TWO Chapter 38 ข้อตกลงการมอบอำนาจ
TWO Chapter 38 ข้อตกลงการมอบอำนาจ
โอหยางโชวเดินผ่านถนนพาณิชย์ มุ่งหน้าไปยังโรงไม้ เขากำลังคิดถึงรถชีทิศใต้ จึงเดินเข้าไปข้างในโรงไม้ทีนทีที่มาถึง
เหล่าช่างไม้เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ต่างครั้งก่อนที่เขามา
“มาสเตอร์หลี่! ท่านมีข่าวดีบ้างหรือไม่?”
มาสเตอร์หลู่ยังไม่ทันเปิดปากของเขา เด็กฝึกงานที่อยู่ข้างๆเขาก็โพร่งออกมาอย่างตื่นเต้นว่า “นายท่าน เช้านี้เราประสบความสำเร็จในการสร้างรถชีทิศใต้แล้ว”
“ใช่แล้วนายท่าน มาสเตอร์หลู่ได้เลื่อนขั้นเป็นช่างไม้ขั้นสูงแล้วเช่นกัน” เด็กฝึกงานอีกคนตะโกนออกมาเช่นกัน
มาสเตอร์หลู่มองไปที่เด็กฝึกงานทั้งสองของเขาที่พูดจาหยาบกระด้างต่อหน้าลอร์ดของพวกเขา เขาหันกลับไปที่โอหยางโชวแล้วกล่าวขอโทษ “พวกเขายังเด็กอยู่ และไม่ค่อยสุภาพ และน้อมน้อมมากนัก โปรดอย่าลงโทษพวกเขาเพราะคำพูดเหล่านั้นเลย”
โอหยางโชวโบกมือ แสดงให้เห็นว่าไม่เป็นไร “ดูเหมือนข้าจะต้องแสดงความยินดีกับท่านนะ มาสเตอร์หลู่”
“ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้เกิดจากพรของดินแดน เมื่อแสงสีทองเปร่งประกายทั่วทั้งหมู่บ้าน บางสิ่งบางอย่างในใจของข้าก็เป็นอิสระ มันทำให้ข้าเข้าใจถึงส่วนที่สำคัญที่สุดของรถชี้ทิศใต้”
โอ้? มีเรื่องแบบนั้นด้วยหรือ? แสงที่เปร่งออกมาจากการอัพเกรดดินแดนสามารถช่วยให้เกิดการพัฒนาความสามารถพิเศษหรือ? นี่ควรเป็นส่วนหนึ่งของรางวัลที่ซ่อนอยู่ในระบบ โอหยางโชวคิด อย่างไร่ก็ตาม ในชีวิตที่แล้วของเขา เขาไม่ได้เล่นโหมดลอร์ด จึงไม่รู้รายละเอียดที่คลุมเครือบางอย่างเป็นเรื่องปกติ ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าผลกระทบที่เกิดขึ้นเกี่ยวข้องกับที่หมู๋บ้านซานไห่มีเหรียญการสร้างหมู่บ้านระดับทอง มิฉะนั้น ความจริงที่ซ่อนอยู่คงจะได้รับการเปิดเผยมากขึ้น และเป็นที่รู้จักกันในสาธารณะ
โอหยางโชวพยักหน้า “มาสเตอร์หลู่ ได้ยินเกี่ยวกับการปฏิรูปดินแดนแล้วใช่หรือไม่?”
“ข้าได้ยินมันแล้ว เด็กฝึกงานของข้าบอกข้าเอง”
“เกี่ยวกับการปฏิรูป โดยเฉพาะผลกระทบกับโรงไม้ ท่านคิดเห็นเช่นไร?”
มาสเตอร์หลู่ลังเล ก่อนจะกล่าวว่า “นายท่าน พูดตามตรง ข้ายังไม่มีแนที่จะเปิดโรงไม้เป็นของตัวเอง”
“โอ้? ทำไมล่ะ?” โอหยางโชวรู้สึกประหลาดใจ
“นับตั้งแต่การก่อตั้งโรงไม้ นอกจากรถชี้ทิศใต้แล้ว พวกเราไม่มีอะไรให้ทำมากนัก ข้ากังวลว่าเมื่อข้าซื้อโรงไม้แล้ว พวกเราจะไม่สามารถหาเงินมาใช้ได้อย่างพอเพียง”
โอหยางโชวยิ้ม และหยิบคู่มือเทคโนโลยีการผลิตวัวไม้-ม้าไม้ออกจากถุงเก็บของของเขา และมอบมันให้มาสเตอร์หลู่ แล้วกล่าวว่า “ลองดูคู่มื่อฉบับนี้ ท่านคิดว่าท่านสามารถทำมันได้หรือไม่?”
มาสเตอร์หลู่หยิบคู่มือมาดูอย่างระมัดระวัง เขาถูกมันดึงดูดจนเขาลืมไปว่าโอหยางโชวยืมรอคำตอบจากเขาอยู่
โอหยางโชวยืนอยู่ตรงนั้นแบบสบายๆ เขาอดทนรอ สิ่งที่มาสเตอร์หลู่กล่าว เกี่ยวกับสภาวะกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกของธุรกิจงานไม้ เขาจึงมีความคิดบางอย่าง
Earth Online แม้จะเป็นที่รู้จักในเรื่องความสมจริง แต่ก็ยังมีบางส่วนที่ยังไม่แน่ชัด และคลุมเครือในช่วงต้นเกมส์ เพื่อให้แน่ใจว่าผู้เล่นลอร์ดสามารถสร้างสิ่งต่างๆในเขตทุรกันดารได้ จะเห็นได้ชัดเจนในสิ่งก่อสร้างบางอย่าง
ตัวอย่างเช่น ที่พักอาศัยขนาดเล็ก นอกเหนือจากความเร็วในการก่อสร้างแล้ว ยังมีอุปกรณ์เสริมอยู่มากมายภายในนั้น พวกเฟอร์นิเจอร์จะปรากฎขึ้นโดยอัตโนมัติ ถ้ามันไม่มีหลังจากที่สร้างที่พักอาศัย พวกเขาคงนอนอยู่บนพื้นที่ว่างเปล่า และมันจะเป็นอะไรที่น่าอับอายมาก
ร้านค้าและธุรกิจอื่นๆก็เช่นเดียวกัน หลังจากที่สร้างร้านตีเหล็ก สิ่งอำนวยความสะดวกที่อยู่ภายในจะปรากฎขึ้นโดยอัตโนมัติ เพื่อให้มันง่ายต่อการทำงานของช่างตีเหล็ก ค่าใช้จ่ายเหล่านี้จะมาปรากฎที่ค่าแบบแปลนสิ่งก่อสร้างแทน
สำหรับสิ่งก่อสร้างง่ายๆ เช่น เล้าหมู รั้วไม้ และอะไรที่คล้ายๆกัน พวกจากพวกนี้ไม่จำเป็นต้องมีสิ่งตกแต่งภายใน พวกมันจึงไม่ต้องใช้แบบแปลน และสามารถสร้างขึ้นได้โดยตรง
แน่นอน หลังจากผ่านพ้นช่วงเวลาเริ่มต้นไป เมื่อดินแดนต่างๆได้พัฒนาขึ้น กฎก็จะเปลี่ยนไป มันจะไม่คลุมเครือและสอดคล้องกับความเป็นจริงมากขึ้น
เนื่องจากเฟอร์นิเจอร์การปรากฎขึ้นโดยอัตโนมัติ ชาวบ้านจึงไม่จำเป็นต้องมาหาช่างไม้เพื่อทำเฟอร์นิเจอร์ ไม่น่าแปลกใจที่มาสเตอร์หลู่กังวลกับเป้าหมายของเขาหลังจากการปฏิรูป
20 นาทีต่อมา ในที่สุดมาสเตอร์หลู่ก็อ่านคู่มือจบ เขาเงยหน้า และเห็นว่าโอหยางโชวยังคงยืนอยู่ตรงนั้น เขากลัวและกล่าวว่า “เนื้อหาในคู่มือนี้น่าสนอย่างมาก ข้าไม่สามารถดึงตัวเองออกมาจากมันได้ ต้องขออภัยนายที่ที่ต้องรอ”
โอหยางโชวโบกมือให้เขาอีกครั้ง แล้วกล่าวว่า “ท่านคิดว่าท่านทำมันได้หรือไม่?”
“ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ข้าคงไม่กล้าโอ้อวด แต่ตอนนี้้ขาได้เลื่อนขั้นเป็นช่างไม้ขั้นสูงแล้ว และข้ายังมีประสบการณ์จากการสร้างรถชี้ทิศใต้ ข้ามีความเชื่อมั่นอย่างมากในการสร้างวัวไม้-ม้าไม้ ตามคำอธิบายในคู่มือนี้”
“ถ้าเช่นนั้นข้ามีข้อเสนอ ข้าหวังว่ามาสเตอร์หลู่จะพิจารณาเรื่องนี้”
“กรุณาด้วยนายท่าน”
“เยี่ยม! ดินแดนของเราต้องการวัวไม้-ม้าไม้จำนวนมาก ดังนั้น ข้อเสนอของข้า คือ ท่านจะได้รับมอบโรงไม้ ไม่ใช่เพียงเท่านั้น ข้ายังจะช่วยขยายขนาดของมันอีกด้วย จากนั้น ฝ่ายคลังวัสดุในนามของดินแดนจะลงนามในข้อตกลงการดำเนินการร่วมกับโรงไม้ของท่าน”
“ฝ่ายคลังวัสดุจะมอบคู่มือเทคโนโลยีการผลิตต่างๆ และมอบไม้เป็นวัตถุดิบให้แก่โรงไม้ ส่วนโรงไม้จะรับผิดชอบในการผลิตเครื่องมือต่างๆ โดยเฉพาะวัวไม้-ม้าไม้ สำหรับวัวไม้-ม้าไม้แต่ละตัว ฝ่ายคลังวัสดุจะรับซื้อตัวละ 20 เหรียญทองแดง นี่จะทำให้พวกท่านมีงานทำ และยังเป็นการแก้ปัญหาของแรงงานในโรงไม้ด้วย ท่านเห็นด้วยหรือไม่?” โอหยางโชวถามเขา
หลังจากมาสเตอร์หลู่ฟังทั้งหมดแล้ว เขารู้สึกตื่นเต้นมาก เขาเป็นช่างไม้ และมันยังเป็นรากฐานในการดำรงชีวิตของเขา ไม่เพียงแต่จะแก้ปัญหาของช่างไม้ได้ แต่ตอนนี้เขามีโอกาสที่จะขึ้นไปได้สูงกว่านั้น เขาไม่ลังเลที่จะกล่าวออกมา “ข้าไม่จำเป็นต้องพิจารณาอะไร ข้าสัญญาว่าจะทำตามที่นายท่านแนะนำ”
“ในส่วนข้อตกลง การมอบอำนาจ ฝ่ายคลังวัสดุจะพูดคุยกับท่านในภายหลัง ข้าจะอยู่ที่นั่นด้วยในวันที่ทั้ง 2 ฝ่ายลงนามในสัญญา”
มาสเตอร์หลู่พยักหน้าอย่างเช้าใจ
เมื่อออกจากโรงไม้ เขาพบว่าเวลาล่วงเลยมาถึงตอนเที่ยงแล้ว หลังจากทานอาหารกลางวัน เขาก็งีบหลับสั้นๆในห้องของเขา หลังจากตื่น เขาไม่ได้กลับไปที่สำนักงานของเขา เขามุ่งไปที่สำนักงานกรมการบริหาร พื้นที่กลายเป็นแออัดมากขึ้น เนื่อง กรมการบริหาร ฝ่ายการเงิน และฝ่ายคลังวัสดุ ต้องทำงานร่วมกันที่นี่
โอหยางโชวใช้เวลาในช่วงเช้า ซื้อแบบแปลนมาทั้งสิ้น 8 ฉบับ เขาส่งมอบพวกมัน รวมทั้งแบบแปลนโรงผลิตอาวุธที่เขามีอยู่ก่อนแล้ว ให้กับเจ้าเต๋อหวัง เขาบอกตำแหน่งที่ต้องการให้ก่อสร้างที่ไหนบ้าง เขาต้องการให้พวกมันเสร็จสิ้นให้เร็วที่สุด หลังจากนัน้จะมีโครงการขนาดใหญ่รอการก่อสร้าง
ตั้งแต่ได้รับแต่งตั้งเป็นหัวหน้าฝ่ายก่อสร้าง เจ้าเต๋อหวังมีความมุ่งมั่นมากขึ้น หลังจากโอหยางโชวมอบงานให้เขา เขาบอกว่าจะทำมันให้สมบูรณ์ที่สุด จากนั้นเขาก็ตบหน้าอกของตัวเอง และสัญญาว่าจะเปลี่ยนแบบแปลนเหล่านี้เป็นสิ่งก่อสร้างให้เร็วที่สุด
โอหยางโชวให้กำลังใจเขา เขาถือโอกาสชนะใจคนของเขา แม้ว่าเขาจะมอบตำแหน่งเจ้ากรมการบริหารให้กับฟ่านจงหยาน แต่ไม่ได้หมายความว่า เขาจะปล่อยให้อำนาจทั้งหมดหลุดออกจากการควบคุมของเขา
ดังคำพูดที่ว่า ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ โอหยางโชวพิจารณาถึงคำพูดของฟ่านจงหยาน บางอย่างดูรุนแรงเกินไป และบางอย่างก็ล้มเหลว ดังนั้น เขาต้องมั่นใจว่า กรมการบริหารยังคงอยู่ภายใต้ความควบคุมของเขา เพื่อไม่ให้ฟ่านจงหยานได้มีโอกาสได้ใช้การเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงของเขากับหมู่บ้านซานไห่
เขาไม่ได้คิดว่า ตัวเองเป็นพระเองของนวนิยายที่จะอยู่ยงคงกระพัน ตราบเท่าที่บุคคลทางประวัติศาสตร์ยังคงทำงานให้กับดินแดนได้ดี เขาก็สบายใจ เขาหวังว่ามันจะกลมกลืน และราบรื่น โดยวิธีนี้ ดินแดนของเขาก็จะเป็นไปตามความต้องการของเขา โดยไม่เบี่ยงเบนจากแผนของเขา
จากนั้น โอหยางโชวก็ไปที่ฝ่ายคลังวัสดุ เขาบอกเจ้าโหยวฟางเกี่ยวกับข้อเสนอกับโรงไม้เมื่อเช้า และกำหนดให้เจ้าโหยวฟางติดตามผล
“ข้อตกลงการมอบอำนาจประเภทนี้ จะเป็น 1 ในรูปแบบหลักของความร่วมมือ ระหว่างฝ่ายคลังวัสดุกับธุรกิจต่างๆในอนาคต ดังนั้น ฝ่ายคลังวัสดุจึงต้องมีการเตรียมพร้อมในข้อตกลง เจ้ากรมฟ่านและข้าจะทบทวนข้อตกลง เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีช่องโหว่ใดๆ”
“นอกจากนี้ ก่อนที่ร้านตัดเย็บเสื้อผ้าจะทำการเย็บเสื้อผ้าให้กับทุกคน เราจำเป็นต้องมีข้อตกลงที่คล้ายกันนี้กับพวกเขา ข้าเสนอให้ทั้ง 2 คน ลงนามในวันเดียวกัน และเชิญผู้มีความสามารถพิเศษในดินแดนเข้าร่วมด้วย ให้พวกเขาตระหนักถึงประโยชน์ของการปฏิรูป เพื่อปรับปรุงความกระตือรือร้นของพวกเขา”
เจ้าโหยวฟางหยักหน้า และมองโอหยางโชวด้วยสายตาที่บูชา เขากล่าวอย่างตื่นเต้นว่า “ข้นชื่นชมนายท่านอย่างแท้จริง นายท่านกำลังหาทางลบอุปสรรคต่างๆในการปฏิรูป คนที่มีความสามารถพิเศษจะไม่ต้องกังวลว่าการปฏิรูปจะส่งผลต่อการดำรงชีวิตพวกเขา แม้พวกเราไม่ได้กระตุ้นพวกเขา พวกเขาก็จะคิดรวบรวมเด็กฝึกงานด้วยตัวเอง” เจ้าโหยวฟางรู้ว่า โอหยางโชวต้องใช้ความพยายามและเงื่อนไขมากเท่าใด เขาถูกบังคับให้จ่ายเงินจำนวนมาก เพื่อให้ผู้มีความสามารถพิเศษรับสมัครเด็กฝึกงาน
โอหยางโชวพยักหน้า และชื่นชมในความเข้าใจของเจ้าโหยวฟาง “ใช่! นี่คือความมหัศจรรย์ของการปฏิรูป โดยเฉพาะการดึงดูดความสนใจของแต่ละบุคคล เราสามารถสร้างแรงบันดาลใจให้พวกเขา ความกระตือรือร้นของพวกเขา จะกระตุ้นให้เกิดการพัฒนาเศรษฐกิจอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนเจ้าจะพัฒนาขึ้นมาก เจ้าสามารถมองเห็นความหมายที่ซ่อนอยู่ในข้อตกลงการมอบอำนาจนี้ได้ ดูเหมือนการทำงานในฝ่ายคลังวัสดุจะทำให้เจ้าเติบโตได้ดี”
“มันเป็นความคิดของนายท่าน ที่มอบหมายให้ข้าเข้ามาอยู่ในฝ่ายคลังวัสดุ ข้าไม่ควรได้รับคำยกย่องใดๆ” เจ้าโหยวฟางกล่าวด้วยความนับถือ และเขายังคงรู้สึกตื่นเต้นอยู่ในใจ
โอหยางโชวโบกมือแล้วกล่าวว่า “อืม เจ้าไม่จำเป็นต้องเจียมเนื้อเจียมตัวมากเกินไป สำหรับลานไม้ เจ้าสามารถเสนอชื่อผู้ดูแลคนใหม่ิและนำเขาไปให้ท่านฟ่านอนุมัติได้ เจ้าต้องทำความคุ้นเคยกับกิจการของฝ่ายคลังวัสดุ เรียนรู้เกี่ยวกับมันให้เร็วที่สุด ถ้าเจ้าไม่เข้าใจสิ่งใด อย่าได้ลังเลที่จะไปขอคำปรึกษาจากหัวหน้าฝ่ายขุ่ย หรือเจ้ากรมฟ่าน และแน่นอนเจ้าสามารถมาหาข้าได้โดยตรง นอกจากนี้ อย่าได้หย่อนยานการเรียนรู้ในชั้นเรียน เจ้าต้องตั้งใจ และทำงานให้หนักขึ้น”
นี่เป็นครั้งแรกที่โอหยางโชวได้ให้คำแนะนำส่วนตัวกับเจ้าโหยวฟาง มันเป็นธรรมดาที่เขาจะคาดหวังสูงกับเจ้าโหยวฟาง
เจ้าโหยวฟางรู้เรื่องนี้อย่างชัดเจน และรู้สึกขอบคุณโอหยางโชวสำหรับคำแนะนำ ในขณะที่เขาไม่สามารถระงับความตื่นเต้นได้อีกต่อไป เขาประกาศว่า “สิ่งที่นายท่านมอบให้ข้า ข้าจะไม่มีวันลืม ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ข้าจะปรับปรุงตัวเอง และจะไม่ทำให้นายท่านผิดหวัง”
โอหยางโชวตบไหล่ของเขา ยิ้มและไม่ได้พูดสิ่งใดต่อ