ตอนที่ 83 ความสามารถของเซี่ยหนิงฉาง

ค่ำคืนในขณะที่หยางไค่กำลังก้าวข้ามเขตแดน มีหญิงสาวนางหนึ่งสวมผ้าคลุมหน้าแอบโจมตีทำร้ายเขา เดิมทีเขาคิดว่าฝ่ายตรงข้ามกำลังจะฆ่าเขา แต่เมื่อต่อสู้จนถึงวินาทีสุดท้ายเขากลับพบว่าฝ่ายตรงข้ามไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้น แต่ฝ่ายตรงข้ามกำลังช่วยเขาในการก้าวข้ามเขตแดน จากความแข็งแกร่งของหญิงสาวสวมผ้าคลุมหน้า เขาไม่สามารถต้านท้านการโจมตีจากนางได้

 

ในเวลานั้นหยางไค่รู้สึกสงสัยกับรูปลักษณ์ที่ค้นชินของหญิงสาวนางนั้น ในตอนนี้เขาสามารถยืนยันตัวตนที่แท้จริงของหญิงสาวที่สวมใส่ผ้าคลุมหน้าได้เสียที

ขณะนี้ หัวใจของหยางไค่เต็มไปด้วยความรู้สึกซาบซึ้งต่อศิษย์พี่เซี่ยนางนี้

 

แต่น่าเสียดายที่ตาเฒ่าเม้งแทรกเข้ามาก่อน เขายืนขวางระหว่างหยางไค่และเซี่ยหนิงฉาง เสมือนแม่ไก่ที่ปกป้องลูกของตนเอง ก่อนจะให้ศิษย์รักของตนเองหลบอยู่ด้านหลังของเขา

 

หยางไค่กล่าวถามด้วยความไม่รู้ : “พวกท่านทั้งสองรู้จักกัน ?”

 

เม้งวู่หยากล่าวด้วยเสียงที่ดัง ใบหน้าแสดงความภาคภูมิใจ : “นางเป็นศิษย์ของข้า !”

 

“ศิษย์ของท่าน ?” หยางไค่อ้าปากค้าง ดวงตาของเขามองไปที่เซี่ยหนิงฉางและเม้งวูหยาสลับกันไปมา และเขาอย่างแสดงออกอย่างไม่น่าเชื่อ

 

เขาไม่เคยคิดว่าไม่เคยคิดว่า เม้งวูหยางที่ไร้ความชอบธรรมไร้ความรับผิดชอบจะมีศิษย์ของตนเอง นี่คงไม่ใช่ศิษย์ที่เจอกันโดยบังเอิญใช่ไหม ?

 

“พวกเจ้าทั้งสอง....รู้จักัน?” เม้งวูหยาบเหลือบมองไปที่หยางไค่และกล่าวถาม

 

“ไม่รู้จัก” เซี่ยหนิงฉางกล่าวตอบอย่างเด็ดขาด ในขณะที่นางกล่าวตอบนางหลบอยู่ด้านหลังของเม้งวู่หยางและส่งสัญญานโบกไม้โบกมือให้แก่หยางไค่

 

หยางไค่หัวเราะเบา : “ไม่ถือว่ารู้จัก เพียงแค่วันนั้นศิษย์พี่ช่วยเหลือข้าเท่านั้น”

 

เม้งวูหยาพยักหน้า เรื่องนี้เซี่ยหนิงฉางเคยกล่าวแกเขา เพราะการต่อสู้ในวันนั้น เซี่ยหนิงฉางจึงสัมผัสได้ว่าพลังลมปราณที่อยู่ในร่างกายของหยางไค่เป็นพลังลมปราณที่บริสุทธุ์อย่างยิ่ง

 

“เหรัญญิกเม้ง ศิษย์พี่เซี่ยจะให้ข้าช่วยอะไร ? กล่าวมาซิ ข้าอยากรู้ ?” หยางไค่แสดงออกอย่างจริงจัง ในเมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเซี่ยหนิงฉาง หยางไค่จะไม่ขอปฏิเสธและไม่ยอมแพ้

 

เม้งวูหยาไม่ตอบกลับ แต่จ้องมองลูกศิษย์ของตนเอง ก่อนจะกล่าว : “เขาได้หรือเปล่า ?”

 

ทันใดนั้นใบหูที่ละเอียดอ่อนของเซี่ยหนิงฉางแดงก่ำ นางหลบตาเม้งวูหยามองไปที่พื้นดิน ดวงตาของเธอไม่กระพริบเป็นเวลานาน จากนั้นเธอจึงพยักหน้าอย่างช้าๆ

เมื่อเห็นการกระทำของนาง เม้งวูหยาถอนหายใจด้วยความโล่งอก : “ดีดีดี เวลามีจำกัด เป็นเขาละกัน !!”

 

หยางไค่ยืนสังเกตเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยไมได้กล่าวถาม

 

หลังจากนั้น เม้งวูหยาเริ่มกล่าวถามด้วยน้ำเสียงที่รุนแรงอย่างกะทันหัน : “หยางไค่ เจ้าควรรู้ไว้ว่าโลกนี้มีคนบางประเภทที่แตกต่างจากคนธรรมดา คนเหล่านี้เมื่อเกิดมาเขาจะมีทักษะความสามารถ ความอัจฉริย์ที่คนธรรมดามิอาจเข้าใจได้”

 

หยางไค่อึ้งไปชั่วขณะ และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เบา : “เหรัญญิกเม้งคนเหล่านี้ที่ท่านกำลังกล่าวถึงคือคนที่มีร่างกายที่วิเศษ?”

 

“ใช่” เหรัญญิกพยักน้า : “คนเหล่านี้ได้รับความคุ้มครองจากสวรรค์และเป็นทายาทแห่งฟ้าสวรรค์ ร่างกายของบางคนเมื่อได้รับบาดเจ็บจะสามารถรักษาฟื้นฟูได้เร็วกว่าคนอื่นๆ บางคนมีร่างกายที่เหมาะสมกับการต่อสู้ ร่างกายที่วิเศษ พรสวรรค์ อัจฉริยะ ความแปลกประหลาดหลากหลายรูปแบบ แต่ว่าใครก็ตาม เพียงแค่ร่างกายของเขามีความวิเศษเพียงหนึ่งประการ เขาจะเป็นคนที่สามารถก้าวข้ามเขตแดนในจุดสูงสุดที่ไม่มีใครจะสามารถก้าวข้ามไปได้ ข้าและคนธรรมดาสามัญ ต่างอิจฉาต่อผู้คนที่มีร่างกายที่วิเศษเช่นนี้ แต่ว่าคนที่มีร่างกายที่วิเศษเช่นนี้ มีจำนวนน้อยนิด ในผู้คนจำนวนหลายล้านคนจะมีผู้ที่มีร่างกายพิเศษปรากฏเพียงคนเดียว หยางไค่น้อยเจ้าโชคดียิ่งนัก เพราะวันนี้ข้าจะให้เจ้าพบกับใครบางคนที่มีร่างกายทิ่วิเศษ”

 

หยางไค่ตื่นตกใจ ก่อนจะจ้องมองเซี่ยหนิงฉางที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังของเม้งวูหยา : “หรือว่าจะเป็นศิษย์พี่เซี่ย..............”

 

“ฮ่าฮ่า..........” ใบหน้าของเม้งวู่หยาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ เขาหัวเราะอย่างมีความสุข และพยักหน้าเบา : “ใช่ ร่างกายของเซี่ยหนิงฉางแตกต่างจากคนธรรมดา”

 

หัวใจของหยางไค่สั่นไหวไม่เป็นจังหวะ เขาไม่เคยคิดว่าศิษย์พี่ตัวน้อยที่ขี้อายกลับกลายเป็นคนที่โชคดีมีร่างกายที่วิเศษเหนือกว่าใคร

 

“ศิษย์พี่มีร่างกายวิเศษอย่างไร ?” หยางไค่กล่าวถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น จนมิอาจหักห้ามใจตนเอง

 

เม้งวูหยาไม่กล่าวตอบ เขานิ่งอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยปากกล่าว : “ผลไม้บนต้นไม่เหล่านี้สุกงอมพอดี ศิษย์รักเจ้าไปเด็ดมันมาซิ !”

 

“อืม” เซี่ยหนิงฉางเดินไปที่ต้นสามสุริยัน 3 ต้นสุดท้าย จากนั้นจึงเด็ดผลไม้สามสุรยันที่สุดงอมจากต้นของมัน

 

หยางไค่ไม่ได้กล่าวถาม เขารู้สึกว่าทุกคำถามทุกความสงสัยของเขากำลังจะได้รับคำตอบ

 

“ศิษย์รัก แสดงความสามารถของเจ้าให้เขาดูสิ” เม้งวู่หยาหัวเราะเบาๆ

 

เซี่ยหนิงฉางพยักหน้า เดินไปด้านหน้าของหยางไค่ จากนั้นยื่นมือที่ขาวดั่งหยกออกมา แล้วจึงวางผลไม้สามสุริยันจำนวน 3 ลูกไว้บนฝ่ามือ

 

“ศิษย์น้องโปรดดู” เซี่ยหนิงฉางกล่าวด้วยเสียงเบาและเปิดใช้พลังลมปราณที่อยู่ภายในร่างกาย

 

หยางไค่แสดงออกด้วยความตกใจ จากการเคลื่อนไหวพลังลมปราณของเซียหนิงฉาง ผลไม้สามสุริยันที่อยู่บนฝ่ามือของนางมีพลังสีแดงที่ร้อนแรงแผ่ซ่านออกมา

 

มันเป็นพลังหยางที่ซ่อนอยู่อยู่ในผลไม้ วิชายุทธุ์ที่หยางไค่ฝึกฝนคือทักษะการต่อสู้แห่งกลยุทธุ์หยาง เขาจึงสัมผัสพลังหยางได้อย่างชัดเจน และตอนนี้เขายังสัมผัสได้ถึงพลังหยางที่อยู่ในผลไม้สามสุริยันกำลังแผ่ซ้านออกมาด้านนอกอย่างบ้าคลั่ง

 

แต่ว่า.....นางทำได้อย่างไร ?

 

พลังที่สกัดออกมาจากผล้ไม้สามสุริยันรวมตัวอยู่ตรงหน้าของเซี่ยหนิงฉาง แม้จะมีลมกรรโชกที่พัดมาอย่างโหมกระหน่ำแต่พลังเหล่านี้ไม่ได้มลายหายไป เมื่อผ่านไปไม่ถึง 10 ลมหายใจ ผลไม้สามสุริยันสูญเสียเค้าโครงเดิมของพวกมัน พลังที่ซ่อนอยู่ภายในหายไปจนหมดสิ้น ไม่เพียงเท่านี้ ผลไม้สามสุรยันได้แห้งเหี่ยวลงอย่างรวดเร็ว เมื่อถูกลมพัด มันได้แปรเปลี่ยนเป็นปุยผงกระจายมลายหายไปในอากาศ

 

เซี่ยหนิงฉางเคลื่อนไหวอีกครั้ง มือข้างหนึ่งที่ถือพลังที่กลั่นสกัดออกมาจากผลไม้สามสุริยัน มืออีกข้างเคลื่อนไหวเริงร่างบนอากาศอย่างงดงาม

 

หลังจากการเคลื่อนไหวของนาง พลังหยางที่อยู่เบื้องล่างคุกคุมขังมังกรได้พุ่งม้วนขึ้นมาตามทิศทางของเซี่ยหนิงฉาง นางใช้มือคว้าพลังหยางที่พุ่งขึ้นมาและผสานมันเข้าไปในพลังหยางสีแดงที่อยู่ตรงหน้าของนาง

 

การเคลื่อนไหวในมือของเซี่ยหนิงฉางเริ่มเร็วขึ้นเรื่อยๆ เธอคว้าพลังหยางที่พุ่งขึ้นมาจากคุกคุมขังมังกรอย่างต่อเนื่อง เพื่อผสานรวมเป็นหนึ่งกับพลังหยางที่มาจากผลไม้สามสุริยันที่อยู่บนฝ่ามือของนาง

 

จากเวลาที่ไหลผ่านไป กลุ่มพลังหยางสีแดงที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้ขยายตัว แต่มันกลับเล็กลงเล็กลงเรื่อยๆ

 

แต่ว่า พลังหยางที่อยู่บนฝ่ามือของนางกลับแข็งแกร่งยิ่งขึ้นเรื่อยๆ

 

หลังจากนั้นไม่นั้น เซี่ยหนิงฉางหยุดคว้าพลังหยางที่อยู่เบื้องล่างของคุกคุมขังมังกร สองมือกำลังบีบอัดพลังหยางสีแดงอย่างช้าๆ

 

เมื่อสองมือประสานกัน เมื่อนางเปิดฝ่ามือของนางมีเม็ดยาสีแดงสดปรากฏอยู่ในฝ่ามือจำนวน 3 เม็ด เม็ดยามีรูปร่างกลมและเรียบเนียน มีสีที่เย้ายวนน่าหลงใหล และรัศมีพลังที่แผ่กระจายออกมาบริสุทธุ์อย่างถึงที่สุด

 

หยางไค่อึ้งตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า

 

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นอกจากใช้ทักษะระดับเทพในการกล่าวเรียกจะไม่มีคำใดที่จะสามารถกล่าวอธิบายกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้อีกต่อไป

 

จนถึงตอนนี้ในที่สุดหยางไค่ก็เข้าใจว่าขวดยาที่ศิษย์พี่เซี่ยมอบให้แก่เขามาจากไหน มันเป็นเม็ดยาที่นางปรุงกลั่นด้วยตนเอง !!

แต่ว่า มันง่ายเกินไปหรือเปล่า? แต่เดิมนักปรุงยามีเพียงน้อยนิด ยาที่นักปรุงยาปรุงกลั่นออกมาจากไม่ประสบความสำเร็จ นอกจากนั้นในขณะที่นักปรุงยากำลังปรุงยา ต้องใช้อุปกรณ์เครื่องมือปรุงยาที่วิเศษ เช่น เตาปรุงยา เตาเผาไฟ ฯลฯ เป็นต้น

 

แต่ว่าศิษย์พี่ที่อยู่ตรงหน้า เพียงเคลื่อนไหวมือของเธอ นอกจากผลไม้สามสุริยัน เธอไม่ใช้ส่วนผสมเครืองมืออย่างอื่น แต่กลับสามารถปรุงกลั่นเป็นยา 3 เม็ดได้โดยง่าย

 

“ให้เจ้า !!” เซี่ยหนิงฉางยื่นเม็ดยาให้แก่หยางไค่

 

หยางไค่สูดลมหายใจเข้า สงบจิตใจที่ตื่นตะลึงของตนเอง ก่อนจะรับเม็ดยาจากนาง และสัมผัสตรวจสอบอย่างละเอียด เขาพบว่าพลังหยางที่ซ่อนเร้นอยู่ในตัวยามากกว่าผลไม้สามสุริยันที่ยังไม่ได้สกัด เพราะขณะที่เซี่ยหนิงฉางกำลังปรุงยา นางได้หยิบยืมพลังหยางจากคุกคุมขังมังกรเข้าผสานรวมเป็นหนึ่งกับเม็ดยาด้วย

 

“ศิษย์พี่เซี่ย หากว่าท่านเริ่มต้นปรุงยา ถ้าเป็นเช่นนั้นพ่อค้าขายยาคงไม่สามารถประกอบกิจการต่อไปได้” หยางไค่หัวเราะอย่างขมขื่น เพราะเขาไม่เคยเห็นใครที่สามารถลดความซับซ้อนในการปรุงยาจนดูเหมือนง่ายดายเช่นนางมาก่อน