ตอนที่ 4 บ้านเกิด

"จ้าวย่าหลง หัวหน้ากลุ่มYate สำเร็จการวิวัฒนาการขั้นที่ 3 แล้ว และกำลังเข้าสู่ก็อดแซงชัวรี่ สเปซที่ 4 เขากลายเป็นมนุษย์คนที่ 83 ในประวิติศาสตร์ที่ไปถึงสเปชที่ 4 ของก็อดแซงชัวรี่ได้ เขามีอายุขัยถึง 500 ปี และเขาได้สถานะกึ่งเทพเป็นที่เรียบร้อย"

"ล่านเก๋อ อัจฉริยะจากแกเลคซี่เลคอท เข้าสู่สเปชที่ 2 ของก็อดเเซงชัวรี่ โดยการใช้ 100 จีโนพ้อยกลายพันธ์ เขามีอายุขัยถึง 300 ปี และได้รับสถานะผู้วิวัฒนาการ"

"สมาชิกของเฮมิงเวย์ สังหารมอนสเตอร์ระดับกึ่งเทพได้เมื่อวานนี้ พวกเขาเป็นกลุ่มแรกที่ล่ามอนสเตอร์ระดับกึ่งเทพสำเร็จ"

หานเซิ่นเพิ่งจะเทเลพอร์ตกลับมาจากสตีลอาเมอร์ เขามองดูข่าวบนกระดานข่าวที่สถานีเทเลพอร์ต

"ผู้วิวัฒนาการ ผู้เป็นเลิศ และกึ่งเทพ ด้วยคริสตัลสีดำอันนี้์์ ผมจะไปถึงระดับนั้นหรือก้าวข้ามไป มันจะไม่ใช่ความฝันอีกต่อไป"

หานเซิ่นอยู่ระหว่างทางกลับบ้านโดยรถไฟฟ้า

เมื่อเขากลับมาถึงบ้าน ยังไม่ทันที่เขาจะเข้าไปในลานกว้างหน้าบ้าน เขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงดังมาจากในบ้าน

"หลัวซูหลาน คุณต้องการเอาบ้านหลังนี้ไปงั้นหรอ? บ้านหลังนี้เป็นของพ่อแม่ของพวกเรา พี่ชายทั้ง 2 คน รวมถึงฉันมีสิทธิในบ้านหลังนี้ ตอนนี้พี่ใหญ่ก็จากไปแล้ว พวกเราก็อยากจะรังแกคุณหลอกนะ แต่ถ้าคุณจะยึดบ้านหลังนี้ไว้คนเดียวล่ะก็ พวกเราไม่เห็นด้วย"

"ถูกต้องแล้ว" เสียงของชายวัยกลางคนดังขึ้น

"บ้านหลังนี้เป็นมรดกจากพ่อแม่ของเรา พวกเราทุกคนมีสิทธิในบ้านหลังนี้ เธอไม่ควรยึดมันไว้คนเดียว ครอบครัวเธออยู่ที่นี่มา 20 กว่าปีแล้ว พวกเธอได้ประโยชน์ไปไม่ใช่น้อย ตอนนี้ถึงเวลาแบ่งมรดกกันแล้ว"

"อย่างที่พี่ชายบอก" เสียงที่นุ่มนวลของชายอีกคน

"เธออยู่ที่นี่มามากกว่า 20 ปี พวกเราไม่เคยเก็บค่าเช่า แต่บ้านหลังนี้คือมรดก ยังไงพวกเราก็ต้องแบ่งมัน"

เสียงผู้หญิงพูดต่อ "พวกเราปรึกษาทนาย และประเมินค่าแล้ว บ้านหลังนี้มีค่าประมาน 3 ล้าน พวกเรามีผู้มีสิทธิถือครองมัน 3 คน เพราะฉะนั้นต้องแบ่งกันคนละล้าน ถ้าคุณต้องการบ้านหลังนี้ คุณต้องจ่ายพวกเรามา 2 ล้าน ไม่ก็ขายมันแล้วแบ่งเงินกัน"

"พี่ใหญ่ก็จากไปแล้ว เราก็รู้ว่าคุณกำลังลำบาก เพราะฉะนั้นถ้าขายมันเราจะให้คุณ 1 ล้าน แต่ถ้าคุณต้องการมัน ต้องจ่ายพวกเรา 2 ล้าน เราให้คุณเป็นคนเลือก"

"พวกคุณ อย่างบีบบังคับฉันเลยนะ พวกคุณก็รู้ว่าฉันกำลังลำบาก ฉันไม่มีเงิน 2 ล้านมาให้หลอก" เสียงเศร้าๆของหลัวซูหลาน

"งั้นก็ขายมันซะ" ผู้หญิงอีกคนพูดขึ้นมาทันที

"แล้วพวกเราจะไปอยู่ที่ไหน? หานเซิ่นกับหานเหยียนก็ยังเล็ก และเตรียมจะเข้าโรงเรียน" เสียงวิงวอนของ หลัวซูหลาน

"พี่สะใภ้ นั่นมันไม่มีเหตุผลเลยนะ คุณคิดว่าคุณคนเดียวหรอที่กำลังลำบาก ลูกๆของเราก็กำลังจะต้องเข้าโรงเรียนเอกชน"

เสียงของผู้หญิงอีกคน

"ตกลงคุณจะขายมันหรือว่าจะให้เงินพวกเรามา"

หานเซิ่นที่กำลังยืนฟังอยู่ข้างนอกโกรธมาก เขาเปิดประตูเข้ามาเห็นแม่ของเขากำลังนั่งร้องไห้ ขณะที่นั่งกอดน้องสาวของเขาอยู่ หานเหยี่ยนน้องสาวอายุ 5 ขวบของเขา เธอกำลังอยู่ในโอมกอดของแม่ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความกลัว ข้างๆพวกเธอมี ชาย 2 คนกับหญิง 2 คนกำลังยืนยิ้มอยู่

"พวกคุณกล้าดียังไงมาทวงขอบ้านหลังนี้"

หานเซิ่นชี้นิ้วไปที่พวกเขาด้วยความโกรธ

"น้า น้าก็เคยมีหนีสิ้นเป็น 10 ล้าน ไม่ใช่พ่อของผมหรอที่เป็นคนช่วย?"

"อาก็ด้วย บริษัทของอาล้มละลาย อาไม่ใช่หลอที่มาคุกเข่าขอร้องให้พ่อผมช่วย?"

"และก็อาเองติดหนี้พนันจนเกือบจะฆ่าตัวตาย ใครเป็นคนช่วย?"

หานเซิ่นชี้นิ้วไปที่ชายวัยกลางคน

"ถ้าพ่อผมไม่เอาเงินมากมายไปช่วยพวกคุณ มีหรอที่เราจะตกอับขนาดนี้"

หานเซิ่นกำมัดแน่น และมองไปที่พวกเขา 4 คน

"พวกคุณไม่เพียงไม่มางานศพของพ่อผม แต่ขายบริษัทของครอบครัวเราให้คนอื่น พวกคุณเคยให้เราสักแดงไหม ทำไมพวกคุณยังหน้าด้านมาขอแบ่งบ้านหลังนี้?"

"หุบปากซะ พ่อของเธอทำอะไรที่เขาจำเป็นต้องทำอยู่แล้ว และบริษัทก็เป็นของพ่อพวกเรา เมื่อพ่อเธอตายมันก็ตกเป็นของพวกเรา" อาหานเล่ย พูด

"จริงอยู่ที่พ่อของเธอเป็นประธานบริษัท แต่เมื่อเขาตาย พวกเราเพียงแค่นำเงินที่เราควรได้รับกลับมา ให้เงินเรามาหรือจะขายบ้านหลังนี้ ไม่งั้นก็เจอกันในศาล ยังไงพวกเธอก็แพ้คดี" น้าหานยู่เหมยพูด

หานเซิ่นโกรธจนสั่นไปทั้งตัว เขารู้สึกเจ็บใจแทนพ่อของเขา ที่เคยช่วยเหลือคนพวกนี้จนบริษัทต้องล้มละลาย แต่หลังจากที่เขาตายมีเพียงภรรยาและลูกๆที่ทำพิธีศพให้เขา ไม่เคยมีญาติสักคนมาร่วมงานหรือช่วยเหลืออะไรเลย ทั้งๆที่ตอนที่พ่อของเขายังอยู่ เขาพูดเสมอว่าทุกคนคือครอบครัวเราต้องช่วยเหลือกัน มันเป็นจริงตามที่พวกเขาพูด ถ้าสู้คดีกันในศาลยังไงพวกเขาก็ชนะ แต่หานเซิ่นก็ไม่มีทางจะหาเงินมาให้พวกเขาได้