TWO Chapter 18 งานฉลองรอบกองไฟ
TWO Chapter 18 งานฉลองรอบกองไฟ
คืนนั้นมีงานฉลองรอบกองไฟ จัดโดยขุ่ยหยิงหยู งานมีชีวิตชีวามาก ทุกคนไปชุมนุมกันที่จตุรัสหน้าคฤหาสน์ของลอร์ด กองไฟขนาดใหญ่ถูกก่อด้วยฟืนจำนวนมาก กลุ่มคนต่างร้องเพลงและเต้นรำกันอย่างสนุกสนาน
การเต้นรำแบบ ‘หลิงโบ้(Lingbo)’ ของหยิงหยู ทำให้ทั้งเมืองเงียบสงบ ทุกคนตั้งใจดูการเต้นของเธอ มันเป็นการเต้นที่นุ่มนวล แต่ละท่วงท่าเบาเหมือนเมฆที่ลอยอยู่ในอากาศ และยังเหมือนแสงแดดที่สะท้อนบนผิวน้ำ ทำให้รูปลักษณ์ของเธอดูราวกับคลื่นที่งดงาม อาจกล่าวได้ว่า ท่วงท่าการย่างก้าวของหลิงโบ้ทำให้ทุกคนเห็นภาพนั้น
การรำดาบของขุนพลซีก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน ดาบของเขาเหมือนงูสีขาวที่แกว่งไปมาในสายลม มันขยับตัวเหมือนมังกร บางครั้งเบาเหมือนฟ้าร้อง บางครั้งหนักเหมือนฟ้าผ่า มองเห็นเป็นแสงสีเงินที่สามารถเจาะทะลุอกของใครบางคนที่อยู่ห่างออกไป
ผู้อาวุโสเต๋อเสี้ยนร่วมกับชาวบ้านเจ้าดั้งเดิม จัดการเต้นรำกับเสา เครื่องตีมีจังหวะที่หนักแน่น คมชัด มีเสียงแหลมสูง และมีชีวิตชีวามาก เสียงหัวเราะที่ผสมผสานกันกับเสียงขลุ่ยไม้ไผ่ ได้ถ่ายทอดอารมณ์ของผู้คนผ่านเสียงเพลงแห่งความสุข ปลุกใจหมู่บ้านซานไห่ให้เต็มไปด้วยความสนุกสนาน
ต่อมาโอหยางโชวร้องเพลง ‘โหลวเซิ่นฟู่(Luo Shen Fu)’ ในเวอร์ชั่นใหม่
***หมายเหตุ : โหลวเซิ่นฟู่ คือ บทกวียุคโบราณปลายสามก๊ก ว่าด้วยความฝันของกษัตริย์เซี่ยง : ‘เรื่องราวความรักของกษัตริย์และเทพธิดา’
ผู้คนในหมู่บ้าน รวมทั้งโอยางโชว และขุนพลซี ต่างเป็นคนพลัดถิ่นทั้งหมด พวกเขาถูกจัดให้อยู่ด้วยกัน งานฉลองรอบกองไฟแบบง่ายๆนี้ ช่วยลดความเจ็บปวดจากการพลัดถิ่นของทุกคน ช่วยรวมพวกเขาไว้ด้วยกัน งานฉลองนี้จะช่วยให้พวกเขารู้สึกว่า หมู่บ้านซานไห่คือบ้านจริงๆของพวกเขา
“แจ้งเตือนระบบ : ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นฉีเยว่หวู่ยี่ สำหรับความสำเร็จของงานฉลองรอบกองไฟ ชอบบ้านชื่นชมการต้อนรับจากลอร์ดของพวกเขา ขวัญกำลังใจของทุกคนในหมู่บ้านเพิ่มขึ้น 5 แต้ม”
โอหยางโชวไม่ได้ฟังการแจ้งเตือนของระบบ เขากำลังอยู่ในบรรยากาศที่มีชีวิตชีวาของงานฉลอง และเขาเตือนตัวเองให้รู้ว่ามันเป็นเพียงเกมส์
เมื่อเขาออกมามันก็เป็นเวลา 9 โมงเช้าแล้ว ปิงเอ๋อไปโรงเรียนด้วยตัวเอง และเสี่ยวเยว่ก็ไปเรียนนานแล้ว เขาขี้เกียจเกินไปที่จะไปซื้ออาหารที่ชั้นล่าง เขาจึงทอดไข่ดาว 2 ฟอง ดื่มนม 1 แก้ว เป็นอาหารเช้าแบบง่ายๆ
เมื่อเปิดดูอีเมลล์ เขาพบว่ามีเมลล์เข้าใหม่ เขาเปิดขึ้น พบว่ามันเป็นจดหมายเชิญจากโรงเรียนมัธยมต้นเดิมของเขา จดหมายนี้ส่งมาจาก ‘หยวนผิง(Yuan Ping)’ ซึ่งเป็นผู้เชิญเขาร่วมงานเลี้ยง
สาระสำคัญของจดหมายคือ ตั้งแต่จบการศึกษาชั้นมัธยมต้น พวกเขาก็ไม่ได้พบกันอีกเลย ในช่วงฤดูใบไม้ผลินี้ มีงานปาตี้จัดขึ้นที่ ‘กุ้ยฟาง ปาร์ค(Guifang Park)’ เขาหวังว่าทุกคนจะมาถึงกันก่อนเวลา พวกเราต้องเขาร่วม และอื่นๆ
เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้มันก็ผ่านมา 7-8 ปีแล้วที่เขาได้พบกับเพื่อนๆสมัยมัธยมต้นคนอื่นๆ โอหยางโชวจำพวกเขาหลายคนในความทรงจำไม่ได้แล้ว มันดูคลุมเครือ
เมื่อถึงเวลานั้น ถ้าไม่มีอะไรสำคัญเป็นพิเศษ โอหยางโชวตัดสินใจจะเข้าร่วม เพราะหลังจากนี้มันจะไม่มีการชุมนุมของพวกเขาอีก 1 ปีต่อจากนี้ พวกเขาจะขึ้นยานอวกาศ และพวกเขาจะได้พบกันอีกครั้งในอีกหลายปี
อย่างไรก็ตาม ยังมีเวลากว่าจะถึงช่วงฤดูใบไม้ผลิ ดังนั้นจึงไม่ต้องกัลวลในตอนนี้ เขาเปิดฟอรัมของเกมส์ โอหยางโชวดูโพสต์ แนวโน้มของผู้เล่นคนอื่นๆ
ที่ด้านบนของโพสต์ คือ การอภิปราย ‘หมู่บ้านซานไห่ได้ทำลายการผูกขาดของ 6 ทรราชย์แห่งหานตาน เขาเลื่อนขั้นหมู่บ้านเป็นระดับ 2 เป็นลำดับที่ 6 ในประเทศจีน’
โอหยางโชวดูผ่านๆ และก็ต้องตะลึง ไม่รู้จะพูดยังไงกับมันดี
โพสต์ แรก ฉันกล้าเดิมพันเลยว่า ฉีเยว่หวู่ยี่ ต้องเป็นลูกหลานของตระกูลลับที่ทรงอำนาจแน่นอน
โพสต์ ที่ 2 เดิมพัน +1
โพสต์ ที่ 3 ทั้ง 2 คนข้างบนให้ความเห็นเหมือนนิยายมาก
โพสต์ ที่ 4 ฉันคิดว่าเขาเป็นคนที่โชคดีจริงๆ
โพสต์ ที่ 5 ฉีเยว่หวู่ยี่ มีคนอยากคลอดลูกให้คุณ
โพสต์ ที่ 6 ข้างบนเป็นไดโนเสาร์
โพสต์ ที่ 7 ‘นักรบคลั่งแห่งโลก(Mad Warrior of the World)’ รับสมัครสมาชิก หากสนใจติดต่อ ‘นักรบคลั่ง(Mad Warrior)’ ด่วน! ด่วน!
โพสต์ ที่ 8 โฆษณาโพสต์บนจ่ายค่าโฆษณาด้วย
โพสต์ ที่ 9 นักรบคลั่งแห่งโลกเป็นกลุ่มขยะ อย่าหลงกลการรับสมัครของพวกเขา
โพสต์ ที่ 10 ข้างบน,ฉันจะฆ่าแก
โพสต์บ้า โอหยางโชวมองไปที่โพสต์ยอดนิยมอื่นๆ อย่างเงียบๆ ไม่น่าแปลกใจที่หลังจากที่พูดคุยกับจานหลาง ชุนเซิ่นจุนได้ส่งผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา ‘หมาป่าโลหิต(Blood Wolf)’ เข้ามาซื้อสกุลเงินในเกมส์เพิ่มเติม
น่าเสียดายที่ยังไม่มีราคาตลาด เขาเห็นผู้อำนวยการฝ่ายการเงินของชุนเซิ่นจุน ตั้งราคาซื้อ 2 เครดิตต่อ 1 เหรียญทองแดง
อีกโพสต์หนึ่งดึงความสนใจของโอหยางโชว ในบรรดาผู้เล่น มีใครบางคนรับจ้างหาเงินในเกมส์ และตั้งกลุ่มทหารรับจ้างครั้งแรกในเกมส์ นั่นคือ ‘กลุ่มรับจ้างโลหิตแห่งความชั่วร้าย(the Evil Blood mercenary group)’
หัวหน้ากลุ่มรับจ้างชื่อว่า ‘ความโรแมนติกสีโลหิต(Blood Romance)’ เลเวล 21 อันดับ 1 ในรายชื่อผู้เล่น เขาเป็นคนแรกที่ก่อตั้งทหารรับจ้าง แต่ไม่ได้รับการประกาศจากระบบในเกมส์ สิ่งเหล่านี้แสดงให้เห็นถึงความเอนเอียงของไกอาต่อผู้เล่นลอร์ด
เขาดูข้อมูลเพิ่มเติมอีกเล็กน้อย โอหยางโชวไม่พบข้อมูลที่เป็นประโยชน์อื่นๆ และได้ปิดฟอรัม ถึงเวลาที่เขาจะเริ่มเรียนประวัติศาสตร์ และเติมพลังให้ตัวเองแล้ว
…………………………………………………
ในตอนเย็น เมื่อปิงเอ๋อกลับมาจากโรงเรียน เธอดูไม่ค่อยพอใจที่พี่ชายของเธอไม่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพื่อไปส่งเธอที่โรงเรียน โอหยางโชวต้องหยุดงานทั้งหมด และทำอาหารจานโปรด เพื่อลดความไม่พอใจของเธอ
เสี่ยวเยว่เห็นโอหยางโชวให้ความสำคัญกับการเข้าสู่เกมส์ทุกๆวันเป็นอย่างมาก เธออยากรู้อยากเห็นจึงถามเขาว่า “เฮ้! Earth Online มันสนุกจริงๆเหรอ ฉันถามทุกคนแล้ว ไม่มีเพื่อนในชั้นคนไหนเล่นเกมส์นี้เลย”ง
โอหยางโชวยิ้ม และกล่าว “สิ่งที่เป็นเสน่ห์ที่สุดของเกมส์นี้ คือ การสร้างดินแดน และความสมจริง ไม่ใช่แค่เกมส์เหมือนเกมส์อื่นๆที่สนใจแต่เก็บเลเวล คนส่วนใหญ่ไม่มีความอดทนเพียงพอจะเล่นเกมส์นี้ได้ ถ้าเธอผ่านเงื่อนไขได้ ฉันแนะนำให้เธอเรียนรู้การเล่นมันนะ”
เสี่ยวเยว่เหลือกตาของเธอ “ฉันไม่เหมือนนายนะ ฉันไม่สามารถจ่าย 100000 เครดิต ในการซื้อเครื่องเล่นเกมส์ได้”
อย่างไม่เต็มใจ โอหยางโชวบอกได้เพียงเรื่องนี้เท่านั้น ถ้าเธอไม่สนใจ มันก็แค่เธอโชคไม่ดีเอง ไม่มีทางที่เขาจะบอกความจริงของเกมส์ในชีวิตก่อนของเขา และเขาไม่มีหลักฐานให้เธอเห็น ต่อให้เธอเชื่อเขา เขาก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่า เขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร แน่นอนเขาไม่สามารถบอกเธอได้ว่า เขากลับมาเกิดใหม่จากในอนาคต
เพื่อแก้ตัวสำหรับที่เขาไม่ได้ไปส่งปิงเอ๋อในตอนเช้า โอหยางโชวช่วยปิงเอ๋อทำการบ้าน และเล่านิทานให้เธอฟัง ในที่สุดน้องสาวตัวน้อยของเขาก็หลับไป เวลาล่วงเลยมาถึง 22.00 น. แล้ว
สำหรับเขา เกมส์เป็นสิ่งสำคัญิแต่ปิงเอ๋อสำคัญที่สุด เกมส์นี้เป็นเพียงวิธีหนึ่งที่จะช่วยให้เขาประสบความสำเร็จ มีไว้เพื่อช่วยครอบครัวของเขาเท่านั้น บ่อยครั้งที่ผู้คนสับสนจากการปรากฎตัวของสิ่งต่างๆ และสูญเสียความเป็นตัวตนของพวกเขา
นอกจากนี้ หมู่บ้านซานไห่ได้มีการปรับโครงสร้างการบริหารให้สมบูรณ์ขึ้น จากความพยายามของเขาในการส่งเสริมผู้มีความสามารถพิเศษ แม้ว่าเขาจะไม่อยู่ที่นั่นเป็นเวลาสั้นๆ ดินแดนของเขาก็ยังคงดำเนินการได้อย่างราบรื่น
เมื่อเข้าสู่ระบบก็ถึงเวลาออกไปทำงานแล้วโอหยางโชวเดินไปที่ลานคฤหาสน์และเล่นกับเขี้ยวดำ
พวกม้าไม่ชอบหมา ดังนั้น โอหยางโชวจึงไม่มั่นใจว่าจะปล่อยให้เขี้ยวดำวิ่งไปรอบๆดีหรือไม่ มันมักจะถูกผูกไว้ในลานคฤหาสน์ เมื่อเขาออกจากคฤหาสน์ โอหยางโชวได้พาเขี้ยวดำออกไปเยี่ยมหมู่บ้านกับเขาด้วย
เขาเดินไปรอบๆหมู่บ้าน มองไปที่สิ่งก่อสร้างที่ถูกสร้างเพิ่มขึ้นมา โอหยางโชวรู้สึกยินดีและภูมิใจ นี่คือหมู่บ้านของเขา
ชาวบ้านรักเขา และรู้สึกขอบคุณเขา ที่ให้ที่พักพิงแก่พวกเขา ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาเคารพและชื่นชมการมองการณ์ไกลของเขา รู้สึกขอบคุณเขาที่เขาใช้ประโยชน์จากความรู้ของเขาช่วยให้พวกเขาสามารถดำเนินการในระดับที่สูงกว่าทักษะของพวกเขา
ระหว่างเขาเดินผ่านไป ชาวบ้านยิ้มให้เขาและคำนับเขา โอหยางโชวไม่ได้หยิง เขาหยุดพูดคุยกับชาวบ้าน ถามว่ามีปัญหาอะไรที่เขาไม่รู้หรือไม่ หากมีปัญหาพวกเขาต้องกล่าวออกมา เพื่อให้ทุกคนช่วยแก้ปัญหา ปัญหาก็จะคลี่คลายได้ง่ายขึ้น
งานฉลองรอบกองไฟเมื่อคืน เห็นได้ชัดว่ามันยังอยู่ในใจทุกคน โดยเฉพาะการเต้นรำแบบหลิงโบ้ที่สวยงามของหยิงหยู แรงดึงดูดจากการรำดาบของขุนพลซี แน่นอนเพลงที่ร้องโดยลอร์ดของพวกเขาก็ไม่เลว แต่โทนเสียงแปลกๆนิดหน่อย ราวกับฟังเพลงต่างชาติ
เมื่อเข้าไปในหมู่บ้าน เห็นเจ้าเต๋อหวังกำลังดูแลการก่อสร้างหอธนูแห่งแรกกับคนงานของเขา ขุนพลซีกำลังยืนอยู่ด้านข้างกำลังสอนงาน เห็นได้ชัดว่าขุนพลซีมีบทบาทค่อนข้างมากในการสร้างหอธนู มากกว่าผู้อาวุโสเจ้าเต๋อเสี้ยน เมื่อเห็นโอหยางโชว ทั้งสองคนก็เกิดเข้ามาหาเขา
ขุนพลซีเปล่งเสียงดังออกมา “นายท่าน!” เขาเกือบจะตะโกน
เจ้าเต๋อหวังกล่าวทักทายเขา “นายท่าน!”
โอหยางโชวโบกมือออกไป และกล่าว “ไม่ต้องมากพิธี รองหัวหน้าเต๋อหวังยุ่งกับงานตลอด ช่างสมควรได้รับคำสรรเสริญอย่างแท้จริง”
เจ้าเต๋อหวังยังคงดำรงตำแหน่งรองหัวหน้าฝ่ายก่อสร้าง และตั้งใจที่จะพิสูจน์ตัวเอง ผ่านงานของเขา เขากลัวว่าเขาจะทำได้ไม่ดีพอ และถูกลอร์ดของเขาติติง เมื่อได้ยินคำกล่าวของโอหยางโชว เขาก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้น และกล่าวตอบออกไป “ข้าไม่ได้ทำสิ่งใดมากนัก เหตุผลที่หอธนูนี้สร้างได้อย่างราบรื่นก็ต้องขอบคุณการแนะนำของขุนพลซี หากไม่ได้คำแนะนำจากเขา เราก็ไม่รู็จะเริ่มจากตรงไหน”
ขุนพลซีไม่ได้ถ่อมตัว เขายิ้มและกล่าวด้วยความภูมิใจ “นี่ไม่ใช่เื่องยากเลย และที่สร้างอยู่นี้ก็เพียงแค่หอธนูที่ง่ายๆเท่านั้น ข้าเคยเป็นผู้นำทัพในสงคราม และรู้ว่าหอธนูนั้นทรงพลังแค่ไหน”
ขุนพลซีมองไปที่โอหยางโชว “นายท่าน จากการสำรวจภูมิประเทศของดินแดนเราครั้งล่าสุด ข้าเห็นว่าเราควรสร้างหอธนูที่แต่ละมุมของรั้วของเรา เพื่อเพิ่มพลังการป้องกันให้หมู่บ้าน น่าเสียดายที่ธนูและลูกศรไม่เพียงพอ และยังไม่มีวิธีฝึกอบรมทหารใหม่ด้วยเช่นกัน”
โอหยางโชวพยักหน้าเล็กน้อย และมองกลับไปที่เจ้าเต๋อหวัง “ตามคำพูดของขุนพลซี ให้ท่านประสานงานกับฝ่ายก่อสร้างได้โดยตรงได้เลย”
เจ้าเต๋อหวังรีบบอกเขาว่า ภายใน 2 วัน เขาจะสามารถสร้างหอธนูทั้งหมดให้เสร็จได้ โอหยางโชวพยักหน้า ไม่มีเหตุผลอะไรให้เขาอยู่ที่นี่อีก เขาเดินกลับไปที่ลานคฤหาสน์ นำเขี้ยวดำไปกับเขาด้วย