TWO Chapter 25 สวัสดิการขั้นพื้นฐาน
TWO Chapter 25 สวัสดิการขั้นพื้นฐาน
ไกอา ปีที่ 1 เดือนที่ 1 วันที่ 24
โอหยางโชวขี่วายุดำไปทั่วดินแดน ตั้งแต่เขาได้ม้าตัวนี้มา เขาขี่มันทุกวัน เหมือนสายลมที่พัดผ่านดินแดน วายุดำชอบพื้นที่กว้างใหญ่ของเขตทุรกันดาร เมื่เทียบกับพื้นที่แคบๆในคอกม้า น้ำค้างกระเด็นออกมาจากกีบเท้าของมันขณะวิ่ง หันหน้าไปทางแสงแดดยามเช้า เห็นได้ชัดว่าเขามีความสุขกับมันแค่ไหน
บริเวณริมแม่น้ำมิตรภาพ มีพื้นที่เพาะปลูก 2000 หมู่ ตั้งอยู่เป็นระเบียบเรียบร้อย เขาไม่สามารถมองเห็นจุดสิ้นสุดของมันได้ แม้ว่าเขาจะอยู่บนหลังม้าของเขา คูน้ำถูกขุดเป็นระบบชลประทานอย่างเรียบง่าย และเป็นประโยชน์สำหรับพื้นที่เพาะปลูก ชาวไร่กำลังปลูกมันฝรั่ง รอคอยการเก็บเกี่ยวในอนาคต
โอหยางโชวศึกษาไร่มันฝรั่งอยู่ด้านข้าง มองดูล่องสำหรับปลูกมัน และชาวบ้านที่กำลังทำงานอย่างวุ่นวาย เขาได้เห็นความหวังในการเก็บเกี่ยว เขาสามารถพึ่งมั่นฝรั่งเพื่อช่วยเบาเทาปัญหาความต้องการอาหารของประชาชนในช่วงครึ่งปีแรกได้บางส่วน ตามรายงานต่างๆที่เขาได้รับ การเพาะปลูกทั้งหมดจะแล้วเสร็จในวันพรุ่งนี้
เขาพอใจกับประสิทธิภาพของฝ่ายฟื้นฟูดิน เจ้าเต๋อเสี้ยนมีความสามารถในการบริหารจัดการจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายก่อสร้างก่อนหน้านี้ และฝ่ายฟื้นฟูดินในปัจจุบัน เขาสามารถจัดการทุกอย่างได้เป็นอย่างดี และไม่ทำให้โอหยางโชวผิดหวัง โอหยางโชวเชื่อว่า หลังจากประสบการณ์เหล่านี้ เจ้าเต๋อเสี้ยนจะครองตำแหน่งี่สำคัญกว่านี้ เช่นตำแหน่งผู้ช่วยส่วนตัวของเขา
โอหยางกลับจากการขี่ม้าไปตามพื้นที่เพาะปลูก เขาใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงในการกลับไปหมู่บ้าน หอธนูถูกสร้างขึ้น 2 แห่ง ด้านหน้าหมู่บ้าน และขณะนี้มีทหารหน้าไม้ 2 นาย ประจำการคอยปกป้องทางเข้าหมู่บ้านซานไห่
เขาเดินผ่านประตูทางเข้าหลัก เดินผ่านร้านค้าริมถนนพาณิชย์ ร้านขายของชำขั้นต้น ร้านตีเหล็กขั้นกลาง ร้านตัดเย็บขั้นสูง ศูนย์ศิลปะการต่อสู้ขั้นสูง และสิ่งก่อสร้างอื่นๆจากทั้ง 2 ข้างถนน ซึ่งช่วยเพิ่มความมีชีวิตชีวาให้กับหมู่บ้าน
ร้านตัดเย็บ และศูนย์ศิลปะการต่อสู้ ไม่ได้เริ่มที่ขั้นต้น เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับการกำหนดระดับขั้นสิ่งก่อสร้าง ในเกมส์ สิ่งก่อสร้างทั้งหมดแบ่งออกเป็น 5 ประเภท
ประเภทแรก เช่น รั้วไม้ง่ายๆ ที่อยู่อาศัยขนาดเล็ก หอคอย เรือข้ามฟาก คอกม้า เป็นต้น สิ่งก่อสร้างเหล้านี้ไม่มีระดับขั้น เมื่อสร้างแล้วไม่สามารถอัพเกรดได้ ตัวอย่างเช่น รั้วไม้ไม่สามารถอัพเกรดได้ มันต้องถูกรื้อออกแล้วสร้างกำแพงอิฐขึ้นทดแทน
ประเภทที่ 2 เช่น ร้านตีเหล็ก ร้านตัดเย็บ โรงไม้ ศูนย์ศิลปะการต่อสู้ โรงหมอ เป็นต้น สิ่งก่อสร้างที่ผลิตบางสิ่งบางอย่าง จะขึ้นอยู่กับระดับขั้นของผู้ดูแล ตัวอย่างเช่น ร้านช่างตีเหล็กไม่ได้กำหนดว่าจะผลิตเครื่องมือทางการเกษตรหรืออาวุธยุทโธปกรณ์ใดๆ ทุกสิ่งขึ้นอยู่กับช่างตีเหล็ก
ดังนั้น ระดับขั้นของสิ่งก่อสร้างเหล่านี้ จะขึ้นอยู่กับระดับขั้นของผูดูแลสิ่งก่อสร้างนั้น ฉะนั้นเมื่อช่างตีเหล็กหลี่ไท่จู ได้เลื่อนขั้นเป็นช่างตีเหล็กขั้นกลาง ร้านช่างตีเหล็กของเขาก็ปรับตัวดีขึ้น จากขั้นต้นเป็นขั้นกลาง
ประเภทที่ 3 เช่น อู่ต่อเรือ สิ่งก่อสร้างประเภทนี้ จำเป็นต้องพึ่งพาผู้ดูแลเพื่อบรรลุเป้าหมาย แต่ก็ขึ้นอยู่กับสถานที่ด้วย
แม้ว่าช่างต่อเรือของเขาจะอยู่ในขั้นสูง แต่อู่ต่อเรือและท่าเทียบเรือก็ยังอยู่ในขั้นต้น ดังนั้น สิ่งก่อสร้างนี้จะต้องได้รับการอัพเกรดในขณะที่ต้องมีผู้ดูแลที่เหมาะสมเช่นกัน
ประเภทที่ 4 เช่น วัด ศาลบรรบุรุษ ตลาด ค่ายทหาร เป็นต้น สิ่งก่อสร้างประเภทนี้จะต้องได้รับการอัพเกรด และไม่จำเป็นที่ผู้ดูแลต้องมีทักษะใดๆ ดังนั้น เพื่ออัพเกรด คุณต้องใช้แบบแปลนสิ่งก่อสร้างในระดับที่สูงขึ้น
ประเภทที่ 5 เป็นสิ่งก่อสร้างที่ผลิตทรัพยากร เช่น ลานไม้ เหมืองหิน เหมืองแร่ เป็นต้น ระดับของสิ่งก่อสร้างเหล่านี้เชื่อมโยงกับทรัพยากรที่ผลิตได้ และจำนวนคนที่ทำงานที่นั่น ตราบเท่านี้การผลิตอยู่ในระดับสูง และมีคนงานเป็นจำนวนมากพอ ก็จะสามารถอัพเกรดสิ่งก่อสร้างนั้นได้
ตามการตั้งค่าของเกมส์ สิ่งก่อสร้างประเภทนี้ ขั้นต้นมีคนงานไม่เกิน 100 คน ขั้นกลางมีคนงาน 100-500 คน ขั้นสูงมีคนงาน 500-1000 คน และขั้นพิเศษมีคนงานมากกว่า 1000
เมื่อถึงสุดทางของถนนพาณิชน์ โอหยางโชวก็กลับคฤหาสน์ของเขา เขาไปที่สำนักงานของเขา บนโต๊ะมีเอกสารแจ้งรายละเอียดของแผนการป้องกันสัตว์ร้ายที่เขียนโดยขุนพลซี
เขาไม่ได้รีบตรวจสอบเอกสาร เขายังคิดเกี่ยวกับช่วงที่เดินผ่านถนนพาณิชย์ เขาเห็นชาวบ้านไปทำงานในชุดเก่าและหยาบกร้านของพวกเขา โอหยางโชวตระหนักได้ถึงสิ่งที่เขาควรทำเกี่ยวกับเรื่องนี้ ชาวบ้านทำงานหนักทุกวันเพื่อดินแดน แต่สิ่งที่เขาทำให้ชาวบ้านได้ก็คือ สร้างความเชื่อมั่นให้พวกเขา และมอบอาหารให้พวกเขาเท่านั้น
เขายังจำได้ว่า เมื่อตอนที่ชาวบ้านเจ้าเข้ามาในหมู่บ้านครั้งแรก เขาได้สัญญาว่าจะมอบเสื้อผ้าใหม่ให้สวมใส่ และมอบอาหารเพื่อให้มีชีวิตอยู่ต่อไป
ชาวบ้านยังคงส่วมใส่เสื้อผ้าหยาบกร้านของพวกเขา แม้แต่ขุยหยิงหยู ท่านหญิงแห่งหมู่บ้านซานไห่ ก็ยังไม่มีเส้อผ้าดีๆสวมใส่ ตอนนี้เขามีมู่ฉิงซี ช่างตัดเย็บขั้นสูง และเขาก็มีเงิน มันถึงเวลาแล้วที่จะปรับปรุงสภาพความเป็นอยู่ของทุกคน
“เอ่อหว้าฉี!!!” โอหยางโชวตะโกนออกไปนอกประตู
“นายท่าน!” เอ่อหว้าฉีซึ่งกำลังเล่นอยู่ในลานรีบตอบรับทันทีที่โอหยางโชวเรียกเขา เขารีบเดินเข้าไปในสำนักงานอย่างรวดเร็ว
“ไปหาน้องสาวขุ่ย และน้องสาวมู่ พาพวกนางมาพบข้าที่นี่ ข้ามีธุระจะคุยกับพวกนาง”
“ข้าทราบแล้ว!” เอ่อหว้าฉีตอบอย่างขะมักเขม้น และวิ่งเหยาะๆออกจากสำนักงานไป
เขาใช้ประโยชน์จากเวลาว่างนี้ โอหยางโชวเริ่มมองไปที่แผนการป้องกันสัตว์ร้ายของขุนพลซี ในแผลขุนพลซีได้อธิบายโดยละเอียดเกี่ยวกับกลยุทธ์ที่หมู่บ้านซานไห่ต้องเตรียม เนื้อหาหลักโดยสรุป คือ การป้องกันโดยปฏิบัติ และการโจมตีโดยปฏิบัติ
การป้องกันโดยปฏิบัติ หมายถึง การขยายขอบเขตการป้องกันรอบๆหมู่บ้าน เพราะการปกป้องหมู่บ้านที่ดี ควรมีชั้นป้องกันด้านนอกหมู่บ้าน
ฝูงสัตว์ร้ายนั้นแตกต่างจากกองทัพมนุษย์ ที่มีผู้บัญชาการที่มีสติปัญญา เมื่อพวกสัตว์บุกเข้ามา พวกมันจะโจมตีโดยไม่ใช้สมอง ใช้ประโยชน์จากจุดนี้ พวกเขาควรขุดหลุมกับดัก โดยมีไม้แหลมอยู่ก้นหลุม หลุมกำดักนี้จะช่วยลดจำนวนสัตว์ร้ายที่บุกเข้ามาถึงหมู่บ้านได้
พวกเขาควรจะเริ่มโจมตี โดยใช้ประโยชน์จากศักยภาพของทหารหน้าไม้ ถอยมาป้องกันในหมู่บ้าน และ พวกเขาจะใช้ประโยชน์จากทหารม้าซึ่งมีความคล่องแคล่ว โดยทหารม้าจะใช้กลยุทธ์สงครามแบบกองโจร
หลังจากอ่านแผนการแล้ว โอหยางโชวก็พยักหน้ายอมรับความเชี่ยวชาญกลยุทย์ของขุนพลซี
………………………………………………………………………………..
10 นาทีต่อมา ขุยหยิงหยู และมูฉิงซีก็เดินเข้ามาพร้อมกัน หลังผ่านมา 3 วัน สองสาวก็สนิทกันเหมือนพี่สาวน้องสาว
“พี่ใหญ่! ท่านเรียกข้า และพี่สาวขุ่ยหรือ? ดูเหมือนท่านมีเรื่องใหญ่จะหารือ?” มู่ฉิงซีกล่าว ขณะหัวเราะอยู่หน้าประตูสำนักงานของเขา หลังจาก 2-3 วันที่ผ่านมาในบ้านหลังใหม่ของเธอ ตอนนี้เธอรู้สึกว่าท่านลอร์ดหรือพี่ใหญ่ของเธอเข้าถึงได้ง่าย ส่งผลให้ความขี้อายของเธอได้หายไป กลายเป็นสุภาพและเปิดกว้างมากขึ้น
“แน่นอน ข้ามีเรื่องสำคัญจะปรึกษากับพวกเจ้า ไม่อย่างนั้นข้าคงไม่กล้ารบกวนท่านหญิงทั้ง 2 หรอก” โอหยางโชวตอบ แต่เขาก็ไม่ปล่อยให้เธอซนมากเกินไป
“อ๊า!” เมื่อเห็นโอหยางโชวกล่าวติดตลกเช่นนี้ มู่ฉิงซีก็รู้สึกอายมาก เธอพูดเบาๆ “พี่ใหญ่นิสัยไม่ดี ที่ล้อเล่นกับเด็กเช่นนี้”
มู่ฉีงซียังคงมีนิสัยขี้อาย โอหยางโชวไม่สามารถช่วยได้ เขาคิดถึงน้องสาวจริงๆของเขาปิงเอ๋อ แม้ว่าช่วงอายุจะห่างกัน แต่ก็สามารถสัมผัสถึงความไร้เดียวสาและความงามได้เช่นเดียวกัน เมื่อปิงเอ๋อเข้าร่วมเกมส์ทั้งสองคนต้องเล่นด้วยกันอย่างแน่นอน
โอหยางโชวไม่สนใจเธอ และหันไปทางขุ่ยหยิงหยู “หยิงหยู ที่ข้าเรียกทั้ง 2 คนมาที่นี่ เพราะข้าจะเริ่มต้นแผนสำคัญของดินแดน และเรื่องนี้ต้องให้พวกเจ้าทั้ง 2 ช่วยดูแล”
หยิงหยูมีหน้าตางงงวย มีความออ่อนโยนบนใบหน้าของเธอ เธอกล่าวว่า “ข้าไม่เข้าใจว่าพี่ใหญ่ต้องการทำอะไร”
“เมื่อตอนที่เราบุกไปทำลายค่ายโจร เราได้เงินมา 32 เหรียญทอง ข้าใช้ 10 เหรียญทองสำหรับแบบแปลน ยังเหลือเงินอีกกว่า 20 เหรียญทอง นอกจากนี้ ร้านตัดเย็บของมู่ฉิงซีก็ได้เปิดบริการแล้ว ข้าจะซื้อผ้าลินินจากตลาดขั้นต้น และสร้างชุดลินินใหม่สำหรับชาวบ้านทุกคนในดินแดน ซึ่งเป็นรางวัลสำหรับการทำงานหนักของทุกคน”
หยิงหยูยิ้ม และกล่าวตอบอย่างจริงจังว่า “พี่ใหญ่ นี่เป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมมาก แล้วโครงการในครั้งนี้มีผลเฉพาะชาวบ้านที่มีอยู่ หรือรวมถึงชาวบ้านที่อพยพเข้ามาใหม่ด้วย”
“โครงการนี้เหมาะจะนำมาเป็นส่วนหนึ่งของสวัสดิการขั้นต้นของซานไห่ ดังนั้น โครงการนี้ถือเป็นนโยบายระยะยาว ในวันที่ก่อตั้งหมู่บ้านซานไห่ ข้าเคยสัญญากับชาวบ้านไว้ ข้าเป็นลอร์ดของพวกเขา ข้าไม่สามารถทำมันได้ในตอนนั้น แต่ตอนนี้ข้าสามารถทำมันได้แล้ว เป็นเรื่องปกติที่ข้าจะทำตามคำพูด”
ดวงตาของมู่ฉิงซีกระพริบอย่างกระปรี้กระเปร่า ขณะที่เธอได้ยินเรื่องนี้ เธอจ้องไปที่โอหยางโชว ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความบูชา “ว้าว! พี่ใหญ่ ข้าบูชาท่านมากขึ้นสำหรับเรื่องนี้”
โอหยางโชวไอเบาๆแล้วพูดว่า “ไม่ต้องบูชาข้า ข้าเป็นแค่เพียงตำนานเท่านั้น”
“ฟุ๊! พี่ใหญ่ช่างหลงตัวเองจริงๆ!” เด็กสาวเริ่มไร้ยางอายมากขึ้น
อย่างไรก็ตามโอหยางโชวถามเธอว่า “สาวน้อย เกี่ยวกับเรื่องตัดเย็บเสื้อผ้าเหล่านี้ เจ้าเป็นช่างตัดเย็บขั้นสูงและมีคุณสมบัติที่เหมาะสม บอกพี่ชายของเจ้ามาซิว่าเจ้าต้องการอะไรบ้าง ผ้าลินนิน? เวลา? อื่นๆ?”
มู่ฉิงซีครุ่นคิดครู่หนุ่ง “ตามที่ข้ารู้ ม้วนผ้ามีความยาวประมาณ 30 เมตร โดยเฉลี่ยนจะใช้ผ้า 2.5 เมตร/ชุด ดังนั้น ผ้า 1 ม้วน สามารถสร้างเสื้อผ้าได้ 12 ชุด ถ้าคิดตามประชากรสูงสุด 500 คนของหมู่บ้านระดับ 2 เราต้องใช้ผ้าอย่างน้อย 43 ม้วน ข้าสามารถเย็บชุดได้ 20 ชุด/วัน”
โอหยางโชวพยักหน้า มองไปที่พวกเธอทั้งคู่ “ดูเหมือนนี่จะเป็นโครงการระยะยาว ดังนั้น ข้าจะแบ่งหน้าที่รับผิดชอบ โดยข้าจะรับผิดชอบในการจัดซื้อผ้าให้เหมาะสมกับชาวบ้าน ฉิงซี เจ้ารับผิดชอบในการตัดเย็บเสื้อผ้า หยิงหยู เจ้าเป็นผู้รับผิดชอบการแจกจ่ายให้เป็นระเบียบ นอกจากนี้ข้าจะซื้อผ้าไหมอื่นๆอีก เพื่อสร้างเสื้อผ้าดีๆแก่พวกเจ้าทั้ง 2 อย่าปฏิเสธ! ถือซะว่าเป็นของขวัญจากพี่ใหญ่”
หญิงสาวกังวลเกี่ยวกับรูปลักษณ์ของพวกเธอ แม้ว่าพวกเธอคิดจะปฏิเสธในตอนแรก แต่สุดท้ายพวกเธอก็ตัดสินใจยอมรับของขวัญ
