ตอนที่ 59 เหมืองแร่

หลังจากที่ออกจากสมาคมใต้ดินป่าสนวายุทะมึน ภายใต้การนำของหู่เหมยเอ่อ ทั้งสองเดินไปยังทิศเหนือของป่าสนวายุทะมึน ดูเหมือนหู่เหมยเอ่อจะมีความสุข ดวงตาของเธอประกายด้วยความยินดี แก้มของเธอยังเต็มไปด้วยสีชมพูระเรื่อที่มีเสน่ห์ยิ่งนัก

“เรื่องของวันนี้ ข้าขอโทษด้วย !!” หยางไค่กล่าวขอโทษอย่างกะทันหัน วันนี้คำพูดที่เขากล่าวออกไปค่อยข้างที่จะรุนแรง ตอนนี้กลับมาขอความช่วยเหลือจากเธอ เขารู้สึกว่าเป็นการกระทำที่เป็นเหมือนนกสองหัว

หู่เหมยเอ่อยิ้มที่มุมปาก : “ไม่เป็นไร เจ้าไม่ได้สาปแช่งข้าสักหน่อย หลายปีที่ผ่านมาข้าได้ยินคำพูดที่ไม่น่าฟัง คำพูดที่น่ารังเกียจมามากมาย และข้าก็มีชีวิตอยู่ต่อจนถึงทุกวันนี้”

“เจ้าไม่เกลียดข้า ?”หยางไค่กล่าวถามด้วยความประหลาดใจ

“ทำไมข้าต้องเกลียดเจ้า ?” หู่เหมยเอ่ออมยิ้ม และกล่าวอย่างกะทันหัน : “จริงแล้วข้าก็เกลียดเจ้า แต่ว่า……….การกระทำอย่างหนึ่งของเจ้า ทำให้ข้าไม่สามารถเกลียดเจ้าได้”

“การกระทำอะไร ?”

“อ่าอ่า วันนั้นในขณะที่เฉิงเซาเฟิงและนู่วเต๋าปรากฏตัวอย่างกะทันหัน เจ้าเดินไปขวางอยู่ตรงหน้าของข้า บางทีมันอาจจะเป็นการกระทำจากจิตใต้สำนึกของเจ้า แต่หลายปีที่ผ่านมามันเป็นครั้งแรกที่ข้าถูกปกป้องจากบุคคลอื่นด้วยความจริงใจ”

“ข้าจำไม่ได้ แต่เจ้าต้องทนทุกข์ทรมาณพอสมควร” หยางไค่ถอนหายใจ หญิงสาวบริสุทธุ์คนหนึ่ง เธอเจตนาทำร้ายชื่อเสียงขอตนเองเพื่อดึงดูดและค้นหาสาวกที่มีพรสวรรค์ให้เข้าร่วมกับนิกายโลหิต แม้จะเป็นความตั้งใจที่ไม่ดี แต่มันกลับเต็มไปด้วยความกตัญญูที่แฝงอยู่ภายใน

“ฮ่าฮ่า…..” หู่เหมยเอ่อหัวเราะอย่างมีเสน่ห์ : “มันไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายๆ เจ้าไม่รู้หรือไงว่าการแสดงแสแสร้งเป็นความสามารถที่อยู่ในสัญชาตญานของหญิงสาว”

“ห่ะ ห่ะ เข้าไม่เคยใกล้ชิดกับหญิงสาว”

“ความจริง ?” ดวงตาของหู่เหมยเอ่อประกายด้วยความสว่าง

“อืม ดังนั้นช่วงหลายวันที่ผ่านมาข้าถูกพวกเจ้าสองพี่ลวนลามเล่นตลกกับข้าจนเหน็ดเหนื่อย” หยางไค่กล่าวจริงจัง

หู่เหมยเอ่อกระพริบตาไปมา : “คำพูดที่เจ้ากล่าวออกมามันแย่มาก !! โชคดีที่ท่านพี่ไม่อยู่ด้วย ถ้าหากท่านพี่ยังอยู่ เจ้าต้องถูกทุบตีอย่างแน่นอน”

“พี่สาวของเจ้า………..”

“เขตแดนลมปราณแท้จริงขั้นที่ 1” หู่เหมยเอ่อกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

“แข็งแกร่ง !!” หยางไค่กล่าวยกย่อง

ซู่เหยียนอยู่ในเขตแดนลมปราณแท้จริงขั้นที่ 3 พี่สาวของหู่เหมยเอ่อหอยู่ห่างจากซูเหยียนเพียงเล็กน้อย

เมื่อหู่เหมยเอ่อกล่าวถึงพี่สาว เธอนึกถึงคำพูดของหยางไค่ ทันใดนั้นเธอหัวเราะขึ้นมา เธอหัวเราะไปมาอย่างมีความสุข หัวเราะจนหายใจไม่ทัน หัวเราะจนปากของเธอแทบจะหุบไม่ลง

หยางไค่ไร้ซึ่งคำกล่าว เขาทำได้เพียงยืนอยู่ข้างๆและรอจนกว่าถึงจะสามารถหายใจเหมือนคนปกติ

หลังจากหัวเราะได้ชั่วครู่ ในที่สุดหู่เหมยเอได้ฟื้นลมหาย ก่อนที่จะหันมองหน้าหยางไค่ด้วยรอยยิ้ม : “ข้ารู้สึกว่าเจ้ามีความกล้าหาญอย่างมาก ที่ผ่านมาไม่เคยมีชายหนุ่มคนไหนกล้าพูดกับท่านพี่เช่นนี้ ก้นของเธอ เล็กข้างใหญ่ข้างจริงๆใช่ไหม ?”

“อาจเป็นเพราะเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ เมื่อเจ้ากลับไปฝากบอกเธอด้วยว่าไม่ต้องใส่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้” หยางไค่หัวเราะเบาๆ

“แล้วก้นของข้าล่ะ ? มันสันทัดอย่างที่จะกล่าวใช่ไหม ?” ใบหน้าของหู่เหมยเอ่อเอียงอาย เธอรวบรวมความกล้ากล่าวถามหยางไค่

“ไม่เพียงสันทันยังกลมกลึงด้วย” หยางไค่พยักหน้า : “เรือนร่างของเจ้างดงามอย่างมาก ดังนั้นเจ้าอย่าดูถูกตัวเองอีก”

หู่เหมยเอ่อรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก คำพูดตรงไปตรงมาเสมือนเป็นคำกล่าวชม หลายปีที่ผ่านมามันเป็นคำพูดที่น่าฟังที่สุดเท่าที่เธอเคยได้ยิน

ในตอนนี้ หัวใจของหู่เหมยเอ่อรู้สึกอิ่มเอมและมีความสุขอย่างมาก

“ยังต้องใช้เวลาอีกเท่าไหร่ ?” หยางไค่ไม่ต้องกล่าวเรื่องนี้ให้มันลึกซึ้งเข้าไปอีก ดังนั้นเขาจึงกล่าวถามขึ้นมา

“ยังต้องเดินทางอีกประมาณ 1 ชั่วยาม แม้ว่าสถานที่แห่งนั้นจะเป็นส่วนหนึ่งของป่าสนวายุทะมึน แต่มันอยู่ใจกลางป่าสนวายุทะมึน” หู่เหมยเอ่อกล่าวอธิบาย : “ถ้ำที่อยู่ใต้ดินแห่งนั้น มันถูกค้นพบจากนิกายโลหิตของเราเมื่อหลายปีกอน เราจึงส่งคนป้องกันและสกัดแร่จากที่นั้น สิ่งที่กำเนิดจากสถานที่แห่งนั้นค่อนข้างที่จะแปลกประหลาด”

 

“แปลกประหลาดเช่นไร?” หยางไค่กล่าวถาม

“สถานที่แห่งนั้นมีหินเพียงสองชนิดและมันยังมีคุณลักษณะที่พิเศษ หนึ่งในนั้นคือหินแห่งพลังงานหยางที่เจ้าเคยซื้อไป และหินอีกชนิดหนึ่งคือหินแห่งพลังงานหยิน เจ้าว่าแปลกหรือไม่ หินที่มีคุณลักษณะที่พิเศษทั้งสอง เป็นสิ่งที่ปราบปรามซึ่งกันและกัน มันมีคุณสมบัติที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่ถ้ำที่อยู่ใต้ดินแห่งนั้นกลับสามารถสร้างหินที่มีคุณสมบัติที่แตกต่างกันพร้อมกัน และไม่มีใครรู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด”

“มันน่าแปลกอย่างมาก” หยางไค่ให้ความสนใจกับเรื่องนี้

ก้อนหินพลังงานหยางเต็มไปด้วยพลังงานหยาง ก้อนหินพลังงานหยินต่างเต็มไปด้วยพลังงานหยินเช่นเดียวกัน มันเป็นพลังงานที่ปราบปรามซึ่งกันและกัน ภายใต้สถานการณ์ทั่วไปมันไม่สามารถที่จะก่อกำเนิดร่วมกันได้

“แม้แต่ผู้อาวุโสที่อยู่ในนิกายต่างรู้สึกว่ามันมีบางสิ่งบางอย่างที่ผิดปกติ แต่เมื่อพวกเขาทำการขุดเหมืองเพื่อหาสาเหตุที่แท้จริงมานานหลายปี พวกเขาก็ไม่อาจตรวจสอบหาสาเหตุที่แท้จริงได้ แต่นิกายของพวกเราได้รับเงินจำนวนไม่น้อยจากการทำเหมืองแร่นี้” ดูเหมือนหู่เหมยเอ่อไม่ได้เห็นว่าหยางไค่เป็นคนภายนอก เธอกล่าวในสิ่งที่เธอคิดโดยไมปิดปังแม้แต่น้อย

“มันเป็นความโชคดีของนิกายโลหิต !!” หยางไค่หัวเราะเบาๆ

หู่เหมยเอ่อขานรับอย่างเบาๆ และเธอได้เงียบลงอย่างกะทันหัน หลังจากที่เดินไปได้สักพัก เธอจึงกล่าวขึ้นมาอีกครั้ง : “จริงๆ เรื่องวันนี้เป็นเรื่องที่บังเอิญมาก ถ้าหากพลาดวันนี้ เจ้าต้องการหาตัวข้าแค่ไหนเจ้าก็ไม่มีวันหาข้าเจอ ดังนั้นมันเป็นความโชคดีของเจ้า”

“เจ้าเจ้าไปทีไหน ?” หยางไค่เข้าใจคำใบ้ในคำพูดของเธอเขาจึงกล่าวถาม

“ไม่ใช่ว่าข้าจะไปที่ไหนหรือสถานที่อื่น” หู่เหมยเอ่อส่ายหัว

ระหว่างที่เธอกล่าวอธิบายเธอได้แอบสังเกตปฏิกิริยาของหยางไค่ : “หลังจากที่ข้าได้ยินคำพูดที่เจ้ากล่าวมา มันทำให้ข้าคิดว่าการกระทำที่ผ่านมาหลายปีของข้าเป็นการกระทำที่ไม่ถูกต้อง ข้าใช้วิธีการที่ไม่เหมาะสมเพื่อดึงดูดผู้ที่มีพรสวรรค์เข้ามาในนิกาย มันเป็นวิธีการที่น่ารังเกียจ สิ่งที่พวกเขาสนใจไม่ใช่นิกายโลหิต แต่เป็นข้า !! ข้าไม่สามารถให้ในสิ่งที่พวกเขาต้องการ เป็นธรรมดาที่พวกเขาไม่ภักดิ์ดีต่อนิกายโลหิต ดังนั้นข้าตัดสินใจที่จะเข้าสู่ความสันโดษและฝึกฝนวิชายุทธุ์อย่างจริงจัง เมื่อข้าแข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ ข้าจะสามารถแบ่งเบาภารของท่านพ่อ เหมือนท่านพี่ของข้า !!”

“เจ้าคิดได้เช่นนี้ มันเป็นเรื่องที่น่ายินดี” หยางไค่พยักหน้าอย่างต่อเนื่อง

หู่เหมยเอ่อแสองออกอย่างผิดหวัง เธอพบว่าใบหน้าของหยางไค่เรียบเฉยตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่ได้แสดงปฏิกิริยากับคำพูดที่เธอกล่าวตั้งแต่ต้นจนจบ

หู่เหมยเอ่อไม่มีอารมณ์ที่จะกล่าวต่อ เธอรู้สึกขมขื่นเล็กน้อย ก่อนจะเดินนำหน้าด้วยความอึดอัด

เธอเงียบ หยางไค่เองก็เงียบลงเช่นเดียวกัน พวกเขาเดินต่อไปเรื่อยๆ จนเกือบ 1 ชั่วยาม จึงมาถึงสถานที่ทำเหมืองแร่ของนิกายโลหิต

สถานที่แห่งนี้อยู่ใจกลางป่าสนวายุทะมึน เหมืองแร่ที่อยู่ตรงหน้ามีพื้นที่ประมาณ 10 กว่าลี้ มันเป็นเหมืองแร่ที่นิกายโลหิตขูดตัดออกมาทั้งหมด บนพื้นที่ราบมีกระท่อมไม่กี่หลัง เพื่อให้ศิษย์สาวกแห่งนิกายโลหิตพักผ่อน

เพราะเหมืองแร่อยู่ใต้ดิน ดังนั้นเมื่อหยางไค่และหู่เหมยเอ่อมาถึงที่นี้ พวกเขามองไม่เห็นความวุ่นวายของเหมืองแร่แห่งนี้ แต่บนพื้นดินจะมีหลุมขนาดใหญ่หลายแห่งที่เชื่อมไปสู่ใต้ดิน

ในขณะที่อยู่ห่างกันกว่า 100 จ้าง หยางไค่รู้สึกได้ว่าต้นกำเนิดพลังงานหยางที่อยู่ในทรวงอกมีปฏิกิริยาตอบโต้ที่ค่อนข้างรุนแรง มันเป็นปฏิกิริยาที่เกิดจากหินพลังงานหยางที่อยู่ใต้ดิน จากพลังงานที่เข้มข้นเรื่อยๆ ต้นกำเนิดพลังงานหยางสามารถสัมผัสได้ถึงพลังงานที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

การมาของพวกเขาทั้งสองดึงดึงความสนใจของศิษย์สาวกแห่งนิกายโลหิตที่อยู่บริเวณนั้น ทันใดนั้นชายชราคนหนึ่งได้กระโดดลงมาจากท้องฟ้า ขวางอยู่ตรงหน้าของหยางไค่และหู่เหมยเอ่อ ก่อนจะยกมือขึ้นและกล่าว : “คุณหนู !!”

“ท่านปู่หล่ง” หู่เหมยเอ่อกล่าวเรียกออกมาอย่างคุ้นเคย ก่อนจะดึงหยางไค่เข้ามาและกล่าวแนะนำ : “นี้คือรองประมุขหล่งไจ้เทียนแห่งนิกายโลหิต”

หยางไค่รีบทำความเคารพและกล่าว : “ยินดีที่ได้พบท่านผู้อาวุโส”

หล่งไจ้เทียนเหลือบมองหยางไค่ด้วยความดูถูก แต่เขาไม่ได้ให้ความสนกับหยางไค่ ผู้อาวุโสคนนี้น่าจะอยู่ในเขตแดนเทพสวรรค์ และตำแหน่งรองประมุขแห่งนิกายโลหิตที่ยิ่งใหญ่ เขาไม่มีทางที่จะสนใจหยางไค่ที่อ่อนแอเช่นนี้

มันเป็นชายหนุ่มที่ไม่เอาไหน เกาะหญิงสาวกินไปวันๆ อีกแล้ว !! หล่งไจ้เทียนคิดว่าหยางไค่เป็นที่น่ารังเกียจเช่นนี้ ถ้าหากไม่เห็นแก่หน้าของหู่เหมยเอ่อ เขาคงจะเหวี่ยงหยางไค่ให้ตายในทันที

“คุณหนู คุณหนูมาที่เหมืองแร่ทำไม ?” หล่งไจ้เทียนลูบเคราสีขาวเบาๆ และกล่าวถามเธอย่างสุภาพ : “สถานที่แห่งนั้นทั้งร้อนและสกปรก มันไม่ใช่สถานที่คุณหนูควรจะมาเยือน กลับออกไปเดี่ยวนี้ หากพ่อเจ้ารู้เรื่องนี้ข้าต้องโดนตำหนิแน่”

“มันไม่มีทางเกิดขึ้น ท่านพ่อไม่กล้าจะตำหนิท่านอย่างแน่นอน ท่านเป็นผู้อาวุโส 3 รุ่นของนิกายโลหิต ท่านพ่อเคารพท่านยิ่งกว่าใคร” หู่เหมยเอ่อแอบเชยชม ทำให้หล่งไจ้เทียนรู้สึกพึงพอใจ

“ท่านปู่หล่ง สหายของเข้ามาที่นี้เพราะต้องการซื้อสิ่งของบางสิ่งบางอย่าง ท่านปู่จะสามารถอำนวยความสะดวกให้พวกเราได้ไหม ให้เราทั้งสองเข้าไปในเหมือง” หู่เหมยเอ่อกล่าวถึงวัตถุประสงค์ของเธอ