Chapter 15: โรงแรมเคลื่อนที่
รถ MCV นั้นเคลื่อนที่ไปข้างหน้าอย่างนุ่มนวลบนถนนชนบท สามารถเห็นซอมบี้จำนวนเล็กน้อยที่ยืนอยู่บนทุ่งหญ้าหรือถนนฝั่งตรงข้ามได้ เมื่อพวกมันสังเกตเห็นรถ MCV พวกมันนั้นก็วิ่งอย่างบ้าคลั่งคล้ายกับสัตว์ป่าที่ดุร้าย อย่างไรก็ตาม พวกมันนั้นก็สามารถทำได้แค่มอง รถ MCV ทิ้งพวกมันไว้ข้างหลัง สิ่งเดียวที่พวกมันสามารถทำได้คือการโบกแขนที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดพร้อมกับดวงตานองเลือดโดยไม่มีสติ มีเพียงความบ้าคลั่งและความชั่วร้ายเท่านั้น
ในตอนแรกนั้นเหวินเซี่ยวเทียนนั้นมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างตั้งใจ เธอนั้นค่อยๆเลิกระวังตัวทีละน้อยๆ และเริ่มผ่อนคลาย เพราะว่าการเดินทางนั้นปลอดภัย สุดท้ายเธอก็เอียงศีรษะลง และเธอก็หลับไป
[ ด้านซ้ายกำลังปรับปรุง...... เคลื่อนที่ไปข้างหน้าต่อไป....]
เจียงลู่ฉีมองไปที่เหวินเซี่ยวเทียนแวบหนึ่ง ในขณะที่กำลังขับรถอยู่ เขาสังเกตเห็นว่าเหวินเซี่ยวเทียนเขม่นคิ้วในขณะที่เธอหลับอยู่ ซึ่งทำให้เธอนั้นนอนหลับไม่ดี เธอนั้นเหนื่อยล้าจากการวิ่งและความตึงเครียด เจียงลู่ฉีนั้นไม่สามารถช่วยได้ แต่เขานั้นคิดเกี่ยวกับเจียงจู้อิง เขานั้นไม่มีไอเดียเลยว่าเธอนั้นจะได้รับความหวาดกลัวแค่ไหนกัน....
เมื่อเหวินเซี่ยวเทียนตื่นขึ้นมา เธอพบว่ารถมินิบัสนั้นได้หยุดลงและรอบข้างนั้นมืด มันมีหน้าผาที่สูงและชันอยู่ฝั่งหนึ่งและเนินเขาบางส่วนก็โผล่มาในอีกฝากฝั่งของถนน
“พี่เจียง?” เมื่อเธอไม่เห็นเจียงลู่ฉีนั้นนั่งอยู่บนที่นั่งคนขับ เหวินเซี่ยวก็ลุกขึ้นยืนทันที
เธอไม่รู้ว่าเธอนั้นหลับไปนานแค่ไหน แต่เธอคิดว่าประมาณ สองหรือสามชั่วโมง เพราะว่าก่อนที่เธอจะหลับนั้นยังเป็นตอนกลางวัน ในภูเขาที่เงียบสงบนั้นมีรถมินิบัสนั้นจอดอยู่ เมื่อเธอตื่นขึ้น เธอก็พบว่ามีเพียงเธอคนเดียวบนรถมินิบัสทำให้เธอรู้สึกมึนงง
เธอรีบลุกขึ้นยืนและตะโกน “พี่เจียง? พี่เจียง?”
ถึงแม้ว่ารถมินิบัสนั้นจะมีทุกสิ่งที่อย่างที่พวกเธอต้องการในพื้นที่เล็กๆก็ตามที เหวินเซี่ยวก็มองหาไปรอบๆแต่เธอก็ไม่สามารถหาเจียงลู่ฉีเจอ เธอจึงเริ่มตื่นตระหนก ในตอนนั้นเองเธอก็ได้ยินเสียงของน้ำข้างหลังประตูเล็กๆ ประตูเล็กๆนั้นก็เปิดออกมาและ เจียงลู่ฉีก็เดินออกมา เหวินเซี่ยวเทียนมองไปที่เจียงลู่ฉีอย่างแปลกใจ มันค่อนข้างชัดเจนเลยว่าเจียงลู่ฉีนั้นไปอาบน้ำมา เพราะว่าผมของเขาเปียก
“เธอพึ่งตื่นนอนมาใช่ไหม?” เจียงลู่ฉีถามในขณะที่กำลังเช็ดผม
“ใช่ ใช่.... ฉันหลับเป็นเวลานานเลย” เหวินเซี่ยวเทียนตอนกลับมา
“มันไม่ได้นานขนาดนั้นหรอก และเธอก็ไม่ได้หลับสนิทด้วย ถ้าเธอรู้สึกง่วงอีกครั้ง เธอจะหลับอย่างสบายใจ โดยเฉพาะตอนนี้”
คำพูดของเจียงนั้นทำให้เหวินเซี่ยวเทียนนั้นรู้สึกอายเนื่องจากเธอนั้นเผลอหลับไป ในขณะที่เขากำลังขับรถอยู่ เหวินเซี่ยวเทียนนั้นค่อนข้างที่จะละเอียดอ่อน พร้อมกับการเรียนรู้การทำงานพิเศษ เธอนั้นรู้สึกว่าเวลาที่เธอนอนนั้นไม่ค่อยเพียงพอ ควบคู่ไปกับวันที่ไวรัสนั้นระบาดในวันนี้ เธอได้รับผลกระทบจากความตึงเครียดอย่างมาก หลังจากที่หลบหนีได้สำเร็จแล้วเธอก็ค้นพบสถานที่ที่มีความปลอดภัย และในสุดท้าย ความเมื่อยล้าที่สะสมมาก็ทำให้เธอหลับไป
เหวินเซี่ยวเทียนนั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจกับเจียงลู่ฉี การนอนหลับนั้นเป็นเรื่องปกติของร่างกาย แต่มันเหมือนกับว่า.....
“ก็ดี เธอนั้นต้องการที่จะไปอาบน้ำไหม?” คำถามของเจียงลู่ฉีนั้นถูกยืนยันโดยการเดาของเหวินเซี่ยวเทียน
เขาอาบน้ำจริงๆ... หลังจากวันที่ทุกข์ทรมานแบบนี้ เหวินเซี่ยวเทียนนั้นภาวนาว่าจะได้อาบน้ำ เธอนั้นเป็นคนที่รักสะอาด อย่างไรก็ตาม ในสถานการณ์แบบนี้ เธอนั้นรู้สึกโชคดีที่มีน้ำให้ดื่ม แต่เจียงลู่ฉีไม่เพียงแต่อาบน้ำ แต่มันยังร้อนมาก!
“ตอนขับรถมานั้น ฉันเจอบ่อน้ำพุร้อนและสูบน้ำมาบางส่วน ถึงแม้ว่ามันจะไม่สามารถดื่มได้ มันก็นำมาใช้อาบน้ำได้อย่างสบายมากเลยละ ถ้าเธอต้องการอาบน้ำ ข้างในนั้นมีทุกอย่างเลยละ และยังมีที่เป่าผมอยู่ข้างๆกระจก”เจียงลู่ฉีพูด
เหวินเซี่ยวเทียนฟังอย่างระมัดระวังและไม่สามารถอดใจที่จะถามได้ “ตั้งแต่เราเอาน้ำมากรอง มันก็น่าจะดื่มได้นะ...”
เธอรู้สึกมันมากเกินไปที่จะใช้น้ำร้อนมาอาบน้ำ....
“มันโอเค ถ้าเธอต้องการดื่มน้ำ เธอไม่จำเป็นต้องเตรียมตัวมากหรอก ก็แค่ไปเปิดก๊อกน้ำในครัว และถ้าเธอหิวหลังจากอาบน้ำ เธอสามารถไปที่ห้องครัวและทำบะหมี่สำเร็จรูปกินได้ และข้างในตู้ มีผักสดอยู่บ้าง”ตามความจริงแล้ว มันก็ยังมีอาหารแช่เย็นอยู่บ้าง แต่เขาคิดว่ามันคงสิ้นเปลืองเป็นอย่างมากถ้าเขากินมันในตอนนี้
ถึงแม้ว่าเขาจะมีแป้งเก็บไว้บาง และ ในไม่ช้าการที่จะเก็บรักษาเบคอนนั้นไม่ง่ายเลย.....ในตามความจริงแล้ว เจียงลู่ฉีนั้นเก็บอาหารที่เก็บได้ง่ายๆไว้ในห้องเก็บอาหาร และ ใส่อาหารที่เน่าเสียได้ง่ายไว้ในครัว เมื่อเขาซื้ออาหารมานั้น เขาซื้ออาหารสดมาด้วย หลังจากทั้งหมดนั้น เขาไม่จำเป็นที่จะต้องกินอาหารที่เก็บได้นานตั้งแต่เริ่มแรก
เจียงลู่ฉีนั้นคิดว่าการกินบะหมี่สำเร็จรูปนั้นไม่เพียงพอ เขาไม่รู้ว่าเหวินเซี่ยวเทียนนั้นแปลกใจแค่ไหนในตอนนี้ เธอเตรียมตัวอย่างมากที่จะหิวโหย แต่ไม่ได้คาดหวังว่ามันจะไม่เพียงแค่จะมีน้ำร้อนให้อาบ แต่ยังมีบะหมี่สำเร็จรูป แม้กระทั่งผักก็ยังมี
เหวินเซี่ยวเทียนนั้นพูดไม่ออก..... รถมินิบัสนั้นเหมือนกับโรงแรมเคลื่อนที่ได้!
ในเรื่องของการทำอาหาร เหวินเซี่ยวเทียนนั้นค่อนข้างดีในการทำอาหาร ดังนั้นเธอรู้สึกดีกับมัน ในเรื่องที่เธอสามารถช่วยได้ การอาบน้ำอุ่นและอาหารนั้นได้แบ่งโดยเจียงลู่ฉี แต่สิ่งที่เธอสามารถทำได้นั้นมีน้อย
“ฉันจะไปอาบน้ำแล้วนะ” เหวินเซี่ยวเทียนพูด
หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว เหวินเซี่ยวเทียนนั้นเตรียมก๋วยเตี๋ยวสองชาม เมื่อมองไปที่ชามสองชามบนโต๊ะพับขนาดเล็ก และนั่งฝั่งตรงข้ามกัน เจียงลู่ฉีนั้นไม่รู้จะพูดอะไร ชามของเหวินเซี่ยวเทียนนั้นมีเพียงแค่เส้นของก๋วยเตี๋ยว แต่ชามของเขานั้นเต็มไปด้วยเส้นพร้อมกับไข่และผัก รวมไปทั้งแฮม มันดูน่าอร่อยอย่างมาก
“อาหารในตู้เก็บอาหารนั้นไม่เพียงพอ และพวกเราควรประหยัดมันไว้ ปกติแล้ว ฉันก็กินน้อยอยู่แล้ว....”เหวินเซี่ยวเทียนพูด
ตามความจริงแล้ว แม้แต่เด็ก ชามก๋วยเตี๋ยวชามนี้ก็ยังไม่เพียงพอ กินอาหารให้น้อยๆ เธอจะสามารถเติมเต็มท้องของเธอได้ เจียงลู่ฉีนั้นอยากจะบอกเธอ ตามความจริงแล้ว อาหารบนตู้เก็บอาหารนั้นยังไม่ถึงหนึ่งในห้าที่เขาเก็บไว้ และในตู้กับข้าวนั้นนั้นไม่ได้มีเพื่อไว้เก็บ แต่มันมีไว้เพื่อกิน
“เริ่มกินกันเถอะ!” เจียงลู่ฉีพูด
เขาไม่ได้กินก๋วยเตี๋ยวมาเป็นเวลายาวนาน ดังนั้นรสชาติมันก็ค่อนข้างที่จะดี
แต่ยังไงพรุ่งนี้เขาก็ยังอยากจะกินข้าวอยู่ดี...
