TWO Chapter 37 วิทยาลัยเหลียนโจว
TWO Chapter 37 วิทยาลัยเหลียนโจว
ฟ่านจงหยาน และขุ่ยหยิงหยูตามโอหยางโชวไปที่สำนักงานของเขา โอหยางโชวถามว่า “พวกท่านคิดว่า อะไรคือสิ่งที่ขาดหายไปมากที่สุดในดินแดนของเรา?”
ฟ่านจงหยานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบว่า “ข้าคิดว่าเราต้องการผู้มีความสามารถพิเศษทางการเมืองมากกว่าสิ่งอื่น เพื่อให้แต่ละฝ่ายทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ และต้องมีเจ้าหน้าที่จำนวนมากเช่นกัน”
โอหยางโชวพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดนี้ เขาหันไปหาขุ่ยหยิงหยูเพื่อฟังความคิดของเธอบ้าง
หลังจากคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่ง แล้วเธอก็กล่าวว่า “ข้าเห็นด้วยกับท่านฟ่าน นอกเหนือจากเจ้าหน้าที่รัฐขั้นต้นแล้ว ข้าคิดว่าเรายังขาดนักบัญชี และอะไรที่คล้ายๆกันนี้ พูดตามตรง แม้ว่าข้าจะเป็นหัวหน้าฝ่ายการเงินที่จัดตั้งขึ้นใหม่ ข้าก็เป็นเพียงคนธรรมดาเท่านั้น”
“ทั้งสองคนบันทึกไว้ ระบบราชการของเราอ่อนแอมาก ดังต้นไม้ใหญ่ที่มีกิ่งก้านแต่ไม่มีใบ ในเวทีระดับหมู่บ้าน กิจการต่างๆมีความเรียบง่ายและผู้บริหารแต่ละคนสามารถดูแลฝ่ายของตัวเองทั้งหมดด้วยตนเองได้ แต่เมื่อเราไปถึงเวทีเมืองแล้ว การขาดแคลนผู้มีความสามารถพิเศษอาจจะทำให้เราถูกหน่วงรั้งไว้ได้”
“การฝึกอบรมผู้มีความสามารถพิเศษนั้น เป็นกระบวนการระยะยาว และไม่สามารถทำได้โดยชั่วข้ามคืน ดังนั้น มันสำคัญมากสำหรับเรา ที่จะเริ่มต้นกระบวนการในการพัฒนาผู้มีความสามารถพิเศษของดินแดน ที่ข้าเปิดชั้นเรียนผู้ใหญ่ในโรงเรียนก็เพราะเหตุนี้”
โอหยางโชวรู้ว่า 6 ทรราชย์แห่งหานตานไม่มีปัญหาในเรื่องผู้มีความสามารถพิเศษ พวกเขาเหมือนตระกูลอันยิ่งใหญ่ใน 3 ก๊ก ซึ่งมีมีความมั่งคั่งเป็นของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นสมาชิกในตระกูล หรือสมาชิกในกลุ่มผู้ใต้บังคับบัญชา พวกเขาสามารถสร้างระบบราชการที่มีประสิทธิภาพได้ ตราบเท่าที่พวกเขาแต่งตั้งผู้เล่นที่มีความจงรักภักดีต่อพวกเขาให้ถูกตำแหน่ง
แทบเป็นไปไม่ได้ที่ผู้เล่นคนอื่นๆ จะสามารถแข่งขันกับพวกเขาได้ แม้แต่คนที่ย้อนกลับมาใหม่อย่างโอหยางโชว ที่ทำตามขั้นตอนทุกอย่าง เขาก็ยังมีโอกาสชนะเพียงเล็กน้อย
ฟ่านจงหยานพยักหน้า “นายท่านทำถูกแล้ว เพื่อปลูกฝังความสามารถพิเศษ เราต้องใช้การศึกษาขั้นต้น และใช้ระบบทดสอบอันยิ่งใหญ่ อันหลังนั้นยังเร็วเกินไป เราควรให้ความสำคัญกับการศึกษาขั้นต้นก่อน เรายังห่างไกลจากความสามารถในการตอบสนองความต้องการของเรา โรงเรียนเพียงแห่งเดียวของดินแดนนั้น ให้ได้เพียงการศึกษาทั่วไปเท่านั้น”
โอหยางโชวกล่าว “ใช่ ความคิดของข้าก็คือ เริ่มต้นวิทยาลัยที่ครอบคลุมดินแดน วิทยาลัยจะจัดตั้งชั้นเรียนขั้นต้น ชั้นเรียนขั้นกลาง และชั้นเรียนขั้นสูง ชั้นเรียนขั้นต้นจะเหมือนกับเป็นการเรียนรู้ โดยเน้นการอ่านและการรู้หนังสือ ชั้นเรียนขั้นกลางจะพัฒนาความสามารถพิเศษของรัฐในขั้นต้น รวมถึงผู้มีความสามารถพิเศษขั้นต้นเช่นที่พวกท่านพวกถึง และชั้นเรียนขั้นสูงซึ่งจะมีไว้สำหรับสอนผู้เรียนว่าผู้บริหารควรทำอย่างไร”
ฟ่านจงหยานปรบมือ “ยอดเยี่ยม! ด้วยความคิดนี้ของนายท่าน เราจะสามารถปลุกฝังความสามารถพิเศษได้อย่างรวดเร็ว และเป็นการสร้างระดับใหม่ของผู้มีความสามารถพิเศษ ข้าเห็นด้วยกับความคิดนี้อย่างมาก”
หยิงหยูงงงวย และกล่าวว่า “ความคิดของพี่ใหญ่นั้นดีเลิศ แต่ปัญหาคือ เราจะหาคณาจารย์ที่ไหนมาสอน? ดินแดนของเรามีนักวิชาการที่ยิ่งใหญ่เพียงคนเดียวคือมาสเตอร์ฟ่าน”
โอหยางโชวยิ้มเล็กน้อย “อยู่แถวนี้แหละ”
หยิงหยูเขิน “พี่ใหญ่ไม่ได้หมายถึงพวกเรา 3 คนใช่มั้ย?”
“ทำไมจะไม่ใช่หละ? เจ้าสามารถสอนหลักสูตรการคำนวณได้(วิชาคณิตศาสตร์) ท่านฟ่านสามารถหลักสูตรการเมือง(วิชาการเมือง) และข้าสามารถสอนหลักสูตรกฎหมาย(วิชากฎหมาย)ได้”
หยิงหยูถอนหายใจ เต็มไปด้วยความกดดัน ส่วนฟ่านจงหยานนั้นรู้สึกตื้นเต้น เพราะเขาเคยเป็นครูใหญ่ในสถาบัน เขาคุ้นเคยกับการสอนดี
“ข้าคิดชื่อสถาบันไว้แล้ว ‘เหลียนโจว’ เป็นอย่างไร แม้ว่าจะเพิ่งเริ่มต้น แต่ข้าหวังว่าในอนาคต สถาบันเหลียนโจวนี้ จะกลายเป็นแหล่งกำเนิดเจ้าหน้าที่รัฐของเรา ท่านฟ่านจะรับหน้าที่ผู้อำนวยการคนแรกของสถาบัน”
ฟ่านจงหยานลุกขึ้นคำนับเขา “ด้วยคำสั่งของนายท่าน ข้าจะไม่ปฏิเสธ แต่ข้ามีคำถามข้อหนึ่ง ข้าหวังว่านายท่านจะเป็นประธานกิตติมศักดิ์ในพิธีเปิด เพื่อแสดงบางสิ่งบางอย่าง”
“ข้าสัญญากับท่าน สำหรับงานเตรียมความพร้อมวิทยาลัย ให้กรมการบริหารดูแล และให้ฝ่ายการเงินช่วยเหลือ”
ทั้ง 3 คน คุยรายละเอียดเล็กน้อยก่อนจะแยกกันไป
โอหยางโชวเดินไปที่ตลาด ด้วยเงินทุนที่เพียงพอ ครั้งนี้เขาต้องการซื้อแบบแปลนที่จำเป็นทั้งหมด และดูว่ามีอะไรอื่นที่นาสนใจอีกบ้าง อย่างแรก เขาใช้เงิน 10 เหรียญทอง ในการซื้อแบบแปลนโรงผลิตเครื่องปั้นดินเผา ซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่เขายังขาดอยู่ในโครงสร้างพื้นฐานของหมู่บ้านระดับ 3 จากนั้นเขาก็ซื้อแบบแปลนค่ายทหารขั้นกลาง และแบบแปลนอู่ต่อเรือขั้นกลาง
แบบแปลนสิ่งก่อสร้างขั้นกลางมีราคาเป็น 10 เท่า ของแบบแปลนสิ่งก่อสร้างขั้นต้น ผลที่ตามมาคือ แบบแปลนค่ายทหารขั้นกลางราคา 20 เหรียญทอง และแบบแปลนอู่ต่อเรือขั้นกลางราคา 50 เหรียญทอง
จากนั้นก็ โครงสร้างพื้นฐานของเมืองขนาดเล็กระดับ 1 จำนวน 3 ฉบับ ได้แก่ ร้านค้าธัญพืช ร้านขายเนื้อ และร้านขายเสื้อผ้า แบบแปลนแต่ละฉบับราคาฉบับละ 20 เหรียญทอง นอกจากนี้ เขายังซื้อแบบแปลนธนาคาร ซึ่งเป็นแบบแปลนในโครงสร้างพื้นฐานของเมืองขนาดเล็กระดับ 2 ราคา 50 เหรียญทอง
สุดท้ายคือแบบแปลนวิทยาลัย วิทยาลัยหรือสถาบันซึ่งเป็นแบบแปลนในโครงสร้างพื้นฐานของเมืองขนาดเล็กระดับ 3 มีราคาถึง 1000 เหรียญทอง เขาไม่สามารถซื้อได้ในตอนนี้ เขาจึงซื้อแบบแปลนโรงเรียนซึ่งเป็นแบบแปลนในโครงสร้างพื้นฐานของเมืองขนาดเล็กระดับ 1 ราคา 20 เหรียญทอง มาแทน
หลังจากช็อปปิ้ง เขาใช้เงินไปทั้งหมด 210 เหรียญทอง ในการซื้อแบบแปลนสิ่งก่อสร้าง ตอนนี้เขาเหลือเงินเพียง 490 เหรียญทองเท่านั้น เงิน 200 เหรียญทองเก็บไว้เป็นทุนสำหรับธนาคาร 4 สมุทร และบางส่วนเป็นค่าธรรมเนียมการเลื่อนขั้นทหารอาสา และค่าธรรมเนียมการเลื่อนขั้นทหารม้า
โอหยางโชวถอนหายใจ เมื่อไหร่ที่เขามาที่ตลาด เขาไม่เคยรู้สึกว่าเขามีเงินเพียงพอ โชคดีที่อีกสิบกว่าวัน ผลผลิตจากนาเกลือจะเริ่มขายได้ ในเวลานั้น เขาคงได้อีก 400-500 เหรียญทอง เป็นผลตอบแทน
เนื่องจากต้องการคนงานในนาเกลือเป็นจำนวนมาก คนงาน 1 คน ดูแลนาเกลือได้ 2 หมู่ ดังนั้น ตอนนี้โอหยางโชวจึงยังไม่มีแผนขยายโครงการนาเกลือเขตเหนือ เฟส 3 ยังคงไว้ที่ 500 หมู่
โอหยางโชวเปิดรายการ คู่มื่อเทคโนโลยีการผลิต ค้นหาคู่มื่อการผลิตวัวไม้-ม้าไม้(เกวียน) คู่มือนี้มีราคา 20 เหรียญทอง วัวไม้-ม้าไม้นั้นอัพเกรดมาจากรถเข็น และไม่มีเวทมนต์เช่นเดียวกับที่หนังสือ 3 ก๊กอธิบายไว้
แม้ว่าจะไม่มีผลที่เกินจริงนั้น แต่วัวไม้-ม้าไม้ก็ยังเป็นเครื่องมือขนส่งที่มีประโยชน์ อย่างที่หยิงหยูกล่าวก่อนหน้านี้ ความต้องการไม้ หิน และทรัพยากรอื่นๆเพิ่มสูงขึ้น การขนส่งจึงกลายเป็นปัญหาใหญ่ การขนย้าย ไม้ หิน แร่เหล็กนับพันหน่วย จากพื้นที่เก็บเกี่ยวเข้ามายังหมู่บ้าน ต้องใช้กำลังคนเป็นจำนวนมาก
การขนส่งทั้งหมดนี้จะทำได้ง่ายขึ้นหากมีวัวไม้-ม้าไม้ นี่ยังไม่ได้พูดถึงการเคลื่อนย้ายเกลือท้ังหมดในนาเกลือมายังท่าเทียบเรือ และตลาดอีก มันนับเป็นโครงการขนาดใหญ่เลยทีเดียว
โอหยางโชวซื้อคู่มือเทคโนโลยีการผลิตวัวไม้-ม้าไม้ จากนั้นเขาก็มองไปที่คุณสมบัติของวัวไม้-ม้าไม้
ชื่อ : วัวไม้-ม้าไม้(เกวียน)
วัสดุที่จำเป็น : ไม้ 20 หน่วย
ความจุ : 200 กิโลกรัม
ความทนทาน : หากใช้เดี่ยวจะวิ่งได้หลายสิบไมล์ต่อวัน และหากใช้เป็นกลุ่มจะใช้ได้ 30 ไมล์ต่อวัน
การประเมิน : ยานพาหนะสำหรับขนส่ง สามารถเอาชนะภูมิประเทศต่างๆและช่วยประหยัดกำลังคนได้
สุดท้าย โอหยางโชวหันไปดูส่วนรายการพิเศษ หลังจากผ่านไปหลาย 10 นาที เมื่อเขาเห็นรายการบางอย่างเข้า ดวงตาเขาก็เบิกกว้างขึ้น
เหรียญเลื่อนขั้น(ข้าราชการพลเรือน) : หลังจากใช้เหรียญนี้ ผู้ใช้จะเปลี่ยนสถานะเป็นข้าราชการพลเรือน
ในหมู่บ้านซานไห่ คนเช่น ขุ่ยหยิงหยูและเจ้าโหยวฟาง ที่ได้รับหน้าที่ข้าราชการพลเรือน แต่สถานะของพวกเขายังคงเหมือนเดิม ไม่ได้เปลี่ยนเป็นข้าราชการพลเรือนอย่างเป็นทางการ แม้ว่าจะไม่ส่งผลต่อหน้าที่ที่พวกเขารับผิดชอบ แต่มันส่งผลต่อประสิทธิภาพในการบริหารงานของพวกเขา
โอหยางโชวไม่ลังเลที่จะใช้เงิน 20 เหรียญทอง ซื้อเหรียญเลื่อนขั้น เหรียญนี้มีไว้สำหรับข่ยหยิงหยู อาชีพปัจจุบันของเธอคือ นักธุรกิจ ซึ่งไม่ตรงกับหัวหน้าฝ่ายการเงิน การเปลี่ยนให้ขุ่ยหยิงหยูเปลี่ยนเป็นข้าราชการพลเรือนนั้นคุ้มมาก
เขามองไปที่รายการอื่นๆด้วยความปราถนาอย่างมาก แต่เมื่อเขาแต่ถุงกเก็บของของตน เขาก็ทำได้เพียงถอนหายใจ หลังจากนั้น เขาก็หยิบสินค้าที่ถูกส่งมาใส่ในถุงเก็บของ แล้วก็ออกจากตลาดไป
เดินบนถนน เขาได้ยินเสียงของชาวบ้านที่พูดคุยกันเป็นกลุ่มเล็กๆ
“เฮ้! ท่านป้าเคยได้ยินเรื่องนี้หรือไม่? หมู่บ้านของเราเตรียมพร้อมที่จะปฏิรูปแล้ว”
“การปฏิรูปคือสิ่งใด?”
“การปฏิรูปไม่ใช่สิ่งใด มันเป็นเรื่องใหญ่ ท่านกู่บอกว่าเราต้องใช้ชีวิตด้วยตัวเอง”
“อ๊า! เราจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร? นายท่านไม่ต้องการพวกเราแล้วหรือ? ครอบครัวของข้ามี 4 คน พวกเราไม่มีอะไรนอกจากเสื้อผ้าเก่าๆ ถ้าเราต้องใช้ชีวิตด้วยตัวเอง แล้วต่อไปพวกเราจำทำยังไง”
“ท่านป้า ท่านเข้าใจความเมตตาของนายท่านผิดไปแล้ว ท่านจะไม่ทิ้งเราได้ยินมาว่า หลังจากปฏิรูปแล้ว นายท่านจะให้ธัญพืชและเนื้อสัตว์แก่เรา รวมถึงชุดใหม่สำหรับทุกคนด้วย”
“โอ้! ดีจริงๆ อย่างน้อยพวกเราก็ไม่ต้องอดอยาก”
“มีผลประโยชน์อย่างอื่นมากกว่าแค่ไม่ต้องอดอยาก ท่านกู่กล่าวว่า หลังจากการปฏิรูปแล้ว นายท่านจะเริ่มจ่ายค่าจ้างให้เรา ตราบเท่าที่เราทำงานหนัก และประหยัดเงิน เราสามารถซื้อบ้านของเราเอง เพื่ออาศัยอยู่กับคนในครอบครัวได้ นายท่านจะมอบพื้นที่เพาะปลุกบางส่วนและมอบเมล็ดธัญพืชให้อีกด้วย คิดถึงเรื่องนี้ ข้าคิดว่าเราสามารถมีชีวิตที่ดีขึ้นได้ถ้าเราขยันทำงานมากขึ้น”
“นี่ต้องเป็นพรของเทพธิดาหม่าโจ้วแน่ๆ มันเป็นเรื่องใหญ๋จริงๆ เจ้าได้รับข้อมูลนี้มาจากไหน? ข้าต้องไปดูด้วยตัวเอง”
“มันอยู่ที่จตุรัสด้านหน้าคฤหาสน์ของนายท่าน ท่านกู่ติดประกาศไว้ที่นั่น”
“แล้วข้าจะไปที่นั่นกับสามีของข้า”
“เร็วเข้า! ข้าต้องกลับบ้านและพูดคุยกับภรรยาของข้า ข้าได้ยินว่า ในเวลานี้ แม้แต่ร้านค้าก็ติดประกาศขาย! ข้าต้องพูดคุยกับครอบครัวของข้า เพื่อดูว่าเราจะสามารถยืมเงินเพื่อซื้อร้านช่างตีเหล็กได้หรือไม่”
“โชคดี”
ฟังจากการพูดคุยของชาวบ้าน โอหยางโชวหัวเราะด้วยความยินดี กรมการบริหารได้เริ่มติดประกาศ เพื่อแจ้งให้ชาวบ้านทราบเรื่องแล้ว