ตอนที่43

ฉันนั่งมองหน้าของพี่นิ้งสักพักหนึ่งก่อนที่ฉันจะถามถึงเรื่องธุรกิจที่พี่นิ้งพูดขึ้นมา ก็อย่างที่ว่าฉันกะเอาไว้แล้วว่าพี่นิ้งก็ยังเป็นอะไรกับพี่เบสอยู่ ฉันก็เข้าใจเหมือนกันว่าพี่เขาทำเพื่อต้องการที่จะแต่งงานกับพี่เบส ก็เขาสองคนรักกันให้ทำยังไงได้ล่ะฉันไม่ควรจะรู้สึกกับพี่เบสอีกต่อไปแล้วว่าไหม

 

“แล้วเราจะยังไงกันกับธุรกิจนี้คะมีอะไรบ้าง แล้วข้อตกลงหรือว่าสัญญามีเซ็นไหมคะ”

 

เรื่องที่คุยกันไว้สำหรับธุรกิจของเราก็ไม่เกี่ยวกับเงินมากมายเท่าไหร่ แต่เกี่ยวกับการรวมตัวของโรงแรมเราสองคน แบบว่ามันไม่ใช่หุ้นส่วนแต่มันเป็นแนวเพื่อนกันเสียมากกว่า  ยังไงสัญญามันก็ต้องมีเอาไว้ก่อนว่ามันจะหมดถึงตอนไหนยังไง หรรือมันจะไม่มีก็ได้นะจะได้ไม่ต้องเป็นข่าวใหญ่โตอะไรมากนัก

 

“ฉันว่าไม่ต้องมีก็ได้ค่ะสำหรับฉันขอแค่ได้มีข่าวบ้างจะได้มีคนรู้ แล้วเราสองคนก็จะได้แต่งงานกันได้อย่างสบายใจยังไงล่ะคะ”

 

คือว่าทำไมถึงอยากจะแต่งงานกับพี่เบสถึงขนาดนั้น แล้วทำไมไม่ถามพี่เบสหรือว่าไม่คุยกับพี่เบสเอาเองเลย การที่ออกเป็นข่าวมันก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะได้แต่งงานเลยนี่ แต่ก็ช่างมันเถอะมันเป็นเรื่องของพวกเขาสองคนมันไม่ใช่เรื่องของฉัน จะทำยังไงก็แล้วแต่พวกเขาก็แล้วกัน ถ้าเกิดมันเกิดอะไรขึ้นมาจริงๆฉันก็ไม่สามารถที่จะช่วยพวกเขาได้แล้วนะ

 

“งั้นก็โอเคค่ะอยากจะรู้จักกันไม่จำเป็นต้องทำเป็นธุรกิจก็ได้นะคะ แล้วฉันก็ไม่อยากได้ค่าตอบแทนอะไรด้วย ถ้าอยากเป็นเพื่อนกันเราก็แค่คุยกันบ่อยๆมันก็พอแล้วล่ะค่ะ”

 

ฉันพูดขึ้นก่อนที่พี่นิ้งจะยิ้มออกมาแล้วก็พยักหน้าใส่ฉันด้วย เธอคงเข้าใจที่ฉันพูดอยู่หรอกมั้งนะ แล้วก็ขออย่าให้เธอจำฉันได้เลยเพราะฉันไม่อยากมีเรื่องกับเธอแล้ว แต่ว่า..ทำไมเธอต้องมาขอให้ฉันช่วยด้วยล่ะ ในเมื่อโรงแรมอื่นๆมันก็มีอยู่เหมือนกันนี่นา

 

“โอเคค่ะฉันไปก่อนแล้วกันนะคะเอาไว้วันหลังเราจะมาเจอกันอีกครั้งหนึ่ง วันนั้นคุณก็ช่วยฉันด้วยก็แล้วกันนะคะ”

 

จากนั้นพี่นิ้งก็ยืนขึ้นก่อนที่ฉันจะยืนขึ้นตามเพื่อเป็นมารยาท

 

“งั้นฉันขอส่งแค่ตรงนี้ก็แล้วกันนะคะพอดีว่าฉันมีธุระที่จะต้องไป จึงส่งได้แค่ตรงนี้เท่านั้นค่ะ”

 

ฉันไม่อยากเสียเวลาเดินออกไปข้างนอกอีกที เพราะตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลาของฉันที่ฉันจะช่วยอะไรพี่นิ้ง

 

“ได้ค่ะส่งฉันแค่ตรงนี้ก็พอแล้วค่ะ เดี๋ยวฉันก็ต้องขอตัวก่อนก็แล้วกันนะคะฉันจะต้องไปหาคุณเบสอีก ลาก่อนค่ะไว้เจอกันใหม่นะคะ”

 

พี่นิ้งยกมือไหว้ฉันก่อนฉันจะยกมือไหว้กลับ แสดงว่าพี่นิ้งยังไม่รู้สินะว่าฉันเป็นเด็กอ้วนแฟนเก่าของพี่เบสเขา ก็ดีที่พี่เขาไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับฉันปัญหาจะได้ไม่ตามมาหาฉันอีก แล้วจกานั้นพี่นิ้งก็เดินออกไปจากโรงแรมของฉัน ฉันถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะเดินเพื่อที่จะขึ้นไปที่ห้องทำงานของฉัน แต่ว่าก็มีพนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามาขวางฉันเสียก่อน

 

“สวัสดีครับหัวหน้า” เสียงนี้น่าจะเป็นฟิวสินะ ทุกๆวันเขาก็จะมาสวัสดีฉันตลอดแบบนี้ในตอนเช้า ซึ่งมันยังไม่เลิกกะของเขาอีกหรอ ฉันมองไปที่นาฬิกามันก็เลิกกะของเขาแล้วนี่นา

 

“วันนี้เลิกกะเช้าตอนนี้มันก็เลยกะแล้วไม่ใช่หรอทำไมยังไม่กลับบ้านอีกล่ะ”

 

ฉันถามฟิวไม่ด้วยความสงสัยแต่เหมือนกับว่าเขายิ้มตอบกลับมา

 

“จริงๆผมก็เลิกแล้วล่ะครับแล้วก็กลับมา เห็นว่าคุณปอยชอบเค้กมากก็เลยซื้อจ้าวเดิมมาฝากน่ะครับ”

 

เขายื่นเค้กมาให้กับฉันก่อนที่ฉันจะรับมันไว้ เขาซื้อมาให้ฉันอีกแล้วหรอทำไมดูเป็นคนดีจังเลยนะ

 

“ขอบคุณมากนะที่ซื้อมาให้ฉันได้ทานอีกแล้ว”

 

“ไม่เป็นอะไรหรอกครับผมเต็มใจ..”