TWO Chapter 30 การรุกรานของฝูงสัตว์ร้าย ตอนที่ 3
TWO Chapter 30 การรุกรานของฝูงสัตว์ร้าย ตอนที่ 3
กล้บมาที่ประตูด้านทิศเหนือ ฝ่ายโลจีสติกได้ทำการเก็บกวาดพื้นที่โดยรอบ และปิดประตูเมืองอีกครั้ง โอหยางโชวปีนขึ้นไปบนหอธนูอีกครั้ง
ในเวลาไม่ถึง 2 นาที เขามองเห็นควันลอยขึ้นมาอีกครั้ง
มันเป็นฝูงหมาป่าเกือบพันตัว ภายใต้การนำของราชาหมาป่าของพวกมัน พวกมันมุ่งหน้ามาทางหมู่บ้านซานไห่ หมาป่าฝูงนี้มีเลเวล 4 และหมาป่าชั้นสูงเลเวล 6 ในขณะที่ราชาหมาป่ามีเลเวล 9
เหมือนหมาป่าฝูงแรก พวกมันไม่อาจหลีกเลี่ยงฝันร้ายของกับดีกจากแนวป้องกันที่ทั้ง 4 กล่าวได้ว่า แม้เหยี่อจะมีไหวพริบมากแต่ก็ไม่สามารถหนีจากนักล่าที่ได้ แม้โดยทั่วไปแล้วพวกหมาป่าจะมีไหวพริบ พวกมันก็ยังได้รับบาดเจ็บและล้มตายจากกำดักเป็นจำนวนมาก ในที่สุดหมาป่าที่ผ่านแนวป้องกันทั้ง 4 มาได้ พวกมันยังคงเหลือเกือบ 600 ตัว
เห็นได้ชัดว่าหมาป่าฝูงนี้เจ้าเล่ห์กว่าฝูงแรก หลังจากเข้ามาใกล้หมู่บ้าน พวกมันไม่ได้แบ่งกำลังออกไป พวกมันทั้งหมดมุ่งหน้ามายังประตูด้านทิศตะวันตก การกระทำของพวกมันทำให้โอหยางโชวประหลาดใจ
ด้วยความเร็วในการเคลื่อนที่ของฝูงหมาป่า ทหารอาสาสำรองไม่สามารถไปช่วยทางประตูด้านทิศตะวันตกได้ทัน
โอหยางโชวบอกให้ทหารอาสาสำรองรออยู่ที่นี่ เขาพาทหารม้าหมู่ที่ 2 ไปช่วยประตูด้านทิศตะวันตก
เมื่อโอหยางโชวไปถึง เขาเห็นหมาป่าบางส่วนกำลังพยายามปีนรั้วขึ้นมา หลินยี่นำทหารม้าทั้ง 3 หมู่ ต่อสู้กับพวกมันอย่างยากลำบาก พวกเขาพยายามโอบล้อมฝูงหมาป่าเอาไว้
ในเวลานี้ ข้อดีของนักธนูก็ปรากฎขึ้น ก่อนที่ทหารม้าจะประทะกับพวกหมาป่า พวกเขาก็ยิงธนูใส่พวกมันจนพวกมันอ่อนแรงลง
แม้ว่าหมาป่าจะเป็นยอดนักสู้ที่ดุเดือด แต่พวกมันก็ไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ ในการเผชิญหน้ากับทหารม้าที่โจมตีอย่างรวดเร็ว กระดูกของพวกมันอาจถูกบดจนตายได้หากโดนกีบเท้าของม้าที่เหยียบย่ำๆพวกมัน
แม้พวกมันพยายามหนีจากการเหรียบย้ำของม้า แต่ทหารบนหลังม้าก็สามารถฆ่าพวกมันได้อย่างง่ายดาย เนื่องจากพวกมันมีเลเวลเพียงแต่ 4 เท่านั้น
20 นาทีต่อมา ฝูงหมาป่าก็ถูกกวาดล้างทั้งหมด หลินยี่ได้แทงราชาหมาป่าตาย ของที่ดรอปได้จากมันทำให้โอหยางโชวประหลาดใจเล็กน้อย
หินมิติขนาดเล็ก : หลังใช้แล้ว ความจุของถุงเก็บของของคุณจะมีขนาดเพิ่มขึ้นเป็น 10 ลูกบาศก์เมตร
ในช่วงเวลานั้น โอหยางโชวได้ยินเสียงประกาศจากระบบอีกครั้ง
“ประกาศระดับภูมิภาค : เขตตงชวน หมู่บ้านดอกท้อ ล้มเหลวในการต่อต้านการรุกรานของสัตว์ร้าย ดินแดนถูกลบล้าง”
“ประกาศระดับภูมิภาค : เขตหวูติง หมู่บ้านไบหยุน ล้มเหลวในการต่อต้านการรุกรานของสัตว์ร้าย ดินแดนถูกลบล้าง”
“ประกาศระดับภูมิภาค : เขตเหลียนโจว หมู่บ้านสุราบายา ล้มเหลวในการต่อต้านการรุกรานของสัตว์ร้าย ดินแดนถูกลบล้าง”
โอหยางโชวจดบันทึก ในเวลานี้มีหมู่บ้าน 7 แห่ง ในเขตเหลียนโจวที่ถูกลบล้าง ชื่อของพวกเขาถูกลบออกไปจากรายชื่อหมู่บ้าน มีหมู่บ้านในเขตนี้ไม่ถึง 100 แห่ง เควสผ่านมาเพียงครึ่งทาง 1 ใน 10 ของผู้เล่นลอร์ดได้ตายไปแล้ว ความเจ็บพวกของเควสนี้รุนแรงอย่างเห็นได้ชัด
ครั้งนี้ มีบางคนบาดเจ็บจากการต่อสู้กับฝูงหมาป่า โชคดีที่สมาชิกกลุ่มช่วยเหลือทางการแพทย์ ซึ่งนำโดยหมอซ่งเตรียมพร้อมช่วยเหลือพวกเขาอยู่แล้ว
ฝ่ายโลจีสติกรีบเร่งเก็บกวาดสนามรบ โอหยางโชวไม่ชักช้า รีบกลับไปประจำตำแหน่งที่ประตูด้านทิศเหนือ อย่างรวดเร็ว
5 นาทีต่อมา เขาก็มองเห็นควันลอยขึ้นมาอีกครั้ง
สงครามกำลังจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง
สัตว์ฝูงที่ 3 เป็นหมูป่าเลเวล 5 หมูป่าชั้นสูงเลเวล 8 และราชาหมูป่าเลเวล 10
พูดถึงหมูป่า มันอาจจะเป็นปัญหาใหญ่สำหรับหมู่บ้านซานไห่ของโอหยางโชว เนื่องจากพวกเขาได้ฆ่าราชาหมูป่าตัวก่อน และยังขโมยลูกหมูป่ากลับมาที่หมู่บ้าน
เพื่อแก้แค้นให้กับหมูป่าก่อนหน้านี้ ฝูงหมูป่าที่ห่างออกไป มีมากเกือบ 3000 ตัว
หมูป่ามีขนาดใหญ่ ดังนั้นรูปแบบของกับดักจึงเหมาะมากที่จะใช้กับมัน น่าเสียดายที่ก่อนหน้านี้ฝูงหมาป่า 2 ฝูงได้ทำให้กับดักกว่าครึ่งเสียหาย ดังนั้น หลังจากพวกมันผ่านแนวป้องกันทั้ง 4 มา แนวป้องกันก็ถูกทายเลือกทั้งหมด ยังเหลือหมูป่าอีกกว่า 2000 ตัว
ห่างออกไป 400 เมตร ฝูงหมูป่าแยกเป็น 2 กลุ่ม มุ่งหน้าไปยังประตูด้านทิศตะวันตก และประตูด้านทิศเหนือ พวกมันมีพลังมากพอจะทำลายหมู่บ้านซานไห่ได้
โอยหางโชวมองไปยังหมูป่าเกือบพันตัวที่กำลังมุ่งหน้ามายังประตูด้านทิศเหนือ เขารู้สึกขมขื่น นี่คือการลงโทษจากการเก็บเกี่ยวของพวกเขาก่อนหน้านี้ ช่างเป็นบทลงโทษที่โหดร้ายจริงๆ
การตั้งรับอยู่ภายในคงจะไม่เพียงพอ โอหยางโชวลงมาจากหอธนู เขาเรียกเจ้าเต๋อหวังและวางธงในมือของเขา สั่งให้เขาขึ้นไปบนหอธนูและเป็นคนสั่งการ
“หัวหน้าเจ้า ข้ามอบหมายหน้าที่สั่งการให้กับท่าน ข้าขอเพียงให้ทันประวิงเวลาเพื่อรอกำลังเสริม จำไว้ว่าพวกท่านเป็นแนวป้องกันสุดท้าย”
หนังศีรษะของเจ้าเต๋อหวังเสียวซ่าน เขาม่ใช่นายทหารอย่างเป็นทางการ แต่ตอนนี้เขาเป็นคนสั่งการหรือ?
โอหยางโชวเห็นความกระวนกระวายของเขา เขาจึงแตะไหล่เจ้าเต๋อหวังและกล่าวว่า “หัวหน้าเจ้า ท่านไม่ต้องกังวล ข้าเชื่อในความสามารถของท่าน”
เจ้าเต๋อหวังไม่ได้พูดอะไร เขาแค่พยักหน้า
นี่เป็นเหตุฉุกเฉิน โอหยางโชวไม่มีเวลาสั่งการทุกคน เขาขี่ม้าออกจากประตูด้านทิศเหนือพร้อมกับทหารม้าหมู่ที่ 2 แผนของเขาง่ายมาก ใช้ประโยชน์จากทหารม้า ล่อหมูป่าบางส่วนออกไป และจัดการพวกมัน
ก่อนที่เขาจะปะทะกับหมูป่า โอหยางโชวและทหารม้าของเขาก็เบี่ยงหลบพวกมัน เมื่อพวกมันเห็นพวกเขาหลบหนี ฝูงหมูป่าก็บ้าคลั่ง หมูป่าชั้นสูงนำหมูป่าเกือบครึ่งตามพวกเขาไปในทันที
ส่งผลให้ความกดดันในประตูด้านทิศเหนือลดลงทันที เจ้าเต๋อหวังยืนอยู่บนหอธนู จ้องมองไปที่ฝูงหมูป่าที่กำลังบุกเข้ามา เมื่อถึงระยะ 60 เมตร เขาก็โบกธงและตะโกนออกไปว่า “เขวี้ยงได้!!!”
พวกเขาเขวี้ยงแหลน 3 ครั้งติดต่อกัน หมูป่าเกือบ 300 ตัวถูกฆ่าตายในทันที ยังมีหมูป่าอีกกว่า 200 ตัว วิ่งไปที่รั้ว เจ้าเต๋อหวังดูเหมือนจะถูกเร้าอารมณ์โดยสนามรบ เขาวิ่งลงจากหอธนู เขาถือแหลนไว้ในมือ และตะโกนออกไปว่า “พี่น้องตามข้ามา”
จากนั้น เขาก็วิ่งไปที่หมูป่าที่อยู่ใกล้ๆ ทุกคนถูกเร้าอารมณ์โดยสนามรบเหมือนๆกัน ทหารอาสาสำรองพุ่งเข้าหาฝูงหมูป่าที่แนวรั้ว
แต่น่าเสียดายที่จำนวนของทหารอาสาสำรองมีจำกัด และในมือของเขาก็มีเพียงแหลนที่ทำจากไม้เท่านั้น ภายในเวลาไม่ถึง 5 นาที พวกเขาก็เริ่มได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ หลายครั้งที่หมูป่าเกือบจะทะลวงผ่านรั้วมาได้
เจ้าเต๋อหวังรู้สึกได้ว่าเวลาของพวกเขาหมดลงอย่างรวดเร็ว เมื่อทหารม้าปรากฎตัวขึ้นในระยะสายตา ทหารม้าเกือบ 50 นาย ยิงธนูไปที่ฝูงหมูป่า ฝูงหมูป่าถูกกวาดล้างไปอย่างรวดเร็ว
ด้านหลังของทหารม้าเป็นกลุ่มหมูป่าที่โอหยางโชวล่อออกไป พวกทหารก็เข้ามาในหมู่บ้านแล้วลงจากหลังม้า พร้อมทั้งยิงธนูไปยังหมูป่ากลุ่มนั้น
เมื่อเห็นกำลังเสริม ขวัญกำลังใจของทหารอาสาสำรองก็ดีขึ้นในทันที และพวกเขาก็กลับไปประจำตำแหน่งเดิมอีกครั้ง เมื่อฝูงหมูป่าเข้ามาในระยะ 60 เมตร พวกเขาก็ไม่ลังเลที่จะเขวี้ยงแหลนออกไป
ด้วยทหารอาสาสำรองเกือบ 100 คนและทหารม้าทั้งหมดของหมู่บ้านชะตากรรมของพวกหมูป่าสิ้นสุดพวกมันถูกกวาดล้างจนหมดสิ้น
โอหยางโชวถอนหายใจด้วยความโล่งอก สัตว์ร้ายฝูงนี้น่ากลัวมากเกินไป เขาเดินไปทางเจ้าเต๋อหวัง แตะที่ไหล่เขา ยิ้มและกล่าวว่า “หัวหน้าเจ้า ท่านทำงานได้ดีมาก ข้าเห็นการกระทำของท่าน ท่านช่างกล้าหาญดุจผู้ชายที่แท้จริง”
เจ้าเต๋อหวังยิ้มด้วยความโล่งอก “สถานะการณ์กระชั้นชิด ข้าไม่ได้คิดอะไรมากนัก อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่อาจปล่อยให้พวกสัตว์ร้ายบุกเข้ามาในหมู่บ้านได้”
“ยอดเยี่ยม รั้วเป็นแนวป้องกันสุดท้ายของหมู่บ้านของเรา เราต้องปกป้องมันไว้” โอหยางโชวเห็นด้วยอย่างจริงจัง
โอหยางโชวบอกกับกลุ่มช่วยเหลือทางการแพทย์ ให้รีบพาผู้ที่ได้รับบาดเจ็บหนักไปรักษาที่โรงหมอ สำหรับผู้ที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ตราบเท่าที่มันไม่ส่งผลต่อการเขวี้ยงแหลน ก็ให้รักษาและกลับไปยังตำแหน่งของพวกเขา โอหยางโชวไม่ลืมว่าพวกเขายังมีสัตว์ร้ายอีกฝูงที่ต้องจัดการ
หลังจากนั้น 10 นาที ควันก็ลอยขึ้นอีกครั้ง
ฝูงสุดท้ายมีพลังมากที่สุด พวกมันคือกระทิงป่าเลเวล 6 กระทิงป่าชั้นสูงเลเวล 10 และราชากระทิงป่าเลเวล 12 ด้านหน้าสัตว์ร้ายฝูงนี้ กับดักเกือบทั้งหมดถูกทำลายไปแล้ว
แม้ว่าพวกมันจะมีร่างกายขนาดใหญ่และแข็งแรง หลุมเหล่านี้ก็ยังเป็นภัยคุกคามของพวกมัน น่าเสียดายที่เหลือกับดักเพียงเล็กน้อย เมื่อฝูงกระทิงป่าเกือบพันผ่านแนวป้องกันทั้ง 4 มา พวกมันเหลือมากกว่า 900 ตัว
คล้ายกับฝูงก่อนหน้านี้ ฝูงกระทิงป่าแบ่งเป็น 2 กลุ่ม มุ่งหน้าไปทางประตูด้านทิศตะวันตก และประตูทางด้านทิศเหนือ ที่ประตูทิศเหนือมีจำนวนน้อยกว่า 300 ตัว
แม้สัตว์ร้ายฝูงสุดท้ายจะมีความแข็งแกร่งมาก โอหยางโชวก็ไม่ได้กังวล เขายังมีไพ่ตาย กับดักเพลิง ซึ่งเขายังไม่ได้ใช้มัน เขาเตรียมใช้มันกับสัตว์ร้ายฝูงสุดท้ายนี้
ในหูของเขามีประกาศจากระบบดังอย่างต่อเนื่อง มีดินแดนถูกลบล้างเป็นจำนวนมาก มีน้อยคนที่ต่อต้านการรุกรานของฝูงสัตว์ร้ายได้ แสดงให้เห็นว่า ศักยภาพของหมู่บ้านซานไห่ในการกำจัดฝูงสัตว์ร้ายนั้นสูงเพียงใด
โอหยางโชวยืนอยู่บนหอธนูอย่างสงบ ดูฝูงกระทิงป่าที่พุ่งเข้ามาที่รั้ว เมื่อพวกมันห่างจากรั้ว 50 เมตร เขาก็ยิงลูกศรเพลิงลงในร่องที่เต็มไปด้วยน้ำมัน
ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีสำหรับการลุกไหม้ กระทิงป่าถูกล้อมรอบไปด้วยเปลวเพลิง ขณะที่พวกมันถูกเผา เสียงหวยหวนร้องด้วยความเจ็บปวดของพวกมันดังออกมาไม่หยุดหย่อน
ในเวลานั้น ทหารอาสาสำรองก็เขวี้ยงแหลนออกไป และทหารหน้าไม้ก็ยิงธนูออกไป ดั่งคลื่นแห่งความตายที่พุ่งเข้าหาพวกมัน
ภายในเวลาไม่ถึง 10 นาที กระทิงป่านอกประตูด้านทิศเหนือก็ถูกกำจัดทั้งหมด สำหรับประตูด้านทิศตะวันตก โอหยางโชวไม่ได้เป็นห่วงเลย เขารู้ว่ามีกับดักเผลิงที่มีพลังมากกว่านี้อยู่ที่นั่น
แน่นอนว่า ก่อนที่โอหยางโชวจะเดินทางไปถึงประตูด้านทิศตะวันตก เสียงอันไพเราะจากระบบก็ดังขึ้นที่หูของเขา
“ประกาศระดับโลก : ขอแสดงความยินกับหมู่บ้านซานไห่ของประเทศจีน...”
“ประกาศระดับโลก : ขอแสดงความยินกับหมู่บ้านซานไห่ของประเทศจีน...”
“ประกาศระดับโลก : ขอแสดงความยินกับหมู่บ้านซานไห่ของประเทศจีน...”
การประกาศทั้ง 3 ครั้ง ทำให้เกิดความโกลาหลขึ้นทั่วโลก ครั้งนี้ โอหยางโชวกลายเป็นคนมีชื่อเสียงอย่างแท้จริง
