TXV – 52 นอน !
TXV – 52 นอน !
นี่เป็นความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ของเซี่ยเหล่ยที่เขาเห็นโจรคนนี้เป็นผู้หญิงทั้งๆที่เธอเป็นผู้ชายแถมเธอยังสวยกว่าผู้หญิงหลายๆคนที่เขาเคยเห็นมา เธอสวมกางเกงขาสั้น สวมเสื้อผ้าที่แน่นกระชับตัวและดูเซ็กซี่เป็นอย่างมาก ใครจะคิดว่าเธอเป็นผู้ชายล่ะ ?
โจรคนนั้นพุ่งตรงมาที่เซี่ยเหล่ยโดยทันทีเขายกขาขึ้นและเตะไปที่ศีรษะของเซี่ยเหล่ย…..
ในขณะนั้นเซี่ยเหล่ยรู้สึกตกใจเขารีบหลบลูกเตะของโจรคนนั้นโดยทันที
โจรคนนั้นเตะไปที่ศีรษะของเซี่ยเหล่ยอย่างรุนแรงแต่เซี่ยเหล่ยสามารถหลบได้ทันท่วงทีทำให้โจรคนนั้นเสียสมดุลและล้มลงไปที่พื้น
โจรคนนั้นรีบสปริงตัวขึ้นมาจากพื้นทันทีและใช้เท้าโจมตีใส่เซี่ยเหล่ยอย่างต่อเนื่อง กระบวนท่าของเขาทำได้อย่างสมบูรณ์และเชี่ยวชาญ รู้ได้ทันทีเลยว่าโจรคนนี้เป็นมืออาชีพ….
เซี่ยเหล่ยกลิ้งตัวหลบเท้าของโจรคนนั้น แต่ก่อนเซี่ยเหล่ยมั่นใจในตัวเองมากว่าสามารถเอาชนะโจรคนนี้ได้อย่างแน่นอนแต่ในตอนนั้นมันกลับกันเขาแข็งแกร่งและพริ้วไหวมากกว่าเก่า ‘เราจะต้องระวังเท้าและมือเขาให้ดี เพราะเขาใช้มันได้อย่างคล่องแคล่วและว่องไว’
“คุณกล้ามากที่คุณกล้าจะสู้กับฉัน ฉันจะทำให้คุณมาสยบแทบเท้าของฉันให้ได้ จากนั้นฉันจะฆ่าคุณอย่างช้าๆ !” โจรคนนั้นพุ่งมาโจมตีเซี่ยเหล่ยทันทีหลังจากที่เขาพูดจบ
ดวงตาของเซี่ยเหล่ยจ้องมองไปที่การเคลื่อนไหวของโจร….
โจรทิ้งน้ำหนักไปข้างหน้าและพุ่งไปโจมตีเซี่ยเหล่ยด้วยความเร็วสูงที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้
เซี่ยเหล่ยมองเห็นเธอชัดเจนมากขึ้น เขาขยับไหล่เล็กน้อยเพื่อหลบการโจมตีของโจร…
โจรเหวี่ยงขาของเขาและเตะกวัดแกว่งอย่างรวดเร็วไปทั่วร่างกายของเซี่ยเหล่ยอย่างต่อเนื่อง....
ถึงแม้ว่าลูกเตะของโจรคนนั้นเร็วจนไม่สามารถมองได้ทันแต่สำหรับเซี่ยเหล่ยแล้วไม่ว่าจะมีความเร็วขนาดไหน เขาสามารถมองเห็นมันช้าลงได้ทุกอย่างก่อนที่เขาจะเตะไหล่ ลำตัวและขาของเซี่ยเหล่ย การเคลื่อนไหวเหล่านี้ถูกจับไว้ด้วยตาซ้ายของเซี่ยเหล่ยเรียบร้อยแล้วความรวดเร็วของโจรนั้นถูกชะลอลงทุกอย่าง เซี่ยเหล่ยสามารถหลบลูกเตะของโจรคนนั้นได้อย่างสมบูรณ์แบบ !
“แม่งเอ้ย !” โจรคนนั้นแหว่งขาออกมาพร้อมหมัดของเขาพุ่งตรงไปที่ใบหน้าของเซี่ยเหล่ย
ในครั้งนี้โจรได้ปล่อยหมัดของเขาออกมาซึ่งหมัดของเขานั้นเร็วกว่าการเตะอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นเขาจึงได้เปรียบในการใช้ความเร็วกับเซี่ยเหล่ยเป็นอย่างมากแถมในตอนนี้โจรอยู่ประชิดตัวกับเซี่ยเหล่ยทำให้ดวงตาของเขาไม่สามารถทำงานได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ เซี่ยเหล่ยโดนหมัดของโจรไป 2-3 หมัดแต่เขาก็ไม่ยอมแพ้เซี่ยเหล่ยได้ออกหมัดสวนไปที่ใบหน้าของโจรคนนั้นเช่นกัน……
“อั๊ก ! มึงต่อยหน้ากู !” โจรคนนั้นมองเซี่ยเหล่ยด้วยความโกรธแค้น
เซี่ยเหล่ยไม่ได้พูดอะไรออกมาเมื่อโจรคนนั้นพูดเสร็จ เขาก็รีบพุ่งหมัดมาที่ใบหน้าของเซี่ยเหล่ยโดยทันที
ทั้งสองคนขึ้นอยู่บนพื้นดินเมื่อเซี่ยเหล่ยอยู่บนตัวของโจรคนนั้นเขาก็ทำการออกหมัดไปที่ใบหน้าและท้องของโจรแต่เมื่อโจรพลิกกลับมาอยู่ข้างบนเซี่ยเหล่ยบ้าง โจรได้ออกหมัดไปหน้า ท้อง และหน้าอกของเซี่ยเหล่ย ก่อนหน้านี้เป็นการต่อสู้ที่มีศิลปะงดงามแต่ตอนนี้พวกเขาต่อสู้กันเหมือนนักเลงข้างถนนตีกัน ในตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงเรื่องกระบวนท่าใดๆทั้งสิ้น ใครที่มีความแข็งแรงและอดทนมากกว่ากันจะเป็นผู้ชนะ !
ทั้ง 2 คนเคลื่อนไหวช้างลงหลังจากที่เขาได้ออกหมัดไปชุดใหญ่ ใบหน้าทั้ง 2 คนในตอนนี้บวมเป่ง ฟกช้ำไปทั่วร่างกายและมีเลือดออกที่ปาก…..
เซี่ยเหล่ยรีบพุ่งตัวไปกดตัวของโจรคนนั้น เขาพยายามใช้น้ำหนักของเขาทั้งหมดกดตัวโจรลงที่พื้นเพื่อไม่ให้โจรขยับแน่นอนว่าโจรคนนั้นพยายามขัดขืนแต่เขาไม่มีแรงพอที่จะต่อต้านเซี่ยเหล่ยได้
เซี่ยเหล่ยต่อยไปที่ใบหน้าของโจรอีกครั้ง “อย่าขยับ !”
“ไอ้เหี้… ถ้ามึงต่อยหน้ากูอีกครั้ง !” โจรคนนั้นพยายามใช้ฟันกัดแขนของเซี่ยเหล่ย
เซี่ยเหล่ยไม่สนใจท่าทางของโจร เขาพยายามหากระเป๋าที่โจรขโมยไป จากนั้นเขาเปิดกระเป๋าใบนั้นดูเพื่อตรวจสอบดูว่าอะไรหายไปบ้าง สุดท้ายแล้วเอกสารในกระเป๋าอยู่ครบทุกอย่าง....
ขณะที่เซี่ยเหล่ยกำลังตรวจสอบเอกสารในกระเป๋า โจรก็ฉวยโอกาสเตะไปที่หลังของเซี่ยเหล่ยและเขาก็ดิ้นออกจากตัวของเซี่ยเหล่ยโดยทันที จากนั้นโจรรีบวิ่งหนีไปในความมืด……
เซี่ยเหล่ยไล่ตามเขาไป 2-3 ก้าวจากนั้นเขาก็หยุดลง เขาได้ของที่โจรขโมยไปคืนแล้วไม่มีความจำเป็นต้องตามล่าเขาอีก…..
“แล้วมึงจะต้องเสียใจที่ทำแบบนี้ !” โจรหันมาตะโกนบบอกเซี่ยเหล่ย
เซี่ยเหล่ยเช็ดเลือดที่ปากของเขาก่อนจะตะโกนว่า “ไอ้เศษสวะ ทำได้แค่นี้หรอ ?”
เสียงรถตำรวจดังมาจากไกลๆ
“เวรเอ้ย !” โจรรีบวิ่งหนีไปในความมืดอีกครั้ง !
เซี่ยเหล่ยพยายามลากกิ่งไม้ออกไปจากถนนและเดินกลับไปหมู่บ้านโกลด์โคสต์ ก่อนที่เขาจะเดินมาถึงประตูทางเข้า เขาเห็นรถตำรวจมาจอดที่หน้าบ้านของหลิวหยิง
ทันทีที่หลิวหยิงเห็นเซี่ยเหล่ยปรากฏตัวอยู่ใต้แสงไฟพร้อมกระเป๋าอันสำคัญ หลิวหยิงก็รีบวิ่งไปหาเซี่ยเหล่ยโดยทันที
เซี่ยเหล่ยอยู่ใต้แสงไฟและไม่ได้เคลื่อนไหวไปไหน เขามองไปที่หลิวหยิงกำลังวิ่งตรงมาหาเขา หน้าอกที่กวัดแกว่งไปทางซ้ายทีขวาทีของเธอเป็นเหมือนคลื่นทะเลที่รุนแรงตอนคลื่นโหมกระหน่ำ เขากำลังคิดว่าเขาอยากเป็นเรือเล็กๆที่อยู่บนคลื่นรุนแรงลูกนี้……
“นี่ไง ผมนำกลับมาให้แล้ว” เซี่ยเหล่ยกล่าว
“อ๊ะ !” ทันใดนั้นหลิวหยิงอ้าแขนกอดเซี่ยเหล่ยไว้เธอกอดเซี่ยเหล่ยอย่างแนบแน่นขณะที่น้ำตาของเธอไหลรินออกมาพร้อมๆกัน
การแสดงออกของหลิวหยิงเป็นความรู้สึกที่นุ่มนวลและอบอุ่นจนเซี่ยเหล่ยสามารถสัมผัสได้ ในตอนนี้เขารู้สึกราวกับว่าเป็นกระรอกตัวน้อยๆอยู่บนเค้กสตอเบอรี่ที่หอมหวานและนุ่มนวลเมื่อสัมผัส……
หลิวหยิงปล่อยมือของเธอออกจากเซี่ยเหล่ยและหยิบกระเป๋าออกมา เธอรีบเปิดกระเป๋าโดยทันทีเพื่อตรวจสอบว่ามีเอกสารสำคัญหายไปบ้างไหม จากนั้นเซี่ยเหล่ยพูดเบาๆว่า “ทุกอย่างอยู่ครบ ไม่มีชิ้นไหนหายไป”
เซี่ยเหล่ยไม่สามารถทรงตัวอยู่ได้ เขาคุกเข่าและล้มตัวไปต่อหน้าหลิวหยิง
“คุณเซี่ย !” หลิวหยิงประคองร่างของเซี่ยเหล่ยเอาไว้และพูดด้วยความห่วงใยว่า “คุณโอเคมั้ย ? อย่าทำให้ฉันกลัวสิ !”
เซี่ยเหล่ยตอบอย่างเหนื่อยล้า “ผมสบายดี ผมแค่เหนื่อยเกินไป ผมต้องการพักผ่อนวางผมลงบนพื้นให้ผมได้พักผ่อน”
สภาพของเซี่ยเหล่ยในตอนนี้ที่หมดแรงไม่ใช่เพราะว่าเขาวิ่งไล่โจร แต่เพราะว่าเขาใช้ตาซ้ายของเขาเยอะเกินไปพลังงานที่เขาใช้กับตาซ้ายมันมากกว่าพลังงานที่ใช้วิ่งไล่โจรซะอีก !
“ฉันไม่ปล่อยให้คุณนอนอยู่บนพื้นถนนหรอก” หลิวหยิงค่อยๆประคองร่างของเซี่ยเหล่ยมาไว้บนตักของเธอ….
แสงสลัวๆยามค่ำคืนผสมรวมกับตักที่เนียนขาวและนุ่มนวล เซี่ยเหล่ยกำลังหนุนนอนตักของเธอราวกับว่าเขาได้กลับเป็นเด็กอีกครั้ง......
ตำรวจรีบวิ่งมาที่หลิวหยิงและเซี่ยเหล่ยและสอบถามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตำรวจอีกคนช่วงพยุงร่างของเซี่ยเหล่ยขึ้นมาจากนั้นเขาพาเซี่ยเหล่ยไปที่บ้านของหลิวหยิง....
ตำรวจถามเซี่ยเหล่ยว่า “จะไปโรงพยาบาลมั้ย ?” เซี่ยเหล่ยจึงปฏิเสธไปว่า “ผมแค่บาดเจ็บที่ฝ่าเท้าเล็กน้อยไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาลหรอก”
พี่เลี้ยงในบ้านตื่นจากการเสียงรถตำรวจ จากนั้นธอนำกล่องปฐมพยาบาลและชุดนอน ชุดใหม่ให้เซี่ยเหล่ย
“กลับไปนอนเถอะ ฉันดูแลเขาต่อเอง” หลิวหยิงหยิบกล่องปฐมพยาบาลจากพี่เลี้ยง
ในขณะนั้นพี่เลี้ยงเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น หลิวหยิงหยิบผ้าชุดน้ำเกลือมาทำความสะอาดแผลที่ฝ่าเท้าของเซี่ยเหล่ย….
“ผมขอทำเอง จะให้ผู้บริหารมาทำแบบนี้ได้อย่างไร ?” เซี่ยเหล่ยกล่าวอย่างช้าๆ เขายื่นมือออกไปจับผ้าที่มือของหลิวหยิงแต่เธอขยับมือออกไป.....
“นั่งนิ่งๆ ฉันไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี หากกระเป๋าใบนั้นหายไป การทำแผลให้คุณแค่นี้มันเล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับสิ่งที่คุณทำให้ฉัน” เมื่อหลิวหยิงพูดจบเธอค่อยๆบรรจงทำความสะอาดแผลของเซี่ยเหล่ยอย่างช้าๆและนุ่มนวล
“แล้วโจรล่ะ ?” หลิวหยิงกล่าวขณะที่ทำความสะอาดแผล
“เขาหนีไปได้” เซี่ยเหล่ยกล่าว
“ไอ้โจรชั่ว มันต้องได้รับบทลงโทษที่มันทำแบบนี้” หลิวหยิงโกรธดูเหมือนว่าเธอกำลังคิดอะไรบางอย่าง “เอ๊ะ คุณบอกว่าโจรเป็นผู้ชาย ? แต่สิ่งที่ฉันเห็นโจรเป็นผู้หญิงหนิ เกิดเรื่องบ้าอะไรกันเนี๊ย ?”
เซี่ยเหล่ยหัวเราะออกมา “แน่นอนเขาเป็นผู้ชายแต่เขาดูคล้ายผู้หญิงมากๆเลย”
“ฉันไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนที่มีรูปร่างเหมือนผู้หญิงแบบโจรคนนี้มาก่อนเลย” หลิวหยิงขมวดคิ้ว
เซี่ยเหล่ยหยุดคิดสักครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ผู้บริหารหลิว ลองคิดดูดีๆคนที่อยู่รอบๆตัวคุณ มีใครบ้างที่รู้เกี่ยวกับโครงการกระดานโต้คลื่นอัตโนมัติบ้าง ? ใครน่าสงสัยมากที่สุด ? บางทีคุณอาจจะคาดเดาได้นะว่าใครน่าจะเป็นคนร้าย”
“ฉันต้องคิดอย่างรอบคอบก่อน” หลิวหยิงกล่าวต่อว่า “คุณไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ทางตำรวจจะจัดการเรื่องนี้เองและอย่าเรียกฉันว่าผู้บริหารหลิวอีก ให้เรียกว่าพี่หลิวแทน”
เซี่ยเหล่ยไม่ได้พูดอะไรกลับ เขายิ้มเล็กๆแล้วพูดว่า “พี่หลิว”
รอบยิ้มอันอ่อนหวานปรากฏบนใบหน้าของหลิวหยิง เซี่ยเหล่ยยอมเสี่ยงชีวิตช่วยเหลือบริษัทไนท์มูฟสปอตอีควิชเมนต์เอาไว้ ซึ่งทำให้เธอเห็นเซี่ยเหล่ยเป็นเพื่อนแท้ในใจของเธอไปโดยทันที !
ไม่กี่นาทีต่อมาเมื่อหลิวหยิงทำแผลให้เซี่ยเหล่ยเสร็จ “ฉันจะเแบกคุณไปชั้น 2 นะเพื่อที่จะได้นอนเตียงนุ่มๆสบายๆ” หลิวหยิงกล่าว
เซี่ยเหล่ยมองไปที่เธออย่างแปลกใจแล้วพูดในทันทีว่า “ไม่ ไม่ ไม่ ตัวผมหนัก คุณไม่สามารถแบกผมขึ้นไปได้ ผมขอนอนที่นี่ดีกว่าในคืนนี้”
“ทำยังไงดี ?” หลิวหยิงจับแขนของเซี่ยเหล่ยและพยายามดึงตัวเขาขึ้นมาแต่เธอไม่สามารถขยับตัวได้เลย เธอหัวเราะเบาๆแล้วพูดว่า “ตัวคุณหนักมากเดี๋ยวฉันจะไปเอาผ้าห่มมาให้และเราจะนอนในห้องนั่งเล่น ฉันรู้สึกปลอดภัยเมื่อมีคุณอยู่ใกล้ๆ”
“เรา ?” เซี่ยเหล่ยมองไปที่หลิวหยิงด้วยความงุนงง
หลิวหยิงหัวเราะออกมา “อย่าคิดมากไปเลย...ฉันจะไปนอนโซฟาตัวอื่น !”
เซี่ยเหล่ยอึ้งจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้…….
ติดตามตอนต่อไป…….
