได้ชัดว่าเป็นคนขี้อาย เธอขมวดคิ้วและแสดงออกถึงความเจ็บปวดบนใบหน้าที่บอบบางของเธอ บนร่างกายท่อนบนเธอสวมเสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายสีขาวซึ่งเป็นแบรนด์ที่ไม่รู้จัก อย่างไรก็ตาม เนื้อผ้าเหมือนจะไม่เลวร้ายเท่าไหร่จากที่มองดู สำหรับขาเรียวยาวของเธอ สวมกางเกงยีนส์

ชิเล่ย มองไปที่ผู้หญิงตรงหน้าเขา ตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้น ไม่คาดคิดเลยว่าจะเป็นเธอ!

ดาวคณะภาควิชาวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ มหาวิทยาลัยชวนกิ่ง ในเวลาเดียวกัน เธอเปรียบเสมือนดอกไม้ที่สวยที่สุดในบรรดาท่ามกลางดอกไม้ด้วยกัน - หลิง ยูโม่ !

ใบหน้าของชิเล่ยแสดงออกถึงความลำบากใจและถามว่า  "คุณไม่เป็นไรนะ?"

หลิงยูโม่ รีบส่ายหัว "ฉันขอโทษ ฉัน .....ฉันกำลังดูแผนอยู่ ฉันไม่ได้......ไม่ได้สังเกตคุณ." เสียงของหลิงยูโม่ขี้กลัวราวกับว่าเธอเป็นลูกแมวตัวน้อยที่ได้รับอันตราย ราวกลับชิเล่ยเป็นหมาป่าที่ดุร้าย!

ชิเล่ย รู้สึกประหลาดใจชั่วครู่และนึกถึงชีวิตที่ผ่านมาของเขา ตามข้อมูลของหลิงยูโม่ความรู้สึกที่มีต่อเธอไม่ค่อยดี เพื่อให้ไม่อ้อมค้อม เธอเป็นผู้หญิงที่น่าสงสาร

มหาวิทยาลัยชวนกิ่ง ครอบคลุมพื้นที่กว้าง ดังนั้นระยะห่างระหว่างคณะไม่ได้ใกล้กันเลย

ชิเล่ย ก้มลงอย่างมีความสุขทั้งสองมือจับแขนของหลิงยูโม่ และช่วยเธอลุกขึ้น ความรู้สึกนุ่มนวลจากสัมผัสทำให้หัวใจของชิเล่ยเต้นเร็วขึ้น

ร่องรอยสีแดงปรากฏขึ้นมาบนแก้มที่อ่อนนุ่มของหลิงยูโม่

ชิเล่ย ปล่อยมือ "ถ้าฉันไม่ได้เดาผิด เธอก็ต้องเป็นนักศึกษาใหม่ของแผนกวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ ใช่มั้ย?"

"คุณรู้ได้อย่างไร?" ริมฝีปากสีชมพูเล็กๆของหลิงยูโม่เปิดขึ้น มองชิเล่ยด้วยอาการตกใจ

ชิเล่ย แน่นอนว่าไม่บอกว่าเขาเพิ่งจะเกิดใหม่และรู้จักเธอตั้งแต่ช่วงชีวิตที่ผ่านมา

"คณะวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ของมหาวิทยาลัยชวนกิ่งอยู่ที่บริเวณที่ลึกที่สุดของมหาวิทยาลัย น้องใหม่เกือบทั้งหมดจะถูกโกงโดยการซื้อแผนที่ของมหาวิทยาลัยชวนกิ่ง! " ชิเล่ยชี้ไปที่สถานที่ที่ไม่ไกลนัก มีชายวัยกลางคนกำลังยุ่งอยู่กับการขายแผนที่ของมหาวิทยาลัยชวนกิ่ง

หลิงยูโม่ พยักหน้าดวงตาที่ส่องประกายของเธอราวกับมีดวงดาวจางๆ อยู่ระหว่างพวกเขา

"คุณฉลาดมาก!"

ชิเล่ย ใช้นิ้วชี้ข้างขวาดันแว่นตาของเขาขึ้นและยื่นมือขวาออกไป "สวัสดีฉันชื่อ ชิเล่ย! เธอสามารถเรียกฉันว่า หิน พี่ใหญ่หิน หรือแม้แต่ พิสดารหิน"

ริมฝีปากสีชมพูของ หลิง ยูโม่ เผยให้เห็นเส้นโค้งที่สวยงาม

"รุ่นพี่ชิเล่ย สวัสดีค่ะฉันหลิงยูโม่ พี่สามารถเรียกฉัน….เสี่ยวโม่…." ระหว่างแก้มของเธอปรากฏรอยสีแดงอีกครั้ง

ชิเล่ย หัวเราะออกมาดังๆ เขาไม่ได้เปิดเผยความลับของเขาที่ได้มาเกิดใหม่

"เสี่ยว โม่, เนื่องจากเธอได้เรียกฉันว่าพี่ของเธอแล้ว พี่คนนี้จะพาเธอไปลงทะเบียน!"

หลิง ยูโม่ พยักหน้าเล็กน้อย  เมื่อหัวของเธอลงเธอตอบด้วยเสียงนุ่ม ๆ ของเธอว่า  "ขอบคุณค่ะพี่"

ชิ เล่ย ได้นำกระเป๋าเดินทางของ หลิง ยูโม่ มาถือหนึ่งข้างและมืออีกหนึ่งข้างก็ลากกระเป๋าแล้วเขาก็ส่งเสียงออกมาว่า

"เสี่ยวโม่ มานี่! ไปคณะวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ ด้วยทางนี้จะสั้นกว่าเมื่อเทียบกับทางบนแผนที่! "

ขณะที่ชิเล่ย กำลังนำทางหลิงยูโม่ เธอได้โน้ตทางลัดลงบนแผนที่ หลังจากใช้เวลาประมาณ 20 นาทีพวกเขาก็มาถึงคณะวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ เพื่อลงทะเบียน

ที่ลงทะเบียนมหาวิทยาลัยชวนกิ่ง คุณต้องผ่านเคาน์เตอร์ต่างๆเพื่อลงทะเบียน  ส่วนคณะวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์

มีทั้งหมด 4 เคาน์เตอร์ นอกเหนือจากเคาน์เตอร์แรกที่มีการจัดการโดยพี่สาวที่เหมือนไดโนเสาร์ ที่อื่นๆ สามเคาน์เตอร์ได้รับการจัดการทั้งหมดโดยรุ่นพี่ชายที่หื่นกระหาย!

สิ่งนี้เรียกว่างานต้อนรับน้องใหม่เป็นหลักสูตรเพื่อตอบสนองวัตถุประสงค์ของการได้ใกล้ชิดกับเหล่านักศึกษาน้องใหม่

นักศึกษารุ่นพี่ที่หิวกระหายเหล่านี้ต่างก็กระตือรือร้นในเรื่องนี้!

อย่างไรก็ตาม ในระหว่างการลงทะเบียน จะต้องกรอกแบบฟอร์มการรับเข้าเรียนซึ่งหมายความว่าจะมีการเปิดเผยข้อมูลส่วนตัวออกมา!

ในบรรดาเคาน์เตอร์ต้อนรับทั้งสี่ พี่สาวที่เหมือนไดโนเสาร์มีคิวยาวมากที่สุด มีผู้หญิงประมาณยี่สิบสามสิบคนขึ้นไปต่อแถวอยู่

สำหรับรุ่นพี่สามคนผู้หื่นกระหาย มีแค่ลูกแมวตัวน้อยเพียงสองหรือสามตัวเท่านั้น

ชิเล่ยและหลิงยูโม่ เดินไปที่ด้านหน้าหนึ่งในรุ่นพี่ที่หื่นกระหาย สายตาของรุ่นพี่ที่หิวโหยเหล่านี้กำลังมองไปที่หลิงยูโม ราวกับพวกหมาป่าหิวโหยจ้องมองเหยือแพะสีขาวตัวเล็ก ๆ

"พวกแกสองคน อย่าพยายามแย่งฉัน! สาวน้อยคนนี้ดูดีมาก เธอกำลังเดินมาทางนี้!"

รุ่นพี่อีกสองคนที่หื่นกระหายกำลัง ขบริมฝีปากของพวกเขา "ดูที่ข้างๆเธอ แกจะแน่ใจได้ไงว่าเขาไม่ใช่แฟนของเธอ?"

หลังจากไปถึงเคาน์เตอร์ต้อนรับชิเล่ย ก็วางกระเป๋าเดินทางทั้งสองและพูดว่า "เอาล่ะ เลิกชื่นชมสาวสวยได้แล้ว แล้วก็ช่วยสาวสวยคนนี้เรื่องลงทะเบียนเข้าเรียนเร็วๆหน่อย"

รุ่นพี่เหล่านี้เหลือบมองไปที่ ชิเล่ย อย่างอารมณ์เสีย "จำเป็นต้องให้แกเตือนเราหรอ?"

ชิเล่ย ไม่สนใจคำพูดของพวกรุ่นพี่ เขาหันกลับมาและพูดว่า "เสี่ยวโม มาตรงนี้ และกรอกแบบฟอร์มลงทะเบียนเข้าเรียน"

"ขอบคุณค่ะพี่"

หลิงยูโม่ นั่งลงบนเก้าอี้ที่เคาน์เตอร์ต้อนรับจัดไว้ให้อย่างเชื่อฟัง และกรอกแบบฟอร์มลงทะเบียนเข้าเรียนอย่างละเอียด

ที่นั่งตรงข้ามกับหลิงยูโม่ รุ่นพี่เหล่านี้เริ่มจ้องมองเขม็งไปที่เธอ

ชิเล่ย กระแอม "พี่ชาย ผมขอเตือนพวกคุณ ทำไมพวกคุณทั้งหมดมองมาที่แฟนของฉันแบบนั้นล่ะ มันไม่ค่อยมีมารยาทนะ? "

รุ่นพี่ที่หื่นกระหายเหล่านี้ได้รับความประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะมองไปที่ชิเล่ย ด้วยการแสดงออกที่ไม่น่าเชื่อ

ใบหน้าของหลิงยูโม่ แดงก่ำขณะที่เธอคัดค้านในเสียงที่เบามาก "รุ่นพี่ พูดเรื่องไร้สาระอะไรเนี่ย!"

ชิเล่ย ที่ยืนอยู่ด้านข้างหลิงยูโม่ ก็ยื่นมือขึ้นมาจับมือขวาของหลิงยูโม่ และอยุดการกรอกแบบฟอร์มลงทะเบียนเข้าเรียน

"เสี่ยวโม่ แบบฟอร์มลงทะเบียนเข้าเรียนนี้ เธอไม่จำเป็นต้องกรอกข้อมูลละเอียดหรอก"

หลิงยูโม่ งงงวย "รุ่นพี่ ทำไมหรอค่ะ?"

เหล่ารุ่นพี่จ้องไปที่ชิเล่ย ด้วยความไม่เต็มใจ จิตใจพวกเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

"แม่ง, เดรัจฉานนี่หยุดสเต็ปแรกไป!"

"ฮึฮึ แบบฟอร์มลงทะเบียนเข้าเรียน มีเพียงสองอย่างที่เธอต้องกรอก ชื่อและหมายเลขทะเบียนของเธอ สำหรับหมายเลขบัตรประชาชน หมายเลขโทรศัพท์มือถือ บัญชี QQ งานอดิเรก ฯลฯ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาพยายามขุดหาข้อมูลต่าง ๆของนักเรียนใหม่! "

ทั้งรุ่นพี่ทั้งสองหัวเราะ "โย่หวู่หมิง แกเจอกับนกตัวเก่าวะ!" วูหมิงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากรุ่นพี่ที่นั่งอยู่หน้าหลิงยูโม่

วูหมิง ยิ้มอย่างขมขื่นไปที่ชิ เล่ย "เฮ้ พี่ชาย คุณเรียนคณะไหน? "

ชิเล่ยยิ้ม "คณะวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ รุ่น 2004!"

"แย่จัง เค้าเป็นรุ่นพี่!" วูหมิงเป็นนักเรียนปีที่สองจากรุ่น 05 เขาจ้องเขม็งที่ชิเล่ย ด้วยเจตนามุ่งร้าย "รุ่นพี่ ผู้หญิงจากรุ่นของเราทั้งหมดถูกพวกพี่เอาไปหมด สำหรับรุ่น '06 พวกพี่ควรจะปล่อยให้เรา! "

ชิเล่ย ยักไหล่ของเขาและตบไปที่แขนของวูหมิง

"น้องชาย คุณต้องทำงานให้หนักขึ้น!"

หลิงยูโม่ เหลือบมองชิเล่ย แล้วยืนขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า "รุ่นพี่, ตอนนี้เราควรจะไปที่ไหนต่อ"

ชิเล่ย ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมา

"เสี่ยวโม่ เธอพักอยู่ในมหาวิทยาลัยหรือ .. ?"

หลิงยูโม่ ยังไม่ทราบถึงความประสงค์ร้ายของชิเล่ยและถามด้วยความอยากรู้ "มันแตกต่างยังไง?"

"เอาละ ถ้าเธอพักอยู่ในมหาวิทยาลัย เราก็จะต้องไปที่หอพัก แต่ถ้าเธอต้องการเช่าห้องนอกมหาวิทยาลัย"

หลิงยูโม่ รีบบอกคัดค้านอย่างกระฉับกระเฉง "รุ่นพี่ที่น่ารังเกียจ, ฉันพักอยู่ในหอพัก!"

"โอเค ตามมาสิ!"

ชิเล่ย ถือกระเป๋าเดินทางอีกครั้งและมุ่งหน้าตรงไปยังหอพัก เมื่อถึงครึ่งทางชิเล่ยหยุดและบอกออกมาว่า "เสี่ยวโม่ รอแปปนึง พี่ต้องตอบข้อความ! "

โทรศัพท์มือถือแห่งปี 2006 กระแสหลักยังคงเป็น Nokia และชิเล่ย เป็นหนึ่งในคนที่ใช้ความจริงแล้วเป็นรุ่นตัวอย่างของ Nokia ขณะถือโทรศัพท์ เขารีบเปิด Notepad อย่างรวดเร็วแล้วป้อนสตริงโค๊ด ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งนาทีชิเล่ย เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วยิ้ม "ฉันทำให้เธอรอนานหรือเปล่า?"

"ไม่เป็นไรค่ะ รุ่นพี่" หลิงยูโม่ยิ้มอย่างอบอุ่นและกล่าวต่อ "รุ่นพี่ พี่พักอยู่ที่ไหน? "

ชิเล่ย แกล้งแสดงทำเป็นหดหู่ "ฉันยังไม่รู้!"

หลิงยูโม่ งงงวย "รุ่นพี่ อย่าบอกฉันว่าหลังจากวันหยุดพี่ลืมแม้กระทั่งหอพัก?"

"แน่นอนว่าไม่ได้ลืม!" ชิเล่ย อธิบายว่า "ความจริง ในช่วงวันหยุด ฉันได้รับอีเมลแจ้งเตือนจากที่ปรึกษาของฉันว่าที่พักมีการเปลี่ยนแปลงและฉันต้องถามเรื่องหอพักเมื่อมหาลัยเปิดใหม่!"

"อืม มันต้องเป็นแบบนั้นแหละ!" หลิงยูโม่ ตอบโดยยังไม่เข้าใจ

พวกเขาเดินต่อไปประมาณ 7 ถึง 8 นาทีจากนั้นก็มาถึงบริเวณหอพัก ห้องหมายเลขหนึ่งของชั้นหนึ่งเป็นที่ทำการของหอพัก นักศึกษาใหม่ทุกคนต้องเอาเอกสารหมายเลขที่ลงทะเบียนมายื่นเพื่อที่จะได้รู้ว่าพักอยู่ห้องไหน

ที่สำนักงานบริหารของหอพัก หญิงวัยกลางคนซึ่งเข้าสู่ช่วงวัยทองกำลังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ชิเล่ยและหลิงยูโม่ เดินเข้าไปในห้อง

หญิงวัยทองสังเกตเห็นทั้งสองคนเดินเข้ามาและพูดว่า "เอาหมายเลขแจ้งเข้ามาให้ฉัน"

ขณะที่หลิงยูโม่ กำลังจะเอาเอกสารออกมาและส่งให้ผู้หญิงวัยทอง ชิเล่ยก็ก้าวออกไปข้างหน้าและเผยยิ้มสดใส

"พี่สาวเชา สวัสดีครับ!"

ผู้บริหารของหอพัก ชื่อว่า เชาจิงฮอง เป็นหญิงวัยทองที่อยู่ด้านหน้าชิ เล่ย

เชาจิงฮอง เหลือบมองไปที่ชิเล่ย เนื่องจากชิเล่ย ได้เรียกเธอว่า เชาจิงฮอง และไม่ใช่ ป้าเชาหรือแม้แต่ยายเชานี่ทำให้เธอรู้สึกประทับใจกับชิเล่ยมาก

"มีปัญหาหรือเปล่า? นักศึกษา อย่าบอกฉันนะว่าเธอได้ส่งหมายเลขแจ้งการรับเข้าหอพักผิดไปที่อื่น?"

ชิ เล่ย ส่ายหัวซ้ำ ๆ และยิ้ม  "พี่สาว เชา, ตามจริงแล้ว ในช่วงวันหยุด ประธานหอพักแจ้งฉันเกี่ยวกับห้องของฉันว่ามีการเปลี่ยนแปลง อย่างไรก็ตาม ฉันจำไม่ได้ว่าประธานหอพักบอกเลขห้องใหม่อะไรกับฉัน"

เชา คิงฮอง ขมวดคิ้ว  "เธอเป็นนักเรียนเก่า?  นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการ หมายเลขประจำตัวนักศึกษาของนายคืออะไร? "

ชิเล่ย เกาศีรษะด้วยรอยยิ้มเหนียมอายเขาตอบว่า "พี่สาวเชา บัตรนักศึกษาของฉัน ฉันได้ทำมันหายในช่วงวันหยุด!"

แม้ว่าเชาจิงฮอง จะมีความรู้สึกแรกที่ดีต่อชิเล่ย แต่เธอก็ยังไม่สามารถช่วยได้ เธอบ่นว่า "นักเรียน นี่เป็นเรื่องยากที่จะจัดการได้"

"พี่สาวเชา ยังมีข้อมูลเกี่ยวกับหมายเลขหอพักของฉันที่เหลืออยู่ในไฟล์ใดไฟล์หนึ่งจากโทรศัพท์ของฉัน"

ชิเล่ยกล่าวต่อไปว่า "พี่สาว คุณสามารถให้ผมใช้คอมพิวเตอร์ของคุณสักแปปหนึ่งได้ไหม? ฉันจะต่อโทรศัพท์ของฉันเข้ากับคอมพิวเตอร์เพื่อนำไฟล์ออกมา"

เชาจิงฮวง พิจารณาสักครู่แล้วถามว่า "นักศึกษา มันจะมีไวรัสอยู่ในโทรศัพท์ของคุณไหม? เพราะวันนี้เป็นวันลงทะเบียน นักเรียนจำนวนมากจำเป็นต้องตรวจสอบหมายเลขหอพัก ถ้ามีไวรัสอยู่มันจะเป็นเรื่องลำบาก!"

ชิเล่ย จงใจทำหน้ามุ่ย "พี่สาวเชา ฉัน ... ฉันไม่รู้ ... . งั้น ... .. ไม่ต้องหามันแล้ว!"

หัวใจเชาจิงฮวง อ่อนยวบด้วยคำพูดของเขา "ดี ลืมมันไปซะ ... . แม้ว่าจะมีไวรัสอยู่ก็ตามก็ไม่เป็นไร"

"ขอบคุณพี่สาวเชา!" ชิเล่ยยังคงประจบเชาจิงฮวง "ไม่แปลกใจเลยที่ทุกคนบอกว่าพี่สาวเชาใจดี!"

เชาจิงฮวง ยิ้มและกล่าวว่า "ตราบเท่าที่ฉันสามารถช่วยได้ ฉันจะทำมันอย่างแน่นอน"

ชิเล่ยเอาสาย USB เสียบใส่พอร์ตของโทรศัพท์

"ดิง ดอง ~"

เสียงออกมาจากลำโพงเชื่อมต่อ USB แล้ว ...

พรึบหน้าจอคอมพิวเตอร์ขึ้นสีฟ้าทันที

ชิบหายละ!