ตอนที่ 3 นิ้วทองคำถูกเปิดใช้งาน
สัมผัสของแวมไพร์ช่างน่าทึ่ง เขาสามารถสัมผัสถึงมีดที่บินมาทางเขาและหลบมันในเวลาที่เหมาะเจาะ มีดของเขาได้พลาดเป้าไปและพุ่งเจาะลึกเข้าไปในกำแพง
แวมไพร์หยุดเดินและจ้องมองหลิน ฮวง ขณะที่ หลิน ฮวง รู้สึกโล่งใจที่แวมไพร์ไม่ได้พุ่งถลาเข้าหาเขา เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ขณะที่พึมพำกับตนเอง “มาทำให้มันจบเถอะ!”
เขาขว้างมีดเล่มที่สองที่เขามีใส่แวมไพร์เพราะเขากังวลว่าแวมไพร์จะไม่สนใจเขาแต่โจมตีหลิน ซิน ดังนั้น เขาจึงเลือกยุทธวิถีคลาสสิกที่จะทำให้ฝ่ายตรงข้ามโกรธและดึงดูดความสนใจ
ตามที่เขาคาดไว้ แวมไพร์กำลังโกรธจัด เขาดึงมีดออกไปโยนไปไกล เลือดได้ไหลออกจากหัวเขาลงสู่เท้าและในไม่ช้าร่างเขาก็ปกคลุมไปด้วยเลือด
หลิน ฮวง หอบหายใจอย่างหนัก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เผชิญหน้ากับแวมไพร์ที่ใช้พลังโลหิตและเขาตกอยู่ภายใต้แรงกดดันที่หนักอึ้ง แวมไพร์ที่ใช้พลังโลหิตมันทรงพลังกว่ามนุษย์มากนัก มันถือได้ว่าเป็นสัตว์ประหลาดอย่างแท้จริง
และสิ่งที่หลิน ฮวง ได้เห็นต่อมา มันทำให้หัวใจของเขาเต้นกระหน่ำกว่าเดิม.....
พลังงานคู่สีเลือดที่ราวกับปีกได้งอกขึ้นมาจากหลังเขา
พวกมันมีความยาวประมาณ2เมตร
“โอ้ ไม่นะ!นี่ไม่ใช่มอนสเตอร์ระดับเหล็ก แต่เป็นระดับทองแดง!”
หลิน ฮวง จำได้อย่างชัดเจนว่าแวมไพร์ระดับเหล็กจะงอกปีกได้เพียงหนึ่งข้าง ขณะที่ระดับทองแดงจะงอกได้สองข้าง
ใบหน้าของหลิน ฮวง กลายเป็นขาวซีด เขาไม่รู้ว่าแวมไพร์ระดับทองแดงจะบุกเข้ามาในบ้านเขา เมื่อเทียบกับระดับทองแดง เขาอ่อนแอกว่ามัน100เท่า
“นั่นไม่ถูกต้อง หากแวมไพร์ตนนี้อยู่ในระดับทองแดง มันคงจะไม่ได้รับอันตรายจากหินแสง และมันคงไม่ปล่อยเหยือของมันไป”หลิน ฮวง นึกถึงตอนที่เขาโจมตีแวมไพร์ด้วยโคมไฟก่อนหน้า แวมไพร์ได้ปล่อนหลิน ซิน ไปเนื่องจากความร้อน
เขามองไปยังแวมไพร์ที่เข้ามาใกล้ และในไม่ช้าเขาก็สังเหตเห็นถึงบาดแผลสองรอยบนตัวมัน หนึ่งอยู่บนไหล่ขวาของมันและมันลึกพอที่จะมองเห็นกระดูกขณะที่อีกหนึ่งอยู่บนอกด้านซ้ายมันที่มีมีดแทงลึกเข้าไป ห่างจากหัวใจมันเพียงสองเซนติเมตร
บาดแผลเริ่มที่จะเน่าเปื่อย มันดูเหมือนว่ารอยแผลดังกล่าวจะเกิดขึ้นไม่นานมานี้ บาดแผลมันไม่อาจเห็นได้ชัดในตอนแรกเพราะร่างของแวมไพร์มันทะลุหน้าต่างมาและเต็มไปด้วยเลือด ตอนนี้ เขาเห็นมันอย่างชัดเจน เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมแวมไพร์ระดับทองแดงจึงมีพละกำลังที่อ่อนแอกว่าระดับเหล็ก
“ในตอนนี้ เขาดูเหมือนจะอ่อนแออย่างมากและมันดูเหมือนว่าหัวใจของเขาจะติดพิษบั่นทอนและเขาอาจจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึงสามชั่วโมง ไม่น่าแปลกใจทำไมความแข็งแกร่งเขาจึงถดถอย ตราบเท่าที่ฉันทิ้งระยะห่างจากเขาและพยายามหลบการโจมตีจากพลังโลหิต ฉันควรจะปลอดภัย!”
ตอนนี้เขาเห็นได้ชัดว่าแวมไพร์มันบาดเจ็บสาหัส ความกลัวของหลิน ฮวง ได้จางหายไป เขาคิดในใจ – ต้องลากแวมไพร์ไปสู่ความตายให้ได้!
แวมไพร์จ้องมองหลิน ฮวง อย่างเย็นชา ปีกบนหลังของมันไม่ได้อยู่นิ่งเฉยอีกต่อไปและเปลี่ยนเป็นกรวยแหลมสองอันและทิ่มแทงมาทางเขา
หลิน ฮวง คาดคิดได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาขยับไปทางขวาหลายก้าวและมุดไปใต้โต๊ะอาหาร ที่อยู่ห่างไม่กี่เมตร
การโจมตีแรกมันพลาด ปีกของมันกลายเป็นปล้องยาวและมันได้หันมาทาง หลิน ฮวง ตู้และเก้าอี้ที่ขวางทางล้วนถูกบดขยี้
หากมันโดนตัวหลิน ฮวง แม้ว่าเขาจะไม่ตายก็ตาม แต่กระดูกเขาจะแตกร้าวไปทั่ว
หลิน ฮวง กระโดดและใช้มือหนึ่งคว้ารั้วชั้นสองไว้ และปีนขึ้นไปข้างบน
การโจมตีครั้งที่สองของแวมไพร์ได้บดโต๊ะอาหารจนแหลกและเศษไม้ก็กระจายไปทั่ว
หลิน ฮวง ยืนนิ่งอยู่บนชั้นสองขณะที่เขากังวลว่าแวมไพร์จะหันไปหาหลิน ซิน แทน เขาหยิบแจกันขึ้นมาและโยนใส่แวมไพร์
เขาได้ยินเสียง“แกร๊ก” แจกัดได้พุ่งเข้าใส่ปีกของแวมไพร์และแวมไพร์ก็ร้องด้วยความเจ็บปวดในทิศทางของหลิน ฮวง
มีขีดจำกัดของความแข็งแกร่งและการขยายปีก แวมไพร์สังเกตว่ามันไม่อาจไปถึงหลิน ฮวงได้ ดังนั้น มันจึงกระโดดขึ้นไปบนชั้นสองที่หลิน ฮวง ยืนอยู่
หลิน ฮวง รีบวิ่งหนีในทันทีและซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงเขา
ที่นั่น เขาพบกล่องไม้ยาวหนึ่งฟุต เขาเปิดกล่องและหยิบปืนพกสีเงินขึ้นมา
มันคือGray Eagle17 ซึ่งเป็นปืนพกรุ่นล่าสุดจากบริษัทEagle อำนาจของมันนั้นไร้ที่ติ มันเป็นอะไรที่ไม่น้อยกว่าอาวุธระดับเหล็ก
ด้วยสถานการณ์ทางการเงินของหลิน ฮวง มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะจ่ายเงินซื้ออาวุธเช่นนี้
มันเป็นรางวัลสำหรับการเป็นลำดับที่1ในสถาบันศึกษา
หลิน ฮวง หยิบปืนพกขึ้นมาและใส่ตลับกระสุนอีกสองอันลงในกระเป๋ากางเกงซ้าย จากนั้นเขาก็ปลดเซฟปืน เขาเล็งปืนไปยังประตู และเมื่อแวมไพร์เข้าประตูมา
“ปัง!”
กระสุนได้ถูกยิงจากใต้เตียงและแวมไพร์ก็คำรามด้วยความโกรธ
กระสุนอาจจะไม่ทำให้มันเจ็บแต่มันทำให้ชั้นพลังโลหิตของมันหรี่ลง
“ปัง!ปัง!” กระสุนอีกสองนัดถูกยิงออกมา
ชั้นพลังโลหิตของแวมไพร์เริ่มจางลงเรื่อยๆ มันงอปีกยักษ์ของมันด้วยความโกรธและพุ่งมายังเตียง
หลิน ฮวง เตรียมตัวไว้แล้ว เขาถีบกำแพงสุดแรงและสไลด์ออกมาจากเตียง จากนั้นเขาก็วิ่งไปที่ระเบียงและกระโดดข้ามรั้วไป
แวมไพร์โกรธมาก มันวิ่งไล่หลิน ฮวง ไปทันที
ถนน101 คือเขตบ้านเขา หนึ่งในถนนสายหลักของเมือง มันมีหินแสงมากมายที่ส่องแสงอยู่
แวมไพร์จะไม่สามารถหาหลิน ฮวง ได้หากมีแสง
หลิน ฮวง ฉลาดกว่าแวมไพร์!เขาแสร้งทำเป็นกระโดดแต่เขาไม่ได้ทำ เขาใช้มือเกาะระเบียงเอาไว้และเมื่อแวมไพร์กระโดดลงไป เขาก็ปีกกลับขึ้นมา
หลิน ฮวง จ้องมองแวมไพร์และเล็งปืนพกไปที่หัวมัน
“ปัง!ปัง!ปัง....”
ในระหว่างการยิงและเสียงคำรามของแวมไพร์ แสงในบ้านก็ได้ดับลง มันมีเฉพาะเสียงจากปืนและเสียงคำรามของแวมไพร์ที่ดังสะท้อนจากถนน
เขาสามารถมองเห็นแวมไพร์ด้วยแสงบนถนนและเขายังสามารถมองเห็นม่านพลังโลหิตที่บางลงได้และยังเห็นปีกของมันที่หดกลับเข้าด้านหลัง
ในที่สุด แวมไพร์ก็สั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวดระงม
หลิน ฮวง ไม่ได้วิ่งหนีไป แต่กลับยิงกระสุนทั้ง20นัดของเขา
เมื่อเห็นแวมไพร์อยู่ไม่ห่างไกล ประมาณ200เมตรจากเขา เขาก็ได้ใส่ตลับกระสุนใหม่ และกระโดดไปบนพื้นพร้อมกับวิ่งเข้าหาแวมไพร์
มันเริ่มขึ้นในคืนที่เงียบสงบ แต่เสียงของปืนและเสียงคำรามของแวมไพร์มันเต็มไปทั่ว
หลิน ฮวง ทิ้งระยะห่างจากแวมไพร์
ด้วยการลั่นไกปืนทุกครั้ง หลิน ฮวง รู้สึกราวกับนักล่าที่ได้รับการฝึกฝน
กระสุนกระทบเข้ากับม่านพลังโลหิตและในไม่ช้า มันก็กลายเป็นกึ่งโปร่งใส เมื่อเขายิ่งไปนัดที่18 พลังโลหิตของมันก็หายไป
หลิน ฮวง ยิ้ม เขายิงกระสุนสองนัดสุดท้ายที่แผลของแวมไพร์ โดยเล็งไปยังอกซ้ายของมัน จากนั้นเขาก็ใส่ตลับสถดท้ายและเมื่อเขาเตรียมยิง แวมไพร์ก็ได้ล้มลงไปที่พื้น แวมไพร์พยายามจะลุกขึ้น แต่ดูเหมือนว่ามันจะหายใจไม่ออกและได้รับบาดเจ็บสาหัส มันคลานไปข้างหน้า
หลิน ฮวง ไม่ได้ยิง แต่เขาถลาไปหาแวมไพร์และหยุดลงที่ระยะ15เมตรตามที่เขาคำนวณก่อนหน้า แวมไพร์สามารถที่จะยืดปีกมันได้น้อยกว่า10เมตรและดังนั้น 15เมตรจึงเป็นระยะปลอดภัย
หลิน ฮวง เล็งปืนพกไปยังหลังหัวของแวมไพร์และยิงไปสองนัด เขารู้สึกโล่งใจเมื่อหัวของแวมไพร์และน้ำสมองได้ไหลเจิ้ง
“ตึ้ง!”
เสียงแจ้งเตือนดังเข้ามาในหูของหลิน ฮวง ในไม่ช้า หน้าต่างกึ่งโปร่งใสก็ปรากฏตรงหน้าเขาด้วยข้อความ
“นิ้วทองคำถูกเปิดใช้งานแล้ว!”
“ท่านเสร็จสิ้นการฆ่าครั้งแรก ได้รับมอนสเตอร์การ์ดหนึ่งใบ!”
“ท่านได้ทำการสังหารข้ามขั้น ได้รับการ์ดเลื่อนขั้นหนึ่งใบ!”
“ท่านทำการฆ่าข้ามระดับสองขั้น ได้รับการ์ดสุ่มหนึ่งใบ!”
...
“การตั้งฆ่าบัตรพิเศษ”
“เจ้าของ: หลิน ฮวง”
“เพศ : ชาย”
“อายุ : 15”
“ความแข็งแกร่งการต่อสู้ : ไม่มี (เกินขีดจำกัดการประเมิน)
“ทักษะ : ไม่มี (เชี่ยวชาญในทักษะพื้นฐาน – เกินขอบเขตของการประเมิน)”
“สิทธิ์ในการอัญเชิญ : เปิดใช้งาน”
“จำนวนอสูรอัญเชิญ : 1”
“หมายเหตุ : คุณอ่อนแอมาก!”
หลิน ฮวง มีสีหน้าแปลกๆบนใบหน้าเขา “นิ้วทองคำเปิดใช้งานแล้ว แต่หมายเหตุเหล่านี้คืออะไร?!”