TWO Chapter 26 การเตรียมความพร้อมสำหรับสงคราม
TWO Chapter 26 การเตรียมความพร้อมสำหรับสงคราม
โอหยางโชวไปที่ตลาดขั้นต้น และเปิดส่วนวัสดุ เขามองไปที่ราคา ม้วนผ้าลินินราคา 10 เหรียญเงิน ผ้าไหมราคา 50 เหรียญเงิน
เขาซื้อผ้าลินิน 42 ม้วน และผ้าไหม 1 ม้วน รวมเป็นเงิน 470 เหรียญเงิน หรือไม่ถึง 5 เหรียญทอง สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่า มูลค่าของเหรียญทองมีมากเพียงใด
ผ้าลินินและผ้าไหมถูกส่งมาที่ตลาด หยิงหยูและฝ่ายคลังวัสดุของเธอขนมันออกไป
โอหยางโชวใช้โอกาสนี้จัดการกับหนังสัตว์ที่เก็บไว้ ที่มีมูลค่าสูงสุด คือ หนังราชาหมูป่า(คุณภาพระดับ 8) 4 ชิ้น และหนังหมูป่ากลายพันธ์(คุณภาพรับ 6 ) 2 ชิ้น
นอกจากนี้ยังมีหนังสัตว์ป่าเสียหาย(คุณภาพระดับ 1) 30 ชิ้น, หนังสัตว์ป่าสภาพดี(คุณภาพระดับ 2) 40 ชิ้น และขนสัตว์สภาพเยี่ยม(คุณภาพระดับ 4) 10 ชิ้น เขาเอาหนังทั้งหมดออกมา และส่งไปที่ร้านตัดเย็บพร้อมกับผ้า เพื่อให้มู่ฉิงซีจัดการ
หลังจากจัดการเรื่องผ้าและหนังสัตว์แล้ว เขาก็ไปที่ร้านช่างตีเหล็ก และตรวจสอบการผลิตลูกศร ความต้องการใช้ลูกศรในตอนนี้สูงมาก พวกเขามีลูกศรที่ยึดได้จากค่ายโจร 1000 หน่วย ซึ่งเขาแบ่งให้ทหารได้เพียงคนละ 20 หน่วยเท่านั้น นั่นยังไม่เพียงพอที่จะใข้ฝึกฝนและการต่อสู้กับฝูงสัตว์ร้ายที่จะมาถึง
เพื่อจัดการกับฝูงสัตว์ร้ายที่จะมาถึง โอหยางโชวได้บอกกับช่างตีเหล็กหลี่ไท่จู ว่าตอนนี้ให้เขาผลิตลูกศรเพียงอย่างเดียว เขาเดินเข้าไปในร้านช่างตีเหล็กที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย
บังเอิญหัวหมู่จางต้าหนิว แห่งหมู่ที่ 1 ได้นำทหาร 4 นาย ไปที่ร้าน เพื่อมานำลูกศรที่เสร็จแล้วกลับไปยังค่ายทหาร เมื่อเห็นโอหยางโชว ต้าหนิวและทหารคนอื่นรีบทำความเคารพ “นายท่าน!”
“เจ้าเป็นยังไงบ้าง หลังจากที่ได้เลื่อนขั้นครั้งใหม่?” โอหยางโชวถามเขา
“นายท่าน หลังจากได้เลื่อนขั้น ทุกคนมีความสุขกับมันมาก และพร้อมสำหรับการต่อสู้ครั้งต่อไป ท่านขุนพลซีได้มอบหมายให้พวกเราทำการฝึกฝนอย่างเข้มงวด และสอนให้เราทำงานอย่างละเอียดรอบคอบ ทำให้พวกเราทุกคนกระตือรือร้นที่จะแสดงพลัง”
“ยอดเยี่ยม!”
โอหยางโชวหันไปที่มาสเตอร์หลี่ “มาสเตอร์หลี่ ท่านทำมาหลายวันแล้ว ตอนนี้มีลูกศรที่ท่านผลิตได้มีเท่าใดแล้ว”
“นับตั้งแต่ได้รับคำสั่งจากนายท่าน ข้าผลิตลูกศรได้ 1500 หน่วยแล้ว ตามความคืบหน้านี้ ก่อนที่สัตว์ร้ายจะมาถึง ข้าคงผลิตได้อีก 1600 หน่วย”
“ยอดเยี่ยม! มีประสิทธิภาพมาก!” โอหยางโชวพยักหน้าด้วยความพอใจ ลูกศรมากกว่า 3000 หน่วย น่าจะเพียงพอสำหรับจัดการฝูงสัตว์ร้ายที่กำลังจะมาถึง “ต้าหนิว ส่งผ่านคำพูดของข้าไปให้ขุนพลซี เมื่อเจ้ากลับไปที่ค่าย บอกเขาว่าแผนการป้องกันของเขายอดเยี่ยม และให้เขาเริ่มดำเนินการได้”
“ครับ! นายท่าน”
“ดี เมื่อเห็นว่าการผลิตลูกศรราบลื่น ข้าก็จะปล่อยให้เจ้าทำงานของเจ้าไป”
เขามุ่งหน้ากลับไปที่คฤหาสน์ของเขา กู่สานเหนียงกำลังเตรียมอาหารกลางวัน ตั้งแต่แม่ครัวขั้นสูงคนนี้ย้ายเข้ามาในคฤหาสน์ อาหารที่ปรุ่งในคฤหาสน์ก็อร่อยมากขึ้น ดังนั้น ตราบเท่าที่เขาไม่ยุ่งกับงานจริงๆ เขาจะกลับไปกินอาหารที่คฤหาสน์
ขุนพลซีเป็นข้อยกเว้น ตั้งแต่จัดตั้งกองทหารม้าหน้าไม้ ความกระตือรือร้นในการฝึกอบรมทหาร นำเขาไปที่ค่ายทหาร ตั้งแต่นั้นมา เขาก็อยู่กับทหารในค่ายทหารตลอด และกลับมาที่คฤหาสน์น้อยลงทุกวัน
โอหยางโชวไม่ได้ตั้งกฎใดๆบนโต๊ะอาหาร ด้วยเหตุนี้ การรับประทานอาหารร่วมกันจึงมีบัญญากาศที่ผ่อนคลาย พวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่แต่ละคนกำลังทำในฝ่ายของตนเอง การสนทนานี้เป็นเรื่องที่ดี บางครั้งพวกเขาก็สามารถแก้ปัญหาในขณะที่ทานอาหารบนโต๊ะ
หลังโอหยางโชวกินอาหารได้ 2 คำ มู่ฉิงซียิ้มมาที่เขา และกล่าวว่า “พี่ใหญ่ท่านแย่มาก”
โอหยางโชวกระพริบตาด้วยความสับสน “อะไรหรือ? ข้ารังแกเจ้าหรือ?” ทุกคนอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจึงจ้องมองไปที่เด็กสาว
“พี่ใหญ่ ท่านส่งหนังสัตว์เหล่านั้นมาให้ข้า บางส่วนมีคุณภาพระดับ 8 ท่านไม่ได้บอกข้า พวกมันผสมอยู่กับหนังอื่นๆ”
“ถ้าข้าไม่เห็นก่อน พวกมันคงถูกส่งให้เด็กฝึกงานจัดการ และมันคงจะแย่มาก ท่านเป็นพี่ชายนิสัยไม่ดีจริงๆ!” ฉิงซีแสดงให้เห็นถึงความผิดพลาดของเขา
โอหยางโชวรู้สึกอายมาก เพราะมันเป็นความผิดพลาดของเขาจริงๆ “ข้าลืมบอกเจ้า ว่าข้ารวมพวกมันไว้ด้วยกัน เป็นเรื่องที่ดีที่น้องสาวข้ามีสายตาที่ดีเช่นนี้” แน่นอนฉิงซีชอบฟังคำชม การยกย่องเธอเป็นเรื่องง่าย
แน่นอนว่า เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “เฮะ! เฮะ! พวกหนังคุณภาพสูงนี้ น้องสาวคนนี้พอจะตัดเย็บให้พี่ใหญ่ได้ไหม?”
“อืม พี่ใหญ่คงต้องขอบคุณน้องสาวล่วงหน้าสำหรับผลงานของเจ้า”
มื้ออาหารกลางวันเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะรอบๆตัวโอหยางโชว เขาเลือกที่จะไม่ออกไปไหนในบ่ายวันนี้ และเลือกที่จะอยู่ในสำนักงานของเขา ตั้งใจอ่านหนังสือ ในเกมส์ แม้จะไม่มีค่าสถานะในการอ่าน แต่การอ่านหนังสือก็เพิ่มความเข้าใจให้พวกเขาได
ดังนั้น ตั้งแต่ในสำนักงานมีชั้นวางหนังสือ โอหยางโชวก็ชอบที่จะคลุกอยู่ในสำนักงานเพื่ออ่านหนังสือ ในเวลาเดียวกันโอหยางโชวก็มองไปข้างหน้า เพื่อเพิ่มความเข้าใจของเขา มันพิสูจน์แล้วว่า การอ่านในเกมส์และในโลกจริงก็เหมือนกัน เมื่อคุณอ่านหนังสือแต่ละคำอย่างตั้งใจ คุณจะเรียนรู้มัน
……………………………………………………..
ไกอาปีที่ 1 เดือนที่ 1 วันที่ 25 เป็นวันที่แสงแดดส่องสว่าง เป็นวันที่เสร็จสิ้นการเพาะปลูกมันฝรั่ง
โอหยางโชวเป็นประธานในการประชุมประจำสัปดาห์ “ทุกคน มีเพียงเรื่องเดียวสำหรับการประชุมนี้ มั่นคือ ในอีก 5 วัน ฝูงสัตว์ร้ายจะมาถึง และเราจะพูดถึงแผนการป้องกันซานไห่กัน”
ขุนพลซีเริ่มต้น โดยเริ่มจากการพูดคุย และอธิบายกับหัวหน้าฝ่ายต่างๆ “ขั้นแรก เราต้องตรวจสอบในทะเบียนว่ามีนายพรานหรือไม่ รูปแบบการป้องกันนี้ ต้องได้รับความร่วมมือของนายพราน โดยเฉพาะทำเลที่เหมาะจะสร้างกับดัก”
กู่ซิวเหวินลุกขึ้นยืน ยิ้มและกล่าว “ท่านขุนพลไม่จำเป็นต้องกังวลไป ข้ากำลังจะรายงานต่อนายท่านว่ามีผู้มีความสามารถพิเศษ 2 คน เพิ่งอพยพเข้ามาในหมู่บ้าน และ 1 ในนั้นเป็นนายพรานระดับกลาง”
ขุนพลซีหัวเราะ เมื่อเขาได้ยิน “ดี! ดีมาก! ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?”
โอหยางโชวโบกมือ “ท่านไม่จำเป็นต้องรีบร้อนไป ข้ามั่นใจว่าซิวเหวินทำงานได้ถูกต้อง ซิวเหวิน ทำไมไม่ใช้โอกาสนี้บอกเราเกี่ยวกับผู้มีความสามารถพิเศษทั้ง 2 คนหละ?”
“นายพรานชื่อว่า ‘หยางจุ้ย(Yang Zhui)’ เป็นชายหนุ่มวัย 25 ปี อีกคนเป็นชายชรา ชื่อว่า ‘ฟ่านจิน(Fan Jin)’ และเขาเป็นนักวิชาการ”
“โอ้! ช่างน่ายินดีจริงๆ” โอหยางโชวไม่สนใจที่จะเจาะลุกในตอนนี้ การประชุมในครั้งนี้เน้นเรื่องการป้องกันสัตว์ร้าย เขาหันไปหาขุนพลซี “เชิญท่านขุนพลดำเนินการต่อ”
ขุนพลซีกล่าวต่อว่า “เนื่องจากเรามีนายพรานแล้ว ข้าหวังว่าฝ่ายก่อสร้าง จะช่วยในการขุดหลุมกับดักได้ นอกจากนี้เรายังต้องทำเครื่องหมายของกับดัก และอธิบายให้ชาวบ้านฟังอย่างชัดเจน เพื่อไม่ให้พงกเขาเดินเข้าไปในกับดักซะเอง”
“นั่นเป็นสิ่งที่เราต้องเอาใจใส่ ซิวเหวิน แจ้งชาวบ้านถึงรายละเอียดของกับดักให้ชัดเจนและรัดกุม ติดประกาศไว้ที่หมู่บ้านด้วย” โอหยางโชวกล่าวกับซิวเหวิน
“ครับ นายท่าน” แน่นอนซิวเหวินยอมรับคำสั่งดังกล่าว และเพื่อปกป้องหมู่บ้าน ซิวเหวินก็เสนอความคิดของเขา “นอกจากนี้ ข้าย้งมีข้อเสนอ เราสามารถระดมความแข็งแกร่งของชาวบ้านทุกคน เพื่อเข้าร่วมในการป้องกันดินแดน และข้าเสนอให้ลานไม้ทำหลาวไม้ง่ายๆให้ชาวบ้าน และหวังว่าขุนพลซีจะส่งทหารม้ามาฝึกฝนให้แก่พวกชาวบ้าน”
โอหยางโชวไม่คิดว่ากู่ซิวเหวินจะมีความคิดทางทหารเช่นนี้ โอหยางโชวพยักหน้าและชมเชยเขา “นี่เป็นความคิดที่ดี ซิวเหวินข้าเห็นด้วยกับความคิดของเจ้า”
ขุนพลซีเหลือบมองที่ซิวเหวิน และกล่าวว่า “ข้าก็เห็นด้วยเช่นกัน”
“ฝ่ายคลังสำรองไม่มีปัญหาใดๆ และคาดว่าเราสามารถเตียมหลาวไม้ได้ราว 5000 หน่วย ใน 5 วันนี้” ขุ่ยหยิงหยูกล่าวอย่างชาญฉลาด
“สำหรับฝ่ายก่อสร้าง นอกจากโรงเรียนแล้ว สิ่งก่อสร้างอื่นๆเสร็จสิ้นทั้งหมดแล้ว พวกเขาจะช่วยนายพรานขุดหลุมกับดัก” โอหยางโชวกล่าว และหันไปทางเจ้าเต๋อหวัง
เจ้าเต๋อหวังพยักหน้าเห็นด้วย
ในเวลานี้ หัวหน้าฝ่ายฟื้นฟูดิน เจ้าเต๋อเสี้ยนก็ลุกขึ้นยืน และกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “นายท่าน ข้ามีบางสิ่งจะกล่าว”
“เชิญท่านกล่าว”
“นายท่าน ข้ากังวลเรื่องฝูงสัตว์ร้ายที่บุกเข้ามา หากพวกมันบุกรุกพื้นที่เพาะปลูก พวกมันจะไม่ทำลายไรมันฝรั่งของพวกเราจนได้รับความเสียหายหรอกหรือ?” มันฝรั่งเหล่านั้นถือเป็นความหวังของดินแดน เป็นสิ่งที่สำคัญมากสำหรับเขา
“ปัญหานี้มีวิธีแก้ไขหรือไม่?” โอหยางโชวถามออกไป
“พื้นที่เพาะปลูกอยู่ริมแม่น้ำ และเป็นชายขอบของดินแดนเรา ข้าคาดว่าฝูงสัตว์ร้ายจะมุ่งหน้าเข้าหมู่บ้าน และมันจะไม่ทำความเสียหายให้กับพื้นที่เพาะปลูกแน่นอน” ขุนพลซีกล่าว “โดยทั่วไปแล้วฝูงสัตว์ร้ายมักหลีกเลี่ยงพื้นที่เพาะปลูกเพราะมีคูน้ำขวางพวกมันอยู่ แม้ว่าจะมีบางตัวหลงเข้าไป มันก็ไม่ทำความเสียหายมากนัก”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจ้าเต๋อหวังก็หัวเราะ “คำพูดของขุนพลซีช่างยอดเยี่ยมนัก การขุดคูน้ำลึกสำหรับการชลประทานดูเหมือนจะไม่สูญเปล่า มันช่างมหัศจรรย์จริงๆ”
ขุนพลซียิ้ม เข้าไม่ได้พิจารณาประเด็นดังกล่าว แต่มองจากมุมมองทางทหารเท่านั้น
เมื่อเห็นทุกคนคุยเรื่องแผนการเสร็จสิ้น โอหยางโชวถือโอกาสนี้จบการประชุม “เราทุกคนต้องช่วยกันเตรียมการป้องกันดินแดนของเรา ข้าหวังว่าทุกคนจะปฏิบัติหน้าทที่ในขั้นตอนการเตรียมการสำหรับสงคราม นอกจากนี้หมอซ่งได้ย้ายไปที่โรงหมอแล้ว ดังนั้น จัดที่พักให้กับผู้อาวุโสฟ่านด้วย”
“ครับ นายท่าน”