TWO Chapter 24 การสนทนาของหญิงสาว
TWO Chapter 24 การสนทนาของหญิงสาว
หลังจากเลื่อนขั้นทหาร โอหยางโชวออกจากค่ายทหาร เขาไม่ได้เข้าไปแทรกแซงการฝึกฝนประจำวันของทหารม้าหน้าไม้ พวกเขาขี่ม้าลาดตระเวณทั่วดินแดน และบางส่วนประจำที่เขตนาเกลือ
ทหารอยู่ภายใต้ผู้มีประสบการณ์เช่นขุนพลซี นายกองผู้เข้มงวดอย่างหลินยี่ และหัวหมู่ทหารคนอื่นๆ เขามั่นใจในตัวนายทหารของเขา เขาต้องการให้พวกทหารมีอำนาจ และต้องการให้พวกเขาได้รับการทดสอบ เพื่อที่จะเติบโตได้อย่างรวดเร็ว
แน่นอน หน้าที่แต่งตั้ง โยกย้ายตำแหน่งบุคลากราทางทหารนั้น เขาจะไม่ปล่อยให้จัดการกันเอง นั่นเป็นองค์ประกอบหลักของอิทธิพลของเขาต่อกองทัพ ถ้าเขาปล่อยไป มันยากจะบอกว่าทหารจะยอมรับอำนาจของเขาหลังจากนี้หรือไม่
นี่เป็นส่วนหนึ่งในเสน่ห์ของเกมส์ NPCเป็นกลุ่มข้อมูลที่เป็นมากกว่าการรวบรวมข้อมูลทั่วไป พวกเขามีความรู็สึกเป็นของตัวเอง ยิ่งNPCก้าวหน้ามากขึ้น ความฉลาดของพวกเขาก็ยิ่งสูงขึ้น
ขุนพลซีในฐานะNPCระดับจักรพรรดิในประวัติศาสตร์ และความสามารถของเขาสูงกว่าผู้เล่นอย่างโอหยางโชว แม้ว่าขุนพลซีจะไม่ละเมิดคำสั่งของเขา เนื่องจากกฎของระบบ และภูมิหลังทางประวัติศาสตร์ของเขา แต่ถ้าการกระทำของโอหยางโชวไร้สาระเกินไป เขาจะไม่สามารถโน้มน้ามให้ขุนพลซีทำตามคำสั่งด้วยความสามารถสูงสุดได้
ด้วยค่าความจงรักภักดีของเขา ตามหลักการเขาจะไม่ทรยศโอหยางโชว แต่ก็มีความเป็นไปได้ที่เขาจะต่อต้านอำนาจ ทำตัวหย่อนยานต่อคำสั่ง หรือสะเพร่าต่อหน้าที่ที่ได้รับ
ด้วยเหตุนี้ ลอร์ดสามารถใช้กำลังเต็มที่ผ่านระบบ เพื่อใช้อำนาจและฝึกฝนทักษะการตัดสินใจของเขา เพราะถึงยังไง ราคาที่ต้องจ่ายในเกมส์ ย่อมน้อยกว่าความเป็นจริง
เมื่อออกมาจากค่ายทหาร โอหยางโชวคิดว่าเขาจำทำอะไรต่อไป ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง และความคืบหน้าสู่หมู่บ้านระดับ 3 ก็ใกล้เข้ามา ไม่นานมานี้เขาประสบปัญหาด้านการเงิน แต่การทำลายค่ายโจร ดูเหมือนจะช่วยแก้ปัญหานี้อย่างสมบูรณ์
เมื่อคิดถึงจุดนี้ เขาเตือนตัวเองว่าเขายังมีแบบแปลนอยู่ในถุงเก็บของของเขา ในถุงเก็บของมีแบบแปลนอยู่ 5 ฉบับ คือ แบบแปลนคอกม้า ศูนย์ศิลปะการต่อสู้ โรงหมอ ร้านตัดเย็บ โรงผลิตอาวุธ
พวกเขาจำเป็นต้องใช้คอกม้า และโรงผลิตอาวุธ เพื่อใช้ในหมู่บ้านระดับ 3 โอหยางโชวมองไปที่เงื่อนไขการก่อสร้างคอกม้าก่อน
คอกม้า : สถานที่เอาไว้เก็บม้า
เงื่อนไขการก่อสร้าง : แบบแปลนคอกม้า ไม้ 200 หน่วย หิน 50 หน่วย เวลาในการก่อสร้าง 1 วัน
โรงผลิตอาวุธ : มีอุปกรครบครัน ใช้ในการผลิตอาวุธและอุปกรณ์ คุณสามารถผลิตอาวุธและชุดเกราะทั่วไปได้
(ขั้นต้น) เงื่อนไขการก่อสร้าง : ช่างตีเหล็กขั้นสูง แบบแปลนโรงผลิตอาวุธ ไม้ 400 หน่วย หิน 200 หน่วย เวลาในการก่อสร้าง 2 วัน
โรงผลิตอาวุธต้องใช้ช่างตีเหล็กขั้นสูง ซึ่งหมู่บ้านซานไห่ในปัจจุบันยังไม่มี ช่างตีเหล็กคนเดียวของหมู่บ้านคือ หลี่ไท่จู ซึ่งเพิ่งเลื่อนขั้นเป็นช่างตีเหล็กขั้นกลางเมื่อไม่นานมานี้ และการเลื่อนขั้นเป็นช่างตีเหล็กขั้นสูงคงเป็นไปได้ยากในเวลาอันสั้น โชคดีที่เขายังคงมีเวลาอยู่ และโอหยางโชวยังคงหวังว่า จะได้รับช่างตีเหล็กขั้นสูง
สำหรับสิ่งก่อสร้างในหมู่บ้านระดับ 2 โอหยางโชวยังขาดเพียงแบบแปลนศาลบรรพบุรุษ และแบบแปลนโรงเรียน เท่านั้น ตอนนี้เขามีเงินแล้ว โอหยางโชวมุ่งหน้าไปตลาดขั้นต้น เขาใช้จ่าย 10 เหรียญทองสำหรับแบบแปลนทั้ง 2 ด้วยวิธีนี้ เขาสามารถเริ่มต้นสร้างสิ่งก่อสร้างที่จำเป็นสำหรับหมู่บ้านระดับ 2 ทั้งหมดได้ แม้ว่าเขายังขาดนักวิชาการสำหรับโรงเรียนอยู่ก็ตาม
ในช่วง 5 วันที่ผ่านมา ฝ่ายก่อสร้างได้สร้างหอธนู เหมืองแร่ และที่อยู่อาศัยขนาดเล็กอีก 15 แห่ง เสร็จสิ้นแล้ว
เขามั่งหน้ากลับไปที่คฤหาสน์ และสำนักงานบริหาร โอหยางโชวเข้าไปหารองหัวหน้าฝ่ายก่อสร้างเจ้าเต๋อหวัง เขาส่งมอบแบบแปลนทั้งหมดให้เขาโดยตรง และบอกให้เขาสร้างสิ่งก่อสร้างทั้ง 5 ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ นอกจากนี้เขายังไม่ลืมบอกให้สร้างคอกม้าขนาดเล็กให้กับวายุดำ ที่ตำแหน่งถัดจากลานคฤหาสน์
ในตอนบ่าย โอหยางโชวออกไปเยี่ยมทหาร 2 คนที่บาดเจ็บสาหัส หลังจากได้รับการรักษาจากหมอซ่ง พวกเขารอดพ้นขีดอันตรายแล้ว
ชายหนุ่มคนแรกอายุ 20 ปี ซื่อว่า ซ่งยี่ ในการสู้รบนิ้วมือข้างซ้ายเขาถูกตัดไป 2 นิ้ว เมื่อเห็นโอหยางโชวไปเยี่ยมเขาชายหนุ่มอายุน้อยก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้เหมือนเด็กๆ
ชายอีกคนอายุราว 30 ปี ชื่อ หลี่ไท่ ในการสู้รบ ตาข้างขวาของเขาถูกธนูยิงใส่จนบอด
นี่เป็นบุรุษที่แท้จริง เมื่อโอหยางโชวพบเขา อารมณ์กลับมาเป็นปกติแล้ว เขาสามารถพูดและหัวเราะได้เป็นปกติ ครึ่งจริงครึ่งล้อเล่น เขากล่าวกับโอหยางโชวว่า “นายท่าน! หลี่ไท่อาจมีตาเพียงข้างเดียว แต่ข้ายังสามารถฆ่าศัตรูได้”
โอหยางโชวรู้สึกขมขื่น “ข้าเชื่อในตัวเจ้า อย่างไรก็ตามเจ้าจะไม่ได้อยู่แนวหน้าในตอนนี้ เมื่อหมู่บ้านซานไห่เลื่อนระดับ ข้าจะตั้งหน่วยรักษาความปลอดภัยพิเศษของดินแดน ในเวลานั้น ทั้งเจ้าและซ่งยี่ จะเข้าร่วมด้วย แต่ตอนนี้งานของเจ้าคือการพักผ่อน และดูแลตนเอง จนกว่าอาการบาดเจ็บของเจ้าจะหายดี และเจ้าต้องไม่หยุดฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ ข้าไม่ต้องการผู้ที่ไม่แม้แต่จะจับโจรได้ เข้าหน่วยรักษาความปลอดภัยพิเศษของดินแดนหรอกนะ”
หลี่ไท่รีบตอบกลับ “นายท่านโปรดมั่นใจ ข้าจะไม่สร้างความอัปยศให้แก่ท่าน และกองทัพ”
“ข้าเชื่อเจ้า! รักษาจิตวิญญาณของเจ้าไว้ ข้าจะปล่อยให้เจ้าฟื้นตัว จำคำพูดของข้าไว้ มันจะทำให้หัวใจของเจ้าเข้มแข็งขึ้น ศรัทธาและตั้งใจฝึกฝน เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ข้าจะให้เจ้ามากกว่าที่เจ้าต้องสูญเสีย”
“ขอบคุณนายท่าน สำหรับความห่วงใยของท่าน” หลังจากการปลอบใจของโอหยางโชว ควบคู่ไปกับคำมั่นสัญญา หัวใจของเขาจะเข้มแข็งและสงบขึ้น
เขากลับไปที่คฤหาสน์ เตรียมพบผู้หญิง 2 คน ในปีกตะวันตกเพื่อพูดคุยกับพวกเธอ
“พี่สาวกู่ เราได่มาในวันนี้ตามคำร้องขอ เราควรจะทำยังไง เราไม่รู้ว่านายท่านมีรูปลักษ์ยังไงด้วย” หญิงสาวในชุดเดรสพูดขึ้น แม้ว่าชุดของเธอจะทำมาจากผ้าลินินธรรมดา แต่ฝีมือก็ประณีตมาก
“สาวน้อย ข้าได้ยินมาว่านายท่านของเราเป็นเพียงชายหนุ่ม แถมยังรูปหล่ออีกด้วย เจ้าคิดว่ายังไงละ?” หญิงสาวอีกคนซึ่งเป็นหญิงสาววัยกลางคนสวมชุดที่เรียบง่าย และแต่งหน้าเล็กน้อยกล่าวขึ้น
หญิงสาวคนแรกเห็นเป็นเรื่องตลก เธอขมวดคิ้ว และกล่าวออกมาว่า “พี่สาวนี่ชอบให้ความสนุกกับผู้คนเสียจริง ข้าเพียงอยากจะทราบเกี่ยวกับการชดใช้หนี้ นายท่านช่วยข้าจากพวกโจร ข้าไม่มีอะไรนอกจากความกตัญญูต่อนายท่าน ข้าไม่มีความคิดเห็นใดๆ”
“อย่าพูดเหมือนเจ้าไม่รู้ว่าเป็นอย่างไร ทุกวันในค่ายโจรมีแต่ความเจ็บปวดเพียงอย่างเดียว” หญิงสาวหญิงสาววัยกลางคนกล่าวต่อไปด้วยอารมณ์ “แต่ข้าเคยได้ยินอย่างอื่นจากหัวหน้าฝ่ายคลังวัสดุ ท่านหญิงขุ่ยก็เหมือนกับเรา เคยอาศัยอยู่ในเขตธุรกันดาร นายท่านสงสารนาง และชื่นชอบในความสามารถของนาง ดังนั้น นายท่านไม่เพียงแต่จะดูแลนาง แต่ยังมอบความไว้างใจให้นางดูแลฝ่ายคลังวัสดุ ท่านหญิงขุ่ยไม่เพียงได้รับความไว้วางใจจากนายท่านเท่านั่น แต่ทุกคนในฝ่ายคลังวัสดุของนางก็ให้ความเคารพนับถือในตัวนางเช่นกัน”
“พี่สาวขุ่ยไม่เพียงแต่งดงามเท่านั้น แต่นางยังมีความสามารถอย่างมาก ข้าชื่นชมนางจริงๆ” หญิงสาวอายุน้อยกล่าวทันที เธอยึดถือขุ่ยหยิงหยูเป็นแบบอย่าง
“สาวน้อย ข้าไม่คิดว่าความสามารถในการตัดเย็บของเจ้าจะเป็นเพียงความสามารถทั่วไปนะ หมู่บ้านซานไห่จะเติบโตขึ้น และความสำเร็จของเจ้าจะต้องไม่ด้วยไปกว่าท่านหญิงขุ่ยแน่นอน” หญิงสาวกล่าวอย่างชาญฉลาด
ในขณะนี้โอหยางโชวกำลังยืนอยู่หน้าคฤหาสน์ เขาค่อนข้างอาย หลังจากที่ได้ยินบทสนทนาของทั้งสอง พวกเธอคงจะเป็นคนที่กู่ซิวเหวินพูดถึงเมื่อเช้า แม่ครัวขั้นสูง กู่สานเหนียง และช่างตัดเย็บขั้นสูง มู่ฉิงซี โดยไม่ได้ตั้งใจฟังบทสนทนาของทั้งสองในคฤหาสน์ของเขา เขายังไม่ได้เดินเข้ามา
“อะแฮ่ม!” โอหยางโชวจงใจไอออกมา เพื่อให้พวกเธอรู้ว่า เขาได้มาถึงแล้ว ก่อนที่เขาจะเข้ามาข้างใน
“ค๊ะ” หันไปหาโอหยางโชว ใบหน้าเล็กๆของมู่ฉิงซีซีดลงเล็กน้อย ส่วนหญิงวัยกลางคนพูดอย่างไม่แน่ใจว่า “นายท่านกลับมาแล้วหรือ? ข้ากู่สานเหนียงคำนับนายท่าน”
“ข้าคือลอร์ดโอหยางโชว ข้ายุ่งๆกับงานต่างๆก่อนหน้านี้ และได้ละเลยพวกเจ้าทั้ง 2 คนไป ช่วยยกโทษให้ข้าด้วย”
กู่สานเหนียงมองไปที่มูฉิงซี และเห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้นก้มหน้าที่แดงอยู่เล็กน้อย เธอไม่สามารถพูดได้จึงใช้มือดึงแขนเสื้อของมู่ฉีงซี
เดิมมู่ฉิงซีไม่ได้เขินอายมากนักเวลาพูดคุยเรื่องส่วนตัวกับกู่สานเหนียง แต่เมื่อโอหยางโชว ปรากฎตัวด้านหน้าพวกเธอ เธอก็กลายเป็นเขินอาย ไม่รู้เขามาเมื่อไหร่ ไม่รู้เขาได้ยินอะไรบ้าง
หัวใจของเธอกลายเป็นกระวนกระวาย เธออายเพราะที่นี่เป็นบ้านใหม่ของเธอ เธอรอจนโอหยางโชวเลือกที่จะพูดและสงบสติอารมณ์ กู่สานเหนียงรีบดึงแขนเสื้อของเธอ ทำให้เธอมีปฏิกริยา และคำนับเขา “มู่ฉีงซี คำนับนายท่าน”
โอหยางโชวแสร้งทำเป็นไม่เห็นภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก และความรู้สึกไม่สบายใจ “แม่นางมู่ ที่นี่เป็นบ้านที่ดีสำหรับเจ้าหรือไม่?”
“ขอบคุณนายท่าน สำหรับความห่วงใยของท่าน มันดีมากๆเลย” มู่ฉิงซีเริ่มสงบลง และคุกเข่าต่อหน้าโอหยางโชว
โอหยางโชวไม่ชักช้า รีบประคองเธอและกล่าวอย่างจริงจัง “แม่นางมู่อ่อนน้อมเกินไป เจ้าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ อายุของเราก็ไม่ห่างกันนัก ถ้าเจ้าไม่คิดมากอะไร ก็สามารถปฏิบัติกับข้าเสมือนพี่ชายของเจ้าได้” เธอเป็นเพียงเดกสาววัย 18 ปีเท่านั้น โอหยางโชวจึงสงสารเธอ
ใบหน้าของมู่ฉิงซีเป็นสีแดง เธอคิดว่าโอหยางโชวได้ยินบทสนทนาของเธอ เธอรีบส่ายหัวและกล่าวว่า “มู่ฉิงซีฐานะต่ำต้อย ข้าไม่กล้าร้องขอความหรูหราใดๆ”
โอหยางโชวโบกมือให้เธอ “เราเป็นครอบครัวในหมู่บ้านซานไห่แห่งนี้ ไม่มีฐานะสูงหรือต่ำใดๆ เรื่องในอดีตของพวกเจ้า จงปล่อยมันไปกับสายลม ตอนนี้พวกเจ้าอยู่ในหมู่บ้านซานไห่ ทุกคนทำหน้าที่ของตนเอง และเชื่อมั่นในตนเอง ดังนั้น เจ้าไม่ควรแกล้งทำเป็นต่ำต้อย ไม่เช่นนั้นข้าจะโกรธ” โอหยางโชวทำใบหน้าเข้มงวดต่อมู่ฉิงซี
แก้วของหญิงสาวบานออกดั่งดอกกุหลาบ ขณะที่เธอมองโอหยางโชวและเรียกเขาว่า “พี่ใหญ่!”
โอหยางโชวตอบอย่างมีความสุข “ดีมาก ที่นี่คือหมู่บ้านซานไห่ พักจิตใจของเจ้าเถิด ข้าชอบทักษะการตัดเย็บของเจ้าจริงๆ”
“กู่สานเหนียง ตอนนี้ข้าจะให้เจ้าเป็นแม่ครัว ดูแลการทำอาหารภายคฤหาสน์ของข้า เมื่อหมู่บ้านของเราเปิดร้านอาหารเพื่อดูแลทุกคน ข้าจะให้เจ้าไปดูแลที่นั่น”
กู่สานเหนียงยิ้มและกล่าว “ข้าจะปฏิบัติตามคำสั่งของนายท่าน”
