Chapter 13: ออกจากทางหลวง
เฉาลี่ลี่นั้นลงไปจากรถมินิบัสอย่างไม่เต็มใจ ทหารมองไปที่เจียงลู่ฉีและเหวินเซี่ยวเทียน ที่ยังอยู่บนรถมินิบัส เจียงลู่ฉีนั้นยังนั่งอยู่บนที่นั่งคนขับโดยไม่ได้ขยับไปไหน ดังนั้นทหารจึงคำราม “ลงมาจากรถได้แล้ว! นายไม่สามารถหยุดอยู่บนถนนี่ได้ นายกำลังบังทาง!”
“ฉันขอโทษ..... ฉันจะขับไปทางอื่นในทันที”เจียงลู่ฉีพูดในเชิงขอโทษ
ทหารนั้นหยุดเนื่องจากเจียงลู่ฉี่นั้นแสดงท่าทางนอบน้อม แต่หลังจากนั้นเขาก็กล่าว “ก็ดี งั้นคุณควรที่จะขับรถไปอีกฝั่งของถนน มันจะสะดวกสบายสำหรับพวกเรา”
หลังจากนั้นทหารเดินข้ามไปอีกฝั่ง ในขณะที่จ้องไปที่รถมินิบัสและกระซิบ “รถแม่งโคตรใหญ่! ใครจะรู้ว่าจะสามารถผลักมันลงไปได้หรือไม่?”
บางทีพวกเขาจะต้องรื้อรั้วออกด้วยซ้ำไป...
เหล่ายานพาหนะติดเกราะ รถบรรทุก และทหารจำนวนมากนั้นอยู่ที่ทางเข้าทางหลวง กำลังเตรียมพร้อมที่จะอพยพ ถ้าพวกเขาไม่สามารถรับมือได้อีกต่อไป ดังนั้นพวกเขาจำเป็นที่จะต้องทำให้ถนนนั้นโล่ง ทหารนั้นต้องการที่จะนำผู้รอดชีวิตไปด้วย ไม่ต้องต่อสู้กับสัตว์ประหลาดจำนวนนับไม่ถ้วน ทันใดนั้น เสียงสัญญาณเตือนผ่านอากาศก็ดังมาจากทางเข้าทางหลวง และทำให้ทหารนั้นหันไปมองกลับ ใครก็ตามที่ทิ้งรถและกำลังเดินไปข้าง ได้หยุดลงและดูว่าเกิดอะไรขึ้น บางคนนั้นเริ่มต้นที่จะสูญเสียความสงบลง ในขณะที่อีกหลายคนนั้นกำลังตกอยู่ในความหวาดกลัวและวิ่งไปยังกับคนบ้าทั้งตรงนั้นและตรงนี้ มันเหมือนกับการจลาจล
“อย่าตื่นตระหนก!” ทหารพูด “นี่คือคำเตือนครั้งสุดท้าย เตือนให้ผู้รอดชีวิตจากเมืองมาที่นี่”
ปัง! ปัง!
เสียงปืนนั้นดังใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จากที่ห่างไกล ฝูงคนนั้นสามารถเห็นได้อย่างคลุมเครือ พวกมันคือซอมบี้ ในกรณีนี้ ถึงแม้ว่าผู้รอดชีวิตนั้นจะได้ยิงเสียงเตือน แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะผ่านทะเลแห่งซากศพและไปยังทางหลวง….
หลังจากนั้น ทหารมองไปที่รถมินิบัสและพูดอย่างเร่งรีบ “ไม่มีเวลามากแล้ว เร็วเข้า!....”
วู้----!
ทหารนั้นตะลึงเมื่อเขาได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังกับฟ้าผ่า เขาคิดว่ารถมินิบัสคันนี้คล้ายกับรถสปอร์ต มันกำลังเลี้ยว และพุ่งไปยังขอบถนนทางหลวง ฉากนี้ถูกเห็นโดยผู้รอดชีวิตจำนวนที่กำลังมองไปที่ทางเข้าทางหลวง แต่ในตอนนี้พวกเขานั้นถูกดึงความสนใจโดยรถมินิบัส เมื่อมองไปที่รถมินิบัสที่วิ่งเหมือนกับรถสปอร์ต ทุกคนรู้สึกแปลกใจ
“คนขับรถคนนี้ขับรถโคตรเก่ง..... พระเจ้า” ทหารนั้นอยู่ๆก็ตะโกน
รถมินิบัสนั้นอยู่ที่ขอบของทางหลวง แต่มันยังไม่หยุด มันกำลังจะไปพุ่งชนกับรั้ว!
ปัง!
รถมินิบัสนั้นพุ่งชนรั้วอย่างตรงๆและพุ่งออกไปจากทางหลวง มันพุ่งลงตามความชันมากกว่าสามเมตรจนกระทั่งถึงพื้นข้างล่าง
“เขาทำอะไรหน่ะ....”ทหารนั้นรีบวิ่งเพื่อไปดูสถานการณ์ ผู้รอดชีวิตจำนวนมากก็ทำเช่นเดียวกันและพยายามยืดคอเพื่อดูรถที่ล่วงหล่นลงไป
รถของคนๆนั้นนั้นเก่ามากเกินไป แต่อย่างไรก็ตามเขาก็ออกจากทางหลวงได้ ไม่มีใครรู้ว่าเขาบาดเจ็บหรือไม่ แต่ตราบเท่าที่ ไม่มีอาการบาดเจ็บนั้นเป็นสิ่งที่ดี เนื่องจากการแก้ไขปัญหาในการผลักรถลงไป อย่างไรก็ตามรถมินิบัสก็ส่ายไปมาและขับแบบโซเซเหมือนกับคนเมาเหล้า แต่หลังจากนั้นมันก็ขยับต่อไปและมันก็ขับไปยังถนนชนบทที่คับแคบ
“เกิดอะไรขึ้น?”
“เขากำลังทำอะไรอยู่?”
รถมินิบัสนั้นไม่ได้วิ่งตามถนนหลวง มันกำลังถูกจ้องโดยเหล่าผู้รอดชีวิต แม้แต่ทหารก็ยังรู้สึกตกใจ ยังไงก็ตามรถมินิบัสก็ยังขับไปตามทางนั้น
ด้านหลังที่ไม่ไกลมาจากทหาร เฉา ลี่ลี่นั้นมองไปที่ทิศทางที่รถมินิบัสในขณะที่โบกมือไปมา เธอไม่สามารถจินตนาการเลยว่า เจียนลู่ฉีจะออกจากทางหลวงโดยใช้วิธีแบบนี้
[เซี่ยวเทียน และคุณเจียง ดูแลตัวเองด้วย!] เฉาลี่ลี่โบกมือของเธอ เธอไม่สามารถมองพวกเขาขับรถไปได้ เนื่องจากน้ำตานั้นไหลจนบดบังตาของเธอ
[การชนไม่ได้สร้างความเสียหาย..... ฟังก์ชั่นของ MCV ยังเป็นปกติ....] เมล็ดพันธ์แห่งดวงดาวนั้นรายงานแก่เจียงลู่ฉี
ถนนชนบทที่คับแคบนั้นข้างๆถนนหลวง เจียงลู่ฉีขับไปตลอดทางและเห็นรถที่ถูกละทิ้งและฝูงคนที่กำลังขยับอย่างช้าๆ
ผู้รอดชีวิตนั้นจะปลอดภัยชั่วคราว แต่ เมื่อพวก แต่เมื่อพวกเขาเริ่มรู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย ความตึงเครียดที่พวกเขาพึ่งตระหนักถึงว่ามันเกิดอะไรขึ้นใสช่วงเวลาที่ผ่านมา ผู้คนมากมายนั้นร้องไห้ แต่ส่วนมากนั้นทำอะไรไม่ถูก ผู้คนที่เสียคนรัก และผู้คนที่รู้สึกสับสนในอนาคต มันท่วมท้นไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เจียงลู่ฉีมองไปที่คนพวกนั้น และเหวินเซี่ยวเทียนก็มองทะลุผ่านกระจกพร้อมกับดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้า
ในไม่ช้า ถนนชนบทนั้นก็ไปถึงมุมหนึ่งของทางด่วน อย่างไรก็ตาม เจียงลู่ฉียังไม่เห็นทัพหน้าของกองทัพ หลี่ ยู่ซินหรือผู้คนที่เขาคุ้นเคย ในที่สุดเขาก็มองไปที่ผู้รอดชีวิตบนทางด่วน และหลังจากนั้นก็หมุนพวงมาลัย และเปลี่ยนทิศทาง รถมินิบัสนั้นวิ่งไปด้วยความเร็วคงที่ และในไม่ช้าทางด่วนก็อยู่หายไปจากข้างหลังของเขา นั่นหมายความว่าพวกเขานั้นอยู่ห่างจากการปกป้องของกำลังและเกาะเชนไฮ
“คุณเหวิน” เจียงลู่ฉีตะโกน
เหวินเซี่ยวเทียน กระโจนออกมาจากมุมหน้าต่างและพูด “เกิดอะไรขึ้น?”
หลังจากนั้นเธอก็บอกเพิ่ม “คุณไม่ต้องเรียกฉันว่า คุณเหวิน คุณสามารถเรียกฉันว่า เหวินเซี่ยวเทียน และถ้าคุณไม่รังเกียจคุณสามารถฉันได้ว่า เซี่ยวเทียน นั่นคือเวลาเพื่อนเรียกฉัน”
“โอเค งั้นเธอก็ไม่จำเป็นต้องเรียกฉันว่า คุณเจียงเช่นกัน”
“เจียง.... พี่ชายเจียง...” เหวินเซี่ยวเทียนรู้อายเมื่อเรียกชื่อของเขาตรงๆ
“เธอบอกว่าเธอรู้เส้นทางบางเส้นทาง เธอสามารถบอกฉันเกี่ยวกันมันได้ไหม?” เจียงลู่ฉีถาม
ถึงแม้ว่าเจียงลู่ฉีจะโหลดแผนที่การเดินทางในระดับหนึ่งแล้ว เขาก็ยังต้องการใครช่วยเหลือ ออกจากทางด่วน เทียบเท่ากับการเดินทางไปในทางที่เสี่ยงโดยไม่รู้จักการหลีกเลี่ยง ถ้าเหวินเซี่ยวเทียนคุ้นเคยกับเส้นทางนี้ เธอจะรู้ว่าทางไหนจะเป็นเส้นทางที่มีความปลอดภัย
