Chapter 32: ลงจากรถมาได้แล้วโว้ย!
ผู้นำยกมือของเขาขึ้นและต่อยไปที่คนแก่ ผู้รอดชีวิตคนอื่นๆก็รีบดึงชายแก่ไปอยู่อีกข้างหนึ่งและรีบกล่าวขอโทษแก่ชายหนุ่ม เขารู้สึกภูมิใจเป็นอย่างมากที่ผู้รอดชีวิตคนอื่นนั้นหวาดกลัวต่อเขา เขาแสดงความรังเกียจแก่กลุ่มผู้รอดชีวิต ในความเป็นจริง ผู้รอดชีวิตนั้นเคยดูถูกพวกอันธพาลพวกนี้มาก่อน แต่ในตอนนี้เขาทำได้เพียงก้มหน้าลงและโค้งตัวให้
อย่างไรก็ตาม ผู้นำนั้นหันกลับไปและได้เหลือบไปเห็นรถมินิบัส เขานั้นคิดว่ามันก็เป็นเพียงแค่รถมินิบัสธรรมดาคันๆหนึ่งที่ไม่มีใครอยู่บนนั้น ในความจริงแล้ว กระจกหน้ารถของมันนั้นก็โปร่งใส ด้วยเหตุนั้น เจียงลู่ฉีก็ถูกเห็นโดยผู้นำ ซึ่งหน้าของเขานั้นเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ
“ไอ้ตูดหมึกเอ้ย! มึงหูหนวกงั้นหรอ? มึงไม่รู้ว่าหรอว่ากูคือใคร? มึงยังกล้าที่จะนั่งอยู่บนรถอยู่อีกงั้นหรอ? ไอ้สัส! ลงมาจากได้แล้วไอเหี้...เอ้ย!”ผู้นำตะโกนขึ้น ก่อนวันโลกาวินาศ เขาก็เป็นแค่ผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่ง แต่ในตอนนี้เขามีพลังพอที่จะทำอะไรก็ได้ เขานั้นอยู่ในอารมณ์ที่แย่
เจียงลู่ฉีนั้นแตกต่างกับคนอื่นอย่างสิ้นเชิง เขาต้องการที่จะทุบตีปรสิตที่บอบช้ำเหล่านี้ แต่เขาไม่สามารถทำมันได้ เนื่องจากเขากลัวว่ามันจะทำให้เกิดปัญหากับเหล่าผู้รอดชีวิตคนอื่น
เจียงลู่ฉีก็ยังจับพวกมาลัยอย่างแน่นๆอยู่ เขายังไม่ขยับเขยื้อนตัวไปไหน ผู้นำของกลุ่มโกรธเป็นอย่างมาก
“เปิดประตูสิวะ! ไอ้บัดซบ!” เมื่อเห็นเจียงลู่ฉีแตกต่างจากคนอื่น ผู้นำก็โยนท่อเหล็กของเขาไปที่ด้านหน้ารถมินิบัสทันที
“ปัง”
เสียงสะท้อนดังก้องออกมา รถมินิบัสยังคงเหมือนเดิม อย่างไรก็ตาม ผู้นำนั้นกรีดร้องดังขึ้น เนื่องจากท่อเหล็กมันสะท้อนมาแฉลบใบหน้าของเขา
“รถมินิบัสคันนี้แม่ง....” ผู้นำนั้นรู้สึกตกตะลึงเป็นที่สุด พูดอย่างโดยปกติแล้ว แผ่นโลหะของรถมินิบัสนั้นบางเป็นอย่างมาก เมื่อกระแทกเข้ากับท่อเหล็ก รถมันจะต้องมีรอยบุบเข้าไป แต่ในตอนนี้! มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผู้นำนั้นระเบิดความโกรธออกมา
“ไอ้เหี้...นี่แม่ง พี่น้อง พวกเรามาทุบรถแม่งด้วยกันเถอะ แล้วก็ดึงคนขับรถบัดซบนี่ออกมาจากข้างใน ทุบขาแม่งให้หัก และพวกเราก็เก็บเกี่ยวของดีๆจากรถแม่งให้หมด” ผู้นำพูดขึ้น และหลังจากนั้นพี่น้องของมันก็ออกมาจากบ้านในทันที หนึ่งในพวกมันนั้นกำลังถือหม้อซาวข้าวอยู่ เมื่อเห็นข้าวที่ถูกซาวทิ้งไว้ หัวใจของชายแก่นั้นเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เขาคิดว่านักเลงพวกนี้มันอย่างกับเป็นฝูงสัตว์ประหลาดอันโหดเหี้ยมที่ก่ออาชญากรรมทุกอย่างที่มันทำได้ และไม่ได้รับการลงโทษ ผู้รอดชีวิตทั้งหมด โดยเฉพาะเหวินลู่นั้นหวาดกลัวว่าเจียงลู่ฉีจะเป็นอะไร
“คุณเจียง!” เหวินลู่นั้นหวาดกลัวเป็นอย่างมาก เธอส่งสัญญาณด้านหลังของพวกนักเลงให้เจียงลู่ฉีหนีไป
เมื่อมองไปที่พวกอันธพาลกำลังพุ่งหน้ามาหาเขา เจียงลู่ฉีก็สตาร์ทเครื่องยนต์ หลังจากนั้นเขาก็เลี้ยวรถมินิบัสไปทางด้านหลัง และหมุนพวงมาลัยไปทางด้านขวา และเหยียบคันเร่ง
“ไอ้หมอนี่แม่งต้องการที่จะหนี! ไล่ตามแม่งไป” ผู้นำกระโดดขึ้นไปบนมอเตอร์ไซค์ของเขา และแก๊งอันธพาลก็ขึ้นไปขี่บนมอเตอร์ไซค์และไล่ตามไปคล้ายกับพวกกระต่าย
มันเป็นเรื่องที่ต้องได้รับการยอมรับว่าพวกอันธพาลเหล่านี้ขับรถดีเป็นอย่างมาก พวกมันคล้ายกับเสือและสิงโต เจียงลู่ฉีนั้นก็ถูกปิดล้อมทุกทิศทางอย่างรวดเร็ว
“พวกเรา ทำให้ยางของรถแม่งแบนซะ” หัวหน้าตะโกนขึ้น นักเลงคนอื่นๆก็หยิบแผ่นเหล็กแหลมโยนไปมันไปใส่ที่พื้นในทันที
ตะปูแหลมบนแผ่นโลหะ มันคืออาวุธลับของพวกมัน มันมีการทำลายที่รุนแรงเป็นอย่างมาก แม้กระทั่งรถบรรทุกหนักก็เคยถูกทำลายมาแล้ว เมื่อตัดสินตามการกระทำของพวกมัน พวกมันกำลังประเมินเจียงลู่ฉีต่ำไป เขาขับมินิบัสเลี้ยวกลับหลัง ในตอนแรกเจียงลู่ฉีแค่หวาดกลัวที่จะเกิดอุบัติเหตุที่ทำให้ผู้รอดชีวิตบาดเจ็บเท่านั้น แต่ในตอนนี้พื้นที่มันเพียงพอแล้ว พวกเขามาถึงถนนที่แคบ ซึ่งมันมีเพียงแค่รถที่ถูกทิ้งไว้เพียงคันเดียวในด้านหนึ่ง เจียงลู่ฉีเหยียบไปที่เบรกอย่างแรง เปลี่ยนเกียร์ และหลังจากนั้นความเร็วก็เพิ่มขึ้น
“โอม......” รถมินิบัสพุ่งอย่างรวดเร็วคล้ายกับสัตว์ร้ายที่กราดเกรี้ยว พุ่งเข้ามาตลอดทางโดยเหยียบทำลายอาวุธลับที่พวกมันมั่นใจจนราบคาบ อย่างไรก็ตาม ยางของรถมินิบัสยังคงดีเหมือนเดิม
“เหี้...อะไรวะนั่น? โอ้พระเจ้าช่วยเอ้ย!” ผู้นำนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาไม่สามารถที่จะเข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น ในช่วงเวลาเดียวกัน รถมินิบัสกำลังพุ่งมายังทิศทางของเขา
เจียงลู่ฉีขับรถเหมือนกับช่วงเวลาลำไส้บิด ผู้นำนั้นตื่นตระหนกกับสิ่งที่เขาเห็น มันเป็นช่วงเวลาทีไม่กี่วินาที รถมินิบัสนั้นอยู่ๆก็เร่งความเร็วมากกว่ารถมอเตอร์ไซค์ทั้งหลายอีก และพวกนักเลงไม่สามารถตอบสนองได้อย่างรวดเร็วเท่า พร้อมกับเสียงที่ดังกึกก้อง รถมินิบัสนั้นวิ่งไปหาผู้นำคนนั้น
“อ๊า!” ผู้นำและมอเตอร์ไซค์ของเขาบินออกไปจากถนนเหมือนกับโดนตีด้วยไม้เบสบอล
“โอมมมม-โอมมม-โอมมม”
มอเตอร์ไซค์ของเขากระแทกกับพื้นอย่างรุนแรง ไถลไปกับพื้นมากกว่าสิบเมตร ข้างหน้าของรถนั้นเป็นเศษซาก ผู้นำนั้นทั้งตัวปกคลุมไปด้วยเลือด และกำลังนอนพะงาบๆอยู่ที่พื้น มันเหมือนกับว่าขาของเขาหักอยู่ข้างใต้มอเตอร์ไซค์
“ไอเหี้...! ไอบัดซบ!” ผู้นำนั้นคลั่ง เขากำลังนอนอยู่ที่พื้นพร้อมกับบาดแผลที่น่ากลัว บาดแผลนั้นเหมือนกับว่าถ้าไม่ได้รับการรักษาจะกลายเป็นเรื่องคอขาดบาดตายได้
เจียงลู่ฉีไม่แสดงความเมตรให้แก่คนเหล่านี้ ซึ่งพวกมันทำตัวเลวร้ายกับคนอื่น ทำตัวเป็นคนโง่เง่าในโลก ซึ่งนำความฉิบหายมาให้แก่ผู้อื่น
[ คนจริงนั้นต้องกล้ายอมรับความผิดที่ตัวเองกระทำมา! ]
เจียงลู่ฉีตัดสินใจที่จะทำลายพวกอันธพาลพวกนี้เพื่อผู้รอดชีวิต มันไม่ได้แตกต่างกันมากหรอกสำหรับเขาที่ฆ่าหนึ่งคนหรือมากกว่านั้น เขาขับรถด้วยความเร็วสูงสุด และพุ่งชนมอเตอร์ไซค์ล้มไปอีกสองคน
“อา....” เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ตายในทันที พวกเขาก็จะตายอยู่ดีเนื่องจากการติดเชื้อของบาดแผลในภายหลัง
หน้าของพวกอันธพาลนั้นซีดขาว พวกมันไม่เคยที่จะพ่ายแพ้มาก่อนด้วยการใช้อาวุธลับของพวกมัน ในตอนนี้พวกมันนั้นรู้สึกมึนงงเป็นอย่างมาก ล้อของรถมินิบัสนั้นไม่ได้แบนอย่างที่พวกมันคิดไว้
รถคันนี้แม่งเป็นไอเหี้...รถถังงั้นหรอวะ?
“หนีเร็วเข้า!” แก๊งอันธพาลคนอื่นไม่ได้สนใจเพื่อนของมันที่กำลังนอนอยู่ที่พื้น กลุ่มของพวกมันนั้นแชร์ความมั่งคั่งต่อกันและกัน แต่มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่พวกมันจะเสี่ยงชีวิตช่วยคนอื่น
ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปจะลงในกลุ่มลับสองตอนทุกวัน และในไทยโนเวลหนึ่งตอนทุกวันแทนนะครับ
