ตอนที่ 12 ใครคือขยะ?

ทันทีที่หานเซิ่นเห็นชายหนุ่มสวมชุดหนังสัตว์ เนื้อตัวมอมแมม กำลังเดินเข้ามาที่บ่อน้ำ

"นาย! มีจระเข้ฟันเหล็กอยู่ในบ่อน้ำ"

หานเซิ่นออกมาจากพุ่มไม้ และตะโกนจากระยะไกล เพื่อเตือนชายหนุ่มด้วยความหวังดี และเขาเองก็กลัวว่าชายหนุ่มจะทำให้จระเข้ที่เขาต้องล่าตกใจหนีไปซะก่อน

ชายหนุ่มคนนี้ดูอ่อนล้า และบาดเจ็บสาหัส ถ้าเขาเดินเข้าไปดื่มน้ำจากบ่อน้ำ โดยไม่รู้ว่ามีจระเข้อยู่ในนั้น เขาอาจจะถูกฆ่าตายโดยจระเข้ฟันเหล็กที่ซ่อนตัวอยู่ใต้น้ำ

ขายหนุ่มหันมามองหานเซิ่น ทีแรกเขาตกใจ แต่สักพักเขาก็แสดงท่าทางดีใจออกมา

"ที่นี่คือที่ไหน? ฉันต้องการไปที่กลอเรียส?" ชายหนุ่มถาม

"กลอเรียส?" หานเซิ่นรู้สึกประหลาดใจ

"พวกเราอยู่ในภูเขาเทเค ซึ่งอยู่ทางเหนือของสตีลอาเมอร์ ผมไม่รู้ว่าที่ไหนคือกลอเรียสที่นายพูดถึง"

"สตีลอาเมอร์? ฉันมาไกลเกินไปหรอนี่"

ชายหนุ่มพึมพำ ก่อนจะเชิดหน้าขึ้น และมองไปที่หานเซิ่น

"พาฉันไปที่เมืองสตีลอาเมอร์"

หานเซิ่นขมวดคิ้ว เมื่อเขาได้ยินเหมือนชายหนุ่มกำลังสั่งเขา แต่เขาตอบอย่างใจเย็น

"คุณต้องเดินไปทางใต้จากที่นี้ ถ้าเกิดว่าคุณไม่ได้เดินช้าเกินไป คุณน่าจะถึงสตีลอาเมอร์ก่อนฟ้ามืด ผมยังต้องล่ามอนสเตอร์ ผมคงจะนำทางคุณไปไม่ได้"

หานเซิ่นเตรียมจะกลับไปประจำที่พุ่มไม้ แต่ทว่าชายหนุ่มกับโจมตีเขาจากด้านหลัง ทำให้เขาเสียการทรงตัว และหัวไปกระแทกกับก้อนหิน จนมีเลือดไหลออกมา

"คุณกำลังทำไร?"

หานเซิ่นเอามือปิดแผล และยืนขึ้นมองไปที่ชายหนุ่ม

"อย่าเรื่องมาก พาฉันไปที่เมืองเดียวนี้"

ชายหนุ่มมองที่หานเซิ่นอย่างเยือกเย็น

"เวรเอ้ย" หานเซิ่นเรียกหอกวิญญาณอสูรออกมา และแทงไปที่ชายหนุ่มคนนั้น

"วิชาหอกชั้นต่ำ คงได้รับการสอนมาจากโรงเรียนปลายแถว แม้วิญญาณอสูรของฉันจะถูกทำลายไประหว่างทาง แต่ขยะอย่างแกก็ไม่มีทางเทียบฉันได้"

ชายหนุ่มมองมาที่หานเซิ่นอย่างเหยียดหยาม และยกฝ่ามือฟันไปที่หอกของหานเซิ่น

ฝ่ามือของเขาดูไม่ธรรมดา มันส่องแสงออกมาราวกับถูกเกะสลักจากหยกขาวทั้งแท่ง

หอกวิญญาณอสูรของหานเซิ่นขาดเป็น 2 ท่อนด้วยฝ่ามือของเขาอย่างง่ายดาย เหมือนใช้มีดฟันท่อนไม้

"ศิลปะการต่อสู้ไฮเปอร์จีโน?!"

หานเซิ่นอุทานออกมา ตอนนี้ในมือเขาเหลือหอกเพียงแค่ครึ่งท่อน

วิทยาศาสตร์ และเทคโนโลยีไม่สามารถนำมาใช้ที่ก็อตแซงชัวรี่ได้ สิ่งที่นำมาใช้ได้มีเพียงศิลปะการต่อสู้ ศิลปะการต่อสู้ในโลกทุกวันนี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กำลังพลังปราณเหมือนอย่างในอดีต แต่ขึ้นอยู่กับจำนวนจีโนพ้อยที่มี ยิ่งมีมากเท่าไรก็ยิ่งใช้วิชาการต่อสู้ได้มีประสิทธิภาพมากขึ้นเท่านั้น

ผลวิจัยพบว่าศิลปะการต่อสู้โบราณสามารถดึงประสิทธิภาพของยีนในร่างกายมนุษย์ออกมา และเพิ่มพลังมหาศาลให้กับผู้ใช้  ศิลปะการต่อสู้รูปแบบใหม่ ที่ได้รับการพัฒนาขึ้นมาเรียกว่า 'ไฮเปอร์จีโน'

ไฮเปอร์จีโนถูกพัฒนาขึ้นมาจาก ศิลปะการต่อสู้โบราณที่ทรงพลัง และยากจะหาคำอธิบายทางวิยาศาสตร์ การฝึกไฮเปอร์จีโนนั้น ถูกจำกัดอยู่แค่บุคคลระดับสูง และมีเพียงไม่กี่คนที่สามารถบรรลุขั้นสูงๆได้

สำหรับคนที่จบมาจากโรงเรียนรัฐบาลอย่างหานเซิ่น ไฮเปอร์จีโนนั่นไม่มีในหลักสูตร มีเพียงแค่โรงเรียนเอกชนที่มีชื่อเสียงบางแห่งถึงจะสอน ไฮเปอร์จีโนขั้นพื้นฐาน

ถ้าการเก็บจีโนพ้อยเปรียบเสมือนการทำร่างกายให้เป็นเหล็กแล้ว ไฮเปอร์จีโนก็เหมือนการเปลี่ยนเหล็กเป็นมีด การได้รับจีโนพ้อยมาทำให้ร่างกายมีประสิทธิภาพมากขึ้น แต่การจะใช้ร่างกายให้ได้ประโยชน์สูงสุดมันขึ้นอยู่กับวิชาการต่อสู้

"รู้แล้วใช่ไหมว่าแกมันแค่ขยะ ถ้าเทียบกับฉัน"

ชายหนุ่มมองไปที่หานเซิ่นแบบดูถูก

"นี่เป็นโอกาสสุดท้าย จะนำทางฉันไปหรือว่าจะตายอยู่ที่นี่"

เขายกฝ่ามือขึ้นสูงราวกับว่าจะประหารหานเซิ่น ถ้าหานเซิ่นไม่ทำอะไรสักอย่างคงถูกตัดหัวแน่

"เรื่องอะไรที่ผมจะต้องทำตาม!"

หานเซิ่นเรียกเกราะทองเลือดศักดิ์ออกมาสวมใส่ และเตะไปที่ชายหนุ่ม

"แกเลือกทางนี่เองนะ"

ชายหนุ่มใช้ฝามือของเขาฟันไปที่คอของหานเซิ่น

เคร็ง!

หานเซิ่นลอยกลับมา มีรอยเฉือนสีขาวๆบนเกราะทองของเขา

ชายหนุ่มก็ลอยถอยหลังไปจากลูกเตะของหานเซิ่นเช่นกัน เขามองที่ชุดเกราะของหานเซิ่นด้วยความประหลาดใจ

"มันไม่แหลกไปด้วย 'กายหยก'ของฉัน! ถ้างั้นมันจะต้องเป็นเกราะเลือดศักดิ์สิทธิ์ เศษสวะอย่างแกกับมีของล่ำค่าขนาดนี้ ส่งมันมาให้ฉัน แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก"

หานเซินหมุนตัว และเตะไปที่เขาอีกครั้งด้วยความโกรธ

ชายหนุ่มจับขาของหานเซิ่น และจับเขาฟาดลงกับพื้น จากนั้นเขาก็กระโดด แล้วใช้เข่ากระแทกหลังของหานเซิ่น

"อ๊ากกก!"

หานเซิ่นส่งเสียงร้องออกมา เขารู้สึกเหมือนกระดูกสั่นหลังของเขาหัก

"สวะก็คือสวะ ถึงแม้จะมีวิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิ"

ชายหนุ่มเตะไปที่หลังของหานเซิ่นอย่างต่อเนื่อง พร้อมกับส่งเสียงออกมาอย่างบ้าคลั่ง

"ยอมสละวิญญาณอสูรเลือดศักดิ์ซะ มันไม่เหมาะกับขยะอย่างแก"

"แกนะแก!"

หานเซิ่นเลือดขึ้นหน้า เขายกหัวขึ้นมาโขกไปที่หัวของชายหนุ่ม ด้วยเกราะสีทองของเขา เลือดทะลักออกมาจากจมูกของเขา เขาเดินโซเซถอยหลังไป

หลังจากหานเซิ่นได้รับอิสระ เขาก็รีบใช้วิญญาณอสูรเปลี่ยนร่างเป็นนักฆ่ากระหายเลือดทันที และพุ่งเข้าไปปะทะกับชายหนุ่ม

ชายหนุ่มยังคงซัดผ่ามือใส่หานเซิ่นอย่างต่อเนื่อง แต่หานเซิ่นไม่สนใจการโจมตีทั้งหมดที่เข้ามา หานเซิ่นใช้หัวที่เขาเหมือนวัวของเขา โขกหัวของชายหนุ่มอย่างต่อเนื่องๆ พร้อมกับตะโกนเสียงดัง

"ใครสวะ? ใครเป็นสวะกันแน่ ไอ้เวรเอ้ย..."