Chapter 25: ………

ถนนชนบทนั้นมีเพียงแค่สองเลน สองข้างทางนั้นมีต้นไม้มีที่อายุมาก ต้นไม้เก่าแก่เหล่านี้มีความสูงหนา และมีชีวิตมายาวนานหลายศตวรรษ ในทุกๆฤดูร้อน พวกมันนั้นจะมีดอกลีลาวดีบานเต็มไปหมด ดังนั้นคนเลี้ยงผึ้งจำนวนมากนั้นจะอยู่บริเวณแถวนี้ ขายน้ำผึ้งไปทั้งสองข้างถนน แต่ในตอนนี้ หลังจากวันโลกาวินาศ สถานการณ์เช่นนั้นจะไม่มีทางเกิดขึ้นอีกแล้ว เจียงลู่ฉีมองไปยังที่ขายของที่ถูกทิ้งร้างอยู่บนถนน

 

รถยนต์ที่ถูกทิ้งไว้บางคันนั้นจอดอยู่บนถนน ในขณะที่เจ้าของนั้นหายไป

 

บ้านของเหวินเซี่ยวเทียนนั้นอยู่ตรงใจกลางของเมือง

 

“เคร้ก” ได้ยินเสียงเบรกเล็กน้อย และรถมินิบัสนั้นจอดอยู่บนสี่แยก

 

และ หลังจากนั้น..

 

“ตึงๆๆๆ!”

 

รถตู้ที่เข้ามาใกล้กับรถมินิบัส และรถมินิบัสนั้นเริ่มต้นที่จะสั่นสะเทือน เหวินเซี่ยวเทียนมองไปที่ด้านข้างรถมินิบัสและพูดว่า “พวกเราจะโอเคไหมกับการสั่นสะเทือนแบบนี้หน่ะ?”

 

เจียงลู่ฉีนั่งอยู่บนที่นั่งคนขับรถและมองไปที่รอบๆ

 

พวกเขานั้นถึงสี่แยก ที่ซึ่งมีร้านขายก๋วยเตี๋ยวและรถหลายๆคันนั้นจอดอยู่บนถนน หนึ่งในรถนั้นชนไปที่เสาไฟ และกระจกหน้ารถนั้นแตกละเอียดกลายเป็นเศษกระจก พวกเขานั้นได้เพียงคาดเดาว่า คนขับรถนั้นถูกฆ่าโดยทันที หรือโดนกินโดยซอมบี้ไปแล้ว

 

“บ้านของฉัน..... อยู่ห่างจากซอยนี้ไป200เมตร” เหวินเซี่ยวเทียนพูดอย่างกังวล เธอนั้นรู้สึกไม่ง่ายเลย เธอนั้นแทบจะไม่ได้นอนหลับเลยเมื่อคืน ในขณะที่ตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย ในฝันนั้น ครอบครัวของเธอนั้นถูกกินโดยซอมบี้ไปเรียบร้อยแล้ว หรือกลายร่างกลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว

 

โดยเฉพาะตอนนี้ หลังจากที่เห็นฉากโศกนาฏกรรมในเมืองบ้านเกิดของเธอ เธอนั้นก็รู้สึกกังวลมากยิ่งขึ้น และกลัวการที่จะกลับไปยังบ้าน ฉากทั้งหลายเหล่านี้ทำให้หัวใจของเธอนั้นเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง

 

แต่ บ้านของเธอนั้นอยู่ห่างไปเพียงไม่กี่เมตร และเธอนั้นจะต้องกลับไป

 

อย่างไรก็ตาม เจียงลู่ฉีไม่ได้เริ่มต้นที่จะสตาร์ทรถ และเขาก็ไม่ได้ลงจากรถเช่นเดียวกัน เขานั้นเพียงแค่จับไปที่พวงมาลัยและเขาก็ครุ่นคิดบางอย่างอยู่

 

“มี... มีอะไรผิดปกติงั้นหรอ?” เหวินเซี่ยวเทียนถาม ตอนแรกเธอคิดว่า เจียงลู่ฉีนั้นจอดรถไปที่ด้านหน้าของร้านอาหารเพื่อจะเก็บเกี่ยวอาหาร แต่นั้นไม่ใช่ในกรณีนี้

 

“มันค่อนข้างแปลก มีบางสิ่งบางอย่างผิดปกติในเมืองนี้” เจียงลู่ฉีเหมือนกับคุยกับตัวเอง

 

“หื้อ?”เหวินเซี่ยวเทียนนั้นรู้สึกมึนงง และไม่เข้าใจว่ามันมีอะไรที่ผิดปกติ

 

“มันค่อนข้างที่จะเงียบ.... เมืองเล็กๆอย่างนี้ควรจะมีประชากรประมาณ สามหมื่นหรือสี่หมื่นคน ..... ในใจกลางของเมืองนั้นจะต้องมีประชากรเป็นจำนวนมาก ประมาณหลายพันคนที่อาศัยอยู่ แต่ในตอนนี้มันมีเพียงแค่ซอมบี้น้อยมากๆบนถนน” เจียงลู่ฉีนั้นแทบจะไม่เห็นซอมบี้ที่เดินไปเดินมาแถวนี้เลย

 

ตามหลักการแล้ว ถึงแม้ว่าจะมีศูนย์การค้าในเมืองจะไม่มีซอมบี้เป็นจำนวนมาก มันก็ควรจะมีซอมบี้หลายพันตัวอยู่ มันค่อนข้างเป็นเรื่องงายที่เจียงลู่ฉีจะขับรถบนเส้นทางที่เต็มไปด้วยเลือด เขาคิดว่า พวกเขานั้นจะต้องเผชิญหน้ากับซอมบี้จำนวนมาก และบางทีอาจจะเจอกับสัตว์กลายพันธุ์ซะด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม สิ่งเหล่านี้มันไม่เกิดขึ้น เจียงลู่ฉีรู้สึกแปลกเป็นอย่างมาก และรู้สึกว่ามันไม่ง่ายเลย

 

“ใช่.... นายพูดถูก” เหวินเซี่ยวเทียนนั้นมัวแต่กังวลเกี่ยวกับครอบครัวของเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้สังเกตสิ่งผิดปกติเกี่ยวกับเมือง

 

“จำนวนซอมบี้มันน้อยเกินไป และความแออัดของถนนนั้นมันแปลกไป มันควรที่จะมีอุบัติเหตุและปิดกั้นถนนเป็นอย่างน้อย แต่ถนนในเมืองนั้นค่อนข้างที่จะโล่งและแทบจะไม่เห็นอุบัติเหตุที่ขวางกั้นทางจราจรเลย มันแปลกประหลาดอย่างมาก!”

 

“ดังนั้น....” เหวินเซี่ยวเทียนนั้นเข้าใจถึงสถานการณ์อย่างรวดเร็ว ถนนนั้นถูกเก็บกวาดโดยคนบางคน “ใช่กองกำลังทหารไหม?”

 

มีความหวังอยู่ในดวงตาของเธอ และถ้ามันเป็นแบบนั้น ครอบครัวของเธอน่าจะปลอดภัยภายใต้การปกป้องของกองกำลังทหาร

 

“ฉันเกรงว่า มันจะไม่ใช่นะสิ...”เจียงลู่ฉีส่ายหัว กองกำลังของชาตินั้นไม่ใช่ผักที่สามารถหาได้ทั่วไป ในช่วงเวลาแบบนี้ พวกเขาจะถูกส่งไปประจำเพียงที่เดียว เมื่อวันโลกาวินาศมาถึง พวกเขาจะสามารถควบคุมเมืองใหญ่ๆได้

 

“นั่นสิ....” ประกายตาของเหวินเซี่ยวเทียนนั้นมืดลง และเต็มไปด้วยความผิดหวัง ถึงแม้ว่า เธอจะรู้ว่ามันคือความจริง แต่เธอก็ไม่สามารถเข้าใจมันอย่างแน่ชัดในช่วงเวลาเพียงชั่วขณะ

 

“พวกเราจะหาเหตุผลของมันในไม่ช้านี้แหละ” เจียงลู่ฉีเริ่มสตาร์ทรถมินิบัสอย่างช้าๆและระมัดระวัง

 

มีซอมบี้ที่อยู่ห่างไม่ไกลมากจากรถมินิบัส และหลังจากที่สตาร์ทรถหรือเริ่มต้นการขับรถนั้นทำให้เกิดเสียงที่ไม่ทำให้เกิดเสียงที่ดังขึ้น ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้ถูกสังเกตโดยเหล่าซอมบี้

 

พวกเขานั้นขับรถช้าๆ และพุ่งผ่านเข้าไปในตัวเมืองอย่างเงียบๆ มันค่อนข้างที่จะเป็นการลอบเข้าตัวเมืองและไม่ถูกค้นพบ และมุ่งหน้าเข้าไปในตัวเมือง

 

อย่างไรก็ตาม เจียงลู่ฉีนั้นไม่ได้ถูกรู้ว่ารถมินิบัสนั้นถูกสังเกตการณ์โดยกล้องส่องทางไกล

 

“พี่ชายจาง มีใครบางคนอยู่ที่นี่” ผู้ชายคนหนึ่งที่ตัวเตี้ยและใส่เสื้อสีดำ รูปร่างคล้ายกับลิงพูดพร้อมกับรอยยิ้ม “บางทีพวกเราสามารถหาสิ่งของบางอย่างจากพวกเขาได้”

 

“โอ้?” ผู้ชายที่ถูกเรียกว่าพี่ชายจางนั้นเป็นผู้ชายที่มีกล้ามเนื้อ และใส่เสื้อแขนกุดที่โชว์กล้ามเนื้อของเขา เขานั้นคล้ายกับครูสอนในโรงยิม

 

เขาหยิบกล้องส่องทางไกลไป และเห็นรถมินิบัส กำลังลากรถตู้ที่พังแล้วไปด้วย มันค่อนข้างที่จะน่าสังเวช ถึงแม้ว่าสีของรถตู้นั้นจะตกลง

 

“พวกเราสามารถหาอะไรจากพวกมันได้? นายต้องกำลังล้อเล่นกับฉันแน่ คนขับรถบัดซบคนนี้คงขับรถออกมาจากหุบเขา เขาคงต้องการที่จะตามหากองกำลังทหาร และมันไม่ใช่ประเภทที่ฉันชอบเลย” พี่ชายเจียงตอบด้วยความโกรธ

 

ผู้ชายที่มีรูปร่างคล้ายลิงพูดด้วยหน้าที่เต็มไปด้วยความเยินยอ “พี่ชายหยู่ สั่งให้พวกเราตามหาน้ำมันและอาหาร ถึงแม้ว่ารถคันนี้จะดูบัดซบ แต่มันก็มาจากข้างนอกเมือง มันอาจจะผลิตภันฑ์พิเศษของท้องถิ่น พวกเราแทบจะขโมยทุกอย่างในเมืองเราเสร็จแล้ว เนื้อส่วนขาของตั๊กแตน มันก็ยังคือเนื้อ! และข้างในอาจจะมีเด็กผู้หญิงอยู่ในรถอีกด้วย!?” ผู้ชายผิวสีคล้ายลิง พูดพร้อมด้วยรอยยิ้มที่ไม่สามารถอธิบายได้

 

จางขบคิดอยู่สักครู่หนึ่งและขึ้นไปบนนั่งบนมอเตอร์ไซค์ของเขา เขาโบกมือ เรียกให้ผู้ชายที่มีลักษณะเหมือนลิงขึ้นมานั่งข้างหลัง และหยิบท่อเหล็กมาด้วย เขาโบกมือและตะโกน “พี่ชาย เร็วเข้า!”

 

“โอมมมม”

 

เสียงของมอเตอร์ไซค์ดังขึ้น และมอเตอร์ไซค์อีก8คันที่มีสองหรือสามคนนั่งอยู่ในแต่ละคันก็เริ่มที่จะขยับ กลุ่มของคนนั้นพุ่งเข้าไปเหมือนกับฝูงแมลง พุ่งเข้าไปหารถมินิบัส

 

 

Chapter 25: พวกอันธพาล!