ตอนที่ : 6 สมบัติล้ำค่า

หยางไค่หลับใหลอยู่บนพื้นดินกว่า 1 ชั่วยามจึงจะสามารถลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง แสงสว่างที่ทะยานออกมาเมื่อสักครู่ได้กลืนกินพละกำลังของเขาจนหมดสิ้น

เมื่อนึกย้อนไปกลับไปเมื่อ 1 ชั่วยามที่แล้ว หยางไค่รู้สึกว่ามันเป็นเหมือนความฝัน ตัวเขาเองไม่กล้าที่จะเชื่อว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง

 

เขาบีบเนื้อหนังของตนเองอย่างรุนแรง และรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก

“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ !! ตำราสีดำมีประวัติความเป็นมาอย่างไร ?” หยางไค่พึมพำกับตัวเองระส่ำระสายไปมาด้วยความไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

หยางไค่รอกระทั่งจิตใจของตนเองสงบลงและพบว่าร่างกายของตนเองค่อนข้างที่จะแตกต่างจากเมื่อก่อน เดิมทีตัวเขาเองไม่สามารถกินอาหารครบทุกมื้อ ทุกๆ 5 วันจะต้องทนทุกข์ทรมาณจากการถูกทำร้าย ดังนั้นร่างกายและกระดูกของจึงอ่อนแออย่างมาก แต่ตอนนี้ร่างกายของเขารับรู้อย่างชัดเจนว่ากระดูกของเขาเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา และพลังงานการกระชากที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นแผ่ซ่านและหมุนเวียนไปทั่วภายในและภายนอกร่างกาย เป็นความรู้สึกที่ผ่อนคลายจนไม่อาจที่จะอธิบายได้

เมื่อทำการขยับกระดูกเล็กน้อย กระดูกที่อยู่ภายในร่างกายได้ระเบิดออกมาเป็นเสียงก้องกังวานที่ชัดใสเฉกเช่นทำนองเพลงที่กำลังบรรเลงอย่างไพเราะ ร่างกายของเขาไม่เจ็บปวดเหมือนเช่นเคย อาการบาดเจ็บที่ถูกโจวติงจวนทุบตีทำร้ายก็หายอย่างปลิดทิ้งเสมือนว่ามันถูกเยียวยาจากโอสที่แสนวิเศษ

เมื่อตระหนักถึงจุดนี้ หยางไค่รีบม้วนแขนเสื้ออย่างรวดเร็วและเปิดดูบาดแผลของเขาอย่างละเอียด เขาพบว่าร่างกายของเขาไร้ซึ่งบาดแผลและรอยฟกช้ำต่างๆ แม้กระทั่งบาดแผลเก่าๆจากการถูกท้าประลองต่างหายไปเสมือนว่าได้รับการดูแลและเยียวยา

ความรู้สึกนี้ราวกับว่าเขาได้เกิดใหม่อีกครั้ง !!

เขายื่นมือออกมาและถูไปยังผิวเนื้อบริเวณบาดแผลเก่าอย่างรุนแรง ซึ่งเผยให้เห็นผิวใหม่ที่อ่อนโยนนุ่มนิ่ม แม้ว่าผิวเนื้อไม่อาจเทียบได้กับผิวเนื้อของทารกน้อย แต่มันกลับแข็งแกร่งดูมีชีวีตชีวากว่าแต่ก่อนอย่างมาก

“ซ่า………..” หยางไค่กลืนลมเย็นลงท้อง เขาไม่คาดคิดว่าโครงกระดูกทองที่หลอมรวมเข้ากับร่างกายของตนเองจะมีความสามารถในการฟื้นตัวที่รวดเร็วและแข็งแกร่งเช่นนี้ !!

เขาสัมผัสความแข็งแกร่งของตนเองอีกครั้ง ซึ่งพบว่าตนเองยังอยู่ในระดัลกายาเริงอารมณขั้นที่ 3 ไม่มีการเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย การค้นพบในสิ่งนี้ทำให้หยางไค่ค่อนข้างที่จะผิดหวัง

นิทานแห่ง แม่น้ำ ทะลเลสาบ คำอธิษฐาน ความลับที่รู้กันเฉพาะผู้อาวุโส หยางไค่นั้นได้ยินมาตั้งแต่วัยเด็ก ตัวเขาเองทราบดีว่าโลกนี้มีคนตั้งมากมายที่มีบุญวาสนาพบเจอกับโชคชะตาที่ยิ่งใหญ่ จากงูกลายเป็นมังกร จากคนต่ำต้อยกลายเป็นผู้แข็งแกร่ง จากคนไม่มีอำนาจกลายเป็นผู้มีอำนาจอย่างล้นหลาม

แต่เรื่องราวทั้งหมดเป็นเพียงนิทานเรื่องหนึ่งเท่านั้น บุคคลที่จะพบเจอกับโชคชะตาที่พลิกผันชีวิตของตนเองอย่างแท้จริงจะมีสักกี่คน ? บรรดาผู้เชี่ยวชาญ ผู้อาวุโสที่แข็งแกร่งซึ่งมีฝีมืออยู่ในระดับที่สูงส่ง ต่างไม่ยอมรับว่าจนเองต้องตายและต้องถูกฝังด้วยดินทราย พวกเขาจึงสืบหาผู้สืบทอดที่เก่งกล้าก่อนที่ตนเองจะสิ้นชีพ ดังนั้นการที่กระโดดลงมาจากหน้าผาเพื่อจะพบกับโชคชะตาชีวิตที่เปลี่ยนแปลงไปคงเป็นเหตุการณ์ที่ไม่มีวันเกิดขึ้น !!

แต่เรื่องราวตรงหน้าได้เกิดขึ้นกับร่างกายของเขาเอง ตำราสีดำเล่มนั้นต้องมีประวัติความเป็นมาที่ไม่ธรรมดาเช่นเดียวกับโครงกระดูกสีทองที่ไม่ใช่สิ่งของธรรมดาอย่างแน่นอน

สิ่งนี้อาจจะกล่าวได้ว่าเป็นโชคชะตาของเขา และอาจจะกล่าวได้ว่าเป็นชะตากรรมที่เขาควรจะยอมรับ

หน้าแรกประโยคสุดท้ายของตำราสีดำกล่าวอย่างแจ่มชัดว่า : “ร่างกายรวมเป็นหนึ่ง จักรพรรดิผู้แข็งแกร่ง จิตวิญญาณไม่ย่อท้อ จะบรรลุทุกสิ่งอย่าง”

ถ้าหากตำราสีดำไม่ถูกเขาค้นพบ มันก็จะถูกค้นพบจากบุคคลอื่น บุคคลอื่นๆคงไม่สนใจกับหินสีดำไร้ค่าก้อนหนึ่ง ซึงจะถูกพวกเขาโยนทิ้งเฉกเช่นขยะที่ไม่มีค่า แต่เป็นเพราะเขาเป็นคนค้นพบและเก็บหินสีดำก้อนนี้ขึ้นมา เขาใช้มันเป็นหมอนหนุนในเวลานอนเป็นระยะเวลากว่า 1 ปี ซึ่งทำให้หมอนหินสีดำรับรู้ความรู้สึกที่ไม่ยอมแพ้ในจิตใจของเขาเอง จึงทำให้ความลับของหมอนหินปรากฏออกมาในวันนี้

อาจจะกล่าวได้ว่า เรื่องราวที่เขาเผชิญในวันนี้เป็นโชคชะตาของเขาและยังเป็นความสำเร็จแห่งโชคชะตาจากฝีมือของตัวเขาเอง เมื่อคิดได้ดังนี้ หยางไค่จึงรู้สึกผ่อนคลายอย่างฉับพลัน จากคำกล่าวว่า อาชาล้ำค่าควรคู่อานม้าชั้นดี หญิงงามของขวัญแห่งวีรบุรษผู้แข็งแกร่ง

“ตำราสีดำล่ะ ?” หยางไค่คิดถึงหมอนหินสีดำที่ล้ำค่ของเขาขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขารีบค้นหามันอย่างกังวล แต่ค้นหาอย่างไรก็หามันไม่เจอ

ระหว่างที่เขากำลังค้นหาอย่างกังวล ดูเหมือนว่าภายในร่างกายของเขามีการเคลื่อนไหวอย่างอ่อนโยน ทันใดนั้น ตำราสีดำได้ปรากฏอยู่ตรงหน้าของหยางไค่ และร่วงหล่นไปที่พื้นทันที

หยางไค่ตกตะลึง เขายื่นมือเก็บมันขึ้นมาและขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นเขาได้อ่านความคิดผ่านเข้าไปในจิตใจของเขา ทันใดนั้นตำราสีดำได้มลายหายไป เขาได้เคลื่อนไหวความคิดอีกครั้ง ตำราสีดำได้ปรากฏออกมาทันที

ฉากเหตุการณ์นี้เปรียบเสมือนการเล่นกลไปมา แต่ใบหน้าของหยางไค่นั้นเคร่งขรึมอย่างมากเพราะตัวเขาเองรู้สึกอย่างชัดเจนว่าตำราสีดำสามารถเข้าไปสู่ร่างกายของเขาจากความคิดที่เชื่อมต่อระหว่างเขาและตำราสีดำ

“หรือว่าตำราสีดำที่ไร้ซึ่งอักขระเล่มนี้ถูกสร้างมาจาก…………หินแห่งจิตวิญญาณ !!” หลังจากที่หยางไค่กล่าวมันออกมา ยังเกือบทำให้เขาตื่นตกใจจากคำพูดของตนเอง

หินแห่งจิตวิญญาณ !! เป็นถึงอัญมณีที่ล้ำค่าในตำนาน

เมื่อหลายร้อยล้านปีก่อนภูตผีวิญญาณต่างรวมตัวกันในห้วงนรก ทำให้หน้าผาของโลกที่สดใสไร้ซึ่งดวงอาทิตย์ที่ส่องสว่าง ทำให้มันดูดซึมพลังจิตวิญญาณของสิ่งมีชีวิตจำนวนมากมายและกลายเป็นหินที่น่าหวาดกลัว

มีคำเล่าลือจากโบราณการว่ามันเป็นสิ่งของชิ้นนี้

หินสีดำหลายหมื่นชุ่น เหยียบยำความทุกข์ยากของสรรพสิ่งหลายร้อยล้านชีวิต สิ่งมีชีวิตมิอาจย่างกราย บุพผาต้นหญ้ามิอาจเติบโต !!

คำกล่าวนี้อาจมีความรู้สึกที่เกินจริง หินเล็กๆที่มีความยาวประมาณหมื่นชุ่น จะสามารถเหยียบย่ำสรรพสิ่งที่มีชีวิตถึงหลายร้อนล้านชีวิตได้อย่างไร ? แต่การสร้างหินที่มีอำนาจพลังเช่นนี้ต้องผ่านวิธีการที่โหดเหี้ยมและเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดที่มากมาย เมื่อสิ่งมีชีวิตย่างกรายเข้าใกล้กับมัน จะทำให้พวกเขาพบเจอกับความตายในทันที

โดยเฉพาะระยะเวลาในการสร้างมันขึ้นมาต้องใช้ระยะเวลาที่ยาวนานมากว่าหมื่นปี

ระยะเวลาในการสร้างมันขึ้นมาไม่มีใครสนใจ เพราะมันถูกสร้างขึ้นมาจากหินแห่งจิตวิญญาณ หินที่ที่ล้ำค่ายิ่งกว่าสิ่งใด เพราะหินชิ้นนี้มีอำนาจพลังทิ่วิเศษและมากมายมหาศาล มันสามารถนำมาหลอมรวมกับร่างกายของมนุษย์ และยังสามารถเปิดห้วงมิติหนึ่งบนพื้นที่ของหินชิ้นนี้ ซึ่งห้วงมิติของหินชิ้นนี้มีความยืดหยุ่นสามารถที่จะเก็บซ่อนสิ่งของต่างๆตามที่ใจต้องการ

แม้ว่าหยางไค่จะเป็นเพียงศิษย์ฝึกหัดของหอประลองยุทธ์หลิงเซี่ยว ที่มีฐานะต่ำต้อย แต่ความรอบรู้ของเขาก็ไม่เลว เขาได้ยินได้ฟังและรับร็แม้กระทั่งตำนานของหินแห่งจิตวิญญาณที่ล่ำลือมาหลายร้อยปี

ในตอนแรกที่เขาได้รับตำราสีดำ หยางไค่ไมได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ว่าตอนนี้ตำราสีดำสามารถซึมซับเข้าไปในร่างกายของเขา และโครงกระดูกสีทองยังผุดออกมาจากตำราสีดำ จะทำให้เขาไม่รับรู้สิ่งที่สร้างตำราสีดำเล่มนี้ขึ้นมาหรือไร ?

ณ ตอนนี้ร่างกายของหยางไค่เต็มไปด้วยเหงื่อเย็นที่ผุดออกมาอย่างต่อเนื่อง

หินแห่งจิตวิญญาณเป็นสิ่งที่ดำรงอยู่ในตำนานเท่านั้น มันได้หายสาบสูญจากโลกนี้ตั้งแต่แรก เขาไม่คาดคิดเลยว่าตนเองจะได้พบกับหินแห่งจิตวิญญาณ และยังเป็นหินแห่งจิตวิญญาณที่มีขนาดใหญ่

หินแห่งจิตวิญญาณในตำนานมีความยาวเพียงไม่กี่ชุ่น มันจึงมีขนาดที่ไม่ใหญ่มาก แต่อย่างไรมันก็เป็นสิ่งของที่ล้ำค่า แต่ว่าหินแห่งจิตวิญญาณที่อยู่ตรงหน้าเขา ถูกสร้างให้เป็นตำราสีดำเล่ามหนึ่งที่มีความยาวกว่า 1 เมตร และยังมีความหนาวถึง 3 ชุ่น !!

มันมีค่า……….จนมิอาจประเมินได้ !!

ถ้าหากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป อย่าว่าแต่หอประลองยุทธุ์หลิงเซี่ยว แม้แต่ราชวงศ์ฮั่นที่ยิ่งใหญ่อาจจะถูกบดขยี้จนแหลกสลาย

มือทั้งสองของหยางไค่ร้อนระอุขึ้นมาทันที จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวซึ่งทำให้เหงื่อไหลซึมอยู่บนศีรษะของเขาอย่างต่อเนื่อง ถือเป็นโชคที่ดีที่ตำราสีดำเล่มนี้สามารถที่จะซึมซับเข้าไปในร่างกายของเขา มิฉะนั้นเขาจะต้องตกอยู่ในอันตรายอย่างแน่นอน

ร่างกายของเขามีสมบัติที่ล้ำค่าซ่อนตัวอยู่ภายใน จึงทำให้หยางไค่ระมัดระวังต่อร่างกายของเขาอย่างมาก เขารีบปิดล็อคประตูกระท่อมอย่างแน่นหนาและเข้ามาหลบซ่อนตัวอยู่ในมุมหนึ่งของกระท่อมขณะที่หัวใจของเขาต่างเต้นระห่ำอย่างบ้าคลั่ง

หยางไค่รู้สึกดีใจและตื่นเต้นอย่างมาก แต่กลับรู้สึกไม่สบายใจและไม่ปลอดภัย

ความแข็งแกร่งของเขาในปัจจุบันต่ำเกินไป ทำให้เขาไม่แน่ใจว่าจะสามารถปกป้องสมบัติที่ล้ำค่าชิ้นได้หรือไม่ ? แม้ว่าตำราสีดำจะสามารถซึมซับเข้าไปในร่างกาย ไม่ออกมาสัมผัสกับภัยอัตรายที่ไม่คาดคิด แต่จิตใจของหยางไค่ยังคงวิตกกังวลอย่างมาก

มีเพียงการฝึกยุทธ์เท่านั้นที่จะทำให้เขากลายเป็นผู้แข็งแกร่ง จึงจะสามารถปกป้องสมบัติที่ล้ำค่านี้ได้ !! เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาต้องพบเจอตลอด 3 ปีที่ผ่านมา ทำให้แววตาที่วิตกกังวลของหยางไค่เริ่มสงบลงอย่างช้าๆ

ตัวเขาเองมาจากสถานที่ห่างไกลหลายพันลี้ เพื่อต้องการเข้ามาฝึกยุทธุ์ให้เป็นผู้ที่แข็งแกร่งในหอประลองยุทธ์หลิงเซี่ยวแห่งนี้ไม่ใช่หรือไง ?

ในเมื่อตนเองพบเจอกับตำราสีดำที่ไร้ซึ่งอักขระเล่มนี้ ก็ต้องเริ่มต้นจากตัวมัน หน้าแรกของตำราสีดำให้กระดูกทองคำและร่างกายที่แข็งแกร่งแก่เขา แม้เขาไม่ทราบว่าจะใช้ประโยชน์จากมันได้อย่างไร แต่เมื่อไตร่ตรองดูแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ไม่ดี ตำราสีดำยังมีหลายหน้ามากมาย มันคงไม่ได้มีเพียงกระดูกทองคำชิ้นเดียวอย่างแน่นอน ?