ตอนที่ 228: ดินแดนฝันร้าย (1)

แองเจเล่มาถึงบ้านของเขาก่อนหกโมงเช้าหลังจากที่เดินทางสักพัก เขาเปลี่ยนความคิดก่อนที่จะกระโดดลงจากยูนิคอร์นและบอกให้มันพาเขาไปที่หอคอยการค้าข้างๆแทน

ภายนอกมันยังมืดและพื้นที่นี้ก็เงียบอย่างสมบูรณ์

คริสตัลเรืองแสงที่อยู่ปลายหอคอยนั้นทำให้พื้นที่รอบๆสว่างขึ้นแต่ไม่มีใครอยู่

มีลมเย็นพัดใบไม้แห้งและหญ้าลอยขึ้นไปในอากาศ

แองเจเล่รู้สึกสดชื่นในการเดินทางบนหลังของยูนิคอร์น มีเพียงสิ่งเดียวที่เขาได้ยินคือเสียงของกีบเท้าม้า

เขาบอกให้ยูนิคอร์นหยุดข้างหอคอยการค้าและกระโดดลงจากหลังของมัน

"เยี่ยมมาก" เขาเอาหินเวทมนต์ออกมาสองก้อนและโยนไปในปากของยูนิคอร์น

แคร๊ก

ยูนิคอร์นเคี้ยวหินเวทมนต์และกลืนมันทันที

"ข้าขอตัวก่อน" ยูนิคอร์นพูด

"ตกลง" แองเจเล่พยักหน้าเล็กน้อยจากนั้นเขาก็ดึงปกคอขึ้นและดึงฮู้ดขึ้นมา

ยูนิคอร์นหันกลับไปอย่างรวดเร็วและหายไปในป่าที่มืดมิด

แองเจเล่มองไปรอบๆ หลังจากที่ยืนยันว่าเขาเป็นเพียงคนเดียวที่นี่เขาก็เดินไปที่บ้านของเขา

เขาเห็นรถม้าสีดำจออยู่ด้านขวาของเส้นทาง รถม้าส่ายเล็กน้อย แองเจเล่ได้ยินเสียงคนกำลังหายใจอย่างหนัก

เห็นได้ชัดว่ากำลังมีคนสนุกกันอยู่ นี่เป็นเหตุการณ์ปกติที่เกิดขึ้นในโนล่าที่สงบสุข ป่าเป็นสถานที่ที่ดีและปลอดภัยดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องกังวลว่าจะถูกซุ่มโจมตีจากคนอื่น

แองเจเล่ส่ายหัวและเพิ่มความเร็วของเขาแล้วเขาก็หายตัวไปในพุ่มไม้อย่างรวดเร็ว

หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงเขาก็เห็นจุดยามที่ตั้งอยู่เงียบๆข้างทะเลสาบ โคมไฟคริสตัลที่แขวนอยู่ด้านบนของหอคอยทำให้พื้นที่รอบๆสว่างขึ้น

มีแสงสีขาวออกมาจากผิวคริสตัลของโคมไฟและมีแมลงบินอยู่รอบๆ โคมไฟบางตัวมีซากแมลงอยู่ทำให้แสงที่ออกมามันน้อยลง

ข้างหอเฝ้าระวังมีแคมป์ไฟและเปลวไฟของมันก็กำลังสั่นไหว มีอัศวินชายในชุดเกราะหนังกำลังหาวข้างไฟในขณะที่เพิ่มฟืนลงไป

แองเจเล่เดินออกจากป่าและมุ่งหน้าไปที่หอคอย

"นั่นใคร!" ทันใดนั้นอัศวินก็ตะโกนแล้วคว้าธนูยาวของเขาและแนบลูกธนูขนนกสีขาวกับสายธนูเล็งไปทิศทางที่แองเจเล่กำลังมา

"ใจเย็น ข้าเอง" แองเจเล่เดินเข้าไปในแสงและเอาฮู้ดออก

"อา ท่านกรีน" อัศวินลดธนูลงทันที "ดีใจที่ท่านกลับมา"

"มีปฏิกิริยาที่ดี" แองเจเล่พยักหน้าและเดินผ่านจุดยามมุ่งหน้าไปยังบ้านของเขา

เขาผลักประตูและใช้กุญแจปลดล็อคประตูของบ้าน

ทุกสิ่งทุกอย่างยังเหมือนเดิม

ประตูห้องนอนสองห้องถูกเปิดในขณะที่แองเจเล่ก้าวเข้ามาข้างใน มันดูเหมือนว่าเขาจะทำให้บางคนตื่นขึ้น

มีเด็กผู้หญิงสองคนวิ่งออกมาจากห้องด้วยชุดนอนสีขาว

"ยินดีต้อนรับกลับนายท่าน" เอมี่เปิดปากพูดก่อน "ท่านต้องการให้เราทำอาหารให้ท่านหรือไม่"

"ไม่เป็นไร ไปนอนเถอะ" แองเจเล่ตอบเสียงเบา "แนนซี่อยู่ไหน เธออยู่ในห้องของเจ้าหรือไม่" เขาสังเกตเห็นว่ามีคนอื่นอยู่ในห้องของอลิซ

"ค่ะ..." อลิซตอบขณะที่เธอก้มหน้าลง "บ้านใหญ่เกินไปและเรากลัว..."

"เอาล่ะ" แองเจเล่พยักหน้า "เจ้ากลับไปที่ห้องนอนของเจ้าได้แล้ว ข้าจะไปที่ชั้นใต้ดิน ตรวจดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครมารบกวนข้า"

"เข้าใจแล้วค่ะ!" ฝาแฝดคำนับให้แองเจเล่อย่างสุภาพและกลับไปที่ห้องของพวกเธอ

แองเจเล่รู้ว่าแนนซี่ตื่นแล้วแต่เธอกำลังอาย เขาเห็นเสื้อผ้าบนพื้นภายในห้องของอลิซและแนนซี่อาจเปลือยอยู่ แนนซี่แกล้งทำเป็นนอนดังนั้นเธอจึงไม่ต้องออกจากห้อง

ฝาแฝดได้รับการฝึกในตลาดทาสและรู้วิธีที่จะให้ความสุขทางเพศกับ

เจ้านาย แองเจเล่ไม่ได้สนใจเด็กแต่แนนซี่ได้ใช้เวลากับเด็กผู้หญิงทั้งสองเป็นอย่างมาก พวกเธอรู้วิธีที่จะใช้เครื่องมือและเทคนิคพิเศษเพื่อสร้างความสุขให้กับชีวิตประจำวันของเธอ นอกจากนี้ดูเหมือนว่าแนนซี่สนุกกับมัน

แองเจเล่ไม่แน่ใจว่าแนนซี่กำลังคิดอะไรอยู่แต่เขาก็ไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้

เขาถอดชุดคลุมขาวอกและห้อยมันไว้หลังประตู

 

จากนั้นแองเจเล่ก็เดินไปที่บันไดและกดฝ่ามือบนผนัง

ประตูปรากฏบนผิวของผนังอย่างรวดเร็วจากนั้นเขาก็ผลักมัน

หลังจากที่ปิดผนึกช่องว่างรอบประตูแองเจเล่ก็เดินลงบันไดหินและเข้าไปในห้องทดลองคาถา

เขาล็อคประตูและนั่งขัดสมาธิตรงกลางของห้อง เขาเริ่มทำสมาธิหลังจากที่หลับตา

เวลาได้ผ่านไป

แองเจเล่ต้องการทำให้แน่ใจก่อนว่าเขาพักผ่อนอย่างดีก่อนที่จะไปยังดินแดนนั้น

"เอาล่ะ" เขาพึมพำ

ชี่

เขารู้สึกว่าฮาร์ปี้ยักษ์กำลังถูหน้าอกของเธอกับหลังของเขาขณะที่หัวเราะคิกคักและขยับตัวไปรอบๆร่างกายของแองเจเล่ แองเจเล่ปกคลุมผิวหนังด้วยชั้นโลหะบางๆเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการเผชิญหน้าที่เป็นไปได้

หลังจากผ่านไปหลายนาทีเขาก็รู้สึกเหนื่อยและวิงเวียน มันรู้สึกเหมือนมีใครบางคนบังคับให้เขาหลับ

แองเจเล่ไม่ได้ต่อต้านความรู้สึกแปลกๆ เขาผ่อยคลายและจมลงสู่การนิทราแทน

ร่างกายของเขาล้อมรอบไปด้วยคลื่นที่บิดเบี้ยวที่โปร่งใส หลังจากผ่านไปหลายวินาทีแองเจเล่ก็หายไปจากห้องทดลองคาถา

*****************************

ฟู่

มีใครบางคนกำลังหายใจข้างหูของแองเจเล่

เขาลืมตาอีกครั้ง

มันมืด ฮาร์ปี้ยักษ์ขนาดเล็กนอนอยู่บนไหล่ซ้ายของเขาด้วยท่าทางเหนื่อยล้า แองเจเล่มองเห็นปีกและหางของเธอได้อย่างชัดเจน

มันดูเหมือนว่าการนำแองเจเล่สู่ดินแดนฝันร้ายไม่ใช่เรื่องง่าย มีรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของฮาร์ปี้หลังจากที่เธอสังเกตเห็นว่าแองเจเล่ตื่นขึ้นมา

แองเจเล่กำลังมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการตรวจสอบสภาพแวดล้อมแต่เขาก็รู้สึกว่าฮาร์ปี้กำลังไปจากเขา ร่างกายของเธอเริ่มใสขึ้นเรื่อยๆ

ประมาณสิบวินาทีต่อมาฮาร์ปี้ก็ไม่ได้หายใจอยู่ข้างหูของเขาอีกต่อไป เธอเพียงแค่หายไป

เป๊าะ

ด้วยการดีดนิ้วของเขาก็มีลูกไฟขนาดจิ๋วปรากฏข้างหน้าของเขาและมันก็ทำให้สถานที่นี้มีแสง

แองเจเล่มองไปที่ไหล่ซ้ายของเขาและยืนยันว่าฮาร์ปี้ได้ไปแล้ว มันดูเหมือนว่าเธอเริ่มฟื้นฟูอีกครั้งเหมือนครั้งที่แล้วที่เธอใช้พลังงานทั้งหมด นอกจากนี้เมื่อแองเจเล่แข็งแกร่งขึ้นมันก็จะทำให้เธอต้องใช้พลังงานมากขึ้นเพื่อนำเขามาดินแดนนี้ แองเจเล่เดาว่าฮาร์ปี้ต้องการเวลามากกว่าเดิมในครั้งนี้

เขาสงบใจลงและมองไปรอบๆ เขายังนั่งอยู่ในห้องคาถา ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนเดิมยกเว้นพื้นที่ตอนนี้ปกคลุมไปด้วยฝุ่นสีเทาหนา

มีฝุ่นลอยอยู่ในอากาศทำให้การมองเห็นภายในห้องนั้นยากลำบาก

แองเจเล่ลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ประตู เขาสังเกตเห็นบางอย่างแปลกเมื่อเขาวางมือไว้ที่จับ

"ฮะ" ทันใดนั้นเขาก็ปล่อยมือจากลูกบิดและตรวจสอบฝ่ามือของเขา มันปกคลุมไปด้วยตะไคร่สีเขียวที่ผสมกับฝุ่น

มันเกือบจะดูเหมือนว่าห้องไม่ได้ใช้มาหลายปี

แองเจเล่ตัดสินใจที่จะดำเนินการด้วยความระมัดระวัง เขาจับที่ลูกบิดอีกครั้งและเริ่มหมุนมันช้าๆ

แอ๊ดด

ประตูของห้องทดลองคาถาถูกเปิด

โถงหลักว่างเปล่าและมืด

มีเพียงคริสตัลเรืองแสงสองก้อนบนผนังที่ยังส่องแสงสลัวๆไปยังห้องโถงในขณะที่ส่วนที่เหลือหยุดทำงนแล้ว

แองเจเล่ค่อยๆก้าวเข้าไปในโถงหลักโดยไม่ทำให้เกิดเสียงดัง

พื้นในโถงหลักปกคลุมไปด้วยฝุ่นหนาเช่นกัน เขาเดินไปตามทางเดิน

แองเจเล่ยังสงบและเขาก็เริ่มตรวจสอบสภาพแวดล้อมอย่างระมัดระวัง

ผนังและพื้นสกปรก คริสตัลเรืองแสงสองก้อนที่กำลังทำงานมีรอยแตกทั่วผิวของมัน

มันรู้สึกเหมือนชั้นใต้ดินถูกทอดทิ้งเป็นเวลานาน

แองเจเล่เปิดห้องทุกห้องทีละห้องตั้งแต่ห้องวัสดุ ห้องยา ฯลฯ เขาตรวจสอบทุกห้องแต่วัสดุและของก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกต่อไป มีเพียงสิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือเก้าอี้และโต๊ะ

 

เขาหันกลับไปและออกจากห้องยามุ่งหน้าไปที่ทางออกของชั้นใต้ดิน

แองเจเล่ค่อยๆข้าลงเมื่อไปขึ้นไป เขาไปถึงทางออกโดยไม่ได้ทำให้เกิดเสียงมากนัก

เขาใช้เทคนิคย่องเบาและกดฝ่ามือบนประตู

กึก

ประตูถูกเปิด

มีลำแสงอ่อนๆส่องเข้ามาในห้องนั่งเล่นจากภายนอก เขาไม่แน่ใจว่ามันเป็นแสงแดดหรือแสงจันทร์

แองเจเล่ปิดประตูอย่างระมัดระวังและก้าวออกจากชั้นใต้ดิน

ฝุ่นในอากาศทำให้สายตาของเขาเห็นไม่ชัดและสถานที่นี้ก็มีกลิ่นเหมือนผักเน่า

ระเบิดหัวใจถูกเลื่อนมาไว้บนมือขวาของแองเจเล่จากแขนเสื้อของเขาและเขาก็จับมันแน่น

ไม่มีใครอยู่ในห้องนั่งเล่นและพื้นก็ปกคลุมไปด้วยฝุ่น

แองเจเล่เปิดห้องนอนของฝาแฝดแต่พวกมันก็ว่างเปล่า

ทั้งสถานที่นี้เงียบอย่างสมบูรณ์

แองเจเล่ขมวดคิ้วแล้วเขาก็หันกลับไปและตรงไปที่ประตูหลัก