TWO Chapter 13 การปรับโครงสร้างการบริหาร
TWO Chapter 13 การปรับโครงสร้างการบริหาร
กองทัพทหารอาสาที่ออกไปเก็บเลเวลในที่สุดก็กลับมาในช่วงเย็น อาหารเย็นได้เริ่มทำแล้ว ควันพุ่งขึ้นจากปล่องไฟของโรงครัว ชาวบ้านรวมตัวกัน 2-3 วันที่ผ่านมานี้เป็นวันที่วุ่นวาย พวกเขาพูดคุยอย่างตื่นเต้นเกี่ยวกับเรื่องที่ลอร์ดของพวกเขาทำ
เอ่อหว้าฉีวิ่งออกไปหาโอหยางโชว เอาม้าและอาวุธจากมือเขาออกไปเก็บ ทุกคนสรรเสริญเขาอย่างสุภาพ โอหยางโชวมุ่งหน้าไปยังห้องนอนของเขา และออกจากระบบ
แสงแดดยามเช้าช่างอบอุ่น ขณะเขาวิ่งไปตามทางของสวนสาธารณะ เขาหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์ ความเมื่อยหล้าจากเมื่อคืนหายไปอย่างรวดเร็ว วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ และเมื่อวานเขาสัญญากับปิงเอ๋อว่า เขาจะพาเธอไปปิกนิก เธออยู่ด้วยตัวเองทุกคืนในช่วง 10 วันที่ผ่านมา ในขณะที่โอหยางโชวกำลังเล่นเกมส์ เจ้าหญิงน้อยของเขาได้รับความเดือนร้อนจากเขา
ในเขตชานเมืองลมหนาวพัดมา โชคดีที่ฤดูหนาวในหลิงหนานไม่เลวร้ายมากนัก และพอจะเทียบได้กับฤดูใบไม้ร่วงของที่อื่นได้ เขาเฝ้าดูปิงเอ๋อ ขณะที่เธอเล่นเป็นนกกำลังบินไปมา โอหยางโชวนั่งลงบนผ้าปิกนิก มีมันฝรั่ง เค้กชิ้นเล็กๆ น้ำผลไม้ และขนมอื่นๆอยู่บนผ้าปิกนิก
“ปิงเอ๋อ! มากินอะไรก่อนเร็ว!” เขาตะโกนออกไป
เธอพุ่งมาทางเขาทันที ยื่นแขนของเธอมาด้านหน้า และคำรามออกมา เอพุ่งเข้าอ้อมกอดของเขา แนะนั่งบนตักเขา แขนของเธอเกาะที่คอของเขา เธอพูดด้วยเสียงที่น่ารัก และดูเหน็ดเหนื่อยออกมา “พี่ชาย! ชานเมืองสนุกจริงๆ พี่สาวเสี่ยวเยว่ไม่ได้มาด้วย หนูเสียดายแทนเธอจริงๆ”
“เสี่ยวเยว่ต้องการนอนดึกในคืนนี้เธอจึงต้องพักผ่อน, แล้วเธอดูแลปิงเอ๋อดีมั้ย? ปิงเอ๋อเชื่อพังพี่สาวรึป่าว?”
เด็กหญิงตัวน้อยพยักหน้าอย่างแรง และพูดอย่างไร้เดียงสาว่า “ปิงเอ๋อเป็นเด็กดี และพี่สาวดูแลปิงเอ๋อดีมากเลย เธอเล่านิทานให้ฟังทุกวันเลย และเธอยังช่วยปิงเอ๋อทำการบ้านด้วย”
โอหยางโชวยิ้ม “ในเมื่อพี่สาวดีกับปิงเอ๋อ จะดีกว่ามั้ยถ้าปิงเอ๋อจะหาของขวัญไปให้เธอ”
ปิงเอ๋อพยักหน้าอย่างนุ่มนวล แล้วก็ขมวดคิ้วเล็กๆของเธอ ขณะที่เกาหัวไปด้วย เธอถามเขาด้วยเสียงน่ารักว่า “พี่ชายพูดถูก แต่ปิงเอ๋อไม่รู็จะเอาอะไรไปเป็นของขวัญให้พี่สาวดี”
โอหยางโชวจับใบหน้าเล็กๆของเธอและตอบว่า “วันนี้พี่ชายจะสอนวิธีทำมงกุฎดอกไม้ ถ้าปิงเอ๋อทำมันให้กับเธอ เธอจะต้องดีใจแน่นอน”
มือเล็กๆของปิงเอ๋อคว้าไปที่มือของเขาอย่างรวดเร็ว เธอยิ้มและพูดว่า “สอนหนูเร็วๆซิพี่ชาย หนูก็อยากใส่ด้วยเหมือนกัน”
จากนั้นพี่ชายและน้องสาวก็ลุกขึ้นไปรวบรวมกองหญ้าสีเขียวขนาดใหญ่ โอยางโชวแสดงให้เธอเห็นขั้นตอนการใช้ต้นหญ้าเพื่อทำมงกุฎขนาดพอดีกับศีรษะคน จากนั้นเขาก็เพิ่มใบไม้และดอกไม้ป่าบางจุด เขามองมงกุฎดอกไม้บนศีรษะของปิงเอ๋อ เธอลุกขึ้นยืนและถามเขาว่าเธอสวยมั้ย
เมื่อพวกเขากลับมาถึงบ้านตอนบ่าย ปิงเอ๋อเดินไปที่ห้องเสี่ยวเยว่ และมอบมงกุฎดอกไม้ที่เธอทำขึ้นเองให้กับเสี่ยวเยว่ เธอวางมันลงบนศีรษะของเสี่ยวเยว่ และกล่าวว่า “พี่สาว นี่เป็นมงกุฎดอกไม้ที่หนูทำด้วยตัวเองเลยนะ”
เสี่ยวเยว่กอดเธอและกล่าวว่า “ปิงเอ๋อเป็นเด็กดีจริงๆ นำของขวัญมาฝากพี่สาวหลังจากไปเที่ยวด้วย”
โอหยางโชวยืนอยู่ข้างๆประตู เฝ้ามองพี่สาว น้องสาว กำลังเล่นด้วยกัน ช่างเป็นภาพที่สวยงามและทำให้เขามีความสุข
……………………………………………….
เมื่อเขาเข้าเกมส์ มันก็เป็นเช้าวันใหม่แล้ว เขาเล่นกับเขี้ยวดำ ซึ่งเติบโตขึ้นมากใน 10 วันนี้ มันวิ่งไปรอบเขาอย่างรวดเร็ว
ตามปกติ เขาใช้เวลาฝึกหอก 1 ชั่วโมง ก่อนจะเข้าไปประชุมที่ห้องโถง เมื่อโครงสร้างหมู่บ้านเสร็จสมบูรณ์ เขาต้องจัดเตรียมขั้นตอนนต่อไปของหมู่บ้าน ในหัวของเขามีแผนที่เขาต้องการแล้ว
มี 8 คน ที่ถูกเรียกมาในวันนี้ ซึ่งโดยปกติจะมีเพียง 5 คน แต่ครั้งนี้เลขาธิการคนใหม่ ‘กู่ซิวเหวิน’ , ผู้ดูแลอู่ต่อเรือ ‘เจิ้งต้าไห่’ และช่างก่อสร้าง ‘เจ้าเต๋อหวัง’ เข้าร่วมด้วย ก่อนหน้านี้เจ้าเต๋อหวังเป็นรองหัวหน้าทีมก่อสร้างในกลุ่มของเจ้าเต๋อเสี้ยน แต่โอหยางโชวได้นัดเขามาในวันนี้
โอหยางโชวนั่งลงและกล่าวว่า “ท่านทั้งหลาย หลังจาก 10 วันแห่งความพยายามร่วมกัน นอกจากการเตรียมพื้นที่เพาะปลูกแล้ว โครงสร้างพื้นฐานอื่นๆของหมู่บ้านซานไห่ ได้เสร็จสิ้นแล้ว สำหรับขั้นตอนต่อไปของการพัฒนา ข้ามั่นใจว่าทุกคนมีไอเดียของตัวเองบ้างแล้ว และนั่นจะเป็นหัวข้อหลักในวันนี้ ‘การวางแผนเฉพาะ’ ก่อนอื่น ข้าอยากให้เลขาธิการกู่ซิวเหวินรายงานข้อมูลประชากรของดินแดน เพื่อให้ทุกคนตระหนักถึงเรื่องนี้”
กูซิวเหวินคำนับทุกคน ก่อนจะกล่าว “ตามคำแนะนำของนายท่าน ข้าได้จัดทำรายงานมาได้ 2 วันแล้ว ปัจจุบันดินแดนเรามีประชากร 162 คน ในอีก 4 วันข้างหน้า เราคาดว่าจะมีประชากรถึง 200 คน นอกเหนือจากทหารอาสา 10 คนแล้ว 13 คนเป็นผู้มีความสามารถพิเศษ , ช่างต่อเรือ 4 คน คนงานไม้ 30 คน คนงานเหมืองหิน 10 คน คนงานก่อสร้าง 90 คน ส่วนใหญ่เป็นชาวไร่”
โอหยางโชวพยักหน้า และชมเชยรายงานของเขา เขากล่าวว่า “จากการเพิ่มขึ้นของประชากรในดินแดน มีปัญหาที่สำคัญ 2 ประการ ประการแรกการจัดการประชากรที่มีจำนวนมากเกินไป จะไม่มีผลการจัดการที่ดีนัก ดังนั้น เราจะแบ่งเป็น ภาคอุตสาหกรรม และภาคเกษตรกรรม และแบ่งออกเป็น 5 ประเภท ได้แก่ เกษตรกรรม คนงานเหมือง ช่างฝีมือ(ช่างไม้ ช่างก่อสร้าง) ประมง และปศุสัตว์(คนเลี้ยงสัตว์)”
กูซิวเหวินลุกขึ้นและกล่าวขอบคุณเขา “ซิวเหวินขอบคุณนายท่าน สำหรับความไว้วางใจของท่าน”
“แจ้งเตือนระบบ : กู่ซิวเหวินได้รับการส่งเสริมจากลอร์ดของเขา ความจงรักภักดีของเขาเพิ่มขึ้น 5 แต้ม”
โอหยางโชวโบกมือให้เขาและกล่าวต่อ “ปัญหาที่รุนแรงอีกอย่างคือ สัดส่วนของผู้มีทักษะนั้นมีจำนวนน้อยเกินไป เราต้องการผู้มีความสามารถ และเราไม่สามารถรอได้ เราต้องฝึกอบรมและส่งเสริมทักษะเหล่านั้น โดยการสรรหาผู้ฝึกงาน และเปลี่ยนวิธีที่เราปฏิบัติต่อพวกเขา ในเรื่องนี้ เจิ้งต้าไห่เป็นตัวอย่างที่ดี เขาสรรหาเด็กฝึกงานมาฝึกอบรมเป็นช่างต่อเรือ ด้วยเหตุนี้ข้าจึงแต่งตั้งให้ เจิ้งต้าไห่ เป็นผู้ดูแลอูต่อเรือขั้นต้นอย่างเป็นทางการ”
เจิ้งต้าไห่ลุกขึ้น และคำนับเขา “ขอบคุณนายท่าน สำหรับความไว้วางใจของท่าน”
“แจ้งเตือนระบบ : เจิ้งต้าไห่ได้รับการส่งเสริมจากลอร์ดของเขา ความจงรักภักดีของเขาเพิ่มขึ้น 5 แต้ม”
โอหยางโชวกล่าวต่อ “ข้าจะใช้โอกาสนี้ เปลี่ยนแปลงตำแหน่งบางส่วน หัวหน้าขนส่งเป็นหัวหน้าฝ่ายคลังวัสดุ และขุ่ยหยิงหยูรับตำแหน่งนี้ เจ้าโหยวฟางผู้ดูแลลานไม้ขั้นต้น และ ‘จางเซ็น(Zhang Shen)’ เป็นรองผู้ดูแลเหมืองหิน”
“ฝ่ายการฟื้นฟูที่ดิน ซึ่งรับผิดชอบพื้นที่เพาะปลูกสวนผลไม้ พืชผัก และการฟื้นฟูพื้นที่เพาะปลูกอื่นๆ ซึ่งจะได้รับการดูแลโดยอดีตหัวหน้าทีมก่อสร้าง และได้รับการแต่งตั้งใหม่เป็นหัวหน้าฝ่ายฟื้นฟูที่ดินเจ้าเต๋อเสี้ยน ทีมก่อสร้างจะได้เลื่อนเป็นฝ่ายก่อสร้าง รับผิดชอบงานก่อสร้างทั้งหมด เจ้าเต๋อหวังจะรับผิดชอบเรื่องนี้ ต่อไปคือการตั้งฝ่ายเกลือ ทำงานในโครงการผลิตเกลือ ในตอนนี้ข้าจะรับผิดชอบเอง”
การจัดตำแหน่งใหม่นี้ จะช่วยให้โครงสร้างการบริหารในระดับหมู่บ้านมีมาตรฐาน และเป็นระเบียบเรียบร้อยมากขึ้น ในการจัดตำแหน่งของเขา เขาให้ความสำคัญกับชาวบ้านจากหมู่บ้านเจ้า ทั้ง 3 คน นี่ไม่ใช่เพราะพวกเขาทุกคนเป็นคนมีความสามารถ แต่เพราะพวกเขามีประสบการณ์การทำงานร่วมกับเขา
เจ้าเต๋อเสี้ยนดูแลฝ่ายการฟื้นฟูที่ดิน เขาจะกลับไปที่พื้นฐานของเขาในเรื่องการเกษตร และถือได้ว่านี้เป็นการปรับตำแหน่งที่ดีที่สุดสำหรับเขา เจ้าโหยวฟางแม้ไม่ใช่ช่างไม้โดยกำเนิด แต่เขาเป็นคนยืดหยุ่น และเป็นที่เคารพนับถือจากเจ้านายของเขา โอหยางโชวเตรียมมุ่งเน้นการฝึกอบรมของเขา และทันทีที่เขาได้จัดตั้งโรงเรียน เขาจะส่งโหยวฟางไปที่นั่นเพื่อพัฒนาทักษะ ส่วนเจ้าเต๋อหวัง แม้ไม่ได้มีความสามารถที่ดีนัก แต่มันก็ไม่ส่งผลต่องานก่อสร้าง
รอให้ฝูงชนทำความเข้าใจการจัดการของเขา โอหยางโชวยังคงนั่งในตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้าน
“หลังจากปรับตำแหน่งบุคลากรเสร็จสิ้น ขั้นตอนต่อไปคือ การอัพเกรดเป็นหมู่บ้านระดับ 2 มี 2 สิ่งที่ต้องทำคือ ประการแรก พื้นที่เพาะปลูกซึ่งเขาได้จัดให้ฟื้นฟูพื้นที่ดินรกร้างเป็นพื้นที่เพาะปลูก ไม่ต่ำกว่า 500 หมู่ ประการที่สอง การก่อสร้างนาเกลือบนชายฝั่งทะเล ฝ่ายเกลือจะรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียวในการก่อสร้าง ขนส่งแรงงานและวัสดุผ่านอู่ต่อเรือ หน่วยทหารอาสาจะรับผิดชอบด้านความปลอดภัย”
“ตามแผนการพัฒนาดินแดน สำนักทะเบียนควรดูแลรับผิดชอบ 3 ฝ่าย และดูแลสัดส่วนการกระจายแรงงาน ลงในงานทั้ง 5 ประเภท รวมถึงการติดตามผลการทำงานต่อไป ตามหลักการ สัดส่วนการกระจายแรงงานคือ 3:3:2:1:1”
เมื่อกล่าวเสร็จสิ้น โอหยางโชวมองไปรอบๆและกล่าวต่อว่า “ถ้ามีใครมีคำถาม หรือข้อคิดเห็นใดเกี่ยวกับสิ่งที่ข้าได้กล่าวไป ก็สามารถกล่าวออกมาได้”
กู่ซิวเหวินลุกขึ้นยืน และกล่าวถามว่า “นายท่าน ข้ามีคำถาม ในดินแดนของเรานอกจากเอ่หว้าฉีแล้ว ไม่มีคนเลี้ยงสัตว์คนอื่นอีก เราจะกำหนดจำนวนของคนเลี้ยงสัตว์อย่างไร”
โอหยางโชวหัวเราะ และตอบว่า “ให้จัดเอ่อหว้าฉีอยู่ในงานส่วนนตัวของข้า และไม่ต้องนำไปรวมกับตัวเลขเหล่านี้ และแม้ว่าตอนนี้เราจะไม่มีปศุสัตว์ แต่เมื่อวานข้าเพิ่งได้รับคู่มือเทคนิดการเลี้ยงหมูป่า หมูป่าจะเป็นจุดเริ่มต้นของอุตสาหกรรมการเลี้ยงสัตว์(ปศุสัตว์)ของเรา กองทหารอาสาจะเป็นคนค้นหาลูกหมูป่า ฝ่ายก่อสร้างจะรับผิดชอบการสร้างเล้าหมู ในขณะการฝึกอบรมบุคลากรเป็นหน้าที่ของฝ่ายคลังวัสดุ”
กู่ซิวเหวินนั่งลง เขาเช้าใจแผนที่โอหยางโชววางไว้แล้ว
ขุ่ยหยิงหยูยืนขึ้นและถามว่า “นายท่านข้ามีคำถาม ในดินแดนของเรา เรามีการผลิตมีเพียงไม้ และหิน ไม่มีการผลิตแร่หรืออาหาร ข้าไม่รู้ว่าท่านวางแผนยังไงต่อไป”
เธอมีพื้นฐานทางธุรกิจ หยิงหยูได้ให้ความสำคัญกับการจัดการวัสดุด้วยวิสัยทัศน์เชิงยุทธศาสตร์ และไม่จำกัดเพียงสิ่งที่เธอทำมาแล้ว โอหยางโชวพอใจ เข้าพยักหน้าและกล่าวตอบ “หยิงหยูถามได้ดีมาก ก่อนอื่นข้าจะตอบเกี่ยวกับปัญหาอาหาร ในตอนนี้ข้าสามารถเข้าไปในตลาด เพื่อซื้ออาหารเพิ่มเติม แต่นี่จะต้องใช้เงินสนับสนุน อีกประการหนึ่ง คือ การพัฒนาการเลี้ยงสัตว์และการทำประมง ข้าได้อธิบายแล้วเกี่ยวกับการเลี้ยงสัตว์ และเราต้องให้ความสำคัญกับการพัฒนานอกชายฝั่ง ให้ความสำคัญกับการสร้างเรือประมง เพื่อให้ชาวประมงได้ใช้หาปลา ที่พูดมานี้ข้าจะให้ฝ่ายคลังวัสดุรับผิดชอบชั่วคราว”
“ส่วนปัญหาเรื่องแร่เหล็ก ขณะนี้ความต้องการใช้แร่เหล็กไม่สูงมากนัก ส่วนใหญ่ใช้เพื่อสร้างเครื่องมือทำการเกษตร และเครื่องมืออื่นๆ เมื่อเราพัฒนาเป็นหมู่บ้านระดับ 2 เราก็จะเริ่มก่อสร้างเหมืองแร่เหล็ก หากหัวหน้าขุ่ยพร้อมที่จะดำเนินการ ให้จัดเตรียมบุคลากรค้นหาสถานที่ที่มีแร่เหล็กที่เหมาะสมจะสร้างเหมืองแร่เหล็กได้”
โอหยางโชวได้ตอบปัญหาส่วนใหญ่แล้ว และเป็นขุนพลซีที่หันหน้าไปพูดกับเขา “ตามที่นายท่านกล่าวมา กองทหารอาสามี 2 งาน คือ การป้องกันนาเกลือที่กำลังจะก่อสร้าง และการมองหาลูกหมูป่า ด้วยกองทหารอาสามีเพียงแค่ 10 คน ไหนจะรับผิดชอบความปลอดภัยของดินแดนอีก ข้าต้องการทราบว่านายท่านต้องการให้เน้นงานไหนหรือไม่”
“นี่เป็นปัญหาจริงๆ ดังนั้น ข้าจะแต่งตั้งท่านเป็นผู้ดูแลนาเกลือ รับผิดชอบในการฝึกอบรมเจ้าหน้าที่ด้านเทคนิคการผลิตเกลือ และการก่อสร้างนาเกลือ ในขณะที่ท่านถูกส่งไปดูแลนาเกลือ กองทหารจะถูกแบ่งเป็น 2 กลุ่ม โดย จางต้าหนิวจะเป็นหัวหน้ากลุ่มแรก รับผิดชอบการค้นหาหมู สานโก่วฉีจะเป็นหัวหน้ากลุ่มที่2 รับผิดชอบการลาดตระเวณดินแดน”
หลังจากตอบคำถาม ไม่มีใครถามเพิ่มเติมอีก โอหยางโชวจึงจบการประชุม