TWO Chapter 21 ไปยังค่ายโจร
TWO Chapter 21 ไปยังค่ายโจร
ไกอา ปีที่ 1 เดือนที่ 1 วันที่ 20
ที่ค่ายทหารแห่งหมู่บ้านซานไห่ทหารอาสา 50 นาย ได้รวมตัวกันที่นั่น โอหยางโชวยืนอยู่บนเวลทีชั่วคราว เริ่มการชุมนุมก่อนการสู้รบ
“หทาร! ข้าคือลอร์ดแห่งหมู่บ้านซานไห่ และลอร์ดของพวกเจ้า เมื่อ 5 วันก่อน ค่ายโจรถูกพบในดินแดนของเรา ศัตรูของเรามีคนเป็นจำนวนมาก และพวกมันมีอุปกรณ์ครบครัน เรามีจำนวนและอาวุธที่ไม่ดีเท่าที่ควร ถ้าใครกลัว จงลุกขึ้นและกลับไปเป็นชาวไร่ชาวนาเหมือนเดิมเสีย”
“ทหารของข้า จงจำไว้ ตั้งแต่ที่พวกเจ้าเข้ามาในค่ายทหาร พวกเจ้าก็ไม่ใช่ชาวไร่ชาวนาอีกต่อไป จงตัดความสัมพันธ์เกี่ยวกับอดีตของพวกเจ้าออกไป เจ้าเป็นใคร? เจ้าคือทหารที่ถูกคัดเลือกเป็นพิเศษของหมู่บ้านซานไห่ และภาระกิจของทหารคือการปกป้องดินแดนของตน ตอนนี้ชาวบ้านมองดูเจ้า พวกเด็กๆกำลังเฝ้าดูเจ้า เจ้าจะเป็นเพียงหนอนหรือเป็นมังกรก็ขึ้นอยู่กับสงครามในครั้งนี้ เจ้ากลัวหรือไม่?”
“ไม่กลัว!!!” ทหารอาสาทั้งหมดตะโกนออกมา ไม่มีใครเป็นคนขี้ขลาด
“พวกเจ้ามีมั่นใจว่าจะชนะหรือไม่?”
“พวกเรามี!!!”
“ดีมาก งั้นเราไปกัน”
ภายใต้การนำของขุนพลซี เหล่าทหารอาสาออกจากค่ายอย่างเป็นระเบียบ ในช่วงเวลา 4 วันนี้ ทหารอาสาถูกคัดเลือกอย่างครบถ้วน พวกเขาได้เลื่อนเลเวลเป็น 10 ทั้งหมดแล้ว โอหยางโชวได้ร่วมออกไปฝึกฝนกับพวกเขา และเลเวลปัจจุบันของเขาคือ 14
เมื่อเช้านี้ ทหารที่รับหน้าที่สอดแนมค่ายโจรได้รายงานมาว่า ‘เชื่อเช้าตรู่วันนี้รองหัวหน้าโจรได้พาโจรชั้นสูง 12 คน และโจรทั่วไป 20 คน ออกจากค่ายไปปล้นสะดม ในตอนนี้กองกำลังของค่ายโจรลดลงครึ่งหนึ่ง’ เมื่อเห็นโอกาสดี โอหยางโชวจึงไม่ยอมปล่อยมันไป เขาเรียกกองทหารอาสาเต็มอัตราศึก เดินทางไปที่ค่ายโจร
แน่นอนว่าแม้มีคนจำนวนมากออกไปจากค่าย ค่ายโจรก็ยังแข็งแกร่งอยู่ เพื่อที่จะลดความสูญเสียของพวกเขา โอหยางโชวจึงใช้กลยุทธ์บางอย่าง เขาวางแผนที่จะใช้สานโก่วฉีนำทหารอาสาปลอมตัวเป็นผู้อพยพ ล่อพวกโจรบางส่วนออกจากค่าย ส่วนทหารอาสาที่เหลือจะคอยซุ่มโจมตี ที่เนินเขาเล็กๆห่างจากค่ายโจร 3 กิโลเมตร
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมาทหารอาสาได้มาถึงจุดซุ่มโจมตี โอหยางโชวโบกมือ สานโก่วฉีและทหารอาสาบางส่วนได้ปลอมตัวเสร็จเรียบร้อย “อย่าเข้าไปใกล้เกินไปจนถูกพวกมันจับได้ จำไว้ว่าพวกโจรมองเห็นได้ในระยะ 1000 เมตร”
สานโก่วฉีเป็นคนที่คล่องแคล่ว และฉลาดที่สุดในกองทหารอาสาในเวลานี้ ไม่เพียงแต่เขาไม่กลัว แต่เขายังดูต่นเต้นมากอีกด้วย “นายท่านมั่นใจได้ พวกเราจะเป็นเหยื่อล่อชั้นดีแน่นอน”
โอหยางโชวเตะเขา ยิ้มและกล่าวว่า “เจ้าเด็กเหลือขอ ถ้าเจ้ามั่นใจก็ออกไปได้แล้ว”
สานโก่วฉียิ้มกว้างก่อนจะออกไปพร้อมทหารอาสาอีก 9 คน ก่อนอื่นพวกเขาต้องเดินอ้อมไปอีกทาง แสร้งทำท่าเป็นว่ามาจากทิศตรงข้าม พวกโจรจะมองเห็นว่าพวกเขาเดินออกมาจากป่า มิฉะนั้นถ้าเดินออกไปตรงๆ พวกโจรจะมองออกว่าพวกเขาไม่ใช่ผู้อพยพ พวกโจรที่อยู่อยู่รอดในเขตทุรกันดารจะไม่ถูกดึงดูดโดยง่าย การวางแผนการโจมตีโดยที่คิดว่าหัวหน้าโจรเป็นคนโง่คนที่คิดแบบนั้นแหละคือคนที่โง่จริงๆ
20 นาทีต่อมา กลุ่มของสานโก่วฉีก็เดินเข้าไปในรัศมี 1000 เมตรจากค่ายโจร และอยู่ในระยะมองเห็นของพวกโจร พวกโจรมองไปที่กลุ่มเล็กๆของผู้อพยพ และไม่ได้คิดอะไรมากนัก เขารีบไปรายงานว่ามีแกะน้อย 10 ตัวกำลังเดินทางไม่ไกลจากค่าย
หัวหน้าโจรกำลังสนุกกับผู้หญิง เมื่อได้ยินว่ามีแกะเพียง 10 ตัวเท่านั้น เขาก็ตะโกนออกไป “ออกไป! นี่ไม่คุ้มเวลาของข้า บอก ‘เจ้าหลิว(Zhao Liu)’ ให้ไปจัดการพวกมัน”
เจ้าหลิวเป็นโจรชั้นสูง และหลังจากที่ได้รับคำสั่งเขาก็ดูตื่นเต้นมาก เขาพาคนอื่นอีก 4 คน ขี่ม้าออกจากค่าย
สานโก่วฉีเป็นคนฉลาด เขาอยู่ในระยะการมองเห็นของพวกโจร เขาหยุดเดินในบริเวณห่างจากค่ายโจร 1000 เมตร แสร้งทำเป็นเพิ่งเห็นค่ายโจรแล้วตื่นตระหนก พากันวิ่งออกไป
เจ้าหลิวเห็นความกลัวของกลุ่มคนขนาดเล็ก จึงหัวเราะชอบใจ ไม่เพียงแต่เขาไม่รีบเร่งในการจับ แต่เขาชะลอความเร็วลง เหมือนเล่นแมวกับหนู เขามองหาความสนุกจากลุ่มที่อ่อนแอนี้
ไม่นานนักทั้ง 2 กลุ่มก็อยู่ในระยะมองเห็นของโอหยางโชว เขาสามารถมองเห็นการพูดล้อเล่นบนใบหน้าของเจ้าหลิว เขากำลังคิดว่าตัวเองเป็นผู้ควบคุมชีวิตและความตาย เขาจะต้องจ่ายความหยิ่งยะโสนี้ด้วยเลือดของเขา
เมื่อพวกโจรอยู่ห่างเนินเขา 100 เมตรกองทหารอาสาก็ออกมาจากที่ซ่อนขณะที่พวกเขาแทงหอกโจมตีออกไปทุกคนจัดขบวนล้อมรอบพวกโจรทั้งหมดไว้
ขุนพลซียืนอยู่ข้างๆ มือถือธนูและเขายิงออกไป ลูกศรปักลงที่หน้าอกของเจ้าหลิวแล้วเขาก็ตกจากหลังม้า โจรคนอื่นๆไม่มีเวลาตอบโต้ พวกเขาถูกทหารอาสา 40 คน แทงด้วยหอกจนคล้ายเม่น
ด้วยชัยชนะครั้งแรกเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว พวกเขาจึงมีขวัญกำลังใจมากขึ้น โอหยางโชวสั่งในหลินยี่พาคนส่วนหนึ่งไปตรวจสอบให้แน่ใจว่า พวกโจทั้งหมดตายแล้ว
เพราะทุกคนรุมโจมตีไปที่โจรโดยตรง จึงมีม้าเพียง 1 จาก 5 ตัวเท่านั้นที่บาดเจ็บ นอกจากม้าที่ได้มา สิ่งที่มีประโยชน์มากที่สุดก็คือ ธนู 5 คัน โอหยางโชวเช็คสถานะของมัน
ชื่อ : ม้าทั่วไป(ระดับเหล็กดำ)
น้ำหนัก : 50 กิโลกรัม
ความเร็ว : 30 กิโลเมตร/ชั่วโมง
บริโภค : 3 หน่วย/วัน
การประเมิน : แทบไม่มีคุณสมบัติเป็นม้าศึก
ชื่อ : ธนูไม้(ระดับเหล็กดำ)
ความยาว : 1.2 เมตร
ระยะยิง : 150 เมตร
การประเมิน : คันธนูทำจากไม้แมนจูเรีย, สายธนูทำจากเส้นเอ็น, อย่าหวังว่ามันจะมีพลังมหาศาล
โอหยางโชวสั่งให้นำม้ากลับไปที่หมู่บ้าน โดยทหาร 2 คน คันธนูทั้ง 5 คัน ถูกส่งไปให้หัวหมู่ทั้ง 5 นอกจากหลินยี่และจางต้าหนิว คนอื่นๆไม่เคยยิงธนูมาก่อน
พวกเขาเก็บกวาดสนามรบอย่างรวดเร็ว กองทหารของโอหยางโชวไม่พิรี้พิไร พวกเขาเดินทัพตรงไปที่ค่ายโจรทันที โอหยางโชวใช้ประโยชน์อย่างเต็มที่ จากข้อเท็จจริงที่ว่า ค่ายโจรไม่มีเวลาตอบโต้ก่อนการโจมตีจะไปถึงพวกเขา ในเวลานี้ความสมดุลได้เอนเอียงไปแล้ว โจรขั้นสูง 20 คน 12 คนออกไปนอกค่าย 5 คนตาย เหลือโจรชั้นสูงเพียง 3 คน มันไม่น่ากังวลอีกต่อไป
ก่อนการสู้รบ โอหยางโชวได้บอกขุนพลซี ปล่อยให้หลินยี่จัดการหัวหน้าโจร หลังการต่อสู้เริ่มขึ้น หน้าที่ของขุนพลซีคือใช้ธนูของเขาจัดการโจรชั้นสูงที่ยังหลงเหลืออยู่ จากนั้นควบคุมกองทหารอาสาในระหว่างต่อสู้ เพื่อลดผู้บาดเจ็บหรือเสียชีวิต
300 ร้อยเมตรจากค่ายทหาร ขุนพลซีขี่ม้าและใช้ธนูยิงยามทั้ง 2 คน เมื่อได้โอกาส โอหยางโชวจึงสั่งให้กองทหารอาสาบุกเข้าไปในค่ายอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นคนนอกเข้ามา พวกโจรก็เริ่มตื่นตระหนก
ขุนพลซีเคลื่อนไปข้างหน้า เขาฆ่าพวกโจรอย่างง่ายดาย ไม่มีใครต่อต้านเขาได้ เขาเป็นแบบอย่างเพิ่มกำลังใจให้พวกเขา และกระตุ้นให้ทหารอาสาแสดงพลังได้ถึงขีดสุด เมื่อมีขุนพลซีนำพวกเขา พวกเขาจึงไม่ต้องกลัวพวกโจรอีกต่อไป ในทางตรงกันข้าม พวกโจรที่ถูกโจมตีอย่างฉับพลัน ค่ายของพวกเขาไม่มีขุนพลเป็นผู้นำ ทำให้ขวัญกำลังใจตกต่ำ
เมื่อถึงตอนนั้น หัวหน้าโจรสวมชุดเกราะของเขา และถือขวานขนาดใหญ่ วิ่งเข้าไปในสนามรบ หลินยี่พุ่งออกไปโดยไม่รอคำสั่งของโอหยางโชว
ทั้งสองเป็นการจับคู่ต่อสู้อย่างเป็นธรรม คนหนึ่งใช้ขวาน อีกคนหนึ่งใช้หอก เมื่อเห็นการต่อสู้ของทั้งสอง โอหยางโชวก็เดาได้ว่ามันจะจบอย่างไร ในไม่ถึง 20 กระบวนท่า หลินยี่ใช้รูปแบบที่เร็วปานฟ้าผ่า แทงทะลุกลางอกหัวหน้าโจร จนเขาตายไป
เมื่อเห็นผู้นำของพวกตนถูกฆ่าโดยหลินยี่ พวกโจรที่ยังเหลือก็รีบหลบหนีจากสนามรบ แต่น่าเสียดายค่ายไม่ได้ใหญ่นัก ไม่มีที่ให้วิ่งหนี เหล่าหัวหมู่ตามล่าและฆ่าพวกเขา ส่วนโจรชั้นสูงทั้ง 3 ถูกฆ่าโดยขุนพลซี
การต่อสู้เริ่มขึ้นและสิ้นสุดลงอย่างรวดเร็ว หลังจากการต่อสู้ มีทหารอาสาได้รับบาดเจ็บสาหัส 2 คน และบอดเจ็บเล็กน้อย 12 คน โชคดีที่ไม่มีใครเสียชีวิต ทั้ง 2 คนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้ว่าจะได้รับการรักษา พวกเขาก็ไม่สามารถเข้าร่วมสนามรบได้อีก โอหยางโชวจำเป็นต้องจัดการอย่างไม่เต็มใจ ทั้ง 2 จะถูกเกษียณออกจากราชการทหาร ส่วน 12 คนที่ได้รับาดเจ็บเล็กน้อย หลังจากใช้ยารักษา ไม่กี่วันพวกเขาคงหายเป็นปกติ
หลังจัดการพวกโจร เลเวลของโอหยางโชวพุ่งขึ้นอย่างรวดเร็วจนถึง 18 เขาถือโอกาสนี้เช็คสถานะของเขา
ชื่อ : ฉีเย่วหวู่ยี่
ฉายา : ผู้มีชื่อเสียง (ความประทับใจที่ดีกับบุคคลทางประวัติศาสตร์ + 10%)
ดินแดน : หมู่บ้านซานไห่
คะแนนการกุศล : 1400/1600
ตำแหน่ง : บารอนขั้น 3
อาชีพ : เจ้าหน้าที่รัฐ
เลเวล : 18 (652100/723860)
ชื่อเสียง : เป็นที่รู้จัก (1200/10000)
โครงสร้างร่างกาย : 18
ความเข้าใจ : 20
โชคดี : 5
เสน่ห์ : 8
ผู้นำ : 26
กำลัง : 8
สติปัญญา : 8
การเมือง : 26
ความสามารถพิเศษ : ไม่เปิด
ฝึกฝน : ไม่มี
ทักษะ : การเก็บขั้นกลาง
การต่อเรือขั้นต้น
การเจรจาขั้นต้น
การประเมินขั้นต้น
การใช้อาวุธขั้นต้น
การขี่ขั้นต้น
การใช้หอกขั้นต้น
การยิงธนูขั้นต้น
ภาหนะ : ม้าเลว (ระดับสัมฤทธิ์)
อุปกรณ์ : หอกเหล็กหยาบ (ระดับสัมฤทธิ์)
แหวนแห่งความกล้า (ระดับเหล็กดำ)
ในขณะที่โอหยางโชวกำลังตรวจสอบค่าสถานะของเขา ขุนพลซีก็สั่งให้ทหารเก็บกวาดสนามรบ ในเกมส์ NPC จะไม่ฟื้นคืนชีพ และร่างกายพวกเขาจะไม่ค้างอยู่นานมากนัก
โดยปกติ NPCที่เสียชีวิต ร่างกายของพวกเขาจะคงอยู่ได้เพียง 1 ชั่วโมง หรือมากกว่านั้นเล็กน้อย ในช่วงเวลานี้ ถ้าใครต้องการดูแลศพิพวกเขาสามารถนำไปฝังที่สุสานได้ ไม่เช่นนั้นศพเหล่านั้นจะกลายเป็นสีขาวและสลายไป ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเป็นการออกแบบที่ใช้ง่ายในเกมส์ ไม่งั้นหากมีผู้เสียชีวิตในสงครามคงมีแต่ศพเกลื่อนกราด
ด้วยการยึดค่ายโจร เขาได้ยึดสิ่งของมาเป็นจำนวนมาก แต่เขายังไม่มีเวลาจะตรวจสอบพวกมันในตอนนี้ นอกจากนี้ในค่ายโจรยังมีผู้หญิงและเด็ก โอหยางโชวเตรียมนำพวกเขากลับไปที่หมู่บ้านของเขา มีผู้หญิง 32 คน และเด็ก 3 คน รวมเป็น 35 คน
ผู้หญิงและเด็กเหล่านี้ถูกลักพาตัวมาโดยพวกโจร และถูกนำมาเพื่อรับใช้พวกมัน คนเหล่านี้สามารถช่วยเพิ่มจำนวนประชากรของดินแดนได้
ในช่วงเริ่มต้น ผู้อพยพส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชาย ระบบมีเหตุผลที่ว่า ผู้ชายที่แข็งแรงจะมีโอกาสรอดชีวิตสูงกว่าผู้หญิง เด็ก และคนชรา ในเขตทุรกันดารอันโหดร้าย
สำหรับการนำผู้หญิงเหล่านี้เข้ามาในหมู่บ้าน เขาไม่ได้บังคับให้พวกเธอแต่งงานหรือมีบุตร โอหยางโชวจะไม่แทรกแซงในเรื่องดังกล่าว ทุกอย่างชาวบ้านจะเป็นผู้กำหนดด้วยตัวเอง ในฐานะลอร์ด สิ่งที่เขาทำได้ คือ พวกเขาจะไม่ถูกเลือกปฏิบัติในดินแดนของเขา ในขณะที่ให้ความมั่นใจในความปลอดภัยและมีเสรีภาพ
