ตอนที่ 7 ดอลลาร์
"คุณเป็นคนฆ่าตั๊กแตนวายุพวกนี้?"
ซูเสี่ยวเฉียวไม่เห็นคนอื่นนอกจากชายหนุ่มในชุดเกราะทอง
ซากศพตั๊กแตนยังคงมีเลือดไหลออกมา แสดงว่าพวกมันเพิ่งตายได้ไม่นาน ซูเสี่ยวเฉียวแทบไม่อยากจะเชื่อ ว่ามีคนที่สามารถฆ่าตั๊กแตนวายุได้มากขนาดนี้ ภายในเวลาอันสั้น
ถึงแม้ตั๊กแตนวายุเป็นเพียงมอนสเตอร์ระดับโบราณ แต่ด้วยความคมของขาคู่หน้า และความเร็วของมัน แม้แต่คนที่วิวัฒนาการไปแล้วยังไม่กล้าที่จะมายุ่งกับพวกมัน
พวกเขาไม่อยากเสี่ยง ที่จะได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการล่าตั๊กแตนวายุ มีซากตั๊กแตนกองอยู่บนพื้นอย่างน้อยๆ 30-40 ตัว แม้แต่ซินเสวียนยังต้องการผู้ช่วยจำนวนมาก ถึงจะทำแบบนี้ได้ ซูเสี่ยวเฉียวไม่เชื่อว่าจะมีคนทำแบบนี้ได้ด้วยตัวคนเดียว
"ต้องการซากพวกนี้หรอ? ตัวละ 1000 ดอลลาร์"
หานเซินเพิ่งจะตระหนักว่าเขาไม่สามารถทำอะไรกับซากพวกนี้ เขาฆ่าพวกมันไปจำนวนมาก และลืมไปว่าเขาไม่มีทางขนพวกมันกลับไปได้หมด
"ตัวละ 1000? คุณแน่ใจนะ"
ซูเสี่ยวเฉียวมองที่ไปเขาอย่างประหลาดใจ ถึงแม้จะเป็นแค่มอนสเตอร์ระดับโบราณ แต่มีคนจำนวนไม่มากที่เคยได้กินเนื้อตั๊กแตนวายุ
การได้รับจีโนพ้อยมีเขตจำกัดของมันอยู่ ถ้ากินเนื้อมอนเตอร์แบบเดิมซ้ำ จะได้จีโนพ้อยน้อยลงเรื่อยๆ และจะไม่ได้เลยในที่สุด การจะวิวัฒนาการได้นั้นจำเป็นต้องกินมอนสเตอร์หลากหลายชนิด
คนจำนวนมากยินดีที่จะจ่ายเงิน เพื่อซื้อเนื้อของมอนสเตอร์ที่ยังไม่เคยกินมาก่อน เพื่อที่จะได้วิวัฒนาการไวๆ
มอนสเตอร์ระดับโบราณที่ล่าได้ง่ายๆ ปรกติจะราคาหลักร้อยต่อตัว แต่สำหรับตั๊กแตนวายุที่ล่ายากราคาจะอยู่ที่ 2-3 พันดอลลาร์ต่อตัว และมีขายค่อนข้างจำกัด
ซูเสี่ยวเฉียวคำนวณแล้วว่า เขาสามารถทำกำไรได้ 2-3 เท่า ถ้าขนมันกลับไปได้
"ใช่ ตัวละ 1000 เท่านั้น" หานเซิ่นพยักหน้า
ไม่ใช่ว่าหานเซิ่นจะไม่รู้มูลค่าของตั๊กแตนวายุ แต่เขาไม่มีผู้ช่วยหรือรถลาก ยังไงซะเขาก็ไม่สามารถนำมันกลับไปได้ทั้งหมดด้วยตัวคนเดียว
และถ้าเขาทิ้งมันไว้เฉยๆ ซากพวกนี้ก็อาจจะถูกคนอื่นเอาไปฟรีๆ ยิ่งไปกว่านั้น หานเซิ่นไม่ต้องการเสียพลังงาน และเวลาไปกับการขนมันกลับ มีสิ่งอื่นสำคัญกว่าที่เขาจะต้องทำ
"แน่นอน ผมขอซื้อพวกมันทั้งหมดเลย ทั้งหมดเท่าไหร่"
ซูเสี่ยวเฉียวถาม ขณะกำลังคิดอยู่ในหัวว่าเขาต้องทำกำไรมากมายจากการขายมัน
มอนสเตอร์ระดับโบราณอย่างตั๊กแตนวายุ ไม่เหมือนตัวอื่นๆที่สามารถล่าได้ง่าย คงไม่มีใครปฏิเสธข้อเสนอดีๆแบบนี้
"มีทั้งหมด 43 ตัว ผมลดให้นายละกัน ผมคิดแค่ 4 หมื่น"
หานเซิ่นแกล้งบอกราคาไป เขาไม่ได้หวังว่าซูเสี่ยวเฉียวจะมีเงินมากมายขนาดซื้อพวกมันได้หมด
ซูเสี่ยวเฉียว หยิบกระเป๋าตังของเขาออกมา และดึงแบงค์หมื่นดอลลาร์ออกมา
"พี่ชาย ผมจะให้คุณ 5 หมื่นสำหรับตั๊กแตนวายุพวกนี้ ถ้าคุณล่ามอนสเตอร์ระดับกลายพันธ์ได้ละก็ อย่าลืมบอกผมนะ ผมยินดีจะจ่ายในราคาที่สูง สำหรับเนื้อมอนสเตอร์ระดับกลายพันธ์"
เงิน 5 หมื่นไม่ได้มากสำหรับซูเสี่ยวเฉียว ค่าอาหารบางมื้อของเขายังสูงกว่านี้ด้วยซ้ำ คนที่สามารถฆ่ามอนสเตอร์มากมายขนาดนี้ได้ด้วยตัวคนเดียว เป็นไปได้มากที่เขาจะสามารถล่ามอนสเตอร์ระดับกลายพันธ์ได้ สำหรับซูเสี่ยวเฉียว เนื้อมอนสเตอร์ระดับกลายพันธ์มีค่ามากสำหรับเขา
"ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายจะรวยขนาดนี้ ตอนแรกผมไม่คิดว่านายจะซื้อพวกมันทั้งหมดจริงๆ"
หานเซิ่นมองที่เงินด้วยความประหลาดใจ
"ถ้าคุณมีเนื้อมอนสเตอร์ระดับกลายพันธ์ขาย บอกให้ผมรู้นะ เรื่องราคาไม่ใช่ปัญหา"
ซูเสี่ยวเฉียวรีบพูด เขากลัวว่าเขาจะพลาดโอกาสดีๆนี้ไป
"เยี่ยม นายชื่ออะไร ผมขอที่อยู่หน่อย แล้วผมจะไปหา ถ้าผมล่าพวกมันได้"
หานเซิ่นรีบตอบรับซูเสี่ยวเฉียว เขาคิดว่าซูเสี่ยวเฉียวเป็นลูกค้าในอุดมคติที่จะซื้อเนื้อมอนสเตอร์กลายพันธ์ ที่เขาวางแผนจะใช้คริสตัลสีดำทำมันขึ้นมา
นอกจากนี้ เรื่องคริสตัลสีดำยังต้องปิดเป็นความลับ มันจะดีกว่าถ้าเขาขายให้คนอื่นแบบตัวต่อตัว ดีกว่าไปขายในตลาดต่อหน้าคนอื่นๆ และเขายังไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องราคา เพราะซูเสี่ยวเฉียวดูรวยมาก
"ผมชื่อซูเสี่ยวเฉียว และนั่นเป็นชื่อจริงของผม ผมอยู่ในสตีลอาเมอร์เลขห้อง 1046 แล้วคุณล่ะชื่ออะไร อาศัยอยู่ที่ไหน"
ซูเสี่ยวเฉียวถาม
"ดอลลาร์เป็นอย่างเดียวที่ผมสนใจในตอนนี้ เตรียมเงินไว้ให้พร้อม และผมจะไปที่ห้อง 1046 เมื่อผมได้เนื้อมอนสเตอร์ระดับกลายพันธ์"
หานเก็บเงินใส่กระเป๋ากางเกง เขาโบกมือลาซูเสี่ยวเฉียว และเดินออกจากหุบเขาเซฟเฟอร์
"ผมจะคอย คุณไม่ต้องห่วงเรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา..."
ซูเสี่ยวเฉียวตะโกนไปที่หานเซิ่นที่กำลังเดินจากไป
หลังจากหานเซิ่นออกไป ซูเสี่ยวเฉียวไม่รู้จะขนพวกตั๊กแตนกลับไปยังไง
"แล้วที่นี้ ผมจะเอาพวกมันกลับไปยังไงล่ะนี่"
ซูเสี่ยวเฉียวยืนคิดอยู่ชั่วครู และตัดสินใจขนมันกลับไปบางส่วน แล้วไปขอให้เพื่อนของเขามาช่วยขนที่เหลือ โชคดีที่ไม่ค่อยมีคนเขามาใกล้ๆหุบเขาเซฟเฟอร์อยู่แล้ว เมื่อซูเสี่ยวเฉียวกลับมาอีกครั้ง ซากของตั๊กแตนยังคงอยู่เหมือนเดิม
"เสี่ยวเฉียว นี่มันเรื่องจริงหรอเนี่ย ที่นายบอกว่ามีคนฆ่าพวกมันด้วยตัวคนเดียว"
เพื่อนของซูเสี่ยวเฉียวเบิกตากว้าง ขณะที่มองกองซากตั๊กแตนวายุ
"แน่นอน แม้ว่าผมไม่เห็นตอนที่เขาต่อสู้ แต่ไม่มีคนอื่นอยู่ในหุบเขานี่อีกแล้วนอกจากเขา และตั๊กแตนวายุพวกนี้มันก็เพิ่งจะตายได้ไม่นาน มันจะเป็นใครไปได้อีก ถ้าไม่ใช่เขา"
ซูเสี่ยวเฉียวพูด
"ฉันว่านะ เขาจะต้องมีคนอื่นมาด้วยแน่ และคนอื่นก็กลับไปก่อน ก่อนที่นายจะเข้าไปเห็น ฉันไม่เชื่อว่าจะมีใครฆ่าพวกมันทั้งหมดนี่ด้วยตัวคนเดียว ยังไงฉันก็ไม่เชื่อ"
"เจ้าหมอนั้นต้องหลอกนายแน่ๆ"
ไม่มีเพื่อนคนไหนยอมเชื่อซูเสี่ยวเฉียว
