Chapter 12: วันที่ต้องแยกจาก

“เร็วเข้า!” ทหารพูดด้วยความอดทน

เห็นได้ชัดว่า จุดยิงปืนนั้นอยู่ในฝั่งหนึ่งของถนน มันไม่สามารถที่จะอยู่ได้เป็นเวลานาน และในไม่ช้าซอมบี้จะไปถึงตรงนั้น มันไม่เหลือเวลานานมากพอ

ผู้รอดชีวิต นั้นเข้าใจเหตุการณ์นี้อย่างชัดเจน พวกเขามองด้วยความกังวล และรู้สึกว่าทุกนาทีที่ผ่านไปนั้นเหมือนกับเป็นชั่วโมง

สุดท้ายแล้ว เจียงลู่ฉีนั้นก็ถึงตาของเขา ทหารนั้นมาที่รถเมล์ของเขาและตกใจ “นายกำลังขับรถคันนี้เพื่อหนี?” ทหารมองไปที่รถอย่างสับสน ขับรถที่เป็นรถสุดหรู พร้อมไปด้วยการตกแต่งที่สวยงามอย่างมาก รวมทั้งมีเด็กผู้หญิงที่สวยงามสองคน เจียงลู่ฉีนั้นกำลังโดนดูถูกโดยทหาร เพราะว่าเขานั้นดูเหมือนลูกของคนรวยที่ขับรถมาพร้อมกับผู้หญิงสองคน

“เร็วเข้า!” ทหารพูดด้วยความหงุดหงิด

เจียงลู่ฉีแตะไปที่จมูกแต่ไม่ได้พูดอะไรเลย มันค่อนข้างเป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่เขาจะกลายเป็นลูกของคนรวย เมื่อมองผ่านกระจกของที่ด่านเก็บเงินบนทางด่วน เจียงลู่ฉีสังเกตเห็นถึงกระจกที่พังและมันเต็มไปด้วยเลือด เศษชิ้นส่วนของเสื้อนั้นยังติดอยู่ แต่ไม่มีใครอยู่บนนั้น ไวรัสพึ่งจะระบาดไปรอบโลกด้วยความบ้าคลั่ง และในชั่วพริบตา จากโลกที่แสนธรรมดาก็กลายเป็นนรก

ทางด่วนนั้นเต็มไปด้วยทหารติดเกราะ ป้องกันทั้งสองฝั่งของถนน เสียงยิงปืนนั้นได้ยินเป็นครั้งคราว และซอมบี้นั้นถูกฆ่า เจียงลู่ฉีนั้นขับรถอย่างช้าๆ ขับไปจนถึงการจราจรข้างหน้า การจราจรข้างหน้าขยับทีละนิดๆ แต่หลังจากนั้นอยู่ๆมันก็หยุด

“เกิดอะไรขึ้น?” เฉาลี่ลี่ถามอย่างกระวนกระวาย

ถึงแม้ว่าพวกเขานั้นจะถูกปกป้องโดยกองกำลังทหาร พวกเขาก็ยังรู้สึกกระวนกระวาย เจียงลู่ฉียังสังเกตเห็นคนบางคนข้างหน้าที่ละทิ้งรถของพวกเขา ในขณะที่ทหารบางคนนั้นตะโกนไปที่พวกเขา ในเวลาไม่นานทหารก็ไปขยับรถที่จอดอยู่และช่วยเหลือคนที่ทิ้งพวกมัน

ในไม่ช้าหลังจากพวกเขาจากไป กระบะสองคันนั้นก็ผลักรถคนอื่นออกจากถนนและหลังจากนั้นมันก็ผลักตกลงจากทางด่วน เจียงลู่ฉีนั้นตกใจ เขานั้นมีความรู้สึกที่แย่มากๆ

ทหารนั้นโผล่ออกมาและตะโกน “ทางหลวงข้างหน้านั้น รถเมล์นั้นเสียการควบคุมและพลิกคว่ำ มันยังมีซอมบี้จำนวนมากบนถนน ปัญหานี้จะแก้ไขอย่างรวดเร็ว แต่พวกซอมบี้จะมาถึงในไม่ช้า ถ้าพวกคุณทุกคนยังขับรถอยู่ ถนนนั้นจะถูกปิดกั้น มันหมายความพวกเราไม่มีทางที่จะมุ่งไปข้างหน้า ดังนั้น ทุกคนจำเป็นต้องทิ้งรถ!”

“ผู้หญิง เด็ก และ คนแก่ สามารถไปที่หลบภัยในรถบรรทุกทหาร ผู้ชายจำเป็นที่จะต้องเดิน อย่าคิดว่าพวกมันเป็นไอเดียที่ตลก พวกเรานั้นเหมือนกัน!”

“จากจุดนี้จนไปถึงเกาะเชนไฮ พวกเราจะคุ้มกันพวกคุณตลอดทาง ทุกคนต้องรีบลงมาจากรถ เร็วเข้า! หลังจากพวกเราไปถึงเกาะเชนไฮ พวกคุณจะมีเวลาให้พักผ่อน ที่นั่นยังมีน้ำและอาหาร และสถานที่ปลอดภัย ทุกคนลงจากรถได้แล้ว!”

ใครก็ตามที่ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ นั้นรีบทิ้งรถของเขาไป ผู้รอดชีวิตจำนวนมากนั้นขับรถมาพร้อมกับหนึ่งครอบครัวหรือสองครอบครัวและไม่มีสัมภาระ

หลังจากได้ยินเกาะเชนไฮนั้น ผู้คนนั้นไม่สามารถรอได้ แต่พวกเขาก็ละทิ้งรถของเขา ในเวลาไม่นานรถข้างๆนั้นว่างเปล่าทั้งหมด เหลือเพียงรถมินิบัสของเจียงลู่ฉีที่จอดอยู่ที่นั่น

“พวกเราควรลงจากรถได้แล้วละ” เฉา ลี่ลี่พูด

เหวิน เซี่ยวเทียนมองอย่างลังเลไปที่เจียงลู่ฉีที่ยังนั่งอยู่ที่นั่งคนขับโดยไร้อารมณ์ และพูด “คุณเจียง เร็วเข้า”

เจียงส่ายหัวและพูด “ฉันจะไม่ทิ้งรถมินิบัสไป พวกเธอควรรีบได้แล้ว!”

“อ๋า?” เหวินเซี่ยวเทียนอุทาน

“คุณจะลง?” เฉา ลี่ลี่พบว่ามันแปลก เขาจะไม่ลงและทำตามคำแนะนำของทหาร? มันเป็นไปไม่ได้

“ใช่.... ทหารจะพาเธอไปยังที่ที่ปลอดภัย เกาะเชนไฮ แต่ฉันต้องไปยังเมืองหนานจิง”เจียงลู่ฉีพูด

เขาไม่สามารถละทิ้งรถมินิบัสนี้ได้ เขารู้ว่า MCV นั้นการันตีการรอดชีวิตของเขา และเขาจะไม่ยอมแพ้ โดยปกติแล้ว เขากำลังจะพาพวกเธอไปยังกองกำลังทหารและไปต่อยังเมืองหนานจิง แต่ในตอนนี้ถนนนั้นถูกปิดกั้น เจียงลู่ฉีจำเป็นต้องหาทางอื่นที่ไปยังจุดมุ่งหมายของเขา

“ไปยังเมืองหนานจิง.... ทางหลวงไม่สามารถใช้ได้...” เฉาลี่ลี่นั้นประหลาดใจ ทหารนั้นอยู่ตรงนี้ ถ้าพวกเขานั้นนั้นทำตามคำแนะนำ พวกเขาสามารถไปยังสถานที่ๆปลอดภัย อย่างไรก็ตาม เจียงลู่ฉีนั้นไม่ต้องการที่จะไปเมืองหนานจิง

“ฉันอ้อนวอนคุณละ ได้โปรดคิดอีกที มันเป็นเรื่องที่อันตรายอย่างมาก นายจำเป็นต้องที่จะต้องทำตามคำแนะนำของทหารเพื่อไปยังเกาะที่ปลอดภัย” เฉาลี่ลี่รีบพูด

“ฉันสามารถขับไปยังทางหลวงนี้หรือหาทางอื่นได้ มันยังมีหนทางอยู่” เจียงลู่ฉีพูด

“แต่...”

“มันไม่สำคัญหรอก เธอสามารถทำตามคำแนะนำไปยังเกาะนั้นได้ เธอจะปลอดภัย ดูแลตัวเองด้วย” เจียงพูดและส่ายหัว เมื่อมองไปที่เจียงลู่ฉีที่ตัดสินใจอย่างแน่นอนแล้ว เฉาลี่ลี่ไม่มีทางเลือกอื่นที่จะชักจูงเขา ทหารนั้นกำลังมุ่งหน้ามาหารถมินิบัสและตะโกนเสียงดัง

เฉาลี่ลี่นั้นรู้สึกละอายใจที่จะมองเจียงลู่ฉี หลังจากนั้นจึงพูด “ถ้างั้น..... ฉันจะไป ขอบคุณ คุณเจียงมากที่ช่วยชีวิตฉัน ได้โปรดดูแลตัวเองด้วย และฉันหวังว่าในอนาคตเราจะได้เจอกันอีก”

“ฉันก็หวังเช่นนั้นเหมือนกัน” เจียงพูด

“มาเถอะ เซี่ยวเทียน” เฉาลี่ลี่พูดอย่างเบาๆ

แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่า เหวินเซี่ยวเทียนจะส่ายหัวและพูด “ฉันจะไม่ไปเช่นกัน”

“เซี่ยวเทียน!” เฉาลี่ลี่นั้นตกใจ

เหวินเซี่ยวเทียนมองไปที่เฉาลีลี่และพูด “ลี่ลี่ บ้านของฉันนั้นอยู่ในเส้นทางไปเมืองหนานจิง ถ้ามันไม่มีทางที่จะไปที่นั่น ฉันจะไปยังเกาะที่ปลอดภัย แต่เมื่อคุณเจียงนั้นต้องการที่จะไปยังเมืองหนานจิง ดังนั้นฉันจึงจะไปที่นั่นด้วย”

เหวินเซี่ยวเทียนรู้สึกเศร้าเล็กน้อยและพูด “มันไม่สำคัญว่า ครอบครัวฉันจะอยู่หรือตาย ฉันต้องการที่จะรู้”

เหวินเซี่ยวเทียนนั้นหันกลับมามองเจียงลู่ฉีและพูด “คุณเจียง คุณสามารถพาฉันไปกับคุณได้ไหม? ถึงแม้ว่าฉันจะไม่สามารถช่วยอะไรได้มาก ฉันสามารถให้ข้อมูลเกี่ยวกับถนน พ่อของฉันใช้เส้นทางนี้ในการขนส่งของ ฉันโตขึ้นมาและติดตามเขาบ่อยๆ และมันก็ยังมีถนนหลายเส้นทางให้ไป คุณเจียง....”

ได้ยินคำขอของเหวินเซี่ยวเทียน นั้นคิดและพยักหน้าโดยปราศจากความลังเล เขานั้นไม่มีความคุ้นเคยกับถนนเส้นนี้ มันจะดีถ้ามีใครที่ช่วยเขาซักคน

“คุณเจียง ขอบคุณ!” เหวินเซี่ยวเทียนนั้นตอบด้วยความยินดี หลังจากนั้นเธอกอดเฉาลี่ลี่และพูด “ลี่ลี่ เธอสามารถจากไปคนเดียวได้.... ดูแลตัวเองด้วยนะ”

น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเฉาลี่ลี่ เธอไม่ได้รู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของครอบครัวเธอ แต่บ้านของเธอนั้นไกลมาก ดังนั้นเธอไม่สามารถไปได้ และมันจะทำให้สิ่งต่างๆแย่ เธอจึงไม่มีทางเลือก แต่ต้องหนีไปโดยปราศจากเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ

“ลงมาได้แล้ว!” ทหารนั้นตะโกนอย่างฉับพลันพร้อมกับเคาะที่กระจกอย่างรุนแรง