TWO Chapter 9 ขุ่ยหยิงหยู
TWO Chapter 9 ขุ่ยหยิงหยู
โอหยางโชวเข้าเกมส์เวลา 20.00 น. นั่นคือเวลา 8.00 น. ในเกมส์ ด้านนอกประตูมีเสียงอุ้อี้โห่วร้อง
เขาเปิดประตูและพบ่าขุนพลซี กำลังแสดงฝีมือของเขา ขณะที่เจ้าเต๋อเสี้ยนและคนอื่นๆกำลังมองดู
เมื่อเห็นโอหยางโชว พวกเขาก็ร้องออกมาก “นายท่าน” และทำความเคารพเขา
โอหยางโชวตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ไม่ต้องมากพิธี แค่กล่าวออกมาก็พอ เข้าวันนี้มีกิจกรรมมากมายให้พวกเราทำ ก่อนหน้านั้นข้าจะไปรับผู้อพยพกลุ่มใหม่ ถ้าพวกเจ้าว่างก็มากับข้า”
มีกลุ่มชาวบ้านมาอยู่ที่หน้าหมู่บ้านอีกครั้ง พวกเขาผอมแห้งและสวมเสื้อผ้าขาดๆ พวกเขาต่างกับกลุ่มแรก เพราะพวกเขามีกัน 15 คน มีทั้ง ผู้ชาย ผู้หญิง เด็ก และคนชรา พวกเขายังถือสัมภาระเพิ่มเติม อย่างเช่น กระเป๋าสะพายหลัง เหมือนกลุ่มอพยพเป็นครอบครัว
พวกเขานำโดยชายชราวัย 50 ปี นามว่า ‘เล่าเจิ่ง(Lao Zheng)’ เขาเป็นคนที่แข็งแรง แต่ดูเหนื่อยล้า ทุกคนแนะนำตัวเองสั้นๆ หลังจากโอหยางโชวรู้ว่าใครเป็นใคร เขาก็ไม่ต้องการอยู่นอกหมู่บ้านนานเกินไป โอหยางโชวได้ถือสัมภาระของชายชรา และนำพวกเขาเข้าหมู่บ้าน
เจ้าเต๋อเสี้ยนตื่นตระหนก รีบเข้าไปช่วยแบกสัมภาระจากผู้อพยพคนอื่นๆ และตามเข้าหมู่บ้าน ความเคารพต่อผู้อาวุโสเป็นหนึ่งในคุณธรรมดั้งเดิมของประเทศจีน โอหยางโชวหวังว่าจะเป็นตัวอย่างให้คนอื่นๆ
กลับไปที่คฤหาสน์ลอร์ด เตาไฟถูกจุดอย่างรวดเร็ว ในทั้ง 15 คนนี้ มีคู่รักวัยกลางคนคู่หนึ่ง สามีเป็นช่างตีเหล็ก และภรรยาเป็นแม่ครัว
หลังจากทานอาหารเช้า โอหยางโชวรู้จักทุกคนมากขึ้นมี 5 คน เป็นผู้มีความสามารถพิเศษ อีก 10 คน เป็นชาวไร่ธรรมดา
ชายชราอายุ 50 ปีกว่า แซ่ ‘ซ่ง(Song)’ เป็นหมออาวุโส และเป็นคนแรกที่มีความสามารถพิเศษขั้นสูงของหมู่บ้าน ‘เอ่อหว้าฉี(Er Wazi)’ เป็นคนเลี้ยงสัตว์ อายุเพียง 11 ปี ตัวผอมและดูอ่อนเยาว์ เป็นเด็กกำพร้า
‘หลี่ไท่จู(Li Tiezhu)’ เป็นช่างตีเหล็ก ร่างกายกำยำ ดวงตาคมเข้มและสดใส ดูคล้ายคนซื่อๆ ภรรยาของเขาชื่อ ‘ลี(Lee)’ เป็นแม่ครัว
และผู้หญิงที่พิเศษที่สุด เธอคนนี้ ชื่อของเธอคือ ‘ขุ่ยหยิงหยู(Cui Yingyu)’ เดิมเป็นนักธุรกิจ เธอได้รับการฝึกฝนให้เติบโตมาเป็นผู้ช่วยพ่อแม่ของเธอดูแลธุรกิจของครอบครัว และเธอเป็นคนที่สวยมาก
ครึ่งเดือนก่อน คาราวานของครอบครัวเธอถูกปล้น ภายใต้การคุ้มของของผู้คุ้มกันของเธอ เธอจึงหนีมาได้ เธอพบว่าตัวเองหลงทางในถิ่นทุรกันดาร หลังจากผ่านความยากลำบากคนเกือบอดตาย หมอซ่งได้พบเธอและได้ช่วยเหลือเธอ และในที่สุดเธอก็ติดตามกลุ่มผู้อพยพ จนพวกเขามาถึงหมู่บ้านซานไห่
หลังจากเข้าใจสถานการณ์แล้ว โอหยางโชวก็เรียกทุกคนไปรวมกันที่จตุรัสเพื่อชมนุม มีผู้ชุมนุมเกือบ 30 คน ในครั้งนี้
“วันนี้มีพี่น้องใหม่ 15 คน ที่เข้าร่วมครอบครัวกับหมู่บ้านซานไห่ หมู่บ้านที่เพิ่งจะก่อตั้งขึ้น และมันยากที่จะเป็นไปได้ด้วยดี แต่พวกเราจะอยู่ที่นี่ และทำมัน”
“เรามี 3 สิ่งต้องทำวันนี้ สิ่งแรกคือต้องสร้างรั้วไม้ทั้งหมดให้เสร็จ สิ่งที่ 2 ต้องสร้างที่อยู่อาศัยขนาดเล็กเพื่อเป็นที่พักสำหรับทุกคน สิ่งสุดท้ายข้าหวังว่าทุกคนจะทำงานร่วมกันอย่างเต็มที่ และเชื่อฟังผู้นำกลุ่มของพวกเจ้า พวกเราจะได้เสร็จสิ้นงานทั้งหมดก่อนค่ำ”
ฝูชนร่วมกันตอบด้วยความเคารพ “ข้าจะทำตามคำสั่งของนายท่าน”
“ดี! ข้าจะประกาศงานให้แต่ละคน” เขาชี้ไปที่เจ้าเต๋อเสี้ยน
เจ้าเต๋อเสี้ยนเดินออกมาข้างหน้า ทำความเคารพเขาและตอบกลับว่า “นายท่าน”
“ข้าแต่งตั้งท่านเป็นหัวหน้าฝ่ายก่อสร้าง คอยประสานงานก่อสร้างทั้งหมดในหมู่บ้าน”
“ขอบคุณนายท่านสำหรับการแต่งตั้ง” เมื่อเสร็จสิ้นเจ้าเต๋อเสี้ยนก็กลับไปยังตำแหน่งเดิม”
“แจ้งเตือนระบบ : เจ้าเต๋อเสี้ยนได้รับการเลื่อนตำแหน่งโดยลอร์ดของเขา ความจงรักภักดีของเขาเพิ่มขึ้น 5 แต้ม”
“เจ้าโหยวฟาง” เขาชี้ไปที่เจ้าโหยวฟาง
“นายท่าน” เจ้าโหยวฟางรีบก้าวออกมา
“ข้าแต่งตั้งท่านเป็นรักษาการหัวหน้าลานไม้ขั้นต้น มีหน้าที่ดูแลการเก็บเกี่ยวไม้สำหรับดินแดนของเรา”
“ขอบคุณนายท่านสำหรับการแต่งตั้ง” เมื่อเสร็จสิ้นเจ้าโหยวฟางก็กลับไปยังตำแหน่งเดิม
“แจ้งเตือนระบบ : เจ้าโหยวฟางได้รับการเลื่อนตำแหน่งโดยลอร์ดของเขา ความจงรักภักดีของเขาเพิ่มขึ้น 5 แต้ม”
นอกจาก 2 คนนี้ โอหยางโชวได้แต่งตั้ง ‘ซ่งต้าฟู่(Song Dafu)’ เป็นผู้รับผิดชอบการเฏ้บสมุนไพร แม่นางขุ่ยรับผิดชอบการขนส่ง แม่นางลีรับผิดชอบด้านอาหาร และเอ่อหว้าฉีก็ไปช่วยงานในคฤหาสน์ นอกจาก 4 คนนี้ คนที่เหลือถูกสั่งให้ไปช่วยงานก่อสร้างเป็นการชั่วคราว
ซ่งต้าฟู่เดินมาข้างหน้า “ขอบคุณนายท่าน” เขากล่าว
โอหยางโชวโบกมือตอบรับ และกล่าวว่า “เราจะเริ่มงานกันแล้ว ท่านหมอ ไม่นางขุ่ยและเอ่อหว้าฉีมากับข้า
โอหยางโชวมอบแบบแปลนที่อยู่อาศัยขนาดเล็ก และโรงครัวให้กับเจ้าเต๋อเสี้ยน โดยบอกตำแหน่งอย่างชัดเจนว่าเขาต้องการให้สร้างอาคารเหล่านี้ไว้ที่ไหน ที่อยู่อาศัยอยู๋ทางฝั่งตะววันตก โรงครัวจะตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ ใกล้กับคฤหาสน์ลอร์ด
หลังจากออกคำสั่ง และแนะนำงานเสร็จสิ้นแล้ว เจ้าเต๋อเสี้ยนและลูกน้องก็เริ่มออกไปทำงาน เจ้าโหยวฟางและลูกน้องหยุดคุยกับเขาซักพัก “นายท่าน ข้าเกรงว่างานสร้างอาคารอาจจะถูกจำกัด เนื่องจากข้ามีลูกน้องอายุมากในกลุ่ม”
โอหยางโชวยิ้มและตบไหล่เขา กล่าวว่า “อย่าได้กังวลไป ข้าได้ซื้อไม้มาแล้ว 500 หน่วย ซึ่งเพียงพอต่อความต้องการในตอนนี้ สิ่งที่เจ้าต้องทำคือการสำรวจป่า และมองหาความเป็นไปได้ในการเก็บเกี่ยวไม้ ว่าได้มากน้อยเพียงใด นอกจากนี้เจ้ายังต้องให้ความสนใจ และดูว่ามีไม้ที่มีค่าหรือไม่ อย่าลืมทำเครื่องหมายไว้ด้วยหละ โหยวฟางงานของท่านนั้นสำคัญมากนะ”
เจ้าโหยวฟางรู้ทันที่ว่าเขาต้องทำอะไร เขารีบตอบกลับ “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของนายท่าน พวกเราจะเร่งทำให้เร็วที่สุด”
“ดี! ไปทำงานได้แล้ว” เจ้าโหยวฟางพาคนออกไป โอหยางโชวหันไปหาทั้ง 3 คนที่เหลืออยู่
“ท่านหมอซ่ง ขณะนี้หมู่บ้านยังไม่สามารถสร้างโรงหมอได้ เมื่อดินแดนของเราอัพเกรดจนถึงหมู่บ้านระดับ 2 ข้าจะสร้างโรงหมอให้ท่านในทันที ตอนนี้ท่านใช้คฤหาสน์ของข้าไปก่อน”
ลักษณะของหมอซ่งนั้น ผิวหนังซีด ดูเปราะบาง และไม่แยแส “นายท่าน ข้าไม่ต้องการอะไรมาก ขอเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น แม่นางขุ่ยเป็นสุภาพสตรี และข้าหวังว่านายท่านจะรับนางมาดูและในฐานะน้องสาว”
โอหยางโชวตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ข้ายินดีรับนางมาดูแลในฐานะน้องสาว”
เมื่อเห็นแม่นางขุ่ยมีท่าทีพอใจ หมอซ่งพูดอย่างรวดเร็วว่า “ยอดเยี่ยม” เขาหันไปมองแม่นางขุ่ยและกล่าว “แม่นางขุ่ย ท่านมีอะไรจะคัดค้านมั้ย”
ขุ่ยหยิงหยู เป็นลูกสาวนักธุรกิจ แต่ก็เป็นสตรีผู้งดงาม เธอนั้นงดงามอย่างเป็นธรรมชาติปราศจากการตกแต่งใดๆ และเธอมีนิสัยอ่อนโยน ความทุกทรมานและความยากลำบากที่ผ่านมาของเธอไม่ได้ทำให้ความงามของเธอลดลงแต่อย่างใด
เธอค่อยๆเดินไปหาหมอซ่ง คำนับเขา และกล่าวด้วยความนอบน้อมว่า “ขอบคุณผู้อาวุโสสำหรับการดูแลเด็กน้อยคนนี้” เขาดูแลเธอมาตลอด เป็นธรรมดาที่เธอจะรู้สึกขอบคุณเขา
“ดีมาก...ไปหาพี่ชายเจ้าเถิด”
ขุ่ยหยิงหยูลุกขึ้นและหันไปทางโอหยางโชว และคำนับเขา “น้องสาวตัวน้อยคารวะพี่ใหญ่ ขอบคุณพี่ใหญ่สำหรับการดูแลน้องสาวตัวน้อยคนนี้”
โอหยางโชวตอบกลับอย่างรวดเร็ว “มันเป็นโชคของข้ามากกว่า ข้าแซ่โอหยาง เจ้าเรียกข้าตามที่เจ้าชอบแล้วกัน”
“พี่ใหญ่โอหยาง เรียกข้าว่าหยิงหยูก็ได้ เพราะครอบครัวข้าเรียกข้าแบบนั้น แฮะ แฮะ” หลังจากได้เป็นพี่น้องกัน ขุ่ยหยิงหยูไม่ได้ระวังตัวอีกต่อไป บางอย่างในตัวเธอค่อยๆฟื้นขึ้นมาอย่างเป็นธรรมชาติ
“แจ้งเตือนระบบ : ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นฉีเยว่หวู่ยี่ และNPCขุ่ยหยิงหยูในการกำหนดความสัมพันธ์ พี่ชาย-น้องสาว ปลดล็อกระบบ ‘เทพพี่น้อง’ รางวัลพิเศษ คะแนนชื่อเสียง 200 แต้ม”
โอหยางโชวเช็คสถานะของหยิงหยู
ชื่อ : ขุ่ยหยิงหยู(ระดับเงิน)
อัตลักษณ์ : ชาวซานไห่(ท่านหญิงแห่งคฤหาสน์)
อาชีพ : นักธุรกิจ
ความจงรักภักดี : 85
คุณสมบัติ : การวางแผนอย่างรอบคอบ(ช่วยเพิ่มผลกำไรทางการค้าในพื้นที่1%)
การประเมิน : มาจากครอบครัวพาณิชย์ขุ่ย ครอบครัวของผู้หญิง สุภาพสตรีผู้อ่อนโยน เหมาะสมเป็นนักธุรกิจ
เธอเป็นผู้มีความสามารถพิเศษระดับเงิน น่าประหลาดใจจริงๆ เธอเป็นผู้ติดตามที่มีค่า ด้วยความจงรักภักดี 85 แต้ม เขาสามารถเชื่อถือเธอได้เต็มที่ (ความสามารถใหม่และหายาก)
โดยไม่ลังเล โอหยางโชวเอาถุงผ้าออกจากเอวของเขา และวางมันไว้ในมือเธอ เขากล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “หยิงหยู ตอนนี้เราเป็นครอบครัวเดียวกัน พี่ชายจะมอบหน้าที่การจัดการวัสดุของพวกเราให้กับเธอ”
หยิงหยูรับถุงทรัพยากรมาอย่างเคร่งขรึม คิดว่าจะใช้มันยังไง จากนั้นก็ตอบว่า “ขอบคุณพี่ใหญ่โอหยาง หยิงอยู่จะทำอย่างเต็มที่ และจะไม่ทำให้พี่ใหญ่ผิดหวัง”
หลังจัดการเรื่องหมอซ่ง และหยิงหยูแล้ว โอหยางโชวหันไปหาเด็กชายตัวน้อย ที่ซ่อนอยู่ข้างๆ เขากำลังเล่นกับลูกหมาป่าสีดำ เหมือนคนเลี้ยงสัตว์ตัวเล็กๆ เมื่อโอหยางโชวร้องว่า “เอ่อหว้าฉี มานี่”
เมื่อวานโอหยางโชวสั่งให้โหยวฟางทำกรงไม้ไว้ ด้านล่างของมันถูกปกคลุมด้วยหญ้าแห้ง เอ่อหว้าฉียังเป็นเด็ก เมื่อเห็นลูกหมาป่าสีดำน่ารักเขาก็แอบไปเล่นกับมัน
ได้ยินเสียงเรียกของโอหยางโชว เอ่อหว้าฉีตัวแข็ง และปิกบังการกระทำ กลัวว่าจะถูกเจ้านายจะลงโทษเขา
“นายท่าน” เขากล่าวตอนและวิ่งไปหาโอหยางโชวอย่างรวดเร็ว
โอหยางโชวลูปหัวเขาและกล่าว “อย่ากลัวเลย บอกข้าว่าเจ้าเคยทำอะไร”
เอ่อหว้าฉีหดหัวลงและกล่าว “ข้าเคยช่วยเลี้ยงวัว”
“ข้ายังไม่มีวัวให้เจ้าดูแล เอาอย่างนี้ ตอนนี้เจ้าก็ตามรับใช้ข้าก่อน เมื่อถึงเวลา พี่สาวขุ่ยจะสอยชนวิธีอ่านหนังสือให้กับเจ้า เจ้าเข้าใจมั้ย”
เมื่อได้ยินว่าเขาจะไม่ถูกลงโทษ และยังมีโอกาสเรียนรู้การอ่านหนังสือ เอ่อหว้าฉีก็พยักหน้าอย่างตื่นเต้น และกล่าวว่า “ข้าเข้าใจแล้ว” เขาคิดว่าเจ้านายใหม่ของเขาช่างแตกต่างจากเจ้านายเก่าเหลือเกิน
โอหยางโชว กล่าวว่า “ดี! ตั้งใจเรียนรู้ ในอนาคต ความสามารถพิเศษของเจ้าจะเป็นประโยชน์ต่อดินแดนของเรา นอกจากนี้ข้ายังมีงานสำหรับเจ้าด้วย” เขาชี้นิ้วของเขา แหย่เข้าไปในกรง เล่นกับลูกหมาป่าดำ และแกล้งมัน “ดูแล้วเจ้าชอบเล่นกับมัน มันชื่อว่า’เขี้ยวดำ’ เจ้าต้องดูแลมันและให้อาหารมัน เจ้าทำได้หรือไม่”
เมื่อได้ยินว่าเขาจะได้ดูแลเขี้ยวดำ เอ่อหว้าฉีก็ดูมีความสุขขึ้นมา เขาพยักหน้าจนหัวแทบจะหลุดออกมา “ข้าทำได้”
หลังจากจัดการคนของเขาเสร็จ โอหยางโชวไปหาขุนพลซี และสอบถามข้อมูลเกี่ยวกัยสถานะการณ์ของแพะป่า เขาตัดสินใจจะดูว่า แพะเหล่านั้นสามารถนำมาเลี้ยงได้หรือไม่
