Chapter 35: ลงโทษความเลวร้ายในที่เกิดเหตุ

ปั๊มน้ำมันตั้งอยู่ที่ทางออกอีกด้านหนึ่งของเมือง ซึ่งที่นั่นมีเพียงซอมบี้ไม่กี่ตัว ตลอดทางซอมบี้ถูกแขวนไว้กับระเบียง ค่อยๆเน่าเปื่อยไปอย่างช้าๆ โดยปกติ ซอมบี้พวกนั้นเคยเป็นคนธรรมดามาก่อน คนที่ซึ่งติดเชื้อไวรัส และพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นสัตว์ประหลาดที่กระหายเลือดที่มีความแข็งแกร่งและความเร็วที่มากขึ้น ถึงแม้ว่าร่างกายของพวกมันจะแตกต่างไปจากร่างกายของมนุษย์ พวกมันก็ยังเลือดไหลได้และเน่าเปื่อยได้

 

พื้นที่แถวนั้นถูกควบคุมโดยแก๊งมอเตอร์ไซค์ ไม่ใช่เพียงแค่ซอมบี้ไม่ปรากฏตัวแถวนั้น ผู้รอดชีวิตธรรมดาก็ไม่ไปโผล่ตัวให้เห็นแถวนั้นเช่นกัน พวกเขานั้นพยายามที่จะอยู่ให้ห่างไกลออกไป

 

ตามความจริงแล้ว แก๊งมอเตอร์ไซค์นั้นอาศัยอยู่ในตึกที่อยู่อาศัยข้างๆปั๊มน้ำมัน ข้างล่างตึกที่อยู่อาศัย นั้นเป็นร้านซ่อม มอเตอร์ไซค์มากกว่าสิบคันนั้นจอดอยู่ที่นี่ ข้างในร้าน มีผู้ชายหลายคนกำลังนั่งเล่นไพ่กันอยู่

 

"Ow-ow-ow!" เสียงคำรามของเครื่องยนต์นั้นดังกระฮึ่มออกมา มอเตอร์ไซค์กำลังพุ่งมาอย่างรวดเร็วเกือบที่จะพุ่งชนเข้ากับมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่

 

พวกที่กำลังนั่งเล่นนั้นได้ยินเสียงที่เกิดขึ้นและมองดูว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเห็นมอเตอร์ไซค์ที่จอดไว้และคนขับรถที่รีบลงจากรถมา ใครบางคนที่ยืนขึ้นและต้องการจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

 

เฉี่ยงซี่? นายกำลังทำอะไรอยู่นะ นายโง่หรือเปล่านะที่มาแบบนั้นหน่ะ?“ผู้ชายคนนี้ต้องการที่จะถามมากว่านี้ อย่างไรก็ตาม เขาก็ถูกผลักโดยเฉี่ยงซี่”ออกไป!”

 

ผู้ชายคนนั้นเดินโซเซและด่าในทันที “เหี้...! มึงเบื่อในการมีชีวิตอยู่งั้นหรอ?”

 

เฉี่ยงซี่นั้นเมินเขาและรีบพุ่งเข้าไปด้านหลังประตูของร้านซ่อม และหลังจากนั้นเขาก็วิ่งขึ้นไปชั้น 4 แก๊งมอเตอร์ไซค์ทุกคนนั้นอาศัยอยู่ที่ตึกนี้และหัวหน้าของเขา หยู่นั้นอาศัยอยู่ที่ชั้น4

 

ตามปกติแล้ว มันก็ยังมีผู้รอดชีวิตบางคน รวมไปทั้งครอบครัวบางคนที่อาศัยอยู่ที่นี่ แต่เมื่อพี่ชายหยู่มาที่นี่พร้อมกับแก๊งมอเตอร์ไซค์ พวกเขาก็ตัดสินใจที่จะเลือกที่นี่เป็นฐานทัพของพวกเขา และให้ผู้รอดชีวิตที่อยู่ที่นี่กลายเป็นทาส

 

ผู้รอดชีวิตก็เป็นแค่คนธรรมดาและการต่อต้านนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ สุดท้ายคนแก่ก็เกือบที่จะถูกฆ่า ในขณะที่หญิงสาวนั้นถูกข่มขืน แม้กระทั่งเด็กสาวก็ถูกข่มขืนเช่นกัน

 

ผู้คนเหล่านี้หนีจากซอมบี้ แต่ไม่สามารถที่จะหนีไปจากแก๊งได้

 

หยู่นั้นอาศัยอยู่ในห้องของเด็กสาวที่ชั้น4 เฉี่ยงซี่นั้นรีบไปยังหน้าประตู และหลังจากนั้นเขาก็หายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะเปิดมัน บ้านหลังนี้เต็มไปด้วยกลิ่นควัน มุมหนึ่งนั้นเต็มไปด้วยเบียร์และอาหารหลายประเภท มีผู้ชายหลายคนที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆโต๊ะและเล่นไพ่นกกระจอก รายล้อมไปด้วยผู้หญิง

 

หนึ่งในพวกเขานั้นตัวเตี้ย แต่แขนของเขานั้นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ด้วยการปรากฏตัวที่ธรรมดา เ ขานั้นค่อนข้างห่างไกลจากคำว่าหล่อ ถึงกระนั้นก็ตาม ผู้หญิงก็ยื่นบุหรี่พร้อมกับรอยยิ้มหวาน แต่ข้างในตาเธอนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เมื่อเห็นเฉี่ยงซี่เข้ามา พวกเขาก็ไม่ได้แสดงท่าทางอะไรมาก ผู้ชายตัวเตี้ยไม่แม้แต่จะมองไปที่เขา มีเพียงผู้ชายหัวร้อนที่มองไปที่เขาและพูดอย่างช้าๆ “นายไม่ได้ทำตามกฎ เซี่ยวเหลียงอยู่ไหน?” ตามความจริงแล้ว เซี่ยวเหลี้ยงนั้นคือชื่อของผู้นำที่ถูกจับไป

 

เฉี่ยงซี่นั้นคุกเข่าลงที่พื้นข้างหน้าของชายตัวเตี้ยและพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเกี้ยวว่า “พี่ชายหยู่! วันนี้ พี่ชายเหลี่ยงพาเราไปเก็บเกี่ยวสิ่งของจากพวกผู้รอดชีวิต แต่พวกมันปฏิเสธที่จ่ายให้เรา!”

 

“ไอขยะ! เลิกทำตัววุ่นวายและทำงานของนายไปซะ! ฆ่าแม่งให้หมด นายแค่จำเป็นต้องไปเอาของทุกอย่างกลับมา นายจำเป็นต้องใช้คำแนะนำของพี่ชายอยู่เพียงเรื่องแค่นี้ด้วยงั้นหรอ?” ผู้ชายอีกคนหนึ่งหัวและ ตามความจริงแล้ว หยู่นั้นดันจมูกขึ้น “โอ้ ฉันจะชนะแล้ว”

 

เมื่อมองไปที่คนอื่นและหยู่ที่ไม่ได้สนใจเรื่องที่เขาพูด เฉี่ยงซี่พูดด้วยความกังวล “ในช่วงเวลานั้น พี่ชายเหลี่ยงกำลังไปฆ่าพวกมันทุกคน อย่างไรก็ตาม มีผู้ชายที่ขับรถมินิบัส พุ่งไล่ชนและฆ่าพี่น้องเรามากมาย แม้แต่พี่ชายเหลี่ยงก็ถูกฆ่า พี่ชายหยู่ ได้โปรดล้างแค้นให้พี่น้องเราด้วย!” เรื่องที่เกิดขึ้น ทำให้บรรยากาศนั้นเงียบสงบ

 

ผู้ชายหัวล้านนั้นมึนงงในทันทีและพูด “นายดื่มมาปะเนี่ย? ไม่มีใครกล้าที่จะทำแบบนี้ นอกจากว่าพวกมันเบื่อในการมีชีวิตอยู่แล้ว...”

 

ในช่วงเวลาเดียวกัน ชายหนุ่มตัวเตี้ยก็พูดออกมาและชายหัวล้านก็หุบปากของเขาในทันที “เรื่องที่นายพูดคือเรื่องจริง?”

 

“มันเป็นเรื่องจริงแท้แน่นอนครับ!” เฉี่ยงซีพูดอย่างรวดเร็ว เขาไม่กล้าที่จะโกหก

 

แต่มันมีเรื่องหนึ่งที่เขาไม่แน่ใจ เขาเห็นเซี่ยวเหลี่ยงนั้นถูกชนจนล้มแต่เขาไม่แน่ใจว่าเขานั้นถูกฆ่าหรือยังรอดอยู่ ตามความจริงแล้ว ถ้าเขายังไม่ตาย ในไม่ช้าเขาก็ตายอยู่ดี

 

เฉี่ยงซีนั้นรีบบอกทุกอย่างแก่ พี่ชายหยู่ เพิ่มเติมรายละเอียดไปบ้างอย่าง เขานั้นโชคดีมากที่สามารถหนีรอดมาจากซอยนั้นได้ สิ่งเดียวที่เขาสามารถคิดได้คือเห็นเจียงลู่ฉีนั้นถูกฆ่าโดยพี่ชายหยู่ มันเป็นเพียงทางเดียวที่จะปลดปล่อยความเกลียดชังของเขาได้

 

หลังจากฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้น ทุกคนนั้นเต็มไปด้วยความโกรธและเริ่มที่จะสาปแช่ง

 

“ไอเหี้..! มันจะไม่เป็นแค่การทรมาน พวกเราจะต้องลอกเนื้อมันในตอนมีชีวิตอยู่ ไอเย็...แม่เอ้ย”

 

“ผู้ชายคนนี้สะกดคำว่าตายไม่เป็นหรอไงวะ?”

 

ในช่วงเวลาเดียวกัน หยู่ทีเงียบสงบก็ลุกขึ้นยืนในทันที การกระทำของเขานั้นทำให้ผู้หญิงที่นั่งข้างเขานั้นตกตะลึง เขาเตะไปที่เก้าอี้และหลังจากนั้นก็จ้องไปที่เฉี่ยงซี และก็เตะเขาในทันทีไปที่โต๊ะกาแฟ เฉี่ยงซีนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่เขานั้นเริ่มที่จะร้องขึ้น

 

“ถ้าทุกคนนั้นตายหมด ทำไมมึงยังมีชีวิตรอดอยู่ละ?”หยู่พูดด้วยเสียงอันแหบแห้ง ตาอันเย็นชาของเขาทำให้เฉียงซี่นั้นหวาดกลัว และเขาก็หยุดร้องในทันที หยู่นั้นไม่ได้จ้องมาที่เขาแล้ว เขานั้นหันหน้าไปหาคนที่ติดตามที่ไว้ใจได้และพูด “พวกเราจำเป็นต้องออกไปในทันที ไม่อย่างงั้น ผู้ชายคนนี้คงจะหนีไปไกลแล้ว”

 

ผู้ชายคนนี้สร้างปัญหาให้ใหญ่มาก ดังนั้น มันจึงเป็นเรื่องเป็นไปได้ที่เขาจะหนีไปในทันที หยู่นั้นไม่ต้องการให้เหตุการณืนี้เกิดขึ้น

 

เมื่อฟังคำสั่งของหยู่ กลุ่มของผู้ชายก็ลุกขึ้นและเตรียมพร้อมที่จะไป แต่ในช่วงเวลาเดียวกัน เสียงดังก็ออกมาจากข้างนอก

 

“เหี้...อะไรวะเนี่ย? เสียงบ้าอะไรวะ?”ผู้ชายหัวล้านตะโกนขึ้น เสียงของเขาช่างดังมาก!

 

หยู่นั้นรีบเดินไปที่หน้าต่างและเปิดผ้ามากมองออกไปข้างนอก เขาจ้องและก็ถามขึ้นในทันที “สีของรถมินิบัสคือสีไร?”

 

เฉี่ยงซีแปลกใจในช่วงเวลานี้และรีบตอบโดยเร็ว “มันคือสีขาว รถที่จอดหน้าประตูของครอบครัว ตราบเท่าที่...”

 

“หุบปาก”หยู่พูดแทรกเขาขึ้น เมื่อมองไปจากข้างหลัง หยู่นั้นเต็มไปด้วยใบหน้าที่โหดเหี้ยม “เขานั้นส่งตัวเองมาให้พวกเราแล้วละ”