TWO Chapter 2 การแบ่งปัน
TWO Chapter 2 การแบ่งปัน
***หมายเหตุ : ‘handbrain’ ถูกใช้แทนโทรศัพท์มือถือ และคอมพิวเตอร์แบบพกพา เพื่อให้เหมาะกับเทคโนโลยีในอีก ร้อยปีข้างหน้า และเห็นได้ว่า KFC ยังคงดำเนินกิจการอยู่
หลังจากโอหยางโชวลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้ว เตียงนอนและผ้าห่มก็พับเก็บเข้าไปในผนังโดยอัตโนมัติ และแทบไม่เห็นร่องรอยของมันในผนังเลย เขาอาศัยอยู่ในสังคมเทคโนโลยีชั้นสูง
เขาอยู่ในบ้านของพ่อแม่ ซึ่งเป็นที่อยู่ระดับหรูหรา เขาเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น และเห็นน้องสาวของเขา ‘โอหยางปิง’ กำลังนั่งรออยู่บนโซฟาอย่างน่าสงสาร
ปิงเอ๋อในปีนี้ก็อายุเพียง 8 ขวบเท่านั้นเธิ เธอสวมชุดสีชมพู แก้มเล็กๆของเธอช่างน่ารักน่าหยิก เธอสวมหมวกและเสื้อปอนโช(เสื้อคลุม)สีดำ กางเกงรัดรูปและมีเท่าเล็กๆสวมองเท้าสีแดง เธอน่ารักมากเพียงแค่มองเธอมันก็ทำให้เขารู้สึกว่าหัวใจจะระเบิด(มัน sis-con ใช่มั้ย)
“พี่ขี้เกียจตลอดเลย วันนี้พี่ตื่นช้ากว่าปิง น่าอับอาย อัปยศ! อับอาย!” เด็กสาวตัวน้อยลุกขึ้นยืนหลังจากที่ดุเขา เธอกลอกตาอย่างรวดเร็วเหลือบมองเขา พยายามรักษาความเยอะเย็นไว้
พี่ชายน้องสาวสนิทกันมาก เพียงแค่เธอมองไปที่เขา เขาก็รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ไปทำงาน เมื่อวานเขาบอกปิงเอ๋อว่าจะพาเธอไปสนามเด็กเล่น เนื่องจากคำสัญญานั้น เด็กขี้เกียจตัวน้อยนี้ที่เขาปลุกแทบทุกวัน แต่เช้านี้กับตื่นก่อนเขาอย่างน่าตกใจ เธอแต่งหน้าด้วยบางอย่างเล็กน้อย
“พี่ชายนิสัยไม่ดี! พี่แกล้งหนู...” ปิงเอ๋อบ่น
“วันนี้เจ้าหญิงตัวน้อยแต่งตัวน่ารักจริงๆ เดี๋ยวพี่ไปเตรียมอาหารเช้าให้ หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จเราจะไปเล่นที่สนามเด็กเล่น โอเคมั้ย?”
เมื่อได้ยินว่าพี่ชายของเธอไม่ได้ลืมสัญญาของเขา เด็กหญิงตัวน้อยก็ยิ้มออกมา ตาของเธอจ้องมองไปที่เขา และหอมแก้มเขาอย่างมีความสุข
ช่วงเวลาดีๆมักผ่านไปไวเสมอ เขาใช้เวลาทั้งวันกับเธอในสนามเด็กเล่น พาเธอไปKFC จากนั้นก็กินไก่กันทั้งกล่อง ปิงเอ๋อมีความสุขและตื่นเต้นมากๆ เธอนอนไม่หลับเขาจึงเล่านิทาน 3 เรื่องให้เธอฟัง และเธอก็หลับไป
คืนนี้ช่างเงียบสงบ เป็นช่วงเวลาที่ดีที่เขาจะระลึกถึงอดีตของเขาิและพิจารณาสิ่งที่เขาจะทำต่อไป เพื่ออนาคตใหม่ของเขา
เขาตั้งใจจะลาออกจากงานของเขา อย่างไรก็ตามเขาเพิ่งเริ่มทำงานได้เพียง 6 เดือน และไม่ได้ภักดีต่อที่นั่นมากนัก แต่ในขณะเดียวกันเงินของเขาก็ใกล้หมด สิ่งที่มีค่าที่สุดของเขาคือบ้านหลังนี้ที่เขาอยู่อาศัย บัญชีธนาคารของพ่อแม่เขา ที่เขาใช้ตลอดช่วงเรียนมหาวิทยาลัย ได้หมดไปแล้ว
นี่คือเหตุผลที่เขาหางานทำทันทีที่จบมหาวิทยาลัย แต่ในยุคที่เคื่องจักร และเทคโนโลยีเป็นตัวขับเคลื่อนิมีการใช้เครื่องจักรมากกว่า 90% ของการผลิต มีคนจำนวนมากที่ไม่มีงานทำ และไม่สามารถหางานได้
รัฐบาลบังคับให้มีระบบสวัสดิการสังคมที่ครบวงจร เพื่อรับประกันความปลอดภัย และสามารถดำเนินชีวิตขั้นพื้นฐานได้ทุกคน ตอนนี้สถาบัน ’skynet’ เป็นสถาบันแห่งเดียวที่เฝ้าติดตามทุกคน และควบคุมความรุนแรง อิทธิพลของมันขยายไปทั่วทุกส่วนของสังคม และอาชญากรรมทั่วไปลดลงอย่างมาก จากการเฝ้ามองของมัน
ดั่งผลไม้รสขม สังคมได้แบ่งเป็น 2 ส่วน ส่วนแรกเชื่อมต่อกันด้วยความมั่งคั่ง และตำแหน่งทางการเมือง โดยทั่วไปประกอบด้วยกลุ่มบริษัทขนาดใหญ่ หรือครอบครัวที่มีตำแหน่งทางการเมือง เป็นส่วนของสังคมที่เหนือกว่าสังคมส่วนที่สอง
ในเวลาเดียวกับที่อายุไขของประชาชนเพิ่มขึ้น ชายหนุ่มและหญิงสาวที่ยากจนไม่เต็มใจที่จะมีลูกเพราะต้องแบกรับค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้น ส่งผลให้ประชากรของโลกลดลงในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา โดยประชากรโลกลดลงเหลือน้อยกว่า 1,000 ล้านคน และ 40% เป็นผู้สูงอายุ แม้ในพื้นที่ที่มีประชากรหนาแน่นของจีน ประชากรก็ยังลดลง
ตอนนี้โอหยางโชวไม่มีเครดิตพอที่จะซื้อเครื่องเล่นเกมส์ ‘Earth Online’ โชคดีที่การเกิดใหม่ของเขาทำให้เขารู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น และเขารู้ข้อมูลเชิงลึกที่คนอื่นไม่รู้ ภายในหนึ่งปีหลังจากการอพยพเริ่มขึ้น อสังหาริมทรัพย์บนโลกจะแทบไร้ค่า ดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะขายบ้านที่เขาอาศัยอยู่ตอนนี้และเอาเงินไปเช่าบ้านชั่วคราวแทน
ด้วยเหตุนี้โอหยางโชวจึงได้เปิด ‘handbrain’ ซึ่งเป็นคอมพิวเตอร์แบบพกพา ที่แพร่หลายอยู่บนโลกสมัยนี้ ค้นหาเว็บไซด์การซื้อขายอสังหาริมทรัพย์อย่างรวดเร็ว เขาเข้าไปยังช่องการขายฉบับย่อ ซึ่งทำเครื่องหมายราคาต่ำกว่าท้องตลาดปัจจุบัน 10% และขายได้ทันที่ที่ศูนย์ธุรกรรมอสังหาริมทรัพย์
สังคมข้อมูลมีความก้าวหน้าและสะดวกรวดเร็วมาก โอหยางโชวไม่ต้องออกจากบ้านเลย เนื่องจากข้อมูลส่วนบุคคลทั้งหมดของเขาถูกเก็บไว้ในสถาบัน ‘skynet’ ตราบเท่าที่ ‘handbrian’ ของเขาสามารถรับรองลายนิ้วมือ และสแกนม่านตาก็จะใช้เวลาทำธุรกรรมเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น หลังจากที่เขาทำเสร็จ บัญชีของเราได้รับเครดิตอย่างรวดเร็ว และมีมากถึง 2 ล้านหน่วยเครดิต
หลังจากนั้นโอหยางโชวก็เริ่มมองหาบ้านเช่า ปิงเอ๋อนั้นยังเรียนอยู่โรงเรียนประถม เขาจึงไม่สามารถย้ายไปไกลๆได้ ระบบแนะนำบ้านในชุมชนเทียนหยวน ซึ่งมี 3 ห้องนอน และ 1 ห้องนั่งเล่น ซึ่งมีค่าเช่า 3000 เครดิต/เดือน
บังเอิญจริงๆ ปิงเอ๋อเรียนอยู่โรงเรียนในชุมชนเทียนหยวนมันจะสะดวกสำหรับปิงเอ๋อ แต่บ้านถูกใช้ร่วมกัน ผู้ให้เช่าไม่ได้เป็นเจ้าของเอง แต่เป็นผู้เช่าเช่นกัน ทำให้โอหยางโชวเริ่มลังเล
โอหยางโชวลองโทรด้วยวีดีโอคอล ปรากฎภาพหญิงสาวอายุประมาณ 20 ปี ที่มีใบหน้ารูปไข่สวยงาม เธอดูราวกับเพิ่งออกจากห้องน้ำ ผมของเธอเปียกและสวมชุดนอนสีชมพูดูน่ารักอย่างไม่นาเชื่อ
โอหยางโชวรู้สึกอายเล็กน้อย ชายหญิงที่อาศัยอยู่ด้วยกัน และเกิดความโรแมนติกจะมีอยู่แต่ในทีวีเท่านั้น แต่ในชีวิตจริงเป็นสิ่งผิดปกติ และไม่ค่อยเกิดขึ้นก่อนแต่งงาน อย่างไรก็ตามหญิงสาวคนนี้ตรงข้ามกับสิ่งที่เขาคาดหวัง ทันทีที่เธอเริ่มคุยกับเขา
“สวัสดี? คุณเป็นใคร? มองฉันมีอะไรรึป่าว?” เธอถามเขา
“สวัสดี! ผมเชื่อมต่อกับเคลือข่ายข้อมูลการเช่า ที่ตรงกับความต้องการของผม ผมไม่คิดว่าคุณจะเป็นผู้หญิง ขอโทษที่ไม่สะดวก” โอหยางโชวเตรียมที่จะตัดการเชื่อมต่อ และหวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“โอ้!” เธอตอบเขานิดหน่อย “ชั้นมีห้อง 2 ห้องที่จะให้เช่าที่นี่ แต่ถ้าคุณมีคนเดียวมันแปลกๆนะ...” เธอไม่ได้ปฏิเสธตรงๆ แต่ถามคำถามกลับมา
“อา ขอโทษที่ผมไม่ได้อธิบายให้ชัดเจน ผมมีน้องสาววัย 8 ขวบ โรงเรียนของเธออยู่ใกล้กับที่อยู่ของคุณ ดังนั้น” โอหยางโชวกล่าวอย่างลังเล
หลังได้ยินว่าเขามีน้องสาว ดูเหมือนจะเพิ่มความมั่นใจให้กับหญิงสาวมากขึ้น “โอ้ ในกรณีนี้ คุณดูค่อนข้างซื่อสัตย์ ดังนั้นฉันเห็นด้วย! เกือบจะถึงสิ้นเดือนแล้ว คุณสามารถจ่ายค่าเช่าบ้านได้นะ เฮะ! เฮะ!”
มันทำให้เขาประหลาดใจ และไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้น เขาสงสัยว่าหลังเกิดใหม่เข้ามีเสน่ห์หรือหล่อเหลามากขึ้นหรือไม่ ถึงโน้มน้าวเธอได้ง่ายๆ
พวกเขาพูดเรื่องรายละเอียดการเช่า และลงนามในสัญญาผ่านเคลือข่ายอิเล็กทรอนิกส์ โอหยางโชวพบว่าหญิงสาวคนนี้ชื่อว่า ซุนเสี่ยวเยว่(Sun Xiaoyue) เป็นนักศึกษา ภาควิชาสถาปัตยกรรมของมหาวิทยาลัยรัฐเจียว(Tiao State University)
เขาตกลงที่จะย้ายในวันพรุ่งนี้ เขากำลังจะวางสายและเผอิญได้ยิน “เฮะ! เฮะ! ในที่สุดฉันก็มีเงินจ่ายค่าเช่าแล้ว” เขาถึงเข้าใจว่าทำไมเธอถึงตกลงง่ายนัก
เช้าวันรุ่งขึ้น โอหยางโชวบอกกับปิงเอ๋อว่าพวกเขากำลังจะย้ายบ้าน ปิงเอ๋อพบว่าพวกเขาจะย้ายไปอยู่กับพี่สาวคนหนึ่ง และอยู่ใกล้กับโรงเรียนของเธอ เธอจึงไม่คัดค้าน พวกเขาใช้เวลาในช่วงเช้าเก็บสัมภาระ และข้าวของเครื่องใช้ไม่กี่อย่าง และเรียกรถตู้เพื่อย้ายไปบ้านใหม่ของพวกเขา
หลังจากพวกเขามาถึงชุมชนเทียนหยวนอย่างรวดเร็ว และพบว่าซุนเสี่ยวเยว่รออยู่ที่หน้าประตู และยืนกุมมือรอพวกเขา มันน่าแปลกใจที่เธอดูสุภาพมาก
ปิงเอ๋อกลำงัพายกระเป๋าสีชมพูเล็กๆของเธอ และมืออีกข้างอุ้มตุ๊กตาเสือ ขณะที่เธอเปิดประตูรถตู้ เธอเดินออกไปและมองไปรอบๆ อย่างไม่กังวลหรือเกรงกลัวต่อสภาพแวดล้อมใหม่ การแสดงออกของเธอเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น และความมุ่งมั่น
เมื่อเห็นสาวน้อยน่ารักหัวในซุนเสี่ยวเยว่พลันอ่อนไหว เธอรีบก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับกางแขน “ว้าว! สาวน้อยที่น่ารัก มานี่มาน้องสาว มาให้พี่สาวกอดหน่อย!”
ปิงเอ๋อยิ้มถอยหลังมาก้าวหนึ่ง และกล่าวกับเธอ “สวัสดีค่ะ! พี่สาวคนสวย หนู่ชื่อโอหยางปิง ที่สาวสามารถเรียกหนูว่าปิงเอ๋ออย่างที่พี่ชายเรียกก็ได้”
ซุนเสี่ยวเยว่ไม่ได้อาย แม้ว่าปิงเอ๋อจะหลบการกอดของเธอ เธอยิ้มและพูดว่า “โอหยางปิง เป็นชื่อที่ดี พี่ชื่อซุนเสี่ยวเยว่ เรียกพี่ว่าพี่สาวเสี่ยวเยว่ก็ได้ ปิงเอ๋อชอบที่นี่มั้ย”
“หนูชอบมัน มันก็สวยดี เหมือนกับบ้านของเรา แต่มีพี่สาวที่สวยกว่าอยู่ที่นี่ปิงเอ๋อมีความสุขมาก เฮะ! เฮะ!” ปิงเอ๋อยิ้มและตอบกลับ
ซุนเสี่ยวหยูลืมเรื่องโอหยางโชวไปโดยสิ้นเชิง ก่อนจะจับมือปิงเอ๋อพาเธอขึ้นไปข้างบน ปิงเอ๋อหันศีรษะมาทางพี่ชายของเธอ เขาพยักหน้าและยิ้ให้เธอ ชี้ให้เธอเห็นว่าเธอควรจะเดินขึ้นไป เธอจึงเดินตามซุนเสี่ยวเยว่ไปเงียบๆ
เมื่อเห็นความน่ารักของปิงเอ๋อเขาก็รู้สึกอิจฉา ‘บางทีเขาน่าจะพาเธอไปที่มหาวิทยาลัยรัฐเจียว และเดินไปรอบๆดึงดูดสาวสวยที่เขาจะแต่งานด้วย เฮะ เฮะ ...’
“คุณจะให้เอาของลงรถเลยมั้ยครับ?” คนขับรถตู้ถามขัดจังหวะจินตนาการของเขา
“โอ้ ใช่ เอาไปไว้ที่ชั้น 15 ตามสาวๆไปกัน” โอหยางโชวคว้ากระเป๋าสสตางค์ของเขา และวิ่งตามซุนเสี่ยวเยว่ไป
ซุนเสี่ยวเยว่พักอยู่ที่ห้อง 1503 หลังจากเข้ามาในห้องความรู้สึกแรกของเขาคือ มันสะอาดมาก มี 3 ห้องนอน ห้องใหญ่ 1 ห้อง และห้องเล็ก 2 ห้อง เธออยู่ห้องเล็ก โอหยางโชวเลือกห้องใหญ่ และให้ปิงเอ๋ออยู๋ห้องเล็กที่อยู่ตรงข้ามกับห้องเขา หลังจากจัดสัมภาระเสร็จเวลาก็ 5 โมงเย็นแล้ว
เพื่อแสดงความขอบคุณต่ซุนเสี่ยวเยว่ และฉลองการย้ายบ้านใหม่ โอหยางโชวจึงตัดสินใจเลี้ยงอาหารดีๆเธอ เขาไปซื้ออาหารดีๆจากซุปเปอร์มาเก็ต โอหยางโชวมีฝีมือการทำอาหารระดับเชฟ เขาทำอาหารหลายๆอย่าง หมูผัดเปรี้ยวหวาน ต้มเนื้อวัว และอื่นๆอีก 7-8 อย่าง ปิงเอ๋อเข้าไปในห้องครัว ยื่นมือคว้าซี่โครงขึ้นมากิน อย่างไรก็ตามเธอบอกว่าเธอกำลังทดสอบรสชาติอาหาร เพื่อไม่ให้เขาขายหน้าพี่สาวคนใหม่
หลังจากทานอาหารค่ำแสนอร่อยแล้ว ทั้ง 3 คน ก็ออกไปคุยกันที่ห้องนั่งเล่น เพื่อทำความรู้จักและเข้าใจกันและกันมากขึ้น ปิงเอ๋อนอนอยู่บนโซฟา ท้องของเธอพองออก เธอแสดงออกถึงความน่ารัก
“เสี่ยวเยว่ ทำไมเธอถึงเช่าบ้านหลังใหญ่หละ?” หลังจากทำความคุ้นเคยกันแล้ว โอหยางโชวก็ถามคำถามนี้โดยตรงเพื่อขจัดความสงสัย เด็กผู้หญิงคนนี้ดูไม่เหมือนคนที่มั่งคั่ง และยังพึมพำว่าไม่สามารถจ่ายค่าห้องได้ แต่เธอยังเช่าห้องที่มีขนาด 3 ห้องนอน แบบนี้เรียกโง่ใช่มั้ยเนี่ย?
“โอ้! พี่ชายโอหยาง จริงๆฉันอยู่กับเพื่อนผู้หญิงอีก 2 คน เดิมทีเรา 3 คน ตกลงเซ็นสัญญาเช่าบ้านหลังนี้ด้วยกัน จนกว่าจะเรียนจบ แต่พวกเธอทั้ง 2 ย้ายไปอยู่กับแฟนของพวกเธอ และทิ้งฉันไว้คนเดียว ฉันเลยต้องหาคนช่วยแชร์ค่าห้องใหม่ถ้าคุณไม่มาช่วยแชร์ ฉันคงต้องกินราเม็งทุกวัน” เธออธิบายโดยมีความไม่พอใจในสายตาของเธอ
ดูเหมือนความสัมพันธ์ของเธอกับอดีตเพื่อนร่วมห้องจะไม่ดีนัก และเธอก็ไม่เต็มใจที่จะพูดต่อไป โอหยางโชวรู้ว่าการถามคำถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ใช่ความคิดที่ดี จึงรีบเปลี่ยนไปคุยเรื่องมหาวิทยาลัยอย่างรวดเร็ว
เขาเองก็จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยรัฐเจียว ดังนั้นเขาจึงมีฐานะเป็นรุ่นพี่ของซุนเสี่ยวเยว่ พวกเขาจึงพูดคุยกันได้ในหลายๆเรื่อง จนถึง 4 ทุ่ม ทุกคนก็กลับเข้าห้องของตัวเอง
โอหยางโชวรู้ว่าเขาสามารถเริ่มเล่นเกมส์ได้ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ นั่นเป็นส่วนสำคัญในแผนสำหรับชีวิตใหม่ของเขา ด้วยการคาดหวังอนาคตที่ยอดเยี่ยมโอหยางโชวนอนหลับไปในคืนที่สองหลังจากเกิดใหม่