Chapter 53: ฐานที่มั่นของเจียงจู้อิง
ในขณะที่เจียงลู่ฉียังคงขับรถต่อไป จางไฮ่ก็ถามขึ้น “พี่ชาย พื้นที่ข้างในรถของพี่ก็ใหญ่แล้ว ทำไมยังต้องลากรถตู้คันเล็กต่อด้วยละ? มันมีอะไรข้างในงั้นหรอ?”
เจียงลู่ฉีมองกลับไปผ่านกระจกมองหลัง และพูดอย่างง่ายๆ “มันก็เป็นเพียงกระเป๋าเดินทางบางใบ พวกเราไม่สามารถที่จะกลับไปบ้านเดิมได้ ดังนั้นฉันจึงนำบางอย่างมาด้วย”
“....” หยางฉิงฉิงและคนอื่นนั้นมึนงง เนื่องจากไม่มีใครที่ไหนเขาหนีพร้อมกับรถตู้ที่เต็มไปด้วยสัมภาระหรอก! พี่ชายของเจียงจู้อิงนั้นแปลกประหลาดมาก ร่องรอยของการดูถูกปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา
บางทีหลังจากที่จุดจบของโลกมาถึง เจียงลู่ฉีคงเอารถมาจากที่ไหนสักที่ ถึงแม้ว่าเขาจะเลือกรถได้ เขาควรที่จะเลือกรถที่มันคงทนแทนที่จะเลือกรถที่มันหรูหราแบบนี้
หยางฉิงฉิงนั้นเป็นเพื่อนร่วมห้องเจียงจู้อิง ซึ่งรู้เกี่ยวกับสถานะครอบครัวของเธอเล็กน้อย พูดในแง่ดีแล้วมันคงต่ำกว่ามาตรฐานเล็กน้อย แต่พูดให้อย่างแน่ชัดว่า ครอบครัวของเธอนั้นต้องการการช่วยเหลือทางการเงินจากรัฐบาล
ยิ่งไปกว่านั้น เธอรู้สึกดูถูกมากยิ่งขึ้นเกี่ยวกับลักษณะของเจียงลู่ฉี
[เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ หลังจากวันโลกาวินาศ สิ่งที่สำคัญที่สุดของเขาคือการยินดีกับพวกของพวกนี้? ยิ่งแย่ไปกว่านั้นคือขับรถบ้านแฟนซีเคลื่อนที่แบบนี้อีกหรอ? ความคิดของเขานั้นมาจากคนที่เคยจนมากๆมาก่อน ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถที่จะอดทนกับความหรูหราแบบนี้ได้]
[มากยิ่งไปกว่านั้น เขายังลากรถที่เต็มไปด้วยของไร้ประโยชน์ด้วย.....]
ถ้าเขาไม่ใช่พี่ชายของเจียงจู้อิง เขาคงไม่เสียเวลาที่จะคุยด้วยและคงตำหนิเขาอย่างรุนแรงด้วยพฤติกรรมของเขา
เมื่อตัดสินกับความเงียบที่อึดอัดแบบนี้ เจียงลู่ฉีสามารถที่จะรู้ได้ว่าพวกเขานั้นคิดอะไรกันอยู่ อย่างไรก็ตาม เขานั้นไม่ได้สนใจเกี่ยวกับเรื่องที่พวกเขาคิด เขาไม่ต้องการที่จะเปิดเผยความลับของเขา ให้พวกคนแปลกหน้าพวกนี้ฟัง ตามปกติแล้วเขาไม่สามารถที่จะเชื่อใจพวกเขาได้ แม้ว่าพวกเขานั้นจะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของน้องเขา หลังจากโลกที่พังพินาศแบบนี้แล้ว เขาเชื่อว่าการที่จะเชื่อใจคนอื่นนั้นมันไร้ประโยชน์ การเอาชีวิตรอดของตัวเองนั้นมันจะต้องมาก่อนเป็นอันดับแรก
ยิ่งไปกว่านั้น เนื้อกลายพันธุ์นั้นมันเป็นสิ่งล่อใจสำหรับทุกคน ดังนั้นเขาจะไม่ไปบอกคนอื่นว่าในรถตู้เก่าๆนั้นมีอาหารอยู่มากมาย ตามจริงแล้ว เจียงลู่ฉีนั้นยินดีแป็นอย่างมากด้วยซ้ำกับสถานการณ์ที่พวกเขานั้นสูญเสียความสนใจกับรถตู้ของเขา
หลังจากนั้น รถมินิบัสก็พุ่งไปยังทางออกชุมชน พวกเขานั้นไม่สามารถที่จะช่วยได้แต่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่พวกเขาไม่จำเป็นที่จะต้องกลับไปที่นั่นอีกแล้ว พวกเขาจะต้องไปที่นั่งทุกวัน เพียงเพื่อรอคอยเจียงลู่ฉี ถ้าเจียงลู่ฉีไม่มาถึงในวันนี้ พวกเขาก็จะต้องลากร่างซอมบี้ไปไกลๆ และวันต่อมาพวกเขาก็จะต้งอกลับมาที่นี่เพื่อรออีกครั้ง นั่นคือคำสั่งของเจียงจู้อิง ดังนั้นมันจะไม่มีซอมบี้จำนวนมากเมื่อพี่ชายของเธอมาถึง ถ้าชุมชนตรงนั้นมันน่าอยู่สำหรับผู้รอดชีวิต พวกเขาคงจะอาศัยอยู่แถวนั้นไปแล้ว
เมื่อมองไปที่ความตื่นของเจียงจู้อิงที่คุยกับเจียงลู่ฉี หยางฉิงฉิงไม่ค่อยที่จะยินดีสักเท่าไหร่ แต่เธอก็ไม่แสดงมันออกมา
ในทางตรงกันข้ามกับสิ่งที่พวกเขาคาดคิดไว้ บนทางกลับนั้นพวกเขาได้เจอกับซอมบี้บางตัว ซึงมันถูกสังหารอย่างรวดเร็วโดยเจียงจู้อิง เนื่องจากเจียงลู่ฉีได้เลือกถนนกลับบางแห่ง อีกอย่างหนึ่ง รถมินิบัส ‘ที่ประหลาด’แบบนี้นั้นถึงที่พักได้อย่างปลอดภัย แน่นอน ที่พักของพวกเขานั้นไม่ได้อยู่ห่างไกลจากชุมชนสักเท่าไหร่
ถึงแม้ว่าชุมชนนั้นจะไม่ใช่ที่หลบซ่อนที่ดีก็ตาม แต่เพื่อพี่ชายของเธอ เจียงจู้อิงพยายามที่จะหาสถานที่ที่ใกล้กับมัน
ฐานของพวกเขานั้นคือชุมชนหมู่บ้านหรูซึ่งมีกำแพงขนาดใหญ่แยกซอมบี้ไว้ด้านนอก มันไม่ค่อยมีที่พักจำนวนมาก ดังนั้นซอมบี้ในที่นี่จึงมีน้อยและมันง่ายมากที่จะกวาดล้างพวกมัน
“พวกเราอาศัยอยู่ในบ้านหลังนั้น”เจียงจู้อิงชี้ทางสำหรับเจียงลู่ฉีและพูด รถมินิบัสหยุดอยู่ด้านหน้าคฤหาสน์ ในเมืองหนานจิง สนามหญ้ารอบๆบ้านก็เหมือนกับหรูหราแล้ว ซึ่งมีบ้านหลังนี้สี่ชั้นอยู่ตรงกึ่งกลาง
“มันไม่มีใครเลยที่อยู่ในคฤหาสน์นี้เมื่อตอนที่พวกเรามา ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นสะอาดและมีห้องมากมายที่ไว้พักผ่อน”เจียงจู้อิงพูด
เจียงลู่ฉีคาดเดาไว้ว่าเจ้าของคนก่อนของคฤหาสน์นี้บางทีจะหนีออกไปก่อนเหมือนกับครอบครัวของหลี่ยู่ซิน
“พี่ชายเจียง พี่สามารถจอดรถบนสนามหญ้าได้ มันใหญ่เพียงพอ”หยางฉิงฉิงพูดอย่างกระตือรือร้น
แต่หลังจากที่ฟังเธอพูด เจียงลู่ฉีก็ถามขึ้น “ที่นี่มีโรงจอดรถไหม? มันมีรถข้างในจอดอยู่หรือเปล่า?”
หลังจากนั้นเจียงจู้อิงก็พูด “พี่ชาย พี่ต้องการที่จะจอดในโรงจอดรถงั้นหรอ? งั้นก็สบายเลย พวกเรานั้นปกติแล้วจอดรถอย่างมั่วซั่วอยู่แล้ว ไฮซิไปและถามใครสักคนให้ขับรถออกมาจากโรงจอดรถได้แล้ว”
“อ๋า?”จางไฮ่คิดในทันที [พวกเราปกติแล้วจอดรถกันมั่วซั่วงั้นเรอะ?]
หยางฉิงฉิงรู้สึกว่าความใจดีของเธอนั้นถูกเมิน เธอมองไปที่คู่พี่น้องและรู้สึกดูถูกเจียงลู่ฉีมากยิ่งขึ้น กว่าที่เธอเคยเป็นมาซะอีก
รถขยะไม่สมควรที่จะจอดในโรงจอดรถด้วยซ้ำ....
ถึงแม้ว่าการจอดรถในโรงจอดรถมันจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร หยางฉิงฉิงก็คิดว่ารถโทรมๆแบบนั้นไม่สมควรที่จะได้รับการดูแลแบบนี้
“หลังจากที่พี่จอดรถที่นั่นเสร็จ หนูจะหาห้องให้พี่เอง ถึงแม้ว่าโลกนี้จะย่ำแย่ก็ตามที ที่พักของเรามันไม่แย่เลยละ”เจียงจู้อิงพูด
“พี่ไม่จำเป็นต้องใช้ห้องหรอก พี่สามารถที่จะหลับบนรถเมล์ได้อยู่แล้ว อีกอย่างหนึ่ง ประตูโรงจอดรถจะเปิดได้อย่างไร?”
ถ้าพูดในเรื่องของที่พักแล้ว รถของเจียงลู่ฉีนั้นดีเพียงพอแล้ว สุดท้ายแล้ว เจียงลู่ฉีก็ไม่เพียงแต่จะจัดห้องนอนบนรถของตัวเอง แต่ยังคงเก็บกุญแจโรงจอดรถเพียงคนเดียวด้วย พวกเขานั้นเจอกุญแจโรงจอดรถเพียงอันเดียวเท่านั้น
ตามจริงแล้ว รถMCVนั้นเชื่อมต่อกับเมล็ดพันธุ์แห่งดวงดาว ถ้าไม่มีการได้รับอนุญาตจากเจียงลู่ฉี จะไม่มีใครที่สามารถขับรถคันนี้และเปิดประตูมันได้ ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น เขาก็ยังคงระมัดระวังอยู่ดี แม้ว่าที่นี่นั้นจะเป็นอาณาเขตของน้องสาวของเขาก็ตาม เขาเชื่อว่าเขาควรที่จะตื่นตัวไว้ตราบเท่าที่ยังมีคนอื่นอยู่ข้างนอกนั่น
การกระทำของเจียงลู่ฉีนั้น ซึ่งยังคงอยู่บนรถเมล์และเมินคนอื่น มันทำให้หยางฉิงฉิงและคนอื่นมึนงง
ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก หยางฉิงฉิงพิจารณาให้เจียงลู่ฉีเหมือนกับเป็นคนบ้านนอก และเขานั้นให้ความสนใจมากเกินไปกับรถของเขา เขานั้นไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าสิ่งมีชีวิตนอกเหนือธรรมชาติคืออะไร ต้องขอบคุณเจียงจู้อิง พวกเธอนั้นจึงได้ผู้รอดชีวิตแบบเขามาด้วย ตามปกติแล้ว พวกเธอจะไม่แม้แต่ชายตามองเลยแม้แต่น้อย
“ฉันคิดว่าเขานั้นให้คุณค่ามากเกินไปกับมันเนื่องจากเขาเก็บของทุกอย่างของครอบครัวไว้ ดังนั้นบ้านเคลื่อนที่หลังนี้จึงล้ำค่ากับเขามาก แต่เขาเลือกรถมินิบัสที่ได้รับการตกแต่งมากแล้วจากรถแฟนซีมากมาย เขาขับรถอย่างบ้าคลั่ง เขานั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรคือสิ่งมีค่าที่แท้จริง” หยางฉิงฉิงกระซิบกับผู้หญิงที่เงียบและเธอก็ส่ายหัวไปด้วยในเวลาเดียวกัน
นั้นคือจิตใจของคนธรรมดาทั่วไป จากในมุมของเธอ ในเวลาโลกที่ล่มสลายเช่นนี้ พวกเขานั้นพยายามอย่างลำบากเพื่อที่จะรอดชีวิต ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องปกติที่จะให้คุณค่ากับสิ่งของไร้สาระเช่นนี้
